Bez poznania nie ma przyjaźni. Jak odnoszę się do innych? W jaki sposób przyjmuję odpowiedzialność za Kościół? Kim jestem jako Kościół? Jak przeżywam relacje z Bogiem? Łatwiej być kibicem, to wygodne. Kibic nie wygra.
Zadowalamy się byle czym, a jak ktoś chce być inny, to go po głowie. To brak myślenia. Bez myślenia z błota się nie uwolnię. Bóg stworzył nas w ten sposób, że mamy być twórcami! Zważać na swoją mowę, na sposób wchodzenia w dialog.
Myślenie jest wezwaniem do zrobienia czegoś, do oddalenia się od czegoś. Myślenie apeluje o odwagę. Kontroluje uczucia. Uczucia działają pochopnie – nielogicznie. Uczucie zamyka oczy. Nie iść ślepo za uczuciami, bez refleksji.
Kto myśli, ten nie naśladuje ślepo innych. Współczes-
na kultura, z odcieniem feministycznym, preferuje łagodność, harmonię, oceny estetyczne, ale bez oceny etycznej: dobro – zło.
Co wiem o tej decyzji? Jakie są moje uczucia? Co mogę postanowić? Zakasać rękawy i zacząć coś dobrze czynić. Chcę doświadczyć, a potem zrozumieć. Ogląd sytuacji i decyzja. Problem rozwiązać lub złagodzić skutki. Znaleźć rozwiązanie każdej sytuacji. Jeśli źle myślę o innych, to i siebie poniżam. Moje szczęście opiera się na szczęściu drugiego człowieka.
Czy pragnę dla siebie i innych najwyższego dobra?
Krzysztof z Gór
Pan Krzysztof od czasu do czasu przesyła mi grube listy z – jak ja to nazywam – wkładkami. Są w nich różne złote myśli, rozważania, własne refleksje na różne tematy. I własna historia – człowieka żyjącego w pojedynkę, ale nie samotnego. Bo poświęca się ewangelizacji. Permanentnej. Przez różne posługi, łącznie z ewangelizacją uliczną, co szczególnie podziwiam, bo mnie samej czasami trudno nawet wyjść z domu. No i czeka na listy od Państwa, jeśli ktoś chce poznać podobny smak życia!
Czy kiedykolwiek czułeś, że Twoje życie „wisi na włosku”? Ten odcinek to głos serca dla tych, którzy walczą, którzy szukają i którzy nie godzą się na życie w ciągłym napięciu.
Opowiadam w nim o pokoju, który nie jest iluzją – ale darem. Pokazuję, że cierpienie może mieć sens, jeśli w jego centrum postawimy zaufanie. Poznasz wzruszającą historię bł. Honorata, który z bluźniercy stał się ojcem duchowym wielu świętych. Dowiesz się, jak święci budowali klasztory… bez pieniędzy, ale z niebem w sercu.
„Potrafiłby pan mnie przekonać, żebym poszedł na wybory?” – takie pytanie (przed pierwszą turą wyborów prezydenckich) Robert Mazurek zadał Janowi Rokicie w Kanale Zero. „Chyba bym potrafił” – odparł Rokita (przyznając, że sam zawsze bierze udział w głosowaniu). I rozpoczął swój wywód: „Generalnie chodzenie na wybory jest ok, nie uważam jednak, żeby było to obowiązkiem moralnym, jak biskupi zwykli twierdzić w Polsce regularnie… Zawsze się temu dziwiłem, nawiasem mówiąc, że biskupi, którzy mają się zajmować zbawianiem ludzkich dusz, ciągle opowiadają, że mamy chodzić na wybory i że Pan Bóg nas rozlicza za chodzenie na wybory. To nie jest prawda… Nie uważam, żeby to było obowiązkiem moralnym”. I tu pojawia się kłopot.
W mojej ocenie jest to bardzo ciekawa rozmowa (można odsłuchać na Kanale Zero), często na poziomie metapolityki, prawdziwa uczta intelektualna! W tym punkcie jednak, pozwolę sobie nie zgodzić się ze stanowiskiem znanego polityka Jana Rokity. Faktycznie bowiem, udział w wyborach jest dla katolika nie czym innym, tylko właśnie obowiązkiem moralnym, wypływającym najpierw z biblijnego wezwania do „czynienia sobie ziemi poddanej”, potem z Ewangelii, która jasno wskazuje granice między dobrem i złem, między kłamstwem i prawdą, wreszcie z katolickiej nauki społecznej. To z tego powodu biskupi „ciągle opowiadają, że mamy chodzić na wybory”, usilnie przypominając, na kogo można a na kogo nie powinno się głosować z etycznego i moralnego punktu widzenia. I nie ma w tym sprzeczności, że z racji swego powołania „biskupi mają się zajmować zbawianiem ludzkich dusz”. Te dusze nie są wyizolowane – ani od ciała ani od świata. Troskę o zbawienie naszych dusz duchowni – zgodnie z ich misją - muszą wykazywać także i w ten sposób, że będą nam zakreślać wyraźne granice postępowania nie tylko w życiu osobistym, ale też społecznym i publicznym. Chrześcijanin ma obowiązek przemieniać ten świat na lepsze zgodnie z nauczaniem Chrystusa. I nie ma tu kompromisów. Taka jest nasza wiara, taka jest Ewangelia. Czyż zresztą nie w tym duchu nauczał nas przez 27 lat pontyfikatu papież Jan Paweł II, gdy apelował, byśmy byli „ludźmi sumienia”, byśmy w naszej Ojczyźnie, „która jest matką”, uczyli się dobrze zagospodarowywać naszą wolność i przestrzegając, że „demokracja bez wartości przemienia się w jawny lub zakamuflowany totalitaryzm”?
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
