Reklama

Sport

Drugie życie w świecie sportu

Z Rafałem Wilkiem – złotym medalistą Igrzysk Paraolimpijskich w Londynie w 2012 r. i w Rio de Janeiro w 2016 r., Honorowym Obywatelem Rzeszowa, sportowcem uprawiającym kilka dyscyplin – rozmawia Irena Markowicz

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

IRENA MARKOWICZ: – Z Pańskiego pierwszego sportowego życia, tego żużlowego, znam tylko szczegół z lat 90. ub. wieku, związany z radosnym powrotem ze zwycięskich zawodów w Gdańsku i rondem obok ówczesnego Hotelu Rzeszów...

RAFAŁ WILK: – Niewiele mam teraz wspólnego z żużlem. W Internecie coś tam prześledzę, a na żywo, jeżeli już, to najwyżej 1-2 razy w roku bywam na zawodach. A wracając do obyczajów sportowych – sukcesy zawsze cieszą, to normalne. Porażki powinny nas motywować do ciężkiej pracy, do wyciągania jakichś wniosków, ale nie zawsze tak jest. Sukcesami łatwo można się zachłysnąć i to ma krótkie nogi. Te wszystkie sukcesy trzeba przyjmować z pewnym dystansem, nawet z pokorą, i zawsze być człowiekiem – niezależnie od sytuacji. Jedna księga mojego życia została zamknięta. Musiałem się na nowo narodzić 3 maja 11 lat temu (w wyniku wypadku na torze żużlowym Rafał Wilk doznał urazu kręgosłupa i stracił władzę w nogach – przyp. red.). Przez niepełnosprawność zyskałem jako człowiek drugie życie i jest ono bardziej kolorowe. Równie dobrze mogłoby mnie nie być, gdyby pomoc medyczna przyszła za późno. Niejednokrotnie udowadniam, że jak się nasze życie zawali czy wywróci do góry nogami, to nawet z tych gruzów można odbudować coś pięknego, coś bardzo wartościowego.

Reklama

– Jest Pan bardzo aktywny, nawet zimą, kiedy nie odbywają się zawody.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

– To czas regeneracji, treningów przed zgrupowaniami, praca w gronie specjalistów, gale, imprezy. Mam zajęcia ze studentami wychowania fizycznego Uniwersytetu Rzeszowskiego. Staram się im przekazać, jak wygląda życie z mojej perspektywy. Niepełnosprawność to nie jest coś, czym można się zarazić jak katarem – nagle kichnę na sali i jutro wszyscy będą siedzieć na wózkach. Staram się zmieniać stereotypy o niepełnosprawnych. Daję studentom pojeździć na wózku, niech spróbują, że to nie jest takie łatwe. Dostają mój rower, aby przejechać 2 minuty z mocą, z jaką ja jeżdżę 1,5 godziny na zawodach. Raczej im się to nie udaje. Może wtedy nabierają szacunku, o co nie jest tak łatwo. O turystyce niepełnosprawnych mówię, żeby wszystko planować z głową, żeby taka wycieczka nie skończyła się porażką czy tragedią, żeby się nie wystraszyć. Założyłem fundację „Sport Jest Jeden” na rzecz pomocy dla niepełnosprawnych sportowców. Uważam, że w sporcie nie jest ważne, skąd jesteśmy i jak wyglądamy, czy jesteśmy zamożni, czy nie. Sport jest wtedy, gdy stajemy na starcie, podejmujemy wyzwanie i chcemy wygrać. Czasami nie jest to wygrana w zawodach, ale zwycięstwo nad samym sobą. I to jest bardzo ważne – tylko sobie mogę udowodnić, że coś mogę zrobić. Wiele osób rezygnuje, bo nie wierzy w siebie. Generalnie jest tak, że to musi wyjść od nas.

Reklama

– Na zdjęciach uwieczniających sytuacje sportowe można zobaczyć Pańskich przyjaciół, znajomych, mamę, dzieci... Rodzina jest ważna?

– Tak, to moje zaplecze, paliwo, to dodaje mi sił. Cieszę się, kiedy mogę z nimi spędzać czas. Po wypadku oni uczyli się wszystkiego razem ze mną. Nagle cała rodzina dostała osobę niepełnosprawną do opieki, osobę, która generalnie była bezradna jak małe dziecko i nie potrafiła nic ze sobą zrobić. Najbliżsi musieli się tego wszystkiego ze mną uczyć i też do tego przywyknąć. To na pewno było duże wyzwanie nie tylko dla mnie – dla nich może nawet większe – i chyba nauczyło dzieci takiego normalnego podejścia do osób niepełnosprawnych, bo w tym wszystkim chodzi o normalność, a nie o specjalne traktowanie. Ja się nie czuję osobą specjalnej troski, żeby trzeba było mi jakoś szczególnie poświęcać czas, chodzi właśnie o tę normalność. Nie pokazywać palcem, że ktoś jeździ na wózku, tylko wiedzieć, że to normalny człowiek. Życie potoczyło się tak, a nie inaczej, wylądowałem na wózku – żartuję, że nogi oszczędzam na starość. Zawsze jest nadzieja na postęp w medycynie. Wypadki, kontuzje – dla żużlowców to nic nadzwyczajnego. Można powiedzieć, że jest to chleb powszedni. Przed złamaniem kręgosłupa zaliczyłem chyba 27 innych złamań. Trochę tych części miałem reperowanych, ale jeszcze się jakoś trzymam cały i nie narzekam. Jest dobrze i cieszę się tym wszystkim, co mam.

– Co zadecydowało na początku tego drugiego życia, że to się udało?

Reklama

– Nie jestem wyjątkiem. Mnie się udało i każdemu może się udać. Do tego potrzeba determinacji i ciężkiej pracy. Nic nie przychodzi łatwo, a generalnie poddajemy się szybko, jak coś raz nie wyjdzie. Zdarzało się, że musiałem zaciskać zęby, ale dążyłem do celu i osiągnąłem to, co planowałem, a nawet więcej. Wszystko wygląda ładnie w telewizji, ale to jest wierzchołek góry lodowej. Nie widać tego, co pod spodem, tego potu, tych rozczarowań, bólu i ciężkiej pracy. To są setki godzin spędzanych na rowerze, tysiące przejechanych kilometrów. Nie zawsze jest pięknie i nie zawsze z górki, czasami pod wiatr. To jest normalne, na początku bywa ciężko.

– Te pierwsze wielkie sukcesy na igrzyskach w Londynie były motywacją do dalszych wysiłków...

– Pierwsze złote medale zdobyte w kolarstwie ręcznym w Londynie były sukcesem. Wcześniej startowałem w mistrzostwach świata, byłem 5., 6. w 2011 r. To był początek moich liczących się wyników. Po 2012 r. – po Londynie, jak wspiąłem się na ten szczyt, to jakoś, dzięki Bogu, utrzymuję się wysoko i nie jest łatwo z tego szczytu mnie strącić. Bywają lepsze i gorsze starty, ale zawsze na jakichś pozycjach medalowych. To jest ważne, bo można coś osiągnąć i później sobie odpuścić. Mnie zależy na tym, żeby trwać.

– Sukcesem są złote medale na olimpiadzie, a srebrny?

Reklama

– On też się liczy. Może ten srebrny medal z Rio jest ważniejszy, bo wiem, ile mnie to kosztowało. 10 km przed metą, na ostatnim okrążeniu, byłem przekonany, że nie zdobędę żadnego medalu. W 8-osobowej czołówce byli mocni rywale. Na finiszu podjąłem ostatnią próbę. Dołączył Niemiec, który cały czas był z tyłu, dopiero przed metą wyskoczył i zwyciężył, ale ja się cieszę ze srebra, jakby to było złoto. Nie jest łatwo zdobyć medal na igrzyskach. Najpierw trzeba się zakwalifikować, a dopiero potem myśleć o medalu. Zawsze jadę, żeby wygrać, ale jak to się w końcu ułoży, to trudno przewidzieć. Gdyby wszystko było przewidywalne, to nie byłoby tego piękna sportu.

– W Londynie pierwszy medal dedykowany był ojcu...

– Tak, nieżyjącemu. Wypadek miałem 6 lat po śmierci taty. Kiedyś mu obiecałem, że będę najlepszy. Nie myślałem, że będzie to aż medal olimpijski. Z kolei 3. medal, który zdobyłem – w Rio, też złoty, poświęciłem mamie. Ona nadal mi pomaga, dba o odpowiednią dietę. To, jakim jestem człowiekiem, zawdzięczam swoim rodzicom, temu, jak mnie wychowali. Za to mogę im podziękować i powiedzieć, że ich kocham. Tato nie wychowywał nas lekką ręką. Niejednokrotnie nie był pobłażliwy, a nie byłem grzecznym dzieckiem. Teraz ze zrozumieniem to wspominam. Po wypadku nie doceniałem tego, że mam sprawne ręce; obecnie mówię, że to złote ręce, bo pozwoliły mi się z tego wszystkiego podnieść.

– Jakie są Pańskie relacje z Bogiem po takich doświadczeniach?

– Jestem religijny, wierzący, nie wstydzę się tego. Wiara to dla mnie coś normalnego. Teraz wielu ludzi odwraca się od Kościoła albo się do tego nie przyznaje. Codzienna modlitwa, znak krzyża przed zawodami, wiara i ta bliskość są mi potrzebne.

2017-03-29 10:06

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Premier: Historia naszego mistrza olimpijskiego Dawida Tomali to gotowy scenariusz na film

[ TEMATY ]

sport

Totalizator Sportowy

Dawid Tomala

Dawid Tomala

Historia Dawida Tomali jest niesamowita. Gotowy scenariusz na film.

Dzisiaj swoim ogromnym optymizmem zaraża miliony ludzi, choć jego droga na szczyt nie była łatwa. Aby opłacić obozy przygotowawcze i osiągnąć minimum olimpijskie pracował fizycznie na budowie. W chodzie na 50 kilometrów wystartował dopiero po raz drugi, ale wygrał. W sobotę był, jak sam przyznał, pierwszy raz w życiu na Stadionie Olimpijskim i od razu odebrał tam złoty medal.
CZYTAJ DALEJ

Loyola - tam, gdzie zaczęło się życie św. Ignacego

Niedziela w Chicago 31/2006

[ TEMATY ]

św. Ignacy Loyola

wikipedia.org

Św. Ignacy z Loyoli

Św. Ignacy z Loyoli
Dla chrześcijan miejsca urodzin świętych - osób, które znacząco wpłynęły na dzieje świata, jego kulturę czy życie duchowe, zawsze wzbudzały ogromne zainteresowanie. Zwyczaj nawiedzania tych miejsc istniał od początku chrześcijaństwa i był wyraźnym wyznaniem wiary, ale jednocześnie miał też za zadanie tę wiarę umacniać. Święci różnego formatu mieli ogromne znaczenie nie tylko dla pielgrzymów z daleka, ale i dla lokalnych społeczności. Mieszkańcy miasta nie tylko liczyli na wstawiennictwo swoich świętych, ale byli im również wdzięczni za nieśmiertelną sławę, jaką zyskiwali z tego powodu, że właśnie od nich wywodził się ten czy inny święty. Kto by na przykład słyszał o niewielkiej miejscowości Loyola, położonej w górach w kraju Basków (Hiszpania), gdyby nie przyszedł tutaj na świat i wychowywał się Ignacy, święty, założyciel zakonu jezuitów. Loyola to bardzo malowniczo położone miejsce. Ukryte jest pośród gór, niezbyt daleko od biegnącej wzdłuż brzegu hiszpańskiej części Zatoki Biskajskiej. Odnaleźć je nie jest łatwo, choćby z tego powodu, że tamtejsze kierunkowskazy zawierają podwójne nazwy miejscowości, po hiszpańsku i po baskijsku. Sanktuarium w Loyola wyrosło wokół rodzinnego domu Ignacego, a raczej małej rodzinnej fortecy. Ten kwadratowy, czterokondygnacyjny budynek to prawdziwy zabytek pochodzący aż z XIV wieku. W 1460 r. zaniedbaną i opuszczoną budowlę odbudował dziadek Świętego. W owym czasie w Hiszpanii warowne domy szlachty, takie jak w Loyoli, nie były niczym nadzwyczajnym. Trzeba bowiem pamiętać, że podobnie jak w Rzeczpospolitej szlachta stanowiła tam aż ok. 10 procent społeczeństwa - znacznie więcej niż w innych krajach europejskich. Ignacy przyszedł na świat w tym domu w 1491 r. Nadano mu na imię Inigo, które później zmienił on na obecnie znane. Dom w Loyola był nie tylko świadkiem pierwszych dni i lat życia świętego, ale również jego gruntownej duchowej przemiany, która poprowadziła go do tak głębokiego umiłowania Kościoła i oddania całego życia na służbę Ewangelii. To stąd zapoczątkował on niezwykle bogatą pielgrzymkę życia, która wiodła przez Paryż, Wenecję, Ziemię Świętą i Rzym, i zaowocowała powstaniem niezwykłego zakonu. Radykalny zwrot w życiu Ignacego nastąpił wówczas, gdy będąć już dojrzałym mężczyzną brał aktywny udział w życiu ówczesnej szlachty i możnowładców. Niestety, miało ono również mniej przyjemny element - wojowanie. Jako trzydziestoletni mężczyzna w czasie wojny z Francją otrzymał ranę, która wprawdzie nie była śmiertelna, ale unieruchomiła tego energicznego człowieka na wiele miesięcy. Szczęśliwie, rekonwalescencję mógł odbyć w swoim rodzinnym domu, w Loyoli. Tutaj przeprowadzono kolejne operacje jego okaleczonej nogi, tutaj Ignacy spędzał godziny na pobożnych lekturach (nie miał wówczas innych książek do dyspozycji), tutaj wreszcie dokonał się najważniejszy zwrot w jego życiu - postanowił oddać się służbie Bogu. Odtąd każdy krok w jego życiu prowadził, jak się wydaje w jednym kierunku - poszukiwania woli Bożej. W powstałych jakiś czas potem Ćwiczeniach duchowych Ignacy przedstawił metodę jej znalezienia, a założone niemal dwadzieścia lat po przemianie (1540) nowe zgromadzenie zakonne - Towarzystwo Jezusowe, posiało ożywczy ferment w Kościele w skali nie spotykanej bodaj od czasów św. Franciszka z Asyżu. Szczęśliwie pomimo wielu wojen i przewrotów, rodzinny dom Ignacego zachował się w doskonałym stanie. Na pierwszym piętrze można znaleźć kuchnię rodziny, a na drugim jadalnię oraz pokój, w którym urodził się Święty. W budynku umieszczono również rzeźbę Matki Bożej z Monserrat - hiszpańskiej Jasnej Góry - oraz kopię miecza, który Ignacy pozostawił w tym katalońskim sanktuarium. W pomieszczeniu, gdzie się kurował obecnie znajduje się kaplica, a w niej niezwykle sugestywna rzeźba przedstawiająca Świętego w chwili duchowej przemiany. Warownię Loyolów szczelnie otaczają budynki klasztorne, w których części urządzono muzeum. Witraże, ołtarze i inne sprzęty liturgiczne przywołują na pamięć życie św. Ignacego i osób z nim związanych. A trzeba pamiętać, że już za życia pociągnął on za sobą wiele wybitnych osób, z których kilku zostało kanonizowanych. Ich statuy - św. Franciszka Ksawerego, św. Franciszka Borgia, św. Alojzego Gonzagi i św. Stanisława Kostki znajdują się w portyku przepięknej barokowej bazyliki, która dominuje nad całym sanktuarium. Pierwotny plan tej świątyni, poświęconej w 1738 r. opracował sam Carlo Fontana. Wnętrze tego dużego kościoła, choć ciemne, imponuje grą różnobarwnych marmurów; widać również szczegółowe dopracowanie detali zwłaszcza w głównym ołtarzu. Drzwi z libańskiego cedru i kubańskiego mahoniu dopełniają kompozycję architektoniczną świątyni. W kościele nie mogło oczywiście zabraknąć słynnego motta świętego: „Ad Maiorem Dei Gloriam” - „Na większą chwałę Bożą”. Na czterech łukach świątyni umieszczono jednak tylko jego pierwsze litery - A, M, D, G. Urokowi Loyoli, zarówno duchowemu, jak i architektonicznemu, wyraźnie ulegają mieszkańcy regionu, skoro rezerwacji ślubu należy dokonywać tu na długo przed datą uroczystości. Nie ma tu jednak tłumu pielgrzymów, jak w wielu znanych sanktuariach Europy, co powoduje, że wizyta staje się prawdziwym odpoczynkiem. Pielgrzymują tu również duchowni. Przybywają by odprawić Mszę św. prymicyjną, odnowić śluby czy przeżyć rocznicę święceń lub jubileusz życia zakonnego lub tak po prostu. Planując nawiedzenie Fatimy, Lourdes czy Santiago de Compostella, lub też odpoczynek w ekskluzywnym San Sebastian, warto zadać sobie trud, by odwiedzić Loyolę. Uwaga jednak - to urocze miejsce wymusi na nas gruntowną powtórkę z dziejów. Śledząc bowiem losy św. Ignacego i jego dzieła nie w sposób nie przebiec myślą przez pół Europy i przez znaczący fragment jej historii.
CZYTAJ DALEJ

„Człowiek, który był blisko” - ostatnie pożegnanie śp. brata Savio Standerskiego

2025-07-31 18:08

[ TEMATY ]

Jasna Góra

pogrzeb

BPJG/Krzysztof Świertok

Ostatnie pożegnanie śp. brata Savio Standerskiego

Ostatnie pożegnanie śp. brata Savio Standerskiego

Został zapamiętany jako sumienny zakonnik, człowiek, który „zawsze był gdzieś blisko, tam, gdzie trzeba – bez rozgłosu, bez wielkich słów”. Na Jasnej Górze odbyło się ostatnie pożegnanie śp. brata Savio Standerskiego. Mszy św. pogrzebowej przewodniczył przełożony generalny o. Arnold Chrapkowski, homilie wygłosił o. Michał Lukoszek, wikariusz generalny Zakonu Paulinów.

- Dziękujemy za to, że pokazywałeś, jak można żyć blisko Boga i Matki Bożej – zwyczajnie, codziennie, z sercem, za Twoje świadectwo – nie z wielkich słów, ale z małych gestów. Za to, że byłeś człowiekiem obecności – powiedział w homilii wikariusz generalny Zakonu Paulinów.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję