Dlaczego dla tego Zgromadzenia ta data jest taka ważna? Właśnie 8 grudnia 1885 r. bł. Honorat Koźmiński oraz pochodząca ze Żmudzi Paulina Malecka założyli zgromadzenie do pracy wychowawczo-oświatowej wśród dzieci i młodzieży. Jak wiemy, bł. Honorat zainicjował wiele zgromadzeń, w większości ukrytych, z uwagi na ówczesną tragiczną sytuację, w jakiej znaleźli się Polacy, a w tym zakony i zgromadzenia katolickie. Ukryte córki Serca Maryi rozpoczęły swą działalność w Warszawie, ale szybko zasięg swej pracy rozszerzyły na dalekie tereny Cesarstwa Rosyjskiego. Powstawało wiele placówek m.in. na Syberii, Petersburgu (przy współudziale ks. Antoniego Maleckiego – przyszłego biskupa i męczennika). Dekret pochwalny Zgromadzenie otrzymało 13 marca 1907 r., a ostateczne zatwierdzenie przez Stolicę Świętą 12 maja 1930 r.

Jak trafiły do Drohiczyna?

Istotnym jest rok 1904, kiedy to siostry zaproszone przez Zarząd Towarzystwa Dobroczynności „z Panią Rodziną na czele” objęły zakład wychowawczy dla dziewcząt sierot w Pińsku. Przy ulicy Brzegowej siostry pracowały do 1920 r., wówczas w wyniku wojny polsko-bolszewickiej placówkę ewakuowano na Pomorze. Po zwycięstwie Polski siostry wróciły do Pińska i rozpoczęły pracę – już w nowym miejscu przy ulicy Zielonej 15. W 1928 r. rozpoczęły pracę w Domu Biskupim i Wyższym Seminarium Duchownym św. Tomasza z Akwinu, gdzie od 1927 r. (rok obrony doktoratu) wykładał teologię dogmatyczną ks. Michał Krzywicki. Bóg i historia tak chciały, że to właśnie za jego przyczyną Córki Serca Maryi znalazły się w Drohiczynie. Bowiem to on – już jako administrator, podzielonej granicą państwową diecezji pińskiej, zaprosił siostry do Drohiczyna. Pierwsze trzy przybyły 1 listopada 1951 r. To wydarzenie wspomina pierwszy rektor WSD – ks. Władysław Hładowski: „zlecono [siostrom – M.K.] prowadzenie kuchni, opiekę nad mieszkaniami księży profesorów oraz pracę w pralni i oborze”. Warunki w jakich przyszło im żyć nie były łatwe, brakowało podstawowego wyposażenia, co zaowocowało silnymi kontaktami sióstr z mieszkańcami Drohiczyna, którzy chętnie użyczali im narzędzia lub garnki. Podtrzymywane serdecznością relacje owocowały licznymi prezentami – czy to świeżym chlebem, rybami lub zebranymi grzybami.

Czym się zajmują?

Niebagatelnym ciosem, który zmienił nieco kształt działań Sercanek były lata 50., kiedy odebrano Zgromadzeniu wszystkie ośrodki wychowawcze, a więc podstawę wyznaczonego im charyzmatu. Mimo rygoru i niebezpieczeństw siostry przenikały struktury szkolne i (pozostając w ukryciu) nauczały. Przykładem s. prof. Wanda Niewęgłowska, znana w Międzyrzecu Podlaskim nauczycielka języka polskiego, która swoją dobrocią i prawdziwym nauczycielskim oddaniem została zapamiętana przez wiele generacji uczniów. W warunkach komunizmu siostry oddały się katechezie parafialnej, posłudze w placówkach kościelnych (jak w Drohiczynie), prowadziły kursy krawieckie lub gospodarskie. Co ciekawe, zdarzało się, że siostry – pozostając w ukryciu – podejmowały pracę w instytucjach państwowych takich jak np. sądy. Zmiana ustroju w 1989 r. otworzyła przed siostrami możliwość powrotu do pierwotnych zadań wyznaczonych przez założycieli. Od 1990 r. córki Serca Maryi pracują również w Brazylii, gdzie prowadzą własny sierociniec. Dzisiaj domy dziecka siostry prowadzą we Włocławku oraz m.in. na Ukrainie (Chmielnicki, Żytomierz). W trzech domach (Nowe Miasto, Rabka i Skórzec) siostry zorganizowały przedszkola, a w Lublinie prowadzą bursę dla dziewcząt. Przy powrocie do pierwotnych zadań siostry nie zrezygnowały z posług w seminariach czy kuriach biskupich.

W szkole św. Franciszka

Zgromadzenie Córek Najczystszego Serca Najświętszej Maryi Panny jest zakonem opartym na III regule Zakonu św. Franciszka, więc cnotami, które w sposób szczególny zdobywa sercanka jest: umiłowanie prostoty, pokora oraz miłość krzyża. Franciszkański filar sercańskiej duchowości jest spuścizną po założycielu kapucynie – bł. Honoracie Koźmińskim. Warto w tym miejscu przypomnieć, że ten błogosławiony w jakimś stopniu jest związany z naszą diecezją, bowiem jego dziadek – Leon Koźmiński pełnił posługę unickiego proboszcza w parafii Chłopków. Bł. Honorat nadał zgromadzeniu swoisty charakter przez szczególny kult Serca Najświętszej Maryi Panny. Siostry – jak czytamy w Konstytucji (swego rodzaju kompendium duchowości i apostolstwa) Zgromadzenia: „Córki Serca Maryi, oddają się całkowicie czci tego Najczystszego Serca, w ten zwłaszcza sposób, aby serce to kochały i naśladowały”. Zatem podążając drogą wyznaczoną przez Biedaczynę z Asyżu oraz ojca założyciela i matkę Paulę, siostry naśladują, ale i głoszą szczególny kult ku Sercu Matki Bożej. Przykładem chociażby zawołanie „Cześć Sercu Maryi” lub koronka ku czci Najczystszego Serca Maryi odmawiana przez nie codziennie.

Sercanki dzisiaj

Aktualnie w diecezji drohiczyńskiej znajdują się trzy domy Zgromadzenia: w Drohiczynie dwa – przy Kurii i przy ul. Kotlarskiej (od 1956 r.) oraz w Brańsku, gdzie siostry pracują od 1947 r. Warto podkreślić, że dawniej siostry posługiwały też w Bielsku Podlaskim, Boćkach oraz Serpelicach. Godnym odnotowania jest, że przez długi czas jedna z sióstr – s. Barbara Konobrodzka wykładała w naszym diecezjalnym seminarium historię sztuki oraz ochronę zabytków. Każdego roku – 8 grudnia klerycy z kursu IV przygotowują dla sióstr coś w charakterze akademii, misterium, które jest symbolicznym podziękowaniem za ich ofiarność i służbę na chwałę Boga i Serca Maryi. By dopełnić to nasze spotkanie z siostrami zapamiętajmy, że niemałą radością dla każdej sercanki jest, gdy pozdrawia się ją wezwaniem: „Cześć Sercu Maryi!”.