Wychowała się w tradycyjnej katolickiej rodzinie w Szczekocinach. Mieszkała z mamą, bratem Wojtkiem, dziadkami. Tato zginął w wypadku jak miała zaledwie rok.

Wszystko będzie dobrze

- Cały ciężar obowiązków domowych i opieki nad nami spadł na mamę nauczycielkę. By utrzymać rodzinę, musiała dużo pracować, jeździła na kursy, szkolenia. Często więc przesiadywali z bratem z dziadkami. - Babcia Władzia zawsze brała mnie za rękę i szłyśmy do kościoła. Kiedy tylko miałam problem, mówiła do mnie: powiesz Panu Bogu i wszystko będzie dobrze. I było - opowiada.
- Ostoją był dla mnie starszy o pięć lat brat Wojtek. Byłam z niego dumna, potrafił się opiekować mną i mamą, zabierał nas na wypady w różne miejsca, uczył mnie świata - mówi.
Każde wakacje były także czasem dla Boga: pielgrzymki, oazy, wyprawy połączone z Mszą św. pod kopułą nieba, w których uczestniczyła z grupą znajomej młodzieży. - Pamiętam kiedyś, jeszcze jako licealistka, wędrując na Jasną Górę, poznałam grupę Amerykanów i Francuzkę. Zaprzyjaźniliśmy się, a ja wpadłam na szalony pomysł - postanowiłam im pokazać Polskę. Wsiedliśmy w nocny pociąg do Katowic, potem pojechaliśmy na Wybrzeże, zwiedziliśmy Gdańsk, a na koniec Oświęcim. To był szybki rajd po Polsce. Kiedy wróciłam, Wojtek, który czuł się za mnie odpowiedzialny, był bardzo zdenerwowany. - Co ty wyprawiasz, mogło ci się coś stać! - krzyczał. - Teraz Małgorzata wspomina to z uśmiechem.

Najtrudniejszy egzamin

Mówi, że cierpienie zmienia wszystko, ustawia życie w odpowiedniej hierarchii. Kiedy miała dwadzieścia jeden lat, dowiedziała się, że Wojtek ma raka, nowotwór był złośliwy. Czuła bunt i niezrozumienie. - Dlaczego on, a nie ja? - pytała w sercu.
- W najtrudniejszych chwilach Pan Bóg postawił przy mnie Andrzeja. Był kolegą z liceum i nawet nie myślałam, że możemy być razem. Wojtek, wtedy już chory, zorganizował kolorowy telewizor i wideo (prawdziwy luksus w tamtych czasach) i zaprosił znajomych, wśród nich Andrzeja. I tak się zaczęła nasza przyjaźń, która przerodziła się w miłość. - Pewnego dnia wybrali się do Pewexu do Sędziszowa na zakupy. Wracali pieszo… było dużo czasu na rozmowę. Okazało się, że łączą ich wspólne pragnienia, marzenia, wartości.
Przyszedł czas na egzamin z miłości. Na zmianę czuwali przy łóżku, pielęgnowali Wojtka, odwiedzali go w szpitalu. To było trwanie do samego końca. Małgorzata patrzyła jak odchodzi, jak z wyrośniętego postawnego młodego mężczyzny zostaje jedynie krucha istota. - Staraj się kochać ludzi - powiedział w ostatnich słowach brat. Czy można zapomnieć takie przesłanie?

Święte chwile

- Małgorzata jest przekonana, że rodzina to niezaprzeczalnie najpiękniejszy dar, jaki otrzymuje człowiek. Czuje się bardzo szczęśliwa w małżeństwie i stara się z mężem przekazywać taki obraz rodziny swoim dzieciom: dorosłej już studentce Natalii, Jakubowi i najmłodszej Oli.
- Wspólne rozmowy przy stole, niedzielne Msze święte, spacery, świętowanie urodzin w meksykańskiej knajpce to święte chwile - wyznaje.
Przynajmniej raz w miesiącu w weekend Zaborscy udają się na skałki, w góry albo po prostu, gdzie nogi poniosą. „W zdrowym ciele zdrowy duch” - mawiał jej przyjaciel i autorytet ks. Tadeusz Jarmundowicz ze Szczekocin, któremu zawdzięcza duchowe wzrastanie i to, że nauczył ją trzymać się zasad.
- Rzeczy materialne, to sprawa drugorzędna. Wystarczy nam to co mamy - mówi. Nie potrzebują wiele, bo i tak wszyscy najchętniej spędzają czas w salonie z ogromną biblioteką przy wspólnym stole i niekończących się rozmowach. Dzieciom wpaja: najpierw „być”, potem „mieć”. Licealista Jakub już powoli konkretyzuje swój wybór drogi - ostatnio wyznał, że chciałby być lekarzem, pracować wśród tych najbiedniejszych na Jamajce.

Jamajka i... serce bije szybciej

- Nie ma przypadkowych spotkań - mówi. Poznała Martę Sochę u zaprzyjaźnionego księdza. Od razu poczuła braterstwo dusz i serc. Uczyła ją angielskiego, gdyż Marta przygotowywała się do pracy wolontariuszki w Magotty na Jamajce, gdzie pracuje od wielu lat ks. Marek Bzinkowski z naszej diecezji. Marta wyjechała i zaczęła pisać, że wśród potrzebujących i opuszczonych znalazła swoje miejsce i powołanie, poczuła się szczęśliwa. Pewnego dnia w 2003 r., przyszedł do Małgorzaty e-mail z zaproszeniem na Jamajkę. Poleciała, pokochała to miejsce i ludzi, zaszczepiła miłość najbliższym. Następnym razem trzeba było wziąć kredyt, aby wybrać się tam całą rodziną. - Znajomi z niedowierzaniem pytali: czy to normalne zapożyczać się na wyjazd, gdzie będzie pracowała z mężem za darmo i zabierać do tego dzieci na misje?! - śmieje się Małgosia.
- Poznałam nie tę Jamajkę z okien ekskluzywnych hoteli, z kolorowych pensjonatów, ale tę prawdziwą, biedną i piękną, z cudownymi ludźmi. Jamajka nauczyła ją pokory i gotowości służenia drugiemu człowiekowi bezinteresownie, otworzyła ją na innych ludzi różnych wyznań i kultur.
Jamajka to ludzie, którzy tam żyją, teraz jej ukochani przyjaciele - wśród nich ks. Marek. - Kiedy widzieliśmy, że w miejscu, gdzie jeszcze do niedawna nie było nic oprócz głuszy, dziś jest szkoła, szpital, budynki misji katolickiej, kościół, kiedy patrzyliśmy na ogrom pracy wspaniałego Przyjaciela, ręce paliły się same do pracy - opowiada. Przygotowywała obiady dla lekarzy wolontariuszy, pracujących w dzielnicach biedy, uczyła jamajskie dzieci czytać i pisać, pomagała z mężem i dziećmi w pracy misyjnej, a nawet próbowała robić najsmaczniejszą na całej Jamajce polską kiełbasę według patentu ks. Marka Bzinkowskiego. Tutaj poznała Irenę Cousin - konsula polskiego, która wspiera na wieloraki sposób polską misję katolicką w Maggotty. Tłumaczy, że ubóstwo jamajskie ma inne oblicze niż polskie - oznacza, że człowiek nie posiada żadnej materialnej rzeczy, skazany jest na siebie. Huragany i żywioły niszczą dom w parę sekund, a z nim dotychczasowe życie. Uśmiechnięta buzia nakarmionego garstką ryżu dziecka i czyjeś „dziękuję”, jest największą zapłatą za ciężką całodzienną pracę wolontariuszki.
- Uwierzyłam, że można stworzyć idealny świat, życzliwy i pełen szacunku do drugiego człowieka, bez podejrzeń i kombinacji - wyznaje.
Kredyt prawie spłacony, może niedługo znów pod stopami poczuje jamajską ziemię. Na razie wystarczać muszą cotygodniowe listy od Marty (która jest jak siostra), Irenki, ks. Marka. - Łączy nas wszystko, braterstwo serc i wielka przyjaźń, wspólne cele i pragnienia, dzieli jedynie odległość - mówi.

Mistrz i uczeń

Od ponad dwudziestu lat jest nauczycielem. Na przerwach można ją zastać w klasie z gromadą młodzieży, uważnie słucha, dyskretnie doradza, nie narzuca zdania. Lekcje są dla niej spotkaniem mistrza i ucznia, ale także mistrz - jak podkreśla - wiele otrzymuje, codziennie uczy się od swoich wychowanków - cierpliwości, szacunku do różnych zdań i opinii. - Ważne, by doceniać nawet najmniejsze starania ucznia i pomóc, gdy tego potrzebuje.
Czasy się zmieniają, z nimi prestiż nauczyciela, a ona powtarza: „kocham tę pracę”. Od wielu lat razem z mężem pracuje w Gimnazjum im. ks. Tadeusza Jarmundowicza w Szczekocinach. Jest cenionym przez dyrekcję pracownikiem. Kiedy stawiała pierwsze kroki w zawodzie, po obronionym w 1986 r. w Kielcach na filologii polskiej magisterium, towarzyszyła jej mama, wspierała swoim doświadczeniem. Dziś Małgorzata stara się, by język polski, prowadzony według jej autorskiego projektu, był prawdziwą przygodą, by lekcje uczyły samodzielnego twórczego myślenia i zaszczepiały miłość do literatury i języka, by kształtowały młode serce według triady: dobra, prawdy i piękna. Choć czasem budzi w otoczeniu niezrozumienie, stara się być autentyczna, nie ukrywa swoich wartości i wiary. - Program zawsze zaczynam Biblią i nią kończę, chciałabym, aby moralna prawda w niej zawarta towarzyszyła młodzieży jak drogowskaz w życiu - przyznaje. - Są sytuacje trudne, ciężkie, ale niemal zawsze mogę być pewna, że na dobro i okazane serce uczeń odpowie dobrem, nawet jeśli czasem muszę na to poczekać dłużej - konkluduje.
- To człowiek Kościoła, zawsze z rodziną na Mszy św. i u Komunii. Wspaniała polonistka. Niemal co roku przygotowuje autorskie scenariusze na szkolny Dzień Patrona i przy różnych okazjach dla Caritas parafialnej. Stara się zaszczepić młodemu pokoleniu spuściznę po ks. Jarmundowiczu i ideały, którymi kierował się w życiu - opowiada ks. Jerzy Miernik, proboszcz parafii Szczekociny.