Przez święcenia diakonatu stajecie się sługami Słowa, ołtarza i miłosierdzia. Wypełniajcie waszą posługę w duchu miłości do Boga i do ludzi – powiedział bp Stefan Cichy, administrator apostolski diecezji legnickiej podczas Mszy św., w czasie której udzielił święceń diakonatu. 17 maja 6 alumnów V roku legnickiego seminarium duchownego w legnickiej katedrze przyjęło święcenia diakonatu.
Święcenia diakonatu to pierwszy stopień sakramentu święceń. Kolejne to święcenia prezbiteratu i święcenia biskupie. Od tego dnia diakoni będą nosili dalmatyki przypominające nieco ornat, z szerokimi i krótkimi rękawami, albę lub komżę ze stułą przewieszoną przez lewe ramię. Do tego wydarzenia klerycy przygotowywali się przez 5 lat studiów filozoficznych i teologicznych, odbyli też praktyki duszpasterskie w parafiach.
Bezpośrednio do tego dnia przygotowywali się przez rekolekcje, którym przewodniczył franciszkanin o. Józef Szańca. Święcenia diakonatu to ważna decyzja, związana m.in. ze ślubowaniem celibatu i posłuszeństwa swojemu biskupowi. Przez nałożenie rąk przez Biskupa diakoni otrzymali ważne zadania do wypełnienia wobec Kościoła i wiernych. Będą asystowali kapłanom podczas sprawowania Liturgii, udzielali chrztu św., rozdawali Komunię św., czytali Ewangelię, przewodniczyli nabożeństwom, sprawowali sakramentalia, prowadzili pogrzeby.
Reklama
O tych ważnych funkcjach mówił bp Stefan Cichy podczas homilii. Przypomniał też, że posługa ta wymaga od diakona przede wszystkim świadectwa wiary, nadziei i miłości. Życzył nowym diakonom wierności w wypełnianiu posługi, wierności do końca. Prosił też wszystkich zgromadzonych o modlitwę w intencji nowych powołań do kapłaństwa i życia zakonnego.
Na uroczystość święceń diakonatu do katedry przybyli przełożeni i wykładowcy legnickiego seminarium duchownego, księża z parafii, z których pochodzą nowi diakoni oraz rodziny, bliscy i przyjaciele. Po zakończeniu uroczystości był czas na życzenia i rozmowy.
Nowi diakoni:
Marcin Bryłkowski – Kruszyn, parafia pw. św. Jana Chrzciciela
Dawid Kostecki – Lubin, parafia pw. św. Maksymiliana Marii Kolbego
Maciej Mickiewicz – Jeżów Sudecki, parafia pw. św. Michała Archanioła
Tomasz Pązik – Legnica, parafia pw. św. Jadwigi Śląskiej
Jan Rajczakowski – Legnica, parafia pw. Podwyższenia Krzyża Świętego
Dawid Stasiak – Jawor, parafia pw. św. Brata Alberta
Relacja ze święceń diakonatu oraz obszerna galeria zdjęć dostępne są na stronie Radia Plus Legnica: www.legnica.fm.
W kościele seminaryjnym, 11 dni przed przyjęciem święceń diakonatu
O czym myślą kandydaci do święceń diakonatu? Czy czegoś się boją?
Jak zmieni się ich życie po 14 maja? Najlepiej, jeśli odpowiedzą sami
Diakonat to pierwszy z trzech stopni sakramentu święceń (po nim jest jeszcze prezbiterat i episkopat). Podczas obrzędu święceń biskup nakłada ręce na kandydata i wyświęca go dla posługi – bo diakon nie jest po to, żeby zastąpić kapłanów, ale żeby ich wspierać. Z tego też powodu diakoni nie sprawują Mszy św., nie spowiadają i nie udzielają sakramentu namaszczenia chorych. Podczas liturgii asystują i posługują przewodniczącemu. Mogą też uroczyście udzielać chrztu, asystować przy zawieraniu małżeństwa przez narzeczonych, przewodniczyć liturgii pogrzebu i nabożeństwom.
Ponad 1200 lat dzieli nas od czasów, w których żył i działał św. Hubert. Właśnie ta różnica dwunastu wieków sprawiła, że na to, co o nim wiemy, składają się: prawda, legendy
i mity.
Prawdopodobnie urodził się w 655 r. w znanej i znakomitej rodzinie, na obszarze dzisiejszych Niderlandów. W wieku około 18 lat został oddany na dwór
króla Frankonii, a tam poślubił córkę Pepina z Heristal, z którą miał przynajmniej jednego syna. Przez kilka lat pełnił życie pełne przygód jako rycerz. Później został
kapłanem i uczniem św. Laparda, a po jego śmierci, ok. 708 r. objął po nim półpogańską diecezję Maastricht. Miał ogromne zasługi w nawracaniu na wiarę chrześcijańską
swoich ziomków, którzy dotychczas czcili bożków germańskich. Zmarł w Liege około 727 r., gdzie pochowano go w tamtejszej katedrze. W 825 r. część jego relikwii
przeniesiono do Andage, które od tej chwili otrzymało nazwę Saint Hubert.
Kult św. Huberta bardzo szybko szerzył się w Europie. Jako patron myśliwych odbierał cześć od XI w., co szczególnie może dziwić, gdyż w najstarszych pismach brak informacji na
temat jego działalności na niwie łowieckiej. W XIV w. kult św. Huberta połączono z elementami kultu św. Eustachego. Św. Eustachy żył na przełomie I i II w.
Z tego okresu pochodzi słynna legenda o jeleniu. Św. Eustachy jeszcze jako Placydus był naczelnikiem wojskowym cesarza Trajana i oddawał cześć bożkom rzymskim. W czasie
jednego z polowań ujrzał jelenia z krzyżem pośrodku poroża. Jeleń nakazał Placydusowi ochrzcić się i przyjąć imię Eustachy. Kult św. Eustachego popularny był zwłaszcza
w Kościele wschodnim.
Apokryfy o św. Hubercie przeniosły motyw jelenia na grunt chrześcijaństwa zachodniego, umieszczając je w realiach VII w. Mówi się, że gdy żona Huberta wyjechała do swojej umierającej
matki, jej osamotniony mąż zaczął hulaszcze życie, a nade wszystko pokochał polowania, które zmieniły się w rzezie zwierzyny prowadzone bez umiaru. W trakcie jednego z takich
polowań Hubert ujrzał wynurzającego się z kniei wspaniałego jelenia z krzyżem, jaśniejącym niezwykłym blaskiem pomiędzy pięknymi rozłożystymi rogami. Jednocześnie usłyszał nieziemski
głos: „Hubercie! Dlaczego niepokoisz biedne zwierzęta i zapominasz o zbawieniu duszy?”.
Wydarzenie to spowodowało wewnętrzną przemianę Huberta, który od tego momentu zmienił swoje życie. Kanonizowany po śmierci, został patronem myśliwych, a dzień jego śmierci i przeniesienia
jego relikwii do klasztoru w Andagium - 3 listopada jest świętem myśliwych. Kolejne wątki kultu Świętego dodali pewnie sami myśliwi, którzy mają niezwykłą wyobraźnię.
Ze względu na swoje życie, związane z radykalnym, gwałtownym nawróceniem, jest św. Hubert dzisiaj niezwykle popularny. Dynamizm jego życia i nawrócenia może utwierdzać w przekonaniu,
że każdy z nas ma szansę zmienić swoje życie na lepsze, a dla każdego chrześcijanina głos z nieba: „Hubercie! Odmień swoje życie...” - jest wezwaniem
do stawania się lepszym, bardziej doskonałym, świętym.
Dzień ten obchodzony już ponad trzydzieści lat ma na celu także uwrażliwienie społeczeństwa w podejściu do tak traumatycznego wydarzenia, jakim jest poronienie.
W naszej diecezji wzorem lat ubiegłych w tym dniu w kaplicy cmentarnej na cmentarzu Wilkowyja w Rzeszowie odbyła się uroczystość pogrzebowa dzieci nienarodzonych, których szczątki znajdowały się w rzeszowskich szpitalach. Uroczystość rozpoczęła się wspólną modlitwą Zawierzenia Dzieci Zmarłych przed narodzeniem Miłosierdziu Bożemu. Następnie odprawiona została Msza św. pogrzebowa, w której uczestniczyli licznie zgromadzeni wierni, którzy osobiście dotknięci zostali stratą dziecka, jak i ci, którym bliska jest modlitwa w intencji dzieci poczętych a nienarodzonych. W czasie Eucharystii modliliśmy się o miłosierdzie dla wszystkich dzieci, które odeszły przed swoim narodzeniem oraz prosiliśmy w intencji rodziców, o łaskę ukojenia i nadziei, która pozwoli oczekiwać na spotkanie ze swoim dzieckiem w domu Ojca niebieskiego. Po Mszy św. urna z prochami dzieci odprowadzona została do specjalnie przygotowanego grobowca Dzieci Utraconych.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
