Reklama

Wiara

Kościół

Paweł VI - Vaticanum II i Matka Kościoła

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Gdy zapytamy o papieża, który żywił szczególne nabożeństwo do Maryi, Matki naszego Pana, niemal każdy Polak wskaże na św. Jana Pawła II. A Paweł VI? Nieliczni odpowiedzą: „Napisał tylko adhortację „Marialis cultus»”. Reszta ograniczy się do stwierdzenia: „Nic o nim nie słyszałem”. Wielu wie, że miał przyjechać do Polski, do Częstochowy, ale komuniści pokrzyżowali jego plany. A co tak naprawdę łączy tego Papieża Soboru z kultem Maryjnym i czy to dzieło przypadku, że jego beatyfikacja przypadła akurat w październiku - miesiącu poświęconym Matce Bożej? Z bogatego nauczania tego Papieża wiele dokumentów poświęconych jest Maryi - nie tylko wspomniana już adhortacja, która stanowi swego rodzaju summarium.

Matka Kościoła

Reklama

Biskupi ze wszystkich stron świata niemal jednocześnie poderwali się ze swoich miejsc, rozległy się gromkie brawa, wreszcie przez aulę soborową popłynęła zaintonowana pieśń „Magnificat” „Tej, którą z miłością uznajemy (...) za świadka naszych trudów”. Tak 21 listopada 1964 r. Kościół hierarchiczny zareagował na wypowiedziane przez papieża Pawła VI słowa: „Przeto na chwałę Matki Bożej i ku naszemu pokrzepieniu - ogłaszamy Najświętszą Maryję Pannę Matką Kościoła”. W zamykającym tego dnia III sesję Soboru Watykańskiego II przemówieniu papież stanowczo podkreślił, że „znajomość prawdziwej nauki katolickiej o Maryi będzie zawsze kluczem do właściwego zrozumienia misterium Chrystusa i Jego Kościoła”. Paweł VI wskazał Ojcom Soboru właśnie jej postać jako „najskuteczniejszą formę doskonałego naśladowania Chrystusa” po to, „aby wszyscy wierni, zjednoczeni w imieniu wspólnej Matki, czuli się coraz silniejsi w wierze i w łączności z Jezusem”. W ten sposób wierny syn oddał hołd swej Matce i przypomniał tym samym Kościołowi, że zawsze czuwa nad nim Matka. To właśnie jej w owym przemówieniu powierzył wszystkich chrześcijan, „aby błogosławiła (...), przyspieszając godzinę zjednoczenia”.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Królowa Pokoju

Reklama

Pogłębia się konflikt między mieszkańcami położonego w Azji Kaszmiru. Mieszkający tam wyznawcy islamu za wszelką cenę starają się przyłączyć tereny hinduskie do Pakistanu. Hindusi nie pozostają im dłużni, chcąc zagarnąć cały teren słynący z produkcji cennej wełny dla siebie. W perspektywie wiszącej w powietrzu wojny papież znów zwrócił swe oczy ku czułej Matce - w czasach, gdy „nie zwraca się uwagi na święty i nienaruszalny charakter życia ludzkiego; wprowadza się sposoby postępowania zupełnie sprzeczne z poczuciem moralnym i zwyczajami cywilizowanych ludzi” („Mense Maio”, 8). Następca Piotra przypomina skłóconej ludzkości w wydanej w tym czasie encyklice „Mense Maio” (łac. „Miesiąc Maj”, 29 kwietnia 1965 r.), że Maryja jest Królową Pokoju. Sama wielokrotnie doświadczyła ogromu cierpienia - jak Papież pisze we wspomnianej encyklice: „Maryja zaznała przykrości tego ziemskiego życia, mozołu codziennej pracy, uciążliwych trosk, jakie przynosi ze sobą ubóstwo, a nade wszystko zniosła cierpienia Kalwarii” (MM 12). Nic więc dziwnego, że to właśnie Jej Paweł VI postanowił powierzyć dzieci dotknięte rozłamem. Miał nadzieję, że Najświętsza Dziewica „uprosi Boga, by On, który rozkazuje wiatrom i burzom, uspokoił zawieruchę skłóconych umysłów i dał pokój za dni naszych” (MM 12). W trudnych chwilach, kiedy na nowo rozgorzały nieporozumienia religijno-etniczne, niemal błaga wszystkich przedstawicieli chrześcijańskiego świata, „by częściej i ufniej prosili Maryję, której najłaskawsze Serce chętniej w tym czasie przychyla się do naszych próśb” (MM 3). Powodowany tą troską Ojciec Święty zleca specjalne zadanie dzieciom i chorym - modlić się w intencji pokoju modlitwą różańcową, ponieważ (jak podaje w zakończeniu encykliki) „ich głosy przenikają niebo oraz łagodzą Bożą sprawiedliwość” (MM 14).

Matka Boga

Reklama

W sierpniu 1965 r. aresztowanie przywódcy ludności islamskiej w Indiach, szejka Abdullaha, staje się punktem zapalnym. Rozwścieczeni Pakistańczycy wywołują zamieszki, które krwawo rozszerzają się poza linię zawieszenia broni, a to skutkuje zerwaniem wszelkich układów pokojowych. 1 września 1965 r. Indiom wypowiedziana została oficjalnie wojna, wspierana przez takie państwa, jak Turcja czy Iran. Jakby tego było mało, w Chinach rozpoczyna działalność wielki ruch społeczno-polityczny Mao Zedonga, zwany rewolucją kulturową, mający na celu powszechne wprowadzenie maoizmu. Na półwyspie Indochińskim działania wojenne cały czas toczy armia Wietnamu, wspierana przez kraje komunistyczne, ze stojącymi po drugiej stronie barykady Stanami Zjednoczonymi i ich sojusznikami. Wydaje się, że na próżno Paweł VI zdaje się krzyczeć w swojej encyklice „Christi Matri” (15 września 1966 r.): „W imię naszego Pana wołam do nich, aby zaprzestali!” (CM 6). Tym razem Papież spogląda w stronę Maryi jako Matki, do której „Kościół w niepewnych i pełnych zamętu czasach przyzwyczajony jest się uciekać” (CM 7). Jak dobry ojciec napomina, aby chrześcijanie stali się dla wszystkich narodów jak Matka Boga, „nie służąc politycznym celom, ale raczej przynosząc prawdę i łaskę Chrystusa (...) rodzajowi ludzkiemu” (CM 2). Wskazuje Bogurodzicę jako przyczynę zbawienia rodzaju ludzkiego, która ma „być Matką dla tych, których Ojcem i Bratem raczył stać się Chrystus” (CM 8). Wobec ogromnej liczby ofiar i szerzącego się zła, gdy doktryny komunistyczne zacięcie walczą o panowanie nad światem, Paweł VI pisze: „Nic nie wydaje się odpowiedniejsze i bardziej wartościowe niż wznieść modlitwy całej rodziny chrześcijańskiej do Matki Bożej, (...) błagając ją o zlanie obfitości darów macierzyńskiej dobroci” (CM 8). Z nadzieją w sercu ogłasza dzień 4 października 1966 r. Dniem Modlitwy o Pokój, podkreślając, że dzięki modlitwie do Matki naszego Pana „zostanie poruszone niebo”.

Wielki Znak

Reklama

Wiele razy zdarzyło się w historii Kościoła, że tak bardzo akcentowano kult jakiegoś świętego, iż wkrótce „zastępował” on pośrednictwo Chrystusa. Znane nam są słynne historie ze średniowiecza, kiedy to na pierwszy plan wysuwano choćby Maryję jako jedyną i najdoskonalszą orędowniczkę. Jako pasterz Kościoła, który chętnie ucieka się do Matki, Paweł VI wydaje w 1967 r. adhortację „Signum Magnum” (łac. „Wielki Znak”), w której podkreśla, że wszyscy wierni „powinni (...) tę najwierniejszą Służebnicę Pańską otaczać żywym kultem chwały, wdzięczności i miłości” (SM I, 7). Jakby wyprzedzając ewentualne zarzuty przeciwko takiemu kultowi, pisze, „że naśladowanie Maryi Dziewicy nie tylko nie odwodzi od wiernego kroczenia śladami Chrystusa, ale nawet czyni je milszymi i łatwiejszymi; bo przecież Najświętsza Dziewica, która zawsze pełni wolę Bożą, pierwsza spośród wszystkich zasłużyła sobie na tę pochwałę” (SM II, 1). Proste i skromne życie Dziewicy z Nazaretu Ojciec Święty wskazuje jako przykład doskonałego zjednoczenia z Chrystusem, takiego „iż podzielała z Nim radości, cierpienia i triumfy” (SM I, 6). Rozważając liczne cnoty Matki Bożej, Papież w szczególny sposób podkreślił - tak ważny dla pogrążonej w konfliktach ludzkości - matczyny wymiar „życia służby w miłości”, który nam zostawiła. Poucza, że „jak nauki rodziców mają o wiele większą skuteczność, gdy są poparte przykładem życia zgodnego z ludzką i Bożą roztropnością, tak słodycz i wdzięk, płynące ze wzniosłych cnót Niepokalanej Bogarodzicy, pociągają dusze do naśladowania Boskiego Wzoru, Jezusa Chrystusa” (SM I, 3).

Dlaczego Ona?

Jeżeli przyjmiemy, że zgodnie ze starą zasadą „lex credendi legem statuat supplicandi” (prawa modlitwy mają się opierać na prawach wiary), bez problemów zrozumiemy, dlaczego Kościół od wieków darzy Matkę Bożą tak szczególnym nabożeństwem. Ona jest Matką i Opiekunką nas wszystkich, bo Jej „duchowe macierzyństwo przekracza granice miejsca i czasu” (SM II, 6). Z każdego sanktuarium, z każdej przydrożnej kapliczki, z każdego powieszonego w naszych domach obrazu roztacza matczyne spojrzenie na swoje dzieci, dlatego właśnie w każdym czasie Kościół może powiedzieć, że „naszą epokę można by nazwać epoką Maryjną” (SM II, 6).

Można dywagować, dlaczego Paweł VI tak mocno zaufał Bogarodzicy, dlaczego tak często do Niej się odwoływał. Może dlatego, że zbłąkana ludzkość czasów przecież nie tak odległych potrzebowała ciepła Matki, która przytuli i poprowadzi z powrotem do Ojca? Pozostaje faktem, że do dziś niesie się echem wołanie Następcy Piotra, który usilnie prosi, by „jeszcze gorętszą okazywać cześć Bogarodzicy Dziewicy i z większą jeszcze ufnością do Niej się uciekać” (SM II, 8)...

2014-11-12 09:20

Oceń: +1 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

#NiezbędnikMaryjny: „Pompejanka” – nowenna nie do odparcia

[ TEMATY ]

Matka Boża

nowenna pompejańska

#NiezbędnikMaryjny

wikipedia.org

Różaniec, nie od dziś wiadomo, wielką moc ma. Oczywiście nie sam z siebie, a z łaski Bożej. Maryja przez tę modlitwę potrafi dla nas wyprosić u Boga wielkie cuda. Sama do Różańca wielokrotnie zachęcała, mamy na ten temat chociażby świadectwa dzieci z Fatimy: Łucji, Hiacynty i Franciszka. Ale czym tak naprawdę jest Nowenna Pompejańska? Czy rzeczywiście ma tak wielką moc?

I modlimy się na różańcu. Jedni z większym zapałem, inni jak po grudzie, czasem czekając na autobus, innym razem na kolanach przed snem, w różnych intencjach. Jednak ilu z nas potrafi się zdobyć na odmawianie czterech czy nawet trzech części Różańca w ciągu dnia, i to przez 54 dni pod rząd? A tak robią ci, którzy podejmują Nowennę Pompejańską. I mówią, że to wcale nie jest trudne, a warto bo owoce wielkie daje. Nazywana jest nowenną nie do odparcia.
CZYTAJ DALEJ

Św. Józef - Rzemieślnik

Niedziela Ogólnopolska 18/2004

[ TEMATY ]

Święta Rodzina

Ks. Waldemar Wesołowski/Niedziela

Obraz św. Józefa, patrona parafii

Obraz św. Józefa, patrona parafii

Ewangeliści określili zawód, jaki wykonywał św. Józef, słowem oznaczającym w tamtych czasach rzemieślnika, który był jednocześnie cieślą, stolarzem, bednarzem - zajmował się wszystkimi pracami związanymi z obróbką drewna: zarówno wykonywaniem domowych sprzętów, jak i pracami ciesielskimi.

Domami mieszkańców Nazaretu były zazwyczaj naturalne lub wykute w zboczu wzgórza groty, z ewentualnymi przybudówkami, częściowo kamiennymi, częściowo drewnianymi. Taki był też dom Świętej Rodziny. W obecnej Bazylice Zwiastowania w Nazarecie zachowała się grota, która była mieszkaniem Świętej Rodziny. Obok, we wzgórzu, znajdują się groty-cysterny, w których gromadzono deszczową wodę do codziennego użytku. Święta Rodzina niewątpliwie posiadała warzywny ogródek, niewielką winnicę oraz kilka oliwnych drzew. Możliwe, że miała również kilka owiec i kóz. Do dziś na skalistych zboczach pasterze wypasają ich trzody. W dolinie rozpościerającej się od strony południowej, u stóp zbocza, na którym leży Nazaret - od Jordanu po Morze Śródziemne - rozciąga się żyzna równina, ale Święta Rodzina raczej nie miała tam swego pola, nie należała bowiem do zamożnych. Tak Józef, jak i Maryja oraz Jezus mogli jako najemnicy dorabiać przy sezonowym zbiorze plonów na polach należących do zamożniejszych właścicieli.
CZYTAJ DALEJ

Nawet kiedy człowiek zapomina o Bogu, to jednak Bóg nie zapomina o człowieku

2025-05-01 16:30

[ TEMATY ]

rozważania

O. prof. Zdzisław Kijas

Karol Porwich/Niedziela

Nawet kiedy człowiek zapomina o Bogu, kiedy myśli, że Go nie ma lub że umarł, to jednak Bóg nie zapomina o człowieku. Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet, gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie. Oto wyryłem cię na obu dłoniach, twe mury są ustawicznie przede Mną (Iz 49, 15-16) – powie Bóg.

Jezus znowu ukazał się nad Jeziorem Tyberiadzkim. A ukazał się w ten sposób: Byli razem Szymon Piotr, Tomasz, zwany Didymos, Natanael z Kany Galilejskiej, synowie Zebedeusza oraz dwaj inni z Jego uczniów. Szymon Piotr powiedział do nich: «Idę łowić ryby». Odpowiedzieli mu: «Idziemy i my z tobą». Wyszli więc i wsiedli do łodzi, ale tej nocy nic nie ułowili. A gdy ranek zaświtał, Jezus stanął na brzegu. Jednakże uczniowie nie wiedzieli, że to był Jezus. A Jezus rzekł do nich: «Dzieci, macie coś do jedzenia?» Odpowiedzieli Mu: «Nie». On rzekł do nich: «Zarzućcie sieć po prawej stronie łodzi, a znajdziecie». Zarzucili więc i z powodu mnóstwa ryb nie mogli jej wyciągnąć. Powiedział więc do Piotra ów uczeń, którego Jezus miłował: «To jest Pan!» Szymon Piotr, usłyszawszy, że to jest Pan, przywdział na siebie wierzchnią szatę – był bowiem prawie nagi – i rzucił się wpław do jeziora. Pozostali uczniowie przypłynęli łódką, ciągnąc za sobą sieć z rybami. Od brzegu bowiem nie było daleko – tylko około dwustu łokci. A kiedy zeszli na ląd, ujrzeli rozłożone ognisko, a na nim ułożoną rybę oraz chleb. Rzekł do nich Jezus: «Przynieście jeszcze ryb, które teraz złowiliście». Poszedł Szymon Piotr i wyciągnął na brzeg sieć pełną wielkich ryb w liczbie stu pięćdziesięciu trzech. A pomimo tak wielkiej ilości sieć nie rozerwała się. Rzekł do nich Jezus: «Chodźcie, posilcie się!» Żaden z uczniów nie odważył się zadać Mu pytania: «Kto Ty jesteś?», bo wiedzieli, że to jest Pan. A Jezus przyszedł, wziął chleb i podał im – podobnie i rybę. To już trzeci raz Jezus ukazał się uczniom od chwili, gdy zmartwychwstał. A gdy spożyli śniadanie, rzekł Jezus do Szymona Piotra: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?» Odpowiedział Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś baranki moje». I znowu, po raz drugi, powiedział do niego: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie?» Odparł Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś owce moje». Powiedział mu po raz trzeci: «Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie?» Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: «Czy kochasz Mnie?» I rzekł do Niego: «Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego Jezus: «Paś owce moje. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz». To powiedział, aby zaznaczyć, jaką śmiercią uwielbi Boga. A wypowiedziawszy to, rzekł do niego: «Pójdź za Mną!»
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję