Zakończenie Roku Wiary

Wiara jest skarbem, o który troszczy się sam Jezus Chrystus, trzeba o nią dbać, strzec, bronić, podziwiać, pielęgnować, a także w sercu rozwijać – mówił biskup Grzegorz Kaszak podczas inauguracji Roku Wiary w sosnowieckiej katedrze. Teraz, gdy minął Rok Wiary ogłoszony przez papieża Benedykta XVI, przyszedł czas, aby wyrazić naszą wdzięczność za ten szczególny czas, w którym mogliśmy pogłębiać swoją wiarę.

Eucharystię w katedrze pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Sosnowcu poprzedziła prelekcja ks. Wojciecha Kowalskiego poświęcona wierze.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Przy Ołtarzu Pańskim licznie zgromadzili się kapłani Kościoła sosnowieckiego, siostry zakonne, przedstawiciele wspólnot i stowarzyszeń diecezjalnych oraz wierni naszej diecezji. Biskup Grzegorz Kaszak wyraził wdzięczność wszystkim, którzy zaangażowali się w głębokie przeżycie minionego roku i nie wystraszyli się wyzwań oraz zadań wyznaczonych na ten szczególny czas. Przypomniał także, że w ramach obchodów Roku Wiary w Kościele sosnowieckim realizowano cenne inicjatywy, skłaniające do pogłębienia wiary każdego z nas. Wśród nich warto wymienić projekt Katechezy dorosłych. W 3. niedzielę miesiąca przed każdą Mszą św. kapłan odczytywał tekst przygotowanej katechezy poświęconej prawdom wiary. Częścią obchodów Roku Wiary była także diecezjalna pielgrzymka do Ziemi Świętej wiosną bieżącego roku oraz diecezjalne sympozjum pt. „Taka jest nasza wiara”, które zgromadziło ponad pół tysiąca uczestników. Organizowane były również pielgrzymki do miejsc świętych. Szczególną formacją objęto dzieci i młodzieży. Liczne działania związane z Rokiem Wiary odbywały się też na poziomie parafialnym.

W homilii podczas Mszy św. w sobotę 23 listopada w sosnowieckiej katedrze biskup Grzegorz Kaszak podkreślił, że wiara jest nie tylko wiedzą, ale przede wszystkim zaufaniem Chrystusowi. – Człowiek prawdziwie wierzący ufa Panu Bogu i nieustannie sprawdza, czy jego uczucia, pragnienia, myśli, słowa i czyny zawsze i wszędzie są zgodne z Jego najświętszą wolą. Wiara jest więc trudna i wymagająca, żąda pokonywania samego siebie, przezwyciężania swoich słabości. Człowiek prawdziwie wierzący to osoba rozmodlona, praktykująca umartwienia i wyrzeczenia – przekonywał Pasterz Kościoła sosnowieckiego. – I choć nieraz widzimy osoby żyjące z dala od Boga i Jego przykazań, które – po ludzku sądząc – opływają w dostatek, to jednak tylko za życie zgodne z wiarą czeka nagroda. Życie w posłuszeństwie wierze uśmierza gniew Boga, oddala karę za czyny obrażające Stwórcę i będące w sprzeczności z Jego wolą – podkreślał Ksiądz Biskup.

Nadzwyczajni szafarze w diecezji

Uroczystość zakończenia Roku Wiary w naszej diecezji stała się okazją do przeżycia wielu ważnych w jej historii wydarzeń. Podczas Eucharystii ustanowiono, po raz pierwszy w naszej diecezji, nadzwyczajnych szafarzy Komunii świętej. Ogłoszono także powstanie nowego dekanatu w diecezji sosnowieckiej oraz poświęcono sztandar Liceum Ogólnokształcącego im. Emilii Plater w Sosnowcu.

Reklama

Błogosławiony Ojciec Święty Jan Paweł II wskazywał na powszechne kapłaństwo wiernych jako źródło ich apostolskiego zaangażowania, także poprzez posługę liturgiczną. Kapłaństwo zaś powszechne z kolei ma swoją podstawę w sakramencie chrztu i bierzmowania. Mówił więc Papież Polak, zwracając się do księży: „Trzeba świeckich darzyć zaufaniem. Mają oni, jak uczy Sobór Watykański, swoje miejsce i swoje zadanie w wykonywaniu potrójnej misji Chrystusa w Kościele. Jest w nich wielki potencjał dobrej woli, kompetencji i gotowości służenia”.

W diecezji sosnowieckiej nadzwyczajnymi szafarzami Komunii świętej zostało dwudziestu mężczyzn, w wieku od 24 do 63 lat. Będą oni pomagać kapłanom w posłudze rozdzielania Komunii św. w kościołach i szpitalach oraz zanosić Ją chorym do domów. Dotychczas posługę tę pełniła w naszej diecezji jedna osoba – Andrzej Klimczak z parafii pw. św. Barbary w Sosnowcu, który przyjął ją z rąk Biskupa katowickiego. Nowych szafarzy łączy zaangażowanie i praca na rzecz swoich wspólnot parafialnych, a także działalność w ruchach i stowarzyszeniach diecezjalnych. Funkcja nadzwyczajnych szafarzy Komunii świętej na terenie Polski ustanowiona została na 240. Konferencji Plenarnej Episkopatu Polski, 2 maja 1990 r. Uchwała mówi, że kandydaci powinni odznaczać się właściwym życiem moralnym i pobożnością, mieć wykształcenie minimum średnie i znać podstawowe prawdy teologiczne, zwłaszcza odnoszące się do Kościoła, Mszy św. i Eucharystii. Funkcja ta powierzana jest na rok, a potem przedłużana. Przed powołaniem i każdym przedłużeniem powołania kandydaci muszą odbyć co najmniej trzydniowe rekolekcje.

Pod patronatem bł. Jana Pawła II

Reklama

Podczas uroczystego zakończenia Roku Wiary w naszej diecezji biskup Grzegorz Kaszak ogłosił dekret powołujący nowy dekanat w diecezji pod patronatem błogosławionego Jana Pawła II w Będzinie. „W trosce o skuteczniejszą pod względem duszpasterskim organizację struktur diecezji sosnowieckiej oraz biorąc pod uwagę położenie geograficzne i warunki współpracy kapłanów w dekanacie, biskup Grzegorz Kaszak dokonał reorganizacji dekanatów w diecezji sosnowieckiej i ustanowił nowy dekanat bł. Jana Pawła II w Będzinie” – czytamy w dekrecie.

Nowy dekanat obejmie następujące parafie: św. Jadwigi Śląskiej w Będzinie, Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Będzinie-Łagiszy, bł. Michała Kozala w Preczowie, Jezusa Chrystusa Dobrego Pasterza w Sarnowie, św. Katarzyny w Będzinie-Grodźcu, bł. Honorata Koźmińskiego w Będzinie-Grodźcu, Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Psarach oraz Najświętszej Maryi Panny Królowej Świata w Strzyżowicach.

Dziekanem dekanatu bł. Jana Pawła II został ks. Grzegorz Rozpończyk, proboszcz parafii pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Będzinie-Łagiszy. Funkcję wicedziekana Ksiądz Biskup powierzył ks. Piotrowi Pilśniakowi, proboszczowi parafii pw. św. Katarzyny w Będzinie-Grodźcu, a ojcem duchownym został ks. Jan Piekarski, proboszcz parafii pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Psarach. Przypomnijmy, że dekanat (wikariat rejonowy, rejon) to jednostka organizacyjna kościołów katolickich, prawosławnych i zielonoświątkowych. Obecnie w Polsce, w rzymskokatolickich diecezjach istnieje ponad 1140 dekanatów. W diecezji sosnowieckiej – 23.

W czwartek 11 października br. rozpoczął się Rok Wiary. Nie jest to pierwszy tematyczny rok w ostatnich latach. Wystarczy wspomnieć Rok św. Pawła, Rok Kapłaństwa, Eucharystii, Różańca czy Wielki Jubileusz Dwutysiąclecia Chrześcijaństwa poprzedzony trzema latami poświęconymi poszczególnym Osobom Trójcy Świętej. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że pontyfikaty Jana Pawła II i Benedykta XVI są w szczególny sposób ukierunkowane na poprawną interpretację postanowień Soboru Watykańskiego II i wcielanie ich w życie - zgodnie z pragnieniem Ducha Świętego. W ten sposób tych dwóch następców św. Piotra i namiestników Chrystusa na ziemi kontynuuje dzieło swoich poprzedników, aby świadomość Kościoła i jego tradycja rozwijały się w sposób integralny, mimo różnych zawirowań i nieprawidłowości doktrynalnych czy duszpasterskich, które pojawiły się w ostatnich dziesięcioleciach w Kościele i na jego obrzeżach. Zmęczenie, zniechęcenie, egoizm, nieuporządkowane pragnienia mają ścisły związek z naszą wiarą, z wewnętrznym przekonaniem, z wizją naszego życia na ziemi i w wieczności. Dekalog - zwerbalizowane przez Boga prawo naturalne - obowiązuje wszystkich ludzi, porządkuje i obiektywizuje myślenie, daje wizję mądrości i wiedzy każdemu człowiekowi niezależnie od wiary i religii. Dlatego wszyscy ludzie mają obowiązek kierować się sumieniem, a czytając Ewangelię, mogą się dowiedzieć, co o realizowaniu życia mówił Jezus. Świat jest dziełem Boga i ilekroć o tym zapomina, redukuje swoją godność, zaciemnia tożsamość. Bóg i dzisiaj podtrzymuje świat w istnieniu, otwiera nieoczekiwane perspektywy, ujawnia tajemnice natury, czeka na nawrócenie, stwarza ku temu okazje. Niestety, obserwujemy dziś nadprodukcję fałszywych ideologii i fałszywych ideałów. Wyrazem ich jest legalizacja zjawisk i zachowań najbardziej nieludzkich, takich jak aborcja czy eutanazja, skandale seksualne czy molestowanie dzieci, poniżające rozrywki, morderstwa i inne. Prawdziwie niepokojące jest to, że ludzie przestają mieć szacunek do samych siebie. Godność i honor tracą konkretne osoby, a z nimi tracą go uniwersytety, partie i ugrupowania kulturalne. Zsekularyzowany liberalizm awansował dziś do rangi światowej religii, której często uczy się w szkołach, oczywiście, pod innymi szyldami. W Polsce nie brakuje zdumiewających przykładów lansowanego relatywizmu moralnego, kulturowego czy prawnego. Okazji do refleksji dostarcza nam codzienne życie. Kościół pada ofiarą nieprzyjemnego kłamstwa, które ma charakter iluzji. Od kilku lat imputuje się Kościołowi, że jest leniwy, że się nie stara, nie zabiega o wiernych, że jest go za mało na dole, wśród ludzi, że jest pozbawiony wyobraźni. Tymczasem Kościół pracuje najwięcej ze wszystkich instytucji społecznych, jakie w Polsce istnieją, jest wszędzie: w edukacji, medycynie, filantropii, blisko państwa, blisko potrzebujących, biednych itd. Kościół jest najbardziej urozmaiconą organizacją, prowadzi kilka tysięcy wielkich projektów, które są zakorzenione w skrajnie różnych dziedzinach. Co chwilę słychać, że w Kościele coś wymyślono i że poparło to mnóstwo ludzi. Demokracja jest wielką wartością, ale bez moralności staje się harcowiskiem prowadzącym do totalitaryzmu. Dlatego nie brak dziś głosów poważnych myślicieli, którzy twierdzą, że przeżyła się również sama demokracja (Paul Ricoeur, Marcel Gauchet). Rozsądek woła o uzupełnienie jej doświadczeniami narodów, o respektowanie praw natury i stanowienie praw zgodnych z prawem Bożym. Pan Jezus mówił o Bogu Ojcu, otworzył drogę zbawienia, ale też ujawnił podstępy szatana. Założone przez Chrystusa „chrześcijaństwo nie jest czystą nauką ani teorią na temat tego, co było i co będzie z duszą człowieka, ale jest świadectwem rzeczywistego wydarzenia, mającego wpływ na całe życie człowieka” (L. Wittgenstein). Chrystus jest Bogiem, którego chrześcijanin przez wiarę spotkał i swoje życie stara się dostosować do Niego. Rok Wiary ma być czasem intensywnego „treningu”, aby życie nasze przeżywać po chrześcijańsku, głębiej wnikać w jego tajemnice, by coś lepszego dokonało się w naszym życiu, aby coś się zmieniło, rozświetliło, uświadomiło. Diabeł kusi, chce pozyskać dla siebie. Chce osłabić naszą wiarę, oddzielić od Boga i Kościoła. Reszta pójdzie łatwo. Każdy szczegół będzie tu ważny, będzie jednoczył lub oddzielał od Jezusa. Mojżesz zwracał uwagę na rolę wdzięczności wobec Boga. Kto umie dziękować Bogu, ten uznaje Go dawcą dóbr duchowych i materialnych. A ponieważ wie, od kogo je otrzymał, tym większe na przyszłość uzyska. A św. Paweł przypomina, że chrześcijaństwo ukryte, anonimowe, to chrześcijaństwo chore. Bez głoszenia wiary, przypominania prawdy nie da się wypełnić poleceń Jezusa: „Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, osiągniesz zbawienie” (Rz 10,9). Rok Wiary ma być czasem wiary czynnej, wzrastającej przez czyny. Bł. Jan Paweł II w dokumencie „Na początku nowego tysiąclecia” przypomniał, że katolicy powinni wypływać na głębię wiary, sięgać po świętość, bo jedynie ona „okazała się rzeczywistością, która lepiej niż cokolwiek innego wyraża tajemnicę Kościoła” (nr 7). Chrześcijaństwa nie da się zamknąć tylko do tradycji, kultury czy przeżycia estetycznego. Ono prowadzi do zjednoczenia z Bogiem, otwiera perspektywę transcendencji, nieskończoności, zbawienia, które zaczynamy realizować już tu, na ziemi. Skuteczne działania chrześcijan mają początek w kontemplacji Chrystusa. Powinniśmy umieć Go dostrzec przede wszystkim w twarzach tych, z którymi On się utożsamiał: z potrzebującymi pomocy, cierpiącymi i biednymi. Rozpoczęty Rok Wiary zainicjuje z pewnością sporo wydarzeń, które rozpalą wiele grup katolickich. Zdarzy się dużo dobrego. Nie będzie cicho i pusto. W tego rodzaju historiach aktywności jest dużo i dużo jest też korzystnych konsekwencji. W polskim Kościele ludzie wymiernie robią coś razem, wymiernie się komunikują. Wielu jest animatorów, którzy spędzają całe dnie, oddając się różnym kościelnym działaniom. Rok Wiary z pewnością pobudzi do realizowania dodatkowych zadań. Warto zaznaczyć, że w dziejach społeczeństw, narodów, wspólnot i grup ludzkich zdarzają się lata szczególne i wyjątkowe pod wieloma wzglądami. Zapadają one głęboko w pamięć kolejnych pokoleń, znajdują odzwierciedlenie w podręcznikach historii czy literatury. Wspomnieć można rok 1812, który Adam Mickiewicz uwiecznił w „Panu Tadeuszu”: „O roku ów! Kto ciebie widział w naszym kraju!/Ciebie lud zowie dotąd rokiem urodzaju,/A żołnierz rokiem wojny; dotąd lubią starzy/O obie bajać, dotąd pieśń o tobie marzy./Z dawna byłeś niebieskim oznajmiony cudem/I poprzedzony głuchą wieścią między ludem...”. Przywołując słowa wieszcza, zauważyć należy, że ludzie zostali tak stworzeni, że potrzebują odwołań do znaczących wydarzeń z przeszłości. Dają im one nie tylko poczucie ciągłości historii, ale pozwalają także określić własne miejsce w dziejach świata. Sytuują człowieka w czasie i dają mu poczucie sensownego nim gospodarowania. Dlatego szczególny okres Roku Wiary. „Rok Wiary jest zachętą do autentycznego i nowego nawrócenia się do Pana, jedynego Zbawiciela świata” - napisał Ojciec Święty i dodał: „Pragniemy, aby ten Rok rozbudził w każdym wierzącym aspirację do wyznawania wiary w pełni i z odnowionym przekonaniem, z ufnością i nadzieją. Będzie to też dobra okazja, by z większym zaangażowaniem celebrować wiarę w liturgii, a zwłaszcza w Eucharystii, która jest «szczytem, do którego zmierza działalność Kościoła, i zarazem jest źródłem, z którego wypływa cała jego moc». Jednocześnie pragniemy, żeby świadectwo życia ludzi wierzących było coraz bardziej wiarygodne. Zwłaszcza w tym Roku każdy wierzący powinien na nowo odkryć treść wiary, którą wyznaje, celebruje, przeżywa i przemadla, i zastanowić się nad samym aktem wiary”.