Powołanie do życia zakonnego jest jedną z najpiękniejszych form służby Bogu i każdemu bliźniemu. Niesie ze sobą całkowite wyrzeczenie, poświęcenie siebie, posłuszeństwo, czystość, ubóstwo, a nade wszystko jest emanowaniem miłością i dobrocią wobec każdego człowieka. Rzadko w naszej archidiecezji przeżywamy jubileusze sióstr zakonnych, a tym bardziej złote. W Roku Życia Konsekrowanego warto więc docenić 50. rocznicę złożenia profesji zakonnej przez wywodzącą się z Pacholąt w parafii Lubicz s. Damianę Salamon, elżbietankę, posługującą obecnie w swoim zgromadzeniu w Berlinie.
Pacholęta to od 27 lat miejscowość filialna parafii pw. św. Judy Tadeusza w Lubiczu po podziale parafii w Lubanowie. Tuż po wojnie miejscowi wierni, przybyli tutaj w większości z Tarnopolskiego oraz z Wielkopolski, otoczeni byli opieką duszpasterską najpierw przez księży werbistów, potem salezjanów, a w końcu salwatorianów z Widuchowej. Praca ta przyniosła owoc w postaci dwóch powołań: śp. ks. Stanisława Zawadzkiego SVD oraz właśnie s. Damiany Salamon CSSE. Tutejsze rodziny przywiozły z kresów dawnej Rzeczypospolitej głębokie tradycje religijne oraz patriotyczne, a także bolesne wspomnienia eksterminacji ludności polskiej. To wszystko miało wpływ na życie wspólnoty, do dziś młodzi ludzie wychowywani są w Bożych wartościach i w szacunku dla tradycji ojców. W takiej wielodzietnej rodzinie wzrastała do odpowiedzi na łaskę powołania s. Damiana. W 1960 r. zapukała do bramy Sióstr Elżbietanek we Wrocławiu, by rozpocząć piękną drogę służby według charyzmatu św. Elżbiety Węgierskiej. A charyzmat ten to posługa chorym, cierpiącym, samotnym i opuszczonym, szczególnie w ich własnych mieszkaniach, służba pielęgniarska w szpitalach i domach opieki dla dzieci i dorosłych, praca wychowawcza w domach i zakładach dla dzieci, praca duszpasterska i apostolska w parafiach (katechetki, zakrystianki, organistki), służba dla Kościoła w kuriach biskupich, seminariach duchownych, praca misyjna, współpraca z katolikami świeckimi we Wspólnocie Apostolskiej św. Elżbiety i wspólnocie Młodzieży Elżbietańskiej. Ukoronowaniem formacji zakonnej były śluby wieczyste, które s. Damiana złożyła 29 sierpnia 1965 r. na ręce biskupa wrocławskiego Wincentego Urbana. Pracowała w kilku miejscach w Polsce, ale najważniejszą posługę pełni od 27 lat w Berlinie wobec ludzi chorych, cierpiących w tutejszych szpitalach i domach opieki. Mając wykształcenie pielęgniarskie, s. Damiana z ogromną wrażliwością serca niesie każdego dnia ciepło Serca Chrystusowego do każdego, kto włączony został w swym życiu w charyzmat krzyża.
Dokładnie w 50 lat od wypowiedzenia słów wieczystego ślubowania w swoim rodzinnym kościele w Pacholętach Siostra ponowiła je podczas wzruszającej uroczystości jubileuszowej, której miałem zaszczyt przewodniczyć. Otoczona swoją rodziną, przyjaciółmi, Zespołem Ludowym „Macierzanka” z Pacholąt, wiernymi z parafii odnowiła śluby zakonne, składając dziękczynienie Bogu za dar powołania i wiernej służby. Wśród wielu pięknych słów życzeń i pozdrowień znalazło się również błogosławieństwo udzielone przez abp. Andrzeja Dzięgę. Czcigodnej Jubilatce życzymy asystencji darów Ducha Świętego, opieki Maryi i wstawiennictwa patronki zgromadzenia św. Elżbiety!
Św. Franciszek z Asyżu, fresk Giotto, bazylika św. Francszka, Asyż
Chciałbym dzisiaj zachęcić Drogich Czytelników do... zazdrości. Tak! Tylko tej błogosławionej. Byśmy, mianowicie, pozazdrościli rodzinom franciszkańskim ich wspaniałego Patrona – św. Franciszka z Asyżu. W swej prostocie wielkiego świętego Bożego. Nic dziwnego, że tak wiele zgromadzeń zakonnych przyjęto jego regułę. Św. Franciszek, jak sam mawiał, zaślubił siostrę Biedę, czyli postawił na ubóstwo. Oderwał się od rzeczy materialnych, a po ludzku patrząc, miał możliwości, by wygodnie ułożyć sobie życie. Wiedział jednak, że posiadanie wzmaga pragnienie dalszego pożądania rzeczy materialnych. Największą jego miłością stał się Chrystus. Dzięki temu wyborowi życia był człowiekiem bardzo radosnym i szczęśliwym, choć nie brakowało mu w życiu cierpienia. Ale ten charyzmat radosnego umiłowania Boga i całego dzieła stworzenia sprawił, że należy Franciszek do najbardziej ukochanych świętych w Kościele.
Z wielu naszych parafii zniknęli tercjarze franciszkańscy, czyli tzw. Trzeci Zakon św. Franciszka. Być może my, kapłani, zwracaliśmy zbyt małą uwagę na zapał ewangelizacyjny wielu ludzi oraz tę formę pracy duszpasterskiej w parafii. A przecież zapewne niektórzy z nas pamiętają jeszcze pogrzeby zmarłych tercjarzy, których chowano w stroju św. Franciszka. I chociaż w Kościele jest wiele współczesnych nurtów związanych z apostolstwem świeckich, to jednak warto nawiązać do ducha tercjarskiego. Takie wspólnoty św. Franciszka i na jego wzór starają się oddawać Bogu. Do Trzeciego Zakonu mogłyby dziś także należeć osoby młodsze, poszukujące większego zjednoczenia z Chrystusem, które przenosiłyby ideał franciszkański w nową rzeczywistość.
Zauważamy bowiem, że człowiek współczesny goni za rzeczami materialnymi. Owszem, tak zawsze było, ale dziś wydaje się to spotęgowane. Tzw. dorabianie się, rozkładane kiedyś na pokolenia, obecnie zawęża się do dwóch – czterech lat. Możemy przytoczyć wiele przykładów bezwzględnego dążenia do pieniędzy i kariery oraz nadmiernego przywiązania do rzeczy materialnych. Pieniądz stał się dla wielu bogiem. Dla jego zdobycia poświęca się swoje zdrowie i szczęście, życie najbliższych, szczęśliwy rozwój dzieci.
W tej sytuacji trzeba propagować jakąś przeciwwagę. Trzeba się wspólnie zorganizować, by materializmowi praktycznemu powiedzieć: Nie. W każdej katolickiej parafii powinna być grupa osób żyjących duchem św. Franciszka z Asyżu. Osoby te winny się spotykać na modlitwie, pełnić dzieła pokuty, zwłaszcza za tych, którzy urągają samemu Bogu, i zgodnie z duchem franciszkańskim szerzyć pokój i dobro. Duch materializmu bowiem ma ogromną siłę rażenia. Niszczy przesłanie Ewangelii, zabija głębsze myślenie, czyni z ludzi istoty nieludzkie, usuwa zasady moralne z życia indywidualnego i społecznego. Musimy sobie zdawać sprawę, że nasze społeczeństwo jest dziś mocno uwikłane w zagrożenia materializmu.
Ale i w czasach św. Franciszka, w XIII wieku, duch ten szalał i zbierał swoje żniwo. Św. Franciszek powiedział wtedy: Stop. Nie tędy wiedzie droga do życia wiecznego – naszego i naszych współbraci, nie w niej znajdziemy prawdę i szczęście. My także współczesnemu materializmowi musimy powiedzieć: Nie.
We wtorek przed południem odbyła się ostatnia, 12. kongregacja generalna kardynałów, poprzedzająca rozpoczynające się jutro konklawe. Zgodnie z przepisami, zaktualizowanymi przez Papieża Franciszka w ubiegłym roku, podczas kongregacji kardynałowie anulowali Pierścień Rybaka oraz ołowianą papieską pieczęć.
W 12. kongregacji generalnej kardynałów, która przed południem odbyła się w Auli Synodalnej na terenie Watykanu, wzięło udział 173 kardynałów, w tym 130 elektorów. Nieobecnych było trzech purpuratów, którzy również wezmą udział w konklawe.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
