Nakładem Wydawnictwa św. Stanisława BM ukazała się książka pt. „Płakała krwawymi łzami. Historia stygmatyczki Natuzzy Evolo”, autorstwa Luciana Regolo, która jest kontynuacją bestselleru „Stygmatyczka Natuzza Evolo”. Nowa książka oparta jest na opowiadaniu-świadectwie Italii Diodati Giampà, która osobiście znała Natuzzę Evolo i wraz z autorem książki prowadzi „śladami mistyczki”.
Spotkania najpierw z Natuzzą, a następnie z Italią Diodati Giampà stanowiły dla Luciana Regolo doskonałe spoiwo, które doprowadziło go do uznania każdej z nich za „mamę”, choć sam autor przyznaje: „[To słowo] było dla mnie tak trudne do wymówienia, zważywszy na głęboką więź miłości łączącą mnie z moją matką”. Wówczas jednak „nie można nie kochać «mamy Italii» i myślę, że jej świadectwo rozczuli serce nawet najbardziej niepoprawnego sceptyka. Być może to właśnie jest ten łańcuch miłości, o którym mówiła Natuzza, stale zachęcając, by pozwolić rozkwitnąć miłości, zdolnej usunąć każdą przeszkodę. To bardzo trudne, jednak spróbowanie nic nie kosztuje, a wszystko czyni lżejszym”.
Italia Diodati Giampà, która długo żyła u boku mistyczki, po przeczytaniu pierwszej książki Luciana Regolo poświęconej historii Natuzzy Evolo powiedziała: „Wielu z tych, którzy ją przeczytają, zbliży się do Jezusa”. Teraz, dzięki wydaniu drugiej książki tego autora, mamy okazję być jeszcze bliżej.
Poniżej drukujemy fragment książki: „Płakała krwawymi łzami. Historia stygmatyczki Natuzzy Evolo”.
Lorenzo Monaco, Św. Franciszek otrzymuje stygmaty/commons.wikimedia.org
Od lat owiane tajemnicą budzą ciekawość, ale także wątpliwości. W jaki sposób powstają i czym są stygmaty – opowiada znany teolog o. Zdzisław Kijas.
Damian Krawczykowski: Często słyszymy w Kościele o stygmatach. Czym one właściwie są?
O. Zdzisław Kijas: Najprościej mówiąc, mianem „stygmaty” (gr. stigma – piętno, znamię) określa się rany, które objawiają się zewnętrznie – albo przebijając serce fizycznie, albo pojawiając się na pewnych częściach ciała. Mogą pojawiać się na dłoniach, nogach (w miejscu wbicia gwoździ); na plecach (od chłosty), na klatce piersiowej (z powodu przebicia włócznią), na głowie (od korony cierniowej). Technicznie nazywa się takie rany „stygmatami imitującymi”. Duchowość natomiast określa je ranami miłości – mają bowiem odniesienie do ran Chrystusa, który cierpiał męki krzyża z miłości do człowieka.
Tak często myśląc o Bogu czujemy stres i strach. Odległy Stwórca Wszechrzeczy karzący ludzi za ich potknięcia - wielu z nas taki właśnie obraz Boga nosi w sercu. A jaki naprawdę jest Bóg? Jakie jest Jego serce?
Czerwiec to w Kościele miesiąc szczególnie poświęcony Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Nabożeństwa z litanią, zwane potocznie czerwcowymi, mają za cel zbliżyć nas do serca Boga. Ukazać Jego miłość do nas.
Wysyłając swych uczniów na misje, Jezus daje im szczegółowe wskazania, jak powinni postępować. Właśnie w ramach tzw. Mowy Misyjnej pojawia się nakaz: „Gdy do jakiego domu wejdziecie, mówcie: Pokój temu domowi” (Łk 10,5). Jaką treść podsuwał Jezus pod pojęcie „pokoju”? Zapewne w Ewangelii pisanej po grecku dopatrywać się można tu nie tylko myśli judaistycznej, a więc środowiska życia Jezusa, ale także konotacji greckich, a może nawet rzymskich.
Eirene, grecka bogini pokoju, przedstawiana była z rogiem obfitości, z którego rozdawała swe bogactwa. W niektórych wyobrażeniach towarzyszy jej Pluton symbolizujący dobrobyt, a stąd już niedaleko do utożsamienia pokoju ze spokojem. Zgoła inaczej ów pokój widzieli mieszkańcy Brytanii. Tacyt, w biografii swojego teścia Gnejusza Juliusza Agrykoli, zarządcy Brytanii w latach 77-84 po Chr., zamieścił mowę Kalgakusa, brytyjskiego dowódcy. Mówca niezbyt pochlebnie wypowiada się o Rzymianach: „Grabieżcy świata, kiedy im wszystko pustoszącym ziemi nie stało, przeszukują morze; chciwi, jeżeli nieprzyjaciel jest zamożny, żądni sławy, jeżeli jest biedny; ani Wschód, ani Zachód nie zdołałby ich nasycić; jedyni wśród wszystkich ludzi tak bogactw, jak i niedostatków z równą pożądają namiętnością. Grabić, mordować, porywać nazywają fałszywym mianem panowania, a skoro pustynię uczynią – pokoju” (Tacyt, Żywot Juliusza Agrykoli).
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
