Z Polski

Krótko

- Ostatnie dni w Sejmie wypełniły awantury. 9 lipca br. trwała debata nad konstruktywnym wotum nieufności dla rządu z inicjatywy PiS-u, którego kandydatem na premiera w tzw. rządzie technicznym byłby prof. Piotr Gliński. Jarosław Kaczyński, prezes największej partii opozycyjnej, nie pozostawił na rządzących suchej nitki.

- Partie prawicowe – PiS, Solidarna Polska i Polska Razem Jarosława Gowina rozmawiają na temat współpracy politycznej i ewentualnego zjednoczenia. Rozmowy wyglądają zachęcająco, choć konkretów na razie brak.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

- Prezydent Warszawy Hanna Gronkiewicz-Waltz zwolniła prof. Bogdana Chazana z funkcji dyrektora Szpitala im. świętej Rodziny. Prezydent Warszawy uległa nagonce prowadzonej przez środowiska lewicowe. Jej decyzja spotkała się z krytyką środowisk kościelnych i medycznych, które nazywają ją atakiem na lekarzy.

- SLD chce ograniczyć lekarzom możliwość powoływania się na własne przekonania w ich pracy. Chodzi przede wszystkim o ochronę życia. Postkomuniści chcą, żeby lekarze, którzy odmówią aborcji, byli pozbawiani publicznego finansowania.

- Śledztwo w sprawie korupcji w Marynarce Wojennej RP prowadzi gdyńska Wojskowa Prokuratura Garnizonowa. Chodzi o przetarg o wartości ponad miliona zł, za który przyjęto 80-tysięczną łapówkę. W sprawie zatrzymano 14 osób.

Reklama

- W Warszawie może powstać pierwsza w Polsce noclegownia dla mniejszości seksualnych.

- CBA przeszukała biuro poselskie posła PSL Jana Burego. Czynności te zleciła warszawska Prokuratura Apelacyjna, która prowadzi śledztwo w sprawie powoływania się na wpływy w ministerstwie infrastruktury. Część obserwatorów łączy tę akcję z twardym stanowiskiem PSL w kwestii wyjaśnienia afery podsłuchowej. Miałaby to być próba zmiękczenia stanowiska koalicjanta.

Sumienia nie można zawiesić na wieszaku

Reklama

Pod hasłem: „Ze świętym Janem Pawłem II odnawiajmy oblicze ziemi, tej ziemi” odbyła się na Jasnej Górze 23. Pielgrzymka Rodziny Radia Maryja. Centralnej Mszy św. pielgrzymkowej w niedzielę 13 lipca br. przewodniczył abp Zygmunt Zimowski, przewodniczący papieskiej Rady ds. Służby Zdrowia i Duszpasterstwa Chorych. Zebranych powitał w imieniu Jasnej Góry o. Łukasz Buzun, przeor klasztoru jasnogórskiego, nominowany 5 lipca biskupem pomocniczym diecezji kaliskiej. W homilii abp Zimowski mówił o potrzebie odpowiedzialności za duchową odnowę polskiego narodu. Odnosząc się do nauczania Jana Pawła II, wskazywał drogę ewangeliczną, która zawiera się w słowach wypowiadanych podczas Apelu Jasnogórskiego: „Jestem – Pamiętam – Czuwam”. Zachęcał zgromadzonych, „by w każdym ludzkim sercu zwyciężyła prawda”. Zaznaczył, że „czynić prawdę w miłości i służyć prawdzie” to droga, jaką wskazywał Kościołowi Papież Polak. Z żalem stwierdził, że „ostatnie zajścia w naszej Ojczyźnie mówią bardzo wyraźnie, że nie jest to droga, którą wszyscy chcą wybierać”. Przypomniał słowa wypowiedziane przez Jana Pawła II podczas poświęcenia kliniki kardiochirurgii w Krakowie w 1997 r.: „Wyrażam moje «Bóg zapłać» w szczególny sposób tym wszystkim, którzy stoją odważnie po stronie prawa Bożego, kierującego ludzkim życiem. Wasz zawód każe wam strzec ludzkiego życia i służyć mu. W dzisiejszym kontekście kulturowym i społecznym, w którym nauka i sztuka medyczna zdają się tracić swój wrodzony wymiar etyczny, możecie doznawać silnej pokusy manipulowania życiem, a czasem wręcz powodowania śmierci”.

Abp Zimowski wyjaśnił, że Jan Paweł II wyraził wówczas radość, że „środowisko lekarzy w Polsce, w znakomitej większości, bierze na siebie tę odpowiedzialność, nie tylko lecząc, podtrzymując życie, ale również zdecydowanie nie podejmując działań, które prowadziłyby do jego zniszczenia” i zaapelował do wszystkich o obronę życia, od poczęcia do naturalnej śmierci, życząc błogosławieństwa tym, którzy to robią. Podkreślił, że „sumienia nie można odłożyć, zawiesić na wieszaku wraz z ubraniem, wchodząc do pracy, do biura, do szpitala”.

Pod koniec Mszy św. abp Wacław Depo, metropolita częstochowski, zapewnił Ojca Świętego Franciszka, że jasnogórscy pielgrzymi modlą się w jego intencjach. Przemówili także: o. Janusz Sok CSsR, prowincjał Prowincji Warszawskiej Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela, oraz o. Tadeusz Rydzyk, dyrektor Radia Maryja i Telewizji Trwam.

W pielgrzymce uczestniczyli politycy: prezes PiS Jarosław Kaczyński, Antoni Macierewicz i inni przedstawiciele prawicy, m.in. Marek Jurek, Zbigniew Ziobro.

Reklama

W tym dniu modlitwie Apelu Jasnogórskiego przewodniczył abp Wacław Depo. Dziękował Bogu za dar Radia Maryja, Telewizji Trwam oraz Wyższej Szkoły Kultury Społecznej i Medialnej. Powiedział, że toruńskie dzieła są pierwszym spełnieniem słów św. Jana Pawła II: „Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi, tej ziemi...”. Jednocześnie postawił pytanie, jaki dzisiaj byłby obraz Polski bez tych dzieł, jacy byliby Polacy w kraju i poza granicami, gdyby nie słuchali Radia Maryja i nie oglądali Telewizji Trwam.

* * *

Pielgrzymka Rodziny Radia Maryja rozpoczęła się w sobotę 12 lipca wieczorną Mszą św., której przewodniczył bp Stanisław Napierała, emerytowany biskup kaliski. W homilii nawiązał do sprawy prof. Bogdana Chazana, „który, kierując się prawem i obowiązkiem sumienia, odmówił zabicia oraz współudziału w zabiciu dziecka nienarodzonego”, i za to został zwolniony z funkcji dyrektora Szpitala im. Świętej Rodziny w Warszawie. Bp Napierała powiedział, że ten lekarz „urasta do rangi symbolu zmagania się ciemności cywilizacji śmierci z kulturą życia”. (Red.)

Strony informacyjne przygotowano na podstawie doniesień korespondentów własnych, wiadomości Radia Watykańskiego, KAI, BP KEP oraz RIRM.

Drodzy bracia i siostry, W ostatnich katechezach widzieliśmy, jak czytanie i rozważanie Pisma Świętego w modlitwie osobistej i wspólnotowej otwierają na słuchanie Boga, który do nas mówi i rozbudzają światło, aby zrozumieć teraźniejszość. Dzisiaj chciałbym mówić o świadectwie i modlitwie pierwszego męczennika Kościoła, św. Szczepana, jednego z siedmiu wybranych do posługi miłości względem potrzebujących. W chwili jego męczeństwa, opowiedzianej w Dziejach Apostolskich, ujawnia się po raz kolejny owocny związek między Słowem Bożym a modlitwą. Szczepan został doprowadzony przed trybunał, przed Sanhedryn, gdzie oskarżono go, iż mówił, że „Jezus Nazarejczyk zburzy...[świątynię] i pozmienia zwyczaje, które nam Mojżesz przekazał” (Dz 6, 14). Jezus podczas swego życia publicznego rzeczywiście zapowiadał zniszczenie świątyni Jerozolimskiej: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Jednakże, jak zauważył św. Jan Ewangelista, „On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus” (J, 21-22). Mowa Szczepana przed trybunałem, najdłuższa w Dziejach Apostolskich, rozwija się właśnie na bazie tego proroctwa Jezusa, który jako nowa świątynia inauguruje nowy kult i zastępuje ofiary starożytne ofiarą składaną z samego siebie na krzyżu. Szczepan pragnie ukazać, jak bardzo bezpodstawne jest skierowane przeciw niemu oskarżenie, jakoby obalał Prawo Mojżesza i wyjaśnia swoją wizję historii zbawienia, przymierza między Bogiem a człowiekiem. Odczytuje w ten sposób na nowo cały opis biblijny, itinerarium zawarte w Piśmie Świętym, aby ukazać, że prowadzi ono do „miejsca” ostatecznej obecności Boga, jakim jest Jezus Chrystus, a zwłaszcza Jego męka, śmierć i Zmartwychwstanie. W tej perspektywie Szczepan odczytuje też swoje bycie uczniem Jezusa, naśladując Go aż do męczeństwa. Rozważanie Pisma Świętego pozwala mu w ten sposób zrozumieć jego misję, jego życie, chwilę obecną. Prowadzi go w tym światło Ducha Świętego, jego osobista, głęboka relacja z Panem, tak bardzo, że członkowie Sanhedrynu zobaczyli jego twarz „podobną do oblicza anioła” (Dz 6, 15). Taki znak Bożej pomocy, przypomina promieniejące oblicze Mojżesza, gdy zstępował z góry Synaj po spotkaniu z Bogiem (por. Wj 34,29-35; 2 Kor 3,7-8). W swojej mowie Szczepan wychodzi od powołania Abrahama, pielgrzyma do ziemi wskazanej przez Boga, którą posiadał jedynie na poziomie obietnicy. Następnie przechodzi do Józefa, sprzedanego przez braci, którego jednak Bóg wspierał i uwolnił, aby dojść do Mojżesza, który staje się narzędziem Boga, aby wyzwolić swój naród, ale napotyka również wielokrotnie odrzucenie swego własnego ludu. W tych wydarzeniach, opisywanych przez Pismo Święte, w które Szczepan jest, jak się okazuje religijnie zasłuchany, zawsze ujawnia się Bóg, który niestrudzenie wychodzi człowiekowi naprzeciw, pomimo, że często napotyka uparty sprzeciw, i to zarówno w przeszłości, w chwili obecnej jak i w przyszłości. W tym wszystkim widzi on zapowiedź sprawy samego Jezusa, Syna Bożego, który stał się ciałem, który - tak jak starożytni Ojcowie - napotyka przeszkody, odrzucenie, śmierć. Szczepan odwołuje się zatem do Jozuego, Dawida i Salomona, powiązanych z budową świątyni Jerozolimskiej i kończy słowami proroka Izajasza (66, 1-2): „Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? Przecież moja ręka to wszystko uczyniła” (Dz 7,49-50). W swoim rozważaniu na temat działania Boga w historii zbawienia, zwracając szczególną uwagę na odwieczną pokusę odrzucenia Boga i Jego działania, stwierdza on, że Jezus jest Sprawiedliwym zapowiadanym przez proroków; w Nim sam Bóg stał się obecny w sposób wyjątkowy i ostateczny: Jezus jest „miejscem” prawdziwego kultu. Szczepan przez pewien czas nie zaprzecza, że świątynia jest ważna, ale podkreśla, że „Najwyższy jednak nie mieszka w dziełach rąk ludzkich” (Dz 7, 48). Nową, prawdziwą świątynią, w której mieszka Bóg jest Jego Syn, który przyjął ludzkie ciało. To człowieczeństwo Chrystusa, Zmartwychwstałego gromadzi ludy i łączy je w sakramencie Jego Ciała i Krwi. Wyrażenie dotyczące świątyni „nie zbudowanej ludzkimi rękami” znajdujemy także w teologii świętego Pawła i Liście do Hebrajczyków: ciało Jezusa, które przyjął On, aby ofiarować siebie samego jako żertwę ofiarną na zadośćuczynienie za grzechy, jest nową świątynią Boga, miejscem obecności Boga żywego. W Nim Bóg jest człowiekiem, Bóg i świat kontaktują się ze sobą: Jezus bierze na siebie cały grzech ludzkości, aby go wnieść w miłość Boga i aby „spalić” go w tej miłości. Zbliżenie się do krzyża, wejście w komunię z Chrystusem oznacza wejście w to przekształcenie, wejście w kontakt z Bogiem, wejście do prawdziwej świątyni. Życie i mowa Szczepana nieoczekiwanie zostają przerwane wraz z ukamienowaniem, ale właśnie jego męczeństwo jest wypełnieniem jego życia i orędzia: staje się on jedno z Chrystusem. W ten sposób jego rozważanie odnośnie do działania Boga w historii, na temat Słowa Bożego, które w Jezusie znalazło swoje całkowite wypełnienie, staje się uczestnictwem w modlitwie Pana Jezusa na krzyżu. Rzeczywiście woła on przed śmiercią: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” (Dz 7, 59), przyswajając sobie słowa Psalmu 31,6 i powtarzając ostatnią wypowiedź Jezusa na Kalwarii: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46); i wreszcie, tak jak Jezus zawołał donośnym głosem wobec tych, którzy go kamienowali: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7, 60). Zauważamy, że chociaż z jednej strony modlitwa Szczepana podejmuje modlitwę Jezusa, to jest ona skierowana do kogo innego, gdyż jest ona skierowana do samego Pana, to znaczy do Jezusa, którego uwielbionego kontempluje po prawicy Ojca: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga” (w. 56). Drodzy bracia i siostry, świadectwo św. Szczepana daje nam pewne wskazania dla naszej modlitwy i życia. Możemy się pytać: skąd ten pierwszy chrześcijański męczennik czerpał siłę do stawiania czoła swoim prześladowcom i aby dojść do daru z siebie samego? Odpowiedź jest prosta: ze swej relacji z Bogiem, ze swej komunii z Chrystusem, z rozważania Jego historii zbawienia, dostrzegania działania Boga, które swój szczyt osiągnęło w Jezusie Chrystusie. Także nasza modlitwa musi się karmić słuchaniem Słowa Bożego w komunii z Jezusem i Jego Kościołem. Drugi element to ten, że św. Szczepan widzi w dziejach relacji miłości między Bogiem a człowiekiem zapowiedź postaci i misji Jezusa. On - Syn Boży - jest świątynią „nie zbudowaną ludzkimi rękami”, w której obecność Boga stała się tak bliska, że weszła w nasze ludzkie ciało, aby nas doprowadzić do Boga, aby otworzyć nam bramy nieba. Tak więc nasza modlitwa powinna być kontemplacją Jezusa siedzącego po prawicy Boga, Jezusa jako Pana naszego, mojego codziennego życia. W Nim, pod przewodnictwem Ducha Świętego, możemy także i my zwrócić się do Boga, nawiązać realny kontakt z Bogiem, z zaufaniem i zawierzeniem dzieci, które zwracają się do Ojca, który je nieskończenie kocha. Dziękuję. tlum. st (KAI) / Watykan