"Wiosną wszystko budzi się do życia" - to banalne stwierdzenie pokazuje nam, jak cudowną porą roku jest właśnie ten czas, kiedy słońce mocniej przygrzewa, a skowronki śpiewać zaczynają. Wiosnę można zaobserwować prawie wszędzie: liczne porządki w domach, przed domami, jakieś remonty, jakieś kopanie grządek, sadzenie kwiatów, itd.
Ale wiosnę można zaobserwować również w kościołach, albo - ściślej - przed kościołami. Otóż zimą, co tu dużo mówić, prawie wszyscy wierni mieścili się w swoich świątyniach, zwłaszcza przy trzaskających tej zimy mrozach. Wystarczyło jednak parę słonecznych dni, aby kościoły stały się za ciasne. Co ja mówię - nie ciasne, ale wręcz przywąskie, tak, że w nich może się zmieścić tylko ksiądz, kilku ministrantów, panie z kółka różańcowego oraz kilku wiernych - o organiście nie wspomnę, bo on na chórze przycupnie, a kościelny jest przecież w zakrystii.
A reszta? Właśnie! Wszystkich "powypychało" z kościoła i rozrzuciło w promieniu kilkunastu, a w niektórych przypadkach kilkudziesięciu metrów - a to pod kościelny mur, a to pod tablice ogłoszeń parafialnych, a niektórych "wiernych" wepchało nawet do eleganckich samochodów. Co ta wiosna robi z ludźmi...
Przejeżdżam w niedzielę obok naszych kościołów i widzę, jak dziesiątki osób powoli oddalają się od kościołów. Ci, co bliżej głośnika, usłyszą jeszcze "Wierzę w Boga", ale ci, co dalej - już nie. Stojący z dala z kolei słyszą szum przejeżdżających samochodów, dyskusje o polityce czy śmiechy młodzieńców, którzy do końca nie wiedzą, po co rodzice kazali im iść do kościoła.
Są księża, którzy od czasu do czasu zapraszają wiernych do środka, bo miejsca nie brakuje, a i usiąść jest gdzie. Niestety jest to głos wołającego na puszczy.
Powoli w moim umyśle wraca szacunek do ludzi, którzy w czasach, gdy byłem małym dzieckiem i służyłem do Mszy św., stali pod chórem. Dziś tam stoją - nie bójmy się tego słowa - wzorowi wierni.
W mojej rodzinnej parafii ksiądz proboszcz kiedyś też tłumaczył, prosił, zachęcał, błagał: "proszę wejść do kościoła, są wolne miejsca, zapraszam, cały środek wolny" itd. Niestety, ludzie bali się podejść bliżej ołtarza, jakby z obawy, że proboszcz w posadzce wykopał wilcze doły albo ma kropidło ze święconą wodą pod ręką i może chlapnąć.
Pewnego dnia, gdy wszystkie zachęty zawiodły, a ludzie stali coraz dalej od kościoła, podczas kazania proboszcz powiedział: "I pamiętajcie, moi kochani parafianie, jak który z was umrze, to trumnę z jego zwłokami postawimy w tym miejscu, w którym on stał przychodząc do kościoła". I stał się cud. Podczas kolejnej niedzielnej Mszy św. taki ścisk był w kościele, że trudno się było pomieścić.
Wspominam to wydarzenie patrząc na ludzi stojących dziś przed kościołami. Niestety, dziś ten argument chyba nic by nie dał. Nie dlatego, że wyrzuty sumienia czy zwykła przyzwoitość nie przyciągnęłyby ludzi do kościoła, ale dlatego, że dziś stoją oni od świątyni tak daleko, że tych słów pewnie by wcale nie usłyszeli. Czy jednak wszystko stracone? Co robić? Kupić mocniejsze głośniki, żeby wierni usłyszeli wezwanie do kościoła? A może wziąć się do nowej formy ewangelizacji?
Ktoś powie: "to nie takie łatwe i potrzeba dużo samozaparcia". Ale czy łatwe jest i czy nie potrzeba dużo samozaparcia, aby stać sto metrów od kościoła w deszczu? Przecież na wiosnę nie zawsze świeci słońce...