Ciągle zadawała sobie pytanie, co powinna robić w życiu. Przez głowę przechodziły jej przeróżne pomysły. Była katechetką, pragnęła być pielęgniarką, zapisała się nawet na uniwersytet, by studiować literaturę współczesną i potem być nauczycielką w szkole podstawowej. Jednak zawsze miała poczucie, że chce czynić coś dla innych – coś bardziej konkretnego.

Gdy skończyła 18 lat, okazało się, że jeszcze przez 5 dni można składać dokumenty do szkoły policyjnej. Złożyła, a co tam... I okazało się, że przeszła wszystkie próby – zarówno fizyczne, jak i psychologiczne, i zaliczyła wszystkie testy pisemne. Zdała i zaczęła pracować w policji. Po latach wspomina: – Pracowałam w dzielnicach bardzo ubogich, gdzie kontekst życia nie pomagał młodym ludziom. Aresztowałam wielu z nich z powodu kradzieży czy narkotyków i zawsze pytałam: Dlaczego nikt nie powiedział tym młodym ludziom, że jest jakaś inna przyszłość? Czuła w sobie wewnętrzną niezgodę na to, że jest funkcjonariuszem, który wypełnia prawo, a brakuje w tym miłości. Bardzo mocno uświadomiła to sobie, gdy pewnego razu aresztowała 15-letniego chłopaka. Było to jego pierwsze przestępstwo i był przerażony tym, co będzie dalej. W pewnym momencie się rozpłakał i poprosił, by policjantka go przytuliła. Tosca wiedziała, że będąc w mundurze, nie może tego uczynić. Serce jednak w tym momencie bardzo zabolało. Wróciła do domu i patrząc w lustro, zaczęła pytać samą siebie: „Czy praca w policji jest tym, co naprawdę chcesz robić? Kim ty się stajesz?”. To doświadczenie i ten obraz nie dawały jej spokoju. Nie wiedziała jednak, co może z tym zrobić. Co uczynić, by świat był choć trochę lepszy i by ona była w nim szczęśliwa, pomagając innym?

Tak mijały kolejne lata. Coraz bardziej zauważała wielką biedę i ubóstwo. W tym czasie pracowała najczęściej z obcokrajowcami, którzy przygotowywali się do pobytu stałego. Była też w wielu hotelach, by uwalniać prostytutki z niewolnictwa. I wszystkie te cierpienia pomogły jej zrozumieć, czego Bóg od niej zażądał. – Odkrywanie powołania nie było spektakularne, nie miałam żadnej nadzwyczajnej wizji. Dlatego dzisiaj muszę podziękować tym ubogim, że to właściwie dzięki nim zrozumiałam, jaka jest moja droga – wyjaśnia s. Tosca.

Siostry apostolinki poznała wcześniej. Utrzymywała z nimi stały kontakt. Gdy pojawiła się myśl, by być jedną z nich, chciała zostawić sobie pewną furtkę. Poprosiła w policji o rok bezpłatnego urlopu. Tak „na próbę”, żeby w razie czego miała dokąd wracać. Okazało się jednak, że jest to niemożliwe, dlatego podjęła pewne ryzyko i się zwolniła.

I tak rozpoczęła formację w Instytucie Królowej Apostołów dla Powołań. Był to czas przewartościowania wielu rzeczy i zmiany myślenia. – Kiedy masz na sobie mundur, czujesz się silny i musisz rozwiązywać problemy. A dzisiaj wobec wielu problemów, z którymi borykają się napotkani ludzie, musisz zaakceptować to, że jesteś słaby i kruchy – diagnozuje współczesną rzeczywistość s. Tosca. – I być może to właśnie czyni miejsce dla Pana Boga, który może wówczas wejść w bezpośrednią relację z człowiekiem – dodaje niejako jednym tchem. Okazało się, że warto było zaryzykować zatrzaśnięcie za sobą wszystkich furtek. Jej uśmiech i radość życia potwierdzają, że jest właściwym człowiekiem na właściwym miejscu.

I chociaż czas mija, to – jak zdradza s. Ferrante – każdego dnia przychodzi jej na myśl ten chłopiec, którego tam, w areszcie, nie uściskała. Dziś chce to nadrobić i dlatego każdego dnia pragnie spotykanych na swojej drodze ludzi uściskać nie tyle fizycznie, ile przede wszystkim przez modlitwę i serce. A gdy widzi, że ktoś tego potrzebuje, to po prostu po ludzku go objąć i mocno przytulić.

Pomimo tego, że zamieniła pistolet przy pasku na różaniec, a zamiast studiowania regularnie Kodeksu karnego czyta codziennie Pismo Święte, to jednak pewne policyjne nawyki i umiejętności pozostały. Jak zdradza w rozmowie z „Niedzielą”, współsiostry często zwracają uwagę, że nie da się ukryć, iż nadal chodzi jak policjantka. A gdy w tym roku dwóch złodziei próbowało ukraść jej torebkę, to niejako automatycznie wykorzystała znane z czasów służby chwyty judo i karate. Zaskoczyła tym chłopaków, którzy zaczęli się wycofywać i krzyczeć: „Przepraszamy siostro, przepraszamy!...”

Całość rozmowy z s. Toscą Ferrante można zobaczyć na stronie: www.tv.niedziela.pl