ANNA SKOPIŃSKA: – Jak odnajduje się Ksiądz w Caritas, po tylu latach bycia kapelanem hospicjum?

KS. ANDRZEJ PARTYKA: – To zupełnie inne doświadczenie. Przede mną o wiele więcej zadań administracyjnych. Ale praca z człowiekiem nie jest mi obca, więc w dalszym ciągu robię to, co robiłem do tej pory i to, co lubię.

– Co z pracy hospicyjnej może Ksiądz tu wykorzystać?

– Bardzo wiele. Tam też pracowałem w zespole. Więc te doświadczenia w dużej mierze przydadzą się w Caritas. Przez cały czas mam też bezpośredni kontakt z człowiekiem potrzebującym i możliwość spotykania się z nim – najpierw w hospicjum dziecięcym, teraz mam pod opieką pensjonariuszy hospicjum domowego, domu dziennego pobytu i świetlic środowiskowych, punktu charytatywnego i innych placówek.

– Jakoś szczególnie będzie Ksiądz traktował hospicjum domowe?

– Nie. Chociaż nie ukrywam, że los osób terminalnie chorych i cierpiących jest mi bliski poprzez wieloletni, bardzo bezpośredni, kontakt. Ale to nie jest tak, że którakolwiek z działalności Caritas jest lepsza czy gorsza. Wszystkie są ważne i potrzebne, bo są ukierunkowane na człowieka.

– Trudno było rozstać się z hospicjum?

– Nie ukrywam, że moje serce gdzieś tam głęboko z nimi zostaje. Mianowany jestem dyrektorem Caritas, natomiast w wolnym czasie myślę, że mogę wspierać podopiecznych swoją posługą.

– Szykuje się nowa odsłona łódzkiej Caritas?

– Czas pokaże. Na razie muszę rozeznać się w zadaniach i wejść w swoje obowiązki. Ale na pewno trzeba będzie pomyśleć o nowościach, bo trzeba iść z duchem czasu i szukać nowych sposobów dotarcia do człowieka.

– Ta nominacja zaskoczyła Księdza?

– Przyznam, że było dla mnie zaskoczeniem, kiedy Ksiądz Arcybiskup zaprosił mnie na rozmowę. Nie domyślałem się, w jakiej sprawie. Ale podjąłem to zadanie w duchu odpowiedzialności za Kościół i jego posługę.

– Jakie są pierwsze spostrzeżenia w nowym miejscu?

– Bardzo dobrze zorganizowana praca. Wszyscy wiedzą, co mają robić, znają swoje stanowiska i swoje miejsce. I pewnie ta zmiana przebiegła bezboleśnie, poza pewnym niepokojem, który zawsze towarzyszy zmianom. Będziemy się starali, żeby było jak najlepiej i dla pracowników, i dla wszystkich, którzy są adresatami naszej działalności.

– Czy Ksiądz już zwizytował podległe sobie jednostki?

– Tak. Jest ich 14. Mam w stosunku do nich dużo pomysłów, natomiast nie wiem, na ile będą możliwe do wprowadzenia w życie. I jak uda się to zrealizować. Sam nic nie zrobię. Cała siła w zespole i w tym, że ludzie wiedzą, co robią i czego chcą.

– Ludzie mogą być pewni Caritas? Tego, że jeśli wpłacą tu złotówkę, to ona faktycznie trafi do potrzebujących?

– Tak staramy się działać, wydając minimalną ilość środków na utrzymanie struktury i to wszystko, co wydaje się być niepotrzebne, ale niestety jest też konieczne dla funkcjonowania takiej organizacji. Dlatego każdą złotówkę chcemy wykorzystywać na tych, którzy przychodzą, proszą lub biorą udział w różnego rodzaju akcjach Caritas. Przyszłość Caritas jest w parafialnych i szkolnych kołach. Tam, u podstaw, w bezpośrednim kontakcie z człowiekiem można wychwycić jego potrzeby i na nie odpowiedzieć.

– W Łodzi widać biedę?

– Jest jej bardzo dużo. Jest dużo osób potrzebujących, ale ta bieda to nie tylko bieda materialna. To także bieda duchowa. Takie przyzwyczajenie, że ktoś mi da i jakoś będzie. Z tym też trzeba się zmierzyć i pomyśleć nad rozwiązaniami. Nie tylko w Caritas, ale też w parafiach, które także mają duże możliwości działania. Jak kształtować tych ludzi, by nie tylko przychodzili po gotowe, ale by otwierali się na to, jak mogą pomóc innym. A jednocześnie starali się zaradzić swoim potrzebom sami. Zdecydowanie jestem zwolennikiem dawania wędki niż gotowej ryby.