Reklama

Niedziela Wrocławska

Wielki Post w rodzinie

O przeżywaniu Wielkiego Postu w rodzinie, wyrzeczeniach, modlitwie, jałmużnie, o dobrym przygotowaniu dzieci do Świąt Zmartwychwstania z rodzinami rozmawia Adrianna Sierocińska

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Iwona i Paweł Szewczykowie
małżeństwem są od 12 lat. W domu, jak sami określają, mają 4 żywioły:
Wiktora (9 l.), Weronikę (7 l.), Amelkę (5 l.) oraz Karola (2 l.)

Wielkopostne postanowienia angażują całą rodzinę Szewczyków. Każdy, poza najmłodszym Karolem, podejmuje własne wyrzeczenie, jednak p. Iwona w tym roku wpadła na ciekawy pomysł. – Celem mojego postanowienia jest to, by dzieci, obserwując mnie, uczyły się dotrzymywania złożonych obietnic oraz wytrwałości – opowiada. – Podczas jednego z posiłków rozmawialiśmy o tym, że Wielki Post to szczególny czas przygotowania serc na spotkanie z Jezusem Zmartwychwstałym. Zachęcałam dzieci, aby podjęły takie postanowienia, które trwale zmienią je na lepsze, nie tylko na 40 dni. Wytłumaczyłam też, że nie muszą martwić się o to, czy sobie z nimi poradzą, bo właśnie w tym okresie otrzymują szczególne wsparcie Kościoła, ich Aniołów Stróżow i nasze. Ja pragnę być lepszą mamą i panować nad swoimi emocjami, dlatego postanowiłam, że nie będę krzyczeć na dzieci – nawet jeśli nabroją. Dzieci bardzo się z tego ucieszyły. Miny im trochę zrzedły, kiedy poprosiłam, by mi w tym pomogli i nie dawali mi powodów do gniewu. Przypominam im o tych naszych ustaleniach i doświadczam cudownej rzeczy – dzieci z miłości do mamy próbują się często pohamować przed zrobieniem czegoś, a to już dużo!

Reklama

Wiktor postanowił, że w niedziele nie będzie grał w gry, w których pojawia się strzelanie, rodzice podpowiedzieli mu, aby zadbał takżę o eleganckie zachowanie przy stole. Weronika i Amelka także potrzebowały pomocy przy wyborze wielkopostnych postanowień. Dziewczynki mierzą się z nie lada wyzwaniami! Weronika próbuje wstawać rano prawą nogą, uśmiechać się lub przynajmniej nie marudzić i pokonywać chęć dalszego spania, a Amelka walczy z drażliwością na swoim punkcie. – To bardzo trudne postanowienia – komentuje mama. – Czuwamy nad tym, aby dzieci poważnie traktowały Boga, siebie, najbliższych i własne zbawienie.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Wielki Post to okazja do tego, by strzec wspólnej wieczornej modlitwy, często zaniedbywanej w zawierusze życia. Ci, którzy o 15 przebywają w domu, wspólnie odmawiają Koronkę do Miłosierdzia Bożego. Wieczorem odbywają się „opowieści o Panu Jezusku” w kontekście aktualnego czasu. – Rozmawiamy o Drodze Krzyżowej, o tym, dlaczego Jezus musiał cierpieć i umrzeć – opowiada p. Iwona. – W piątki ze starszymi dziećmi chodzimy do kościoła na Drogę Krzyżową, ale na przykładzie codziennych sytuacji staram się ją dzieciom tłumaczyć. Bywa to bardzo trudne, zdarza się, że cały dzień minie i nie znajdę okazji do tego, by się zatrzymać i porozmawiać z dziećmi. Wtedy trzeba spróbować kolejnego dnia. I to jest moja Droga Krzyżowa.

Barbara i Grzegorz Kryszczukowie
to małżeństwo z kilkuletnim stażem. Mają synka Antosia (3 l.),
w najbliższym czasie spodziewają się narodzin córki Amelki

W Przemyślu religijność wygląda inaczej niż na Dolnym Śląsku. Ludzie chodzą do kościoła, poszczą, przykładają wagę do tradycji. Barbara Kryszczuk wychowała się tam wraz z szóstką rodzeństwa, a dzięki rodzicom, zwłaszcza bardzo konsekwentnej mamie, zawsze dobrze przygotowywała się do Świąt Zmartwychwstania.

Reklama

– Mama nie pytała, czy chce nam się pójść do kościoła czy nie – po prostu trzeba było pójść. Dla nas to było bardzo naturalne – opowiada Barbara. – Co niedziele braliśmy udział w nabożeństwie Gorzkich Żali, a w piątki wspólnie udawaliśmy się na Drogę Krzyżową. W przeżywaniu Wielkiego Postu Basi pomagały także wspólnoty – oaza i neokatechumenat. – Byłam animatorką, więc brałam udział w przygotowaniu Drogi Krzyżowej. Bardzo lubiłam to nabożeństwo – za każdym razem miało inny charakter, trochę inaczej wyglądało – dodaje. Rodzina Basi codziennie klękała razem do modlitwy, w Wielkim Poście odmawiali różaniec, odprawiali także rodzinną Drogę Krzyżową. – Ważne było także przestrzeganie postu. Mama nas pilnowała w kwestii niejedzenia słodyczy, pamiętam, że ograniczaliśmy też korzystanie z telewizora. Pojawiały się także specjalne, wielkopostne potrawy – np. w Środę Popielcową na obiad były pieczone ziemniaki. Wszystko to było dla nas bardzo naturalne.

Czy tradycje rodzinne z Przemyśla udało jej się przenieść do Wrocławia? – Chcemy chodzić na Gorzkie Żale w niedziele i, jeśli się uda, także na Drogę Krzyżową. – A co z rodzinną modlitwą? – pytam. – Antek nas mobilizuje. Kiedy samą klękam z nim do modlitwy, woła jeszcze tatę. Do niczego go nie zmuszamy, sam zna już pacierz i opowiada Panu Bogu o tym, co przeżywa. To jest dla nas bardzo cenne doświadczenie.

Basia i Marcin Bartyńscy
to małżeństwo z trzyletnim stażem. Wychowują dwóch synków:
Tomaszka (2 l.) i Michałka (7 m.)

ADRIANNA SIEROCIŃSKA: – Wasze postanowienia wielkopostne mają charakter indywidualny czy wspólnotowy – małżeński?

MARCIN BARTYŃSKI: – Mamy takie postanowienie, żeby ograniczać słodycze, a w pewnych okresach w ogóle ja wyłączać.

BASIA BARTYŃSKA: – Praktykujemy post na co dzień. Jakoś tak weszło nam to w krew. Najpierw rezygnowaliśmy ze słodyczy w czasie Wielkiego Postu, potem także w Adwencie i przenieśliśmy to na życie codzienne.

M. B.: – Zazwyczaj na czas Wielkiego Postu wstrzymujemy się od słodyczy we wszystkie dni powszednie z wyjątkiem niedziel i uroczystości, a w tym roku nawet w święta chcemy je sobie ograniczać.

– A co z wielkopostną modlitwą?

Reklama

B.B.: – Mamy zwyczaj uczestnictwa w nabożeństwie Gorzkich Żali. Nie jesteśmy w stanie przeżywać ich z dziećmi, dlatego dzielimy się i chodzimy na nie co dwa tygodnie. W tamtym roku każde z nas miało okazję przeżyć trzy części. Ja chciałabym też zabierać Tomaszka na Drogę Krzyżową. Mam nadzieję, że uda nam się na nią pójść co najmniej dwa razy, ale oczywiście byłoby wspaniale uczestniczyć w nich co piątek. Z dziećmi jednak tak jest, że trudno coś sobie zaplanować...

– Wiele osób – tak jak Wy – rezygnuje w Poście z jedzenia słodyczy, ale nie do końca zdają sobie sprawę z tego, po co to robią. Często też wybieramy wyrzeczenia, które są dla nas zbyt trudne. Jak wybrać dobre postanowienie?

M.B.: – Jeśli dla kogoś całkowita rezygnacja ze słodyczy jest zbyt dużym wyzwaniem, niech wybierze sobie konkretne dni, w których nie będzie po nie sięgał, np. środę, piątek i sobotę.

B.B: – Kiedy coś sobie w życiu postanawiam, kieruję się tym, co wychodzi mi przy rachunku sumienia. Jeśli okazuje się, że za bardzo sobie dogadzam i muszę się z tego spowiadać, to znaczy, że powinnam zrobić coś, żeby to zmienić. Nie działa na mnie metoda „małych kroków”. Bo jeśli nie uda się zrobić małego kroku, to poniesie się małą porażkę, która nie jest mobilizująca. Duża porażka motywuje mnie o wiele bardziej. Od słodyczy w dni powszedni poszczę przez cały rok, dlatego musiałam dołożyć sobie kolejne ograniczenie, czyli powstrzymanie się od nich także w święta. Ale dogadzać można sobie w różny sposób, np. przez dłuższe poleżenie w łóżku albo oglądanie seriali w Internecie. To taki substytut, z którego też w Wielkim Poście staram się rezygnować.

Reklama

M.B.: – Odpowiedź na pytanie, dlaczego warto obierać sobie postanowienia wielkopostne, można znaleźć w tekście Liturgii Godzin ze Środy Popielcowej: „Panie, nasz Boże, daj nam przez święty post zacząć okres pokuty, aby nasze wyrzeczenia umocniły nas do walki ze złym duchem”. Zawsze mamy przed oczami kontekst zbawczy. Co dzień także modlimy się, żebyśmy jako małżonkowie pomogli sobie i naszym dzieciom osiągnąć zbawienie.

B.B.: – Jeżeli próbujemy opanować nasze słabości poprzez odmówienie sobie różnych rzeczy, zły duch nie ma nad nami takiej przewagi. To jest sposób, żeby mu się przeciwstawić.

– Został jeszcze jeden filar Wielkiego Postu – jałmużna.

M.B.: – Naszym zwyczajem jest odkładanie pieniędzy do specjalnej puszki, w tym roku też planujemy założenie takiej skarbonki.

B.B.: – Wpadłam na inny pomysł jałmużny i postanowiłam nieodpłatnie podzielić się swoim mlekiem, które po nakarmieniu mojego dziecka pozostaje mi w nadmiarze. W ten sposób chcę pomóc matce, która nie może karmić piersią własnego dziecka z różnych względów, a bardzo chciałaby karmić dziecko mlekiem naturalnym.

2015-03-12 11:54

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Słowo na różowo

Niedziela warszawska 42/2012, str. 8

[ TEMATY ]

rodzina

wychowanie

dzieci

Włodzimierz Operacz

Jest taka magiczna cyfra, która powoduje nagłe znikanie problemów wychowawczych. Zamienia dzieci nieposłuszne w posłuszne. Potrafi sprawić, że dzieci ganiające się z dzikim wrzaskiem po gumnie i głuche na wezwania do kąpieli zaprzestaną gonitwy i udadzą się w stronę łazienki. Potrafi nawet wywołać ewolucję od: „Nigdy w życiu nie założę tej najokropniejszej na świecie kurtki!” w: „No dobra, założę!”. Ta cyfra to trzy. Trzeba powiedzieć: „Liczę do trzech i …” (tu należy wymienić czynność, którą dziecko powinno wykonać), np.: „Liczę do trzech i odkładasz książkę na półkę”. Mój mąż i ja nie używamy tej magii często. W końcu nie chcemy wychować dzieci na osoby, które zrobią wszystko, czego zażąda od nich pierwszy lepszy człowiek umiejący się wykazać liczeniem na palcach jednej ręki. Najważniejsza i podstawowa metoda wychowawcza to cierpliwe tłumaczenie. I tłumaczenie… I jeszcze trochę tłumaczenia… Jeśli dziecko nie chce czegoś zrobić, trzeba go wysłuchać, uszanować jego opinię i przedstawić swoje racje w zrozumiały sposób. Jednak czasem młody człowiek jest głuchy na argumenty, bo woli się bawić, wpada w histerię albo po prostu się upiera. Niestety, czasem trzeba użyć nagiego rodzicielskiego autorytetu i zarządzić: „Marsz do kąpieli”. Liczenie do trzech to komunikat: oczekuje się niezwłocznego wykonania pilnego zadania. Ma jednak tę zaletę, że tę niezwłoczność można trochę przeciągnąć, dając dziecku trochę czasu na refleksję. Między „dwa” a „trzy” może być jeszcze: „dwa i jedna trzecia”, „dwa i połowa”; a gdy obiekt zabiegów wychowawczych jest wyjątkowo oporny, to również: „…i ostatnie moje słowo, malowane na różowo”, a nawet: „… malowane na łazienkowo”, „kurtkowo” albo „książkowo”. W konfliktowej sytuacji żarcik, nawet niewysokich lotów, pomaga obu stronom rozładować napięcie i zyskać trochę dystansu do sprawy, która stała się źródłem sporu. Poza tym kiedy mama zaczyna liczyć, to nawet najbardziej rozbiegany trzylatek zwalnia i choćby z ciekawości skupia się na tym, co się do niego mówi. Niestety, magiczna liczba musi być obwarowana sankcją - jeśli padnie, to będzie kara. Ważne tylko, żeby odliczanie nie odbywało się w złości ani w nerwach. Stawiamy ultimatum z uśmiechem i spokojnie, ewentualnie z odrobiną współczucia dla ciężkiej doli dziecka, które musi zrobić coś, na co niespecjalnie ma ochotę. Istnieje również bardziej zaawansowana odmiana tej metody, dobra dla starszego dziecka, które już zna się na zegarku: informowanie go, ile ma minut na wykonanie jakiejś czynności. Tutaj już nie musimy się tak bardzo ograniczać z jej używaniem. W końcu zasada, że na zrobienie różnych rzeczy w życiu mamy określoną - nie tak znowu wielką - ilość czasu to problem, z czym młody człowiek będzie miał do czynienia przez całe życie.
CZYTAJ DALEJ

Zmiany kapłanów 2025 r.

2025-05-19 08:45

[ TEMATY ]

zmiany księży

zmiany personalne

zmiany kapłanów

Karol Porwich/Niedziela

Maj i czerwiec to miesiąc personalnych zmian wśród duchownych. Przedstawiamy bieżące zmiany księży proboszczów i wikariuszy w poszczególnych diecezjach.

Biskupi w swoich diecezjach kierują poszczególnych księży na nowe parafie.
CZYTAJ DALEJ

Kard. Grech: nie pytajmy, czym jest Kościół, ale kto jest Kościołem!

2025-06-16 10:00

[ TEMATY ]

archidiecezja łódzka

Julia Saganiak

- Refleksja pozwala nam zrozumieć nie tylko, czym jest Kościół, ale kto jest tym Kościołem? To jest ważne pytanie, które musi być zaadresowane na nowo, dlatego że po tylu latach po Soborze Watykańskim II ciągle zadajemy sobie pytanie, czym jest Kościół, a nie kto jest Kościołem – powiedział kard. Mario Grech do przedstawicieli parafii archidiecezji łódzkiej.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję