Reklama

Niedziela Sosnowiecka

Wakacyjne wędrówki po diecezji

Czesław Dźwigaj – artysta wszechstronny

Znany najbardziej z twórczości rzeźbiarskiej Czesław Dźwigaj, napisał kiedyś, pośród wielu swoich wierszy: „Informuję, że/ poskromiony codziennością/ wynajduję w sobie nadsiły/ wypełniam swoją niszę/ zapominając o biologii/ Na forum życiowej bitwy/ jak sekundowy Syzyf/ zaciekle walczę by/ Ptaki śpiewały dalej/aktorzy nie byli widzami/ reflektory nie wyręczały słońca/ dorośli trwali dorosłością/ Nie chcę przyprawiać obłoków/ nie potrzebuję oceniać innych/ nie mam prawa wytyczać dróg/ Jednak zwyczajnym pacierzem/ wznoszę błagalne petycje/przypominając starą prawdę/ o potrzebie bycia człowiekiem”. Kryje się w tych słowach prawda o nim samym…

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Tworząc godne uwagi dla jednych, a zarazem kontrowersyjne dla niektórych dzieła, pisząc utkane życiem słowa, składając barwne szkła w całość tętniącą swoim życiem, Czesław Dźwigaj chce przekazać to, co najważniejsze: prawdę o Bogu i człowieku.

Jego prace zna niemal cały świat. W diecezji sosnowieckiej zawdzięczamy mu całościową aranżację i wyposażenie wnętrza kościoła św. Rafała Kalinowskiego w Dąbrowie Górniczej-Gołonogu, nowy wystrój prezbiterium kościoła św. Tomasza Apostoła w Sosnowcu-Pogoni oraz papieskie spiżowe drzwi, zrealizowane do kościoła św. Magdaleny w Gołaczewach.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

– To człowiek, który idealnie realizuje się w swej twórczości i przeżywa sztukę. On nie udaje. Operuje środkami i formą łatwą w odbiorze, co czyni go zrozumiałym dla odbiorców. Jednocześnie w swej dosadności i prostocie realizacji kryje się jakaś transcendencja i tajemnica, którą chce się odkryć. Jego twórczość jest pełna symboli odnoszących nas do Boga i mówiąca o człowieku. Zachwyca bogactwem pomysłów rzeźby monumentalnej oraz małych form, np. medalierskich. Nieobce mu są przestrzenie gotowe do aranżacji i pełne ekspresji pomysły dotyczące witraży. Zaskakuje i inspiruje – stwierdza Bogdan Czesak, uczeń Czesława Dźwigaja.

Reklama

Czesław Dźwigaj urodził się w 1950 r. w Nowym Wiśniczu. W 1977 r. ukończył Wydział Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie. Dyplom zrealizował w pracowni prof. Antoniego Hajdeckiego. Jako profesor nadzwyczajny kieruje Pracownią Rzeźby w Ceramice na krakowskiej ASP, piastuje również stanowisko kierownika Katedry Sztuki na Uniwersytecie w Rużomberok (Słowacja), w latach 1994–2011 był wykładowcą Uniwersytetu Papieskiego im. Jana Pawła II w Krakowie.

W swym dorobku ma kilkadziesiąt pomników, m.in.: „Grudzień’70” w Szczecinie, „Synom tej Ziemi” w Świątnikach Górnych, pomniki gen. Leopolda Okulickiego i Stanisława Fischera w Bochni. Zrealizował blisko 70 pomników Jana Pawła II w kraju i za granicą, m.in. w: Chicago, Phoenix, Wyandotte (USA), Posadas (Argentyna), Hanowerze i Herdorf-Dermbach (Niemcy), Rzymie, Dux (Liechtenstein), Fatimie (Portugalia), Lourdes (Francja), Wilnie, Siluva, Kownie (Litwa) i La Laguna-Teneryfa (Hiszpania). Jest autorem kompleksowych aranżacji obiektów sakralnych, ponad 40 monumentalnych drzwi ze spiżu, ponad 100 witraży oraz licznych małych form rzeźbiarskich i ponad 600 medali i plakiet. Jest również twórcą realizacji rzeźbiarskich, takich jak: „Epitafium Cypriana Kamila Norwida” w katedrze na Wawelu, płaskorzeźby „Dawid w Betlejem”, cyklu „Via Santa”, cyklu „Nadzieje i Lęki” oraz kilkudziesięciu tablic pamięci i popiersi.

Reklama

Na wyjątkową uwagę zasługuje wystrój kościoła św. Rafała Kalinowskiego w Dąbrowie Górniczej-Gołonogu, autorstwa Profesora. Jak stwierdził proboszcz, ks. kan. Antoni Idasiak, wystrój nawiązuje do nowoczesnego stylu i do tradycji. Zawiera wiele symbolicznych treści. W głównym ołtarzu jest 13 sylwetek współczesnych i dawnych świętych, m.in.: św. Rafała Kalinowskiego, św. Brata Alberta, bł. Matki Teresy, czy św. Ojca Pio. Na szczególną uwagę zasługują: stacje drogi krzyżowej, chrzcielnica, kropielnice, figury Ewangelistów, figura Chrystusa Króla – pamiątka zawierzenia parafii i miasta Chrystusowi Królowi, aniołowie oraz krzyż przy głównym ołtarzu w kształcie kotwicy. Wszystkie wymienione prace są wykonane w brązie. Ponadto imponujące są drzwi spiżowe poświęcone m.in. stworzeniu świata, Matce Bożej, św. Janowi Pawłowi oraz historii Polski – „Polonia Semper Fidelis”.

W głównych drzwiach kościoła autor przedstawił historię opartą na Księdze Rodzaju, kiedy Bóg stwarza świat oraz pierwszych rodziców, Adama i Ewę. Jest tam również ukazana historia wypędzenia z raju, potopu czy Kaina i Abla. W drzwiach bocznych, tzw. maryjnych, Profesor zawarł prawdę o wybraniu Najświętszej Maryi Panny na matkę Zbawiciela oraz fakty z Jej życia wyrażone w tajemnicach Różańca. W drzwiach tzw. papieskich można zobaczyć działanie Chrystusa w sakramentach kościoła i dar Boga dla Kościoła, jakim jest św. Jan Paweł II. Z boku świątyni znajdują się drzwi opowiadające historię naszej ojczyzny i Kościoła w Polsce. Zachwycają pięknem kompozycji oraz wspaniałym powiązaniem wydarzeń z życia świętych i błogosławionych – synów i córek naszego narodu.

Prace prof. Czesława Dźwigaja są przesiąknięte patriotyzmem i wiarą. Mogą stanowić wymowną pomoc dla tych, którzy chcą przez sztukę zbliżyć się do Boga, bo, jak pisał Cyprian Kamil Norwid, „piękno na to jest, by zachwycało do pracy – praca, by się zmartwychwstało”.

2015-08-13 10:04

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

W poszukiwaniu istoty rzeczy

Niedziela łódzka 42/2012, str. 4

[ TEMATY ]

sztuka

teatr

Archiwum Teatru Logos

Jolanta Kowalska jako Ona w spektaklu "Rzeczy"

Jolanta Kowalska jako Ona w spektaklu Rzeczy
W piątek 2 listopada br. Teatr Logos, który powstał z inicjatywy ks. Waldemara Sondki, będzie obchodził dwudzieste piąte urodziny. Zbliżający się jubileusz skłania do ogarnięcia myślą lat, które minęły, ale także do spojrzenia w przyszłość. Począwszy od pierwszej premiery (2 XI 1987 r.) dokonania Logosu wychodziły naprzeciw ludziom poszukującym sensu, pragnącym żyć w harmonii z Dobrem - Prawdą - Pięknem. Kolejne przedstawienia, dotykające problemów związanych z kondycją ludzką, stawiały zarazem pytania fundamentalne - o sens istnienia, wiarę, miłość, cierpienie, samotność, śmierć, wieczność. W ten sposób teatr spełniał rolę narzędzia pomagającego widzom w uświadomieniu sobie tego, kim naprawdę jest człowiek, skąd przychodzi i dokąd zmierza. Inspirował też do głębszego namysłu nad wspaniałością i niedoskonałością istoty ludzkiej. Dzisiaj Logos staje wobec poważnych wyzwań, gdyż współczesny świat przypomina wielkie „reality show”, w którym człowiek staje się jedynie konsumentem płytkiej, ujednoliconej, często prymitywnej rozrywki. Ludzie przestają panować nad wdzierającą się zewsząd antykulturą i poddają się dominacji kultury zgiełku, hałasu i pustki, w której nie ma miejsca na poważniejszą refleksję. Promocja łatwego sukcesu i bezmyślnej zabawy wyklucza namysł i odpowiedzialną dyskusję nad rzeczywistymi dylematami, przed którymi staje dzisiaj człowiek. Stąd też ulega on beztroskiej konsumpcji, gdyż jest mu łatwiej skupić się na „problemach” odwracających uwagę od prawdziwych wyzwań. Wszystko to sprawia, że „zarówno jednostka, jak i społeczność potrzebują dzisiaj sztuki dla interpretacji świata i życia, dla rozjaśnienia epokowych wydarzeń, dla ujęcia wielkości i głębi istnienia. Potrzebują sztuki, aby zwrócić się ku temu, co przewyższa sferę samej użyteczności. Potrzebują literatury i poezji, słów łagodnych, a także proroczych i gniewnych, które częstokroć lepiej dojrzewają w samotności i cierpieniu. Według głębokiej myśli Ludwiga van Beethovena, artysta poniekąd powołany jest do służby kapłańskiej. Także Kościół potrzebuje sztuki nie tyle po to, aby jej zlecać zadania i w ten sposób zapewnić sobie jej służbę, ale przede wszystkim po to, aby lepiej wiedzieć, co kryje się w człowieku, w tym człowieku, któremu ma głosić Ewangelię” (Jan Paweł II, Wiedeń 1983 r.). Słowa Jana Pawła II nie straciły na aktualności. Dzisiaj także ukazują wagę odpowiedzialności, która spoczywa na twórcach oraz wskazują na głęboki wymiar intelektualny i duchowy, który powinien wyróżniać ich dzieła. Niewątpliwie, iż od twórców związanych z Logosem wychodzi impuls do zgłębiania tego, co najważniejsze - rzeczywistości człowieka i świata. Sezon jubileuszowy Logosu otworzyła premiera „Rzeczy” według Rainera Marii Rilkego w reżyserii Bogusława Kierca. Przedstawienie można by nazwać poetycką medytacją o istocie rzeczy, wokół których koncentruje się ludzki los. Zostały w nią wplecione pytania o Chrystusa, miłość, sztukę, dzieciństwo, które Rilke nazywa „królestwem wielkiej sprawiedliwości i głębokiej miłości”. Wykonawcy z ostrożnością zbliżają się do tego świata, w którym każda rzecz zdaje się przemawiać własnym, odrębnym językiem. Widz odnosi wrażenie, jakby świat rzeczy w twórczości Rilkego przeniknięty był duchem w takim samym stopniu, jak świat człowieka. Rzecz w świecie Rilkego, mimo iż nieruchoma, spowita ciszą, nie jest skostniała, może odgrywać różne role. Reżyser wybrał koncepcję ograniczającą dramatyczną akcję na rzecz fenomenologicznej refleksji. Sens tej scenicznej rozprawy o istocie rzeczy został uwydatniony poprzez intensywne duchowe obcowanie związanych ze sobą ludzi, ich osobową interakcję. Te niełatwe zadania, wymagające szczególnego rodzaju koncentracji, z powodzeniem realizują wykonawcy: On - Marek Kasprzyk, Ona - Jolanta Kowalska, Dusza - Monika Tomczyk, Poeta - Marek Targowski, Król - Łukasz Bzura, Królewna - Luiza Łuszcz-Kujawiak. Oszczędną, a zarazem funkcjonalną scenografię przygotowała Beata Tomczyk. Muzykę wpisującą się w poetycki charakter spektaklu skomponował Jacek Wierzchowski. Na światłem i dźwiękiem czuwali: Nina Tarłowska i Tomasz Gajewski. Najnowszy spektakl Teatru Logos nie jest propozycją łatwą w odbiorze. Zmusza do skupienia i intelektualnego wysiłku, aby odczytać metafory i odkryć znaczenia zawarte w scenicznych obrazach.
CZYTAJ DALEJ

Oleśnica: Dziecko zabite w 9. miesiącu ciąży

2025-04-07 13:15

[ TEMATY ]

aborcja

Adobe Stock

Pro-liferka, dziennikarka, członek zarządu Polskiego Stowarzyszenia Obrońców Życia Człowieka, doradca życia rodzinnego, współautorka serii podręczników do wychowania do życia w rodzinie Magdalena Guziak-Nowak opisuje wstrząsającą relację ze szpitala w Oleśnicy.

ZABILI DZIECKO W 9 MIES. CIĄŻY. Gotowe do samodzielnego życia, prawie noworodka. Tak, w Polsce.
CZYTAJ DALEJ

Katyń to nie tylko historia, ale i przestroga

2025-04-14 22:06

Marzena Cyfert

Uroczystości przy Pomniku Ofiar Zbrodni Katyńskiej w parku im. J. Słowackiego we Wrocławiu

Uroczystości przy Pomniku Ofiar Zbrodni Katyńskiej w parku im. J. Słowackiego we Wrocławiu

Druga część dolnośląskich i wrocławskich obchodów 85. rocznicy Zbrodni Katyńskiej odbyła się przy Pomniku Ofiar Zbrodni Katyńskiej w parku im. J. Słowackiego.

W programie znalazły się: przemówienia, modlitwa ekumeniczna, Apel Pamięci, salwa honorowa i złożenie wieńców oraz zniczy. Obecni byli przedstawiciele władz rządowych i samorządowych, przedstawiciele wojska, Policji, Straży Pożarnej, służb mundurowych, duchowieństwa, instytucji nauki i kultury, środowisk kresowych, sybirackich i kombatanckich.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję