Reklama

Niedziela Przemyska

Silva rerum

Biskup uczynków miłosierdzia

Niedziela przemyska 14/2015, str. 4

[ TEMATY ]

sylwetka

Archiwum archidiecezji przemyskiej

Śp. bp Bolesław Taborski

Śp. bp Bolesław Taborski

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Urodził się 18 października 1917 r. w Jarosławiu, jako pierwsze dziecko Ignacego i Zofii (jego ojciec był kolejarzem i ciężko pracował na utrzymanie rodziny). Nie miał trudności w nauce, posiadał dobrą pamięć, a przede wszystkim był pilny.

Na kapłańskiej drodze

Reklama

Po złożeniu egzaminu maturalnego, w 1935 r., podjął decyzję o wstąpieniu do Seminarium Duchownego w Przemyślu. W 1938 r. został skierowany przez bp. Franciszka Bardę do Rzymu, w celu kontynuowaniabv studiów IV roku na Uniwersytecie Gregoriańskim. Wobec narastającej groźby wybuchu wojny z Niemcami, 25 sierpnia 1939 r. został wezwany wraz ze wszystkimi alumnami po IV roku teologii do Seminarium Duchownego w Przemyślu. 10 września 1939 r., tuż przed zajęciem miasta przez wojska niemieckie, otrzymał z rąk bp. Franciszka Bardy święcenia kapłańskie. Pierwsze lata posługi kapłańskiej ks. Bolesława Taborskiego upłynęły w cieniu II wojny światowej. Po święceniach aresztowany przez gestapo, był internowany w Przeworsku i Jarosławiu. Następnie 15 października 1939 r. wywieziony przez policję niemiecką za San, znalazł się pod okupacją sowiecką. Do 1945 r. był wikariuszem w Sądowej Wiszni. Po wojnie pracował jako wikariusz we Frysztaku k. Jasła i jako katecheta Liceum Ogólnokształcącego w Tarnobrzegu. Po usunięciu przez władze komunistyczne z katechizacji w Tarnobrzegu, od 1951 r. związany był z Przemyślem. Pełnił funkcje prefekta Niższego Seminarium Duchownego, notariusza Kurii Biskupiej, obrońcy węzła małżeńskiego, wiceoficjała i oficjała Sądu Biskupiego w Przemyślu. Sakrę biskupią przyjął w katedrze w Przemyślu 2 lutego 1964 r. z rąk bp. Franciszka Bardy i do roku 1993 był biskupem pomocniczym diecezji przemyskiej oraz wikariuszem generalnym.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Duch Święty przeoczył

Księdza Biskupa nie znałem jako profesora i wykładowcy. Z powierzchownością swoją budził zawsze lęk i tworzył dystans. Dopiero, kiedy głosiłem rekolekcje u sióstr Sercanek, miałem okazję przez osiem dni dzielić z nim wspólny stół. To pozwoliło mi odkryć jego głęboką wrażliwość i biskupią troskę o różne kapłańskie problemy. Mimo pewnej oschłości pozostało po nim trochę dykteryjek.

Pierwsza związana jest z samym ogłoszeniem jego nominacji biskupiej, o czym opowiadał mi nieżyjący już ks. Józef Kilar. Było wtedy powszechne oczekiwanie na biskupa pomocniczego i w kręgach kurialnych miano już „pewniaka”. W końcu bp Barda zebrał Kapitułę, aby poinformować o otrzymaniu nowego sufragana. Ks. Kilar tak to opisywał: „Siedziałem koło ks. Misiąga. Kiedy usłyszałem, jak bp Barda mówi, że Ojciec Święty przychylił się do naszej prośby i przeznaczył do posługi biskupa pomocniczego w osobie ks. Taborskiego, zupełnie mnie zaciemniło. Skłoniłem się ku ks. Franciszkowi i zapytałem: „Co to za Taborski?”. Ten spojrzał na mnie zdziwiony i odpowiedział: „No nie wiesz? Nasz Bolek!”. Jasny gwint – wyszeptałem”.

Reklama

Bp Bolesław zresztą sam żartował często ze swojej nominacji, uważając, że była ona wynikiem zapracowania Ducha Świętego. Nieraz, wychodząc z katedry z klerykami, mówił: „Widzicie, widzicie, Duch Święty był zajęty soborem, i przeoczył, i dlatego ja zostałem biskupem”. Nie wiem, czy opowiadanie ks. Kilara jest ubarwione, czy nie, ale o tym zagubieniu się Ducha Świętego słyszałem sam od Księdza Biskupa.

Piosenka rachunkowa

Inna anegdota wiąże się z jego biskupimi wizytacjami. Był to czas nieśmiałego wprowadzania do liturgii nowych piosenek, często z towarzyszeniem gitar. Z początku bardzo się opierał, ale w końcu jakoś uległ tej nowej modzie i zawsze w zakrystii, kiedy ksiądz proboszcz pytał, czy może być jedna piosenka zagrana na gitarze, bp Taborski swoim charakterystycznym staccato odpowiadał: „Jak już musi być, to niech będzie. Ale pod jednym warunkiem: że nie będzie to piosenka rachunkowa”. Ta rachunkowa piosenka, której bp Taborski nie lubił, to było „Liczę, na Ciebie, Ojcze”.

Konie mądrzejsze od chłopów

Był natomiast mało wymagający przy wizytacyjnych kolacjach. Proboszczowie wiedzieli, że bp Taborski musi dostać swojski chleb ze swojskim masłem i nieomal gotującą się herbatę.

Zdarzyło się podczas jednej z wizytacji, że gospodarze wystroili konie i tak je wyćwiczyli, że konie na podniesienie klękały. Bp Taborski po konsekracji, kiedy zaśpiewał: „Oto wielka tajemnica wiary”, miał rzucić do mikrofonu: „O, widzisz, konie mądrzejsze jak chłopy, na podniesienie klękają, a chłopy stoją”.

Reklama

Opowiadał też jeden z kurialistów o pewnym nietypowym, może dla kogoś niezbyt budującym sposobie relaksowania się Księdza Biskupa po wizytacji. Zdarzało się to porą jesienną, kiedy kierowca odwoził go do domu. Ksiądz Biskup czekał aż kierowca odjedzie, otwierał walizkę, skręcał pastorał, podchodził do rosnących tam orzechów i przy pomocy tegoż pastorału strącał orzechy, którymi się zajadał.

Biskup od pogrzebów

Zatytułowałem refleksję: „Biskup uczynków miłosierdzia”. Zwłaszcza dwa z nich były dominujące: odwiedzał chorych kapłanów i większość z tych, którzy umarli, odprowadzał na wieczny spoczynek. Przylgnęło do niego miano: „Biskup od pogrzebów”.

Jako klerycy bardzo lubiliśmy, kiedy ceremoniarz ogłaszał, że jakąś uroczystą celebrę poprowadzi bp Taborski. Wiedzieliśmy, że zrobi to zgrabnie, pobożnie, zdążymy na obiad, a potem bez opóźnienia pojedziemy do pobliskiego Ostrowa rozegrać piłkarski mecz.

Był bliskim i serdecznym przyjacielem bp. Stefana Moskwy. Tak się złożyło, że równoległe chorowali i kiedy bp Stefan umarł, bp Bolesław nie mógł być na jego pogrzebie. Ale długo nie trwał w tęsknocie, bo zmarł miesiąc później, 18 listopada 2004 r. Jego pragnieniem było być pochowanym w Przeworsku, w jego rodzinnym mieście, w którym przez wiele lat w Bazylice Grobu Pańskiego sprawował wielkotygodniowe uroczystości i Rezurekcję.

2015-03-31 15:10

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Urodził się w samo południe

Mówi o sobie, że jest człowiekiem spełnionym. Warszawiak. Żonaty. Ojciec czterech dorosłych córek. Obdarzony wyjątkową pamięcią. Profesor historii. Autor blisko dwudziestu książek naukowych, w tym głośnych: o 1968 i 1970 r. Szef oddziału warszawskiego Instytutu Pamięci Narodowej. Pasjonat piłki nożnej i kina, szczególnie westernów. – Urodziłem się w samo południe – mówi z uśmiechem. – Pewnie dlatego lubię westerny

Był typowym dzieckiem ówczesnych peerelowskich lat 50. ubiegłego wieku. Nerwowym jedynakiem z kluczem na szyi. Rodzice, oprócz pracy, swój czas oddawali również działalności w PZPR. Wychowywany był głównie przez mamę. Ojciec przebywał na ogół za granicą. Po szkole, której nie lubił, chłopak szedł na podwórko. Później odrabiał lekcje. Chyba że był to czas, gdy chodził do szkoły, w której uczyła mama. Wtedy wychodzili razem „do pracy” i razem wracali. Matka była polonistką, ojciec inżynierem budownictwa, pracującym ponad 20 lat poza granicami. Nic nie zapowiadało, że chłopiec będzie historykiem, choć od najmłodszych lat dotykała go historia. Jako czterolatek zapamiętał kilka obrazów z Października ’56. Nic z tego nie rozumiał, ale do dziś czuje emocje tamtego czasu. Współcześnie niczym na ekranie odtwarzają mu się w pamięci postaci milicjantów z karabinami w samochodach. Stali naprzeciwko ich mokotowskiej kamienicy, której okna wychodziły na ponury gmach komendy milicji. Pamięta skandowane nazwisko Rokossowskiego, tłum ludzi koło miejskiej biblioteki. Mimo tych emocji przez lata marzył o reżyserii filmowej. Uniwersytecka historia, która wydawała mu się najłatwiejszym kierunkiem, miała być jedynie etapem w drodze do łódzkiej PWSTiF. Przyjmowano tam bowiem jedynie absolwentów szkół wyższych.
CZYTAJ DALEJ

Czy szanuję, dbam i walczę o życie dzieci poczętych, a jeszcze nienarodzonych?

[ TEMATY ]

homilia

rozważania

Adobe Stock

Rozważania do Ewangelii Łk 1, 39-56.

Sobota, 31 maja. Święto Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny
CZYTAJ DALEJ

Już 50 lat niosą Boga ludziom

2025-05-31 19:34

Magdalena Lewandowska

Złoci jubilaci z abp. Józefem Kupnym

Złoci jubilaci z abp. Józefem Kupnym

– Wasze życie pokazuje, że kapłaństwo to nie zawód, ale przymierze, to nie stanowisko, ale służba – mówił w jubileusz 50-lecia kapłaństwa ks. Paweł Cembrowicz.

Złoty jubileusz kapłaństwa świętowali w katedrze wrocławskiej kapłani wyświęceni tam 50 lat temu – 26 diakonów przyjęło wtedy świecenia prezbiteratu z rąk bpa Wincentego Urbana. Uroczystej Eucharystii pół wieku później przewodniczył abp Józef Kupny. – Święcenia kapłańskie przyjęliście w 1975 roku. Dla mnie również ten rok jest bardzo ważny, dlatego, że właśnie wtedy rozpoczynałem studia teologiczne – wspominał abp Kupny. – Kapłaństwo to coś wspaniałego i im bardziej sytuacja zewnętrzna sprawia, że jest kapłaństwo jest w jakiś sposób atakowane, tym bardziej powinno nas to mobilizować, żebyśmy byli czytelnym znakiem Bożej miłości – podkreślał metropolita wrocławski. Przypomniał, że kiedy rodził się protestantyzm, kiedy masowo odchodzono od Kościoła, właśnie wtedy Kościół podjął ważny wysiłek ukazywania piękna kapłaństwa, by przyciągnąć ludzi młodych do służby Bogu. – Przeżywając z wami ten piękny jubileusz, chcemy prosić o liczne powołania kapłańskie i zakonne, by nie zabrakło pracowników na żniwie Pana. Gratuluję wam 50-lecia kapłaństwa i dziękuję za waszą wierną posługę, oddanie. Proszę wszystkich kapłanów, żebyśmy byli widocznym znakiem Bożej miłości, Bożego przebaczenia. Żebyśmy tak żyli, aby wierni, którzy się w nas wpatrują, odzyskiwali nadzieję – przemawiał abp Kupny.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję