Pomysł powstania zespołu zrodził się w głowach kilku pań, które spotykały się na próbach chóru parafialnego. Na pierwsze spotkanie każda miała przyprowadzić swojego męża, brata lub sąsiada. Miłość i pasja śpiewania przekonała ostatecznie, bo do dziś w składzie grupy są głównie małżeństwa. Przez kolejne miesiące kapela ubogacała się w utwory muzyczne, zaczynając zarazem nieśmiałe koncertowanie w miejscach publicznych. Ta trema okazała się zupełnie niepotrzebna, bo od samego początku „Kalina” była nagradzana gromkimi brawami. Wraz z uzyskaniem strojów ludowych z pomocą Urzędu Gminy w Boguchwale, Gminnego Ośrodka Kultury oraz ówczesnego sołtysa wsi, rozwój zespołu nabierał tempa. Kapela brała udział w różnych przeglądach, spotkaniach, konkursach, zdobywając liczne nagrody, wyróżnienia i kolejnych sympatyków. W swoim dorobku artystycznym mają dwie płyty. W 2003 r. została wydana pierwsza z nich, pt. „Lutoryska nuta nigdy nie zaginie”. W 2014 r. muzycy powrócili do studia, nagrywając kolejny krążek CD. Na płytę zespół wybrał utwory, które były najczęściej wykonywane w minionych latach. Nagrania całkiem różniły się brzmieniem od poprzedniej płyty, ponieważ zespół wzbogacił się o nowy instrument, który jest bardzo charakterystyczny dla rejonu rzeszowskiego – cymbały. Obydwie odbiły się szerokim echem wśród lokalnych mediów poprzez audycje radiowe czy programy telewizyjne. Przez wszystkie lata swojej działalności Kapela Ludowa „Kalina” zawsze chętnie angażowała się w życie parafii pw. Matki Bożej Częstochowskiej i św. Józefa, uświetniając swoimi występami i obecnością liczne uroczystości, odpusty czy wizytacje kanoniczne. Specjalnie napisane utwory muzyczne na te wyjątkowe okazje niejednokrotnie dostarczyły wielu wzruszeń kapłanom posługującym w Lutoryżu, parafianom oraz nadały odpowiedniej rangi danemu wydarzeniu.
Uroczystości jubileuszowe odbyły się 8 maja 2016 r. w Domu Kultury w Lutoryżu. Rozpoczęły się koncertem melodii ludowych w wykonaniu „głównych bohaterów” biesiady. Proboszcz parafii ks. Stanisław Boratyn wraz z wikariuszem ks. Kamilem Sową, radni i sołtysi, pozostali przybyli goście oraz zaproszone zespoły gratulowali Kapeli, życząc im dalszych sukcesów i jeszcze wielu lat wspólnego muzykowania.
Obecnie w skład zespołu wchodzą: (kapela) Bartosz Miąsik, Andrzej Mozgała, Anna Pasternak, Mateusz Wilk, Andrzej Wolski, (śpiewacy) Małgorzata i Tadeusz Klimczak, Bogumiła i Janusz Klimczak, Agnieszka Kuleszczyk, Agnieszka i Józef Ladzińscy, Dorota i Jan Pasternak, Anna Wolska.
Zespół „Graboszczanie” powstał w 1963 r., kiedy to po raz pierwszy wystawiono sztukę „Wesele grabownickie” autorstwa Zofii Olejko i Marii Niedzińskiej. Franciszek Michańczyk, ówczesny kierownik Szkoły Podstawowej w Grabownicy Starzeńskiej był inicjatorem prac nad tymże widowiskiem, którego premiera miała miejsce 14 czerwca 1964 r. podczas zjazdu wychowanków szkoły. Zespół obrzędowy liczył wówczas ok. 50 osób. Dopiero w 1969 r. nastąpiło przekształcenie zespołu obrzędowego w Zespół Tradycyjnego Tańca Ludowego wraz z kapelą, zaś w 1989 r. przyjęto gwarową nazwę „Graboszczanie”. Zespół od początku wyróżniał się oryginalnym stylem i repertuarem, charakteryzowały go nawiązania do melodii grabownicko-brzozowskich, a także wykonywane walczyki, poleczki i polki, obereczki i melodie kościelne. Prawdziwy rozgłos kapeli rozpoczął się w 1993 r., kiedy to zespół zajął II miejsce na Ogólnopolskim Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych w Kazimierzu nad Wisłą.
22 listopada Kościół obchodzi wspomnienie św. Cecylii. Należy ona do najsłynniejszych męczennic Kościoła rzymskiego. Żyła na przełomie II i III w. Jako młoda dziewczyna, złożyła ślub czystości.
Mimo iż zmuszono ją do małżeństwa z poganinem Walerianem, nie złamała swego przyrzeczenia, lecz pozyskała dla Chrystusa swego męża i jego brata. Wszyscy troje ponieśli śmierć męczeńską.
Jakub de Voragine w Złotej legendzie w taki oto sposób pisze o św. Cecylii: „Gdy muzyka grała, ona w sercu Panu jedynie śpiewała. Przyszła wreszcie
noc, kiedy Cecylia znalazła się ze swym małżonkiem w tajemniczej ciszy sypialni. Wówczas tak przemówiła do niego: Najmilszy, istnieje tajemnica, którą ci wyznam, jeśli mi przyrzekniesz,
że będziesz jej strzegł troskliwie. Jest przy mnie anioł Boży, który mnie kocha i czujnie strzeże mego ciała. Będziesz go mógł zobaczyć, jeśli uwierzysz w prawdziwego Boga i obiecasz,
że się ochrzcisz. Idź więc za miasto drogą, która nazywa się Appijska i powiedz biedakom, których tam spotkasz: Cecylia posyła mnie do was, abyście pokazali mi świętego starca Urbana.
Skoro ujrzysz jego samego, powtórz mu wszystkie moje słowa. A gdy on już oczyści ciebie i wrócisz do mnie, wtedy ujrzysz i ty owego anioła.
Walerian przyjął chrzest z rąk św. Urbana. Wróciwszy do Cecylii znalazł ją w sypialni rozmawiającą z aniołem. Anioł trzymał w ręce dwa wieńce z róż
i lilii i podał jeden z nich Cecylii, a drugi Walerianowi, mówiąc przy tym: Strzeżcie tych wieńców nieskalanym sercem i czystym ciałem, ponieważ
przyniosłem je dla was z raju Bożego. One nigdy nie zwiędną ani nie stracą swego zapachu i nigdy nie ujrzą ich ci, którym czystość nie jest miła”.
Pierwszym miejscem kultu św. Cecylii stał się jej grób w katakumbach Pretekstata, gdzie zachowała się grecka inskrypcja „Oddała duszę Bogu”. Następnie kryptę powiększono, przyozdabiając
jej sklepienie malowidłem przedstawiającym Świętą w postaci orantki.
Pierwsze ślady kultu liturgicznego Świętej męczennicy zawiera Sakramentarz leoniański z V w., gdzie znajduje się 5 formularzy mszalnych z własnymi prefacjami. Z kolei
w aktach synodu papieża Symmacha z 499 r. znajduje się wzmianka o kościele pw. św. Cecylii wzniesionym w połowie IV w. Inną sławną świątynią dedykowaną
Świętej jest bazylika zbudowana przez papieża Paschalisa na rzymskim Zatybrzu w początkach IX w., gdzie złożono pod ołtarzem jej doczesne szczątki.
Za patronkę muzyki kościelnej uznano św. Cecylię dopiero pod koniec średniowiecza. Miało to swoje źródła w błędnym rozumieniu treści jednej z antyfon oficjum brewiarzowego: Cantantibus
organis Coecilia Domino decantabat. Owo sformułowanie antyfony spowodowało powstanie licznych przedstawień ikonograficznych św. Cecylii, która gra na instrumencie przypominającym organy.
W nawiązaniu do tej średniowiecznej tradycji od XVI w. w Kościele zachodnim zaczęły powstawać stowarzyszenia, których celem było pielęgnowanie muzyki kościelnej. Największy jednak rozgłos
zyskało Stowarzyszenie św. Cecylii, które powstało w Bambergu w 1868 r.
Dążyło ono do odnowienia prawdziwej muzyki kościelnej poprzez oczyszczenie liturgii z elementów świeckich i przywrócenia w liturgii chorału gregoriańskiego oraz polifonii
Szkoły Rzymskiej. Rychło ruch cecyliański rozszerzył się na cały Kościół powszechny, a wybitni kompozytorzy dedykowali jej swoje dzieła.
Jak wygląda życie codzienne Kościoła, widziane z perspektywy metropolii, w której ważne miejsce ma Jasna Góra? Co w życiu człowieka wiary jest najważniejsze? Czy potrafimy zaufać Bogu i powierzyć Mu swoje życie? Na te i inne pytania w cyklicznej audycji "Rozmowy z Ojcem" odpowiada abp Wacław Depo.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
