Choć kościół, pisany z małej litery, może zostać zburzony, to Kościoła, pisanego wielką literą, który tworzy sam Chrystus, bramy piekielne nigdy nie przemogą – powiedział bp Tadeusz Pikus 10 stycznia br. podczas uroczystej Eucharystii z okazji rocznicy poświęcenia katedry drohiczyńskiej.
Na Mszy św. zebrali się kapłani, alumni, siostry zakonne oraz drohiczyńscy parafianie, a w szczególności trzecioklasiści przygotowujący się do Pierwszej Komunii Świętej, którym pod koniec Eucharystii ksiądz biskup wręczył książeczki do nabożeństwa. Stalle kanonickie zapełniły się członkami Drohiczyńskiej Kapituły Katedralnej. Witając zebranych, proboszcz miejsca ks. Wiesław Niemyjski przywołał fragment książki św. Jana Pawła II pt. „Dar i Tajemnica”. Ojciec Święty wspomina moment, który pozostawił głęboki ślad w jego życiu kapłańskim, gdy podczas święceń leżał na posadzce katedry. Według Papieża „w tej postawie zawiera się wyznanie jakiejś całkowitej gotowości do podjęcia służby”. Ks. Niemyjski zauważył, iż – posadzka drohiczyńskiej katedry mogłaby wiele opowiedzieć, także o chwilach bólu, które przeżywała świątynia, ale dziś to właśnie na niej rodzą się kapłani. Dziękujemy więc Bogu zarówno za katedrę, jak i za powołania kapłańskie.
Homilię wygłosił ks. prał. Andrzej Jakubowicz. Przypomniał fakt, iż katedra konsekrowana została w niedzielę Chrztu Pańskiego, a więc i historia tego miejsca pokazuje pewien rozwój, który można przyrównać do życia chrześcijanina. Ono również rozpoczyna się z chwilą chrztu. Jak powiedział: – Chrzest nie jest aktem dokonanym i zamkniętym, ale ma się w nas rozwijać przez całe życie. Ksiądz prałat zaapelował do zebranych, aby trwali w jedności ze swoją katedrą i swoim biskupem, gdyż to zapewni im trwanie w jedności z Chrystusem.
Świątynia w Drohiczynie została konsekrowana 10 stycznia 1723 r. przez biskupa łuckiego Stefana Rupniewskiego. W 1991 r. papież Jan Paweł II ustanawiając diecezję drohiczyńską podniósł świątynię do rangi katedry. 10 stycznia 2005 r., po zakończeniu trzyletniej gruntownej renowacji, bp Antoni Dydycz dokonał rekonsekracji katedry.
Modlitwa przy grobie sługi Bożego bp. Wilhelma Pluty
We wtorek 22 stycznia w gorzowskiej katedrze zgromadzili się duchowni, osoby życia konsekrowanego i świeccy, aby pod przewodnictwem bp. Stefana Regmunta dziękować Bogu za dar życia i posługi w naszej diecezji bp. Wilhelma Pluty. Minęło właśnie 27 lat od tragicznej śmierci tego szczególnego pasterza Kościoła nad Odrą, Wartą i Bałtykiem
Pamięć tego niezwykłego pasterza jest wciąż żywa w sercu duchowieństwa i wiernych. Trwają modlitwa i przekonanie, że jego wstawiennictwo u Boga jest skuteczne. Chcemy nieustannie, wpatrując się w przykład życia tego kapłana i biskupa, uczyć się miłowania Boga, Kościoła i Ojczyzny - powiedział we wstępie do Mszy św. bp Stefan Regmunt.
Żyjemy w czasach, gdy wartości chrześcijańskie są niezwykle ważne i aktualne. To czasy, gdy cywilizacja euroatlantycka przeżywa okres zeświecczenia. Gdy całe narody odchodzą od Boga, gdy prawa Boże są łamane, gdy odrzucane są Przykazania Dekalogu, w tych czasach ważny jest głos świętych, takich jak św. Jan Paweł II. Arcybiskup Zygmunt Feliński – męczennik, wyjątkowa postać w historii warszawskiego Kościoła – wymienił trzy zasadnicze korzenie zła, które sprawiają, że człowiek traci orientację i odchodzi od Boga. Powiedział za św. Pawłem, że „korzenie owe to: chciwość pieniądza, pycha żywota, pożądliwość ciała – są to główne źródła zła, przez które w sposób szczególny działa szatan”, ale można się temu złu przeciwstawić.
Od początku istnienia chrześcijaństwa powstawały zakony, których duchowni – poprzez śluby jakie składają, przeciwstawiają się właśnie tym korzeniom zła. Są to śluby: ubóstwa – przeciwko chciwości pieniądza, posłuszeństwa – przeciwko pysze żywota, oraz czystości – przeciwko pożądliwości ciała). Z początku powstawały zakony pustelnicze, a z czasem zakony kontemplacyjne, takie jak benedyktyni czy cystersi. To właśnie mnisi zachowali skarby kultury antycznej przed zniszczeniem. Oni, w swoich klasztorach, odseparowani od świata, kierując się benedyktyńską zasadą „ora et labora”, tzn. „módl się i pracuj”, przepisywali księgi starożytnych filozofów, lekarzy, uczonych czy poetów. Bez ich pracy kultura antyczna, wiedza grecka, rzymska, prawo i inne zabytki kultury światowej nie przetrwałyby. To benedyktyni i cystersi uczyli Europejczyków – naszych przodków – jak uprawiać ziemię, jak budować mosty i domy, jak siać zboże, jak hodować bydło i trzodę. To oni stanęli u podstaw fundamentów cywilizacji europejskiej. Już w VI wieku tworzyli pierwsze szkoły powszechne, a następnie uniwersytety. To oni przekazywali Ewangelię – od najmłodszego do najstarszego chrześcijanina.
Na Plac Zbawiciela w Warszawie ma powrócić tęcza, która nieco ponad 10 lat temu wzbudzała liczne kontrowersje - była siedmiokrotnie podpalana, a ówczesne władze stolicy za każdym razem naprawiały instalację, która doczekała się nawet ochrony. Nowa tęcza to jeden z projektów wybranych przez mieszkańców w głosowaniu w budżecie obywatelskim.
Tęcza na Pl. Zbawiciela w latach 2011-2012 stała przed budynkiem Parlamentu Europejskiego w Brukseli, a następnie trafiła na warszawski Plac Zbawiciela.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
