Wielu ludzi związanych z mediami nie bierze pod uwagę, czy przekazywane informacje są prawdziwe, czy fałszywe; czy ich przekaz przyniesie dobro, czy zło. Najważniejsze, żeby dotarły one do jak największej liczby ludzi i osiągnęły skutek, jaki sobie zamierzył nadawca wiadomości. Ten mechanizm kształtuje także życie polityczne, czego przykładem były ostatnie wybory prezydenckie we Francji, gdzie doszedł do władzy człowiek do niedawna praktycznie nieznany. Wielka Francja, kraj intelektualistów, państwo zamożne, z tradycjami wybrało kogoś, kto jest w swoim postępowaniu nieprzewidywalny. W Polsce znamy go tylko z atakujących nasz kraj przedwyborczych wypowiedzi.
Tymczasem motorem prawdziwego postępu jest zawsze prawda – to, co mówi człowiek, powinno być zgodne z rzeczywistością. Niestety, dzisiaj „prawdę” można stworzyć, można ją sobie sfabrykować. Na tym zasadza się także źle rozumiana praca w zakresie PR. Dzięki temu jednak można np. wygrać wybory. I czasem bardzo trudno jest rozróżnić, co jest prawdziwe, a co jest tylko propagandą. Dlatego mówi się dziś nawet o czasach postprawdy, prawdę traktuje się jako coś obiektywnie nieistniejącego.
Jako chrześcijanie musimy mieć świadomość, że obowiązuje nas VIII przykazanie Boże: „Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu swemu”. Obowiązuje nas prawda w całym życiu i postępowaniu, we wszystkich dziedzinach – w handlu, gospodarce, kulturze, polityce. A przecież były – i są – takie systemy, które przez działania tzw. służby Bezpieczeństwa czy tajnej policji dokonywały preparowania informacji na temat jakiejś osoby czy zjawiska tylko po to, żeby kogoś zniszczyć. Nagle taki człowiek zauważał, że wokół niego coś się dzieje, że ludzie reagują na niego inaczej niż zwykle, że jest coś, o czym nie wie, a co jego właśnie dotyczy. Odbierano w ten sposób człowiekowi jego naturalne prawo do obrony dobrego imienia. To wielkie przestępstwo. Takim przestępstwem jest też wciąganie do niecnej współpracy.
Trzeba budzić sumienia ludzi i być ostrożnym. Niekiedy nawet trzeba się odważyć i zwrócić komuś uwagę lub w obecności informatora zweryfikować informację.
Jak to dobrze, że będzie Sąd Ostateczny – tam wyjdą na jaw wszystkie fałszerstwa wobec Boga i drugiego człowieka... W przypowieści o kąkolu Pan Jezus powiedział, że trzeba pozwolić rosnąć zbożu i chwastom (por. Mt 13, 24 n.), a przyjdzie czas, że wszystko będzie zebrane przez aniołów Bożych, którzy oddzielą dobro od zła. Bo ci, którzy sieją zło, mają jeszcze szanse nawrócenia się i rehabilitacji.
Różaniec jako sposobność do „podglądania Nieba”? Tak, ono daje nam się w nim zobaczyć.
Funkcję okien w murze odgradzającym naszą doczesność od komnat Bożego Królestwa pełnią święte ikony – pisane według specjalnych, surowo przestrzeganych kanonów, korzystające z wielowiekowych doświadczeń sztuki i mistyki. Farby ikon są nakładane pędzlami mnichów, ascetów, ludzi przygotowujących się do tego zadania przez długie posty i modlitwy. Patrzymy na ikonę, i nagle obraz staje się mistycznym okienkiem: „otwiera się” przed nami Niebo. Już nie patrzymy na farby, złocenia i kształty. Spoglądamy w głąb ikony. Patrzymy za nią. W wieczność.
S. Maria Druch prowadzi rekolekcje i głosi konferencje na temat aniołów.
Historia, którą specjalnie dla was, Drodzy Czytelnicy,
dzieli się tu siostra Maria, dotyczy czasów jej dzieciństwa.
Jednak mocno utkwiła jej w pamięci i z pewnością miała
wpływ na późniejszy wybór drogi życiowej.
„Nie ma dzisiaj zakątka ziemi, nie ma człowieka ani takich
jego potrzeb, których by nie dosięgła ich (aniołów) uczynność
i opieka”. Wiecie, Drodzy Czytelnicy, kto jest autorem
tych słów? Wypowiedział je nieco już dziś zapomniany
arcybiskup mohylewski Wincenty Kluczyński, który założył
w Wilnie (w 1889 r.) żeńskie bezhabitowe zgromadzenie
zakonne – Siostry od Aniołów. Wspominam o tym nie
bez powodu, bo autorką kolejnego świadectwa jest siostra
Maria Druch z tego właśnie anielskiego zgromadzenia.
Historia, którą specjalnie dla was, Drodzy Czytelnicy,
dzieli się tu siostra Maria, dotyczy czasów jej dzieciństwa.
Jednak mocno utkwiła jej w pamięci i z pewnością miała
wpływ na późniejszy wybór drogi życiowej. Oddajemy zatem
jej głos.
„Miałam wtedy 13 lat. Spędzałam ferie zimowe u wujka.
Jego dom był położony nieopodal żwirowni. Latem kąpaliśmy
się w zalanych wykopach. Trzeba było uważać, ponieważ
już dwa metry od brzegu było tak głęboko, że nie
dało się złapać gruntu pod stopami. Zimą było to doskonałe
miejsce na spacery. Woda zamarzała, lód był bardzo
gruby, rybacy łowili ryby w przeręblach. Czułam się
tam bardzo bezpiecznie. W czasie jednego z takich moich
spacerów obeszłam dookoła wysepkę i znalazłam się
w zatoce, gdzie temperatura musiała być wyższa. Nagle
usłyszałam dźwięk… trtttttt. Zorientowałam się, że lód
pode mną pęka. Nie znałam wtedy zasady, że powinno
się położyć i wyczołgać z zagrożonego miejsca. Wpadłam
w panikę. Zrobiłam rzecz najgorszą z możliwych.
Zaczęłam szybko biec do oddalonego o około dziesięć
metrów brzegu. Lód pode mną się nie łamał, ale był rozmokły
i czułam, że im bliżej jestem celu, tym moje stopy
coraz głębiej się w niego zapadają.
Kiedy ostatecznie dotarłam do brzegu, serce chciało
ze mnie wyskoczyć. Byłam w szoku. Dopiero po dłuższej
chwili dotarło do mnie, co się wydarzyło. Według zasad
fizyki powinnam znajdować się w wodzie. Nie miałam
prawa dobiec do brzegu po rozmokłym lodzie, naciskając
na niego tak mocno. Wiem też, jak tam było głęboko –
nie biegłam po dnie pokrytym lodem. Pode mną były wielometrowe
otchłanie. Wtedy uznałam to za przypadek,
szczęście.
Punkty Credo są niczym drogowskazy na drodze wiary, które dzięki książce „Credo. Krok po kroku” możemy dostrzec i jeszcze pełniej zrozumieć.
Ksiądz prof. Janusz Lekan, dogmatyk i duszpasterz, profesor na Wydziale Teologii KUL, autor licznych publikacji naukowych i popularyzatorskich, tym razem dotyka spraw fundamentalnych dla ludzi wierzących – w sposób jasny i przystępny analizuje Wierzę w Boga, czego owocem jest książka „Credo. Krok po kroku”. Publikacja ta staje się w Roku Świętym 2025 zaproszeniem do przejrzenia się w „zwierciadłach wiary”. Autor dotyka elementarnej dla wierzących kwestii, czyniąc to z niezwykłą wrażliwością duchową i pedagogicznym zacięciem. Autor wyjaśnia krok po kroku przebogatą treść Credo. Książka ks. prof. Lekana stanowi istotną pomoc w ukazaniu ludziom wiary sensu tego, w co wierzą, i poszczególnych prawd wiary.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
