Choć wszyscy wiedzieli o jego zmaganiu się z ciężką chorobą, śmierć ks. Pawlukiewicza poruszyła serca wielu osób, nie tylko tych związanych z duszpasterstwem akademickim kościoła św. Anny. Nic dziwnego. Był inteligentny, błyskotliwy i tryskał poczuciem humoru. Jednocześnie nie dawał prostych recept i nie wskazywał w życiu drogi na skróty.
Pokolenie „Piętnastek”
Szefowa publicystki Radia Plus pierwszy raz usłyszała ks. Piotra w słuchawkach. – To była konferencja „Sex, poezja czy rzemiosło”. Dostałam od kogoś plik z tym nagraniem i słuchałam w busie. Auto było wypełnione pasażerami po brzegi, a ja śmiałam się na głos, ale też słuchałam z zapartym tchem – opowiada Niedzieli Weronika Kostrzewa. Dziennikarka należy do pokolenia, które zaczęło jeździć na słynne „Piętnastki” (Msze św. w kościele św. Anny o godz. 15 – przyp. m.w.), podczas których ks. Pawlukiewicz głosił homilie do licznie zgromadzonej młodzieży.
– W każdą niedzielę wychodziłam poruszona tym, jak wielkie zastosowanie w moim życiu może mieć Ewangelia. Czułam też, że chce mi się walczyć o życie blisko Boga. Nikt wcześniej do mnie tak nie mówił, a już na pewno nie w kościele – wspomina Weronika Kostrzewa, która nauczaniu ks. Piotra Pawlukiewicza zawdzięcza małżeństwo zbudowane na Bogu.
Reklama
– Tę lekcję przez niego zadaną, z Bożą pomocą, odrobiłam. Doskonale pamiętam też, jak usłyszałam na jednym nagraniu, gdzie cytując Pismo Święte „Ty będziesz Józef, syn mojej radości”, ks. Piotr tłumaczył, jak ważne jest imię dziecka. A tak się właśnie składało, że za kilkanaście dni miałam urodzić Józefa – opowiada Kostrzewa.
Katechizm poręczny
Anna Koźlik również wiele zawdzięcza konferencjom i homiliom ks. Piotra. – Nauczył mnie, jak ma wyglądać miłość i małżeńska relacja. Wiedzę tę staram się przekazywać narzeczonym – wskazuje doradczyni życia rodzinnego.
Jej pierwsze spotkanie z ks. Pawlukiewiczem to „Katechizm poręczny”, cykl audycji wyemitowanych w Radiu Józef, w których kapłan odpowiadał na pytania słuchaczy. – To były proste, czasami przewrotne odpowiedzi na trudne sprawy dotyczące wiary, relacji i miłości, tłumaczone prostym językiem – wspomina Koźlik i dodaje: – Ksiądz Piotr jest ciągle obecny w naszym życiu. Sprzątam i gotuję razem z nim – mówi z uśmiechem.
Ponad 300 homilii ks. Piotra Pawlukiewicza zostanie spisanych przez jego sympatyków
Podziel się cytatem
Dla znanego duszpasterza młodzieży nie było tematów tabu. – Poruszał sprawy, które były bliskie młodym ludziom, zawsze chciał z nami rozmawiać. Wspaniale łączył psychologię z teologią ciała Jana Pawła II, którą tłumaczył w jasny sposób, tworzył w Kościele nową jakość homilii – opowiada rozmówczyni i mówi, że ma ogromny dług wdzięczności wobec tego kapłana, który postanowiła częściowo spłacić.
#Słuchamy ks. Piotra
Ksiądz Piotr Pawlukiewicz zmarł 21 marca. Wkrótce po jego śmierci Anna Koźlik skontaktowała się z Ewą Wiśniewską, administratorką strony internetowej „Dopóki walczysz”. To właśnie tam sympatycy duchownego od lat publikują jego konferencje, homilie, cytaty i wywiady.
Dziewczyny zainicjowały w internecie akcję comiesięcznego przypominania konferencji i kazań śp. ks. Piotra Pawlukiewicza. Każdego 21. dnia miesiąca o godz. 21 zapraszają do wspólnej modlitwy dziesiątką Różańca i słuchania homilii duszpasterza. – W wydarzeniu „#Słuchamy ks. Piotra” zaczęły uczestniczyć także osoby, które nie znały go za życia, a jego kazania przemieniają ich serca – mówi Ewa Wiśniewska.
W „Niedzieli wrocławskiej” podejmujemy w czasie Wielkiego Postu refleksję nad różnymi kwestiami wiary i Kościoła. Chcemy je jednak przedstawiać z punktu widzenia nie hierarchów, a osób świeckich. O komentarz do każdego z tematów poprosiliśmy także abp. Mariana Gołębiewskiego oraz przypadkowe osoby, spotkane we Wrocławiu. W tym numerze chcemy nieco miejsca poświęcić kwestii kazań - ich przygotowania i języka.
Poproszony o zabranie głosu na temat kaznodziejstwa polskiego, nie mogę nie zacząć od melancholijnej refleksji, opartej na doświadczeniach z bardzo wielu kościołów różnych stron kraju, że w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat ulega ono w moim odczuciu pewnej deprecjacji. Proces ten zaczął się od likwidacji ambony jako miejsca głoszenia kazań. Włączone od tego momentu do ciągu tekstów odołtarzowych, zgubiły one swą komunikacyjną odrębność i wyrazistość (jak ważnym dla podniosłości i odbioru przekazu słownego miejscem jest ambona, mogłem się przekonać niedawno temu na uroczystości jubileuszowej wrocławskiego biskupa Kościoła ewangelicko-augsburskiego Ryszarda Bogusza; bardzo pozytywnie odbieram też dlatego kazania z ambony zdarzające się w katedrze wrocławskiej).
Drugą przyczyną obniżenia rangi tej części liturgii jest według mnie zalecana przez Kościół zamiana tradycyjnego kazania tematycznego na homilię. Ta ostatnia - mniej lub bardziej świadomie („jakoś nawiązać do dopiero co odczytanego tekstu ewangelicznego, trochę go rozwijając, mogę przecież z marszu”) - zwalnia księży z wysiłku długiego i precyzyjnego przygotowywania słowa na niedzielę.
Zdobycie zbioru komentarzy do czytań na poszczególne dni kalendarza liturgicznego też nie jest dzisiaj jakimkolwiek problemem (Internet również służy w tej materii pomocą!). W efekcie tak zwane gotowce, co gorsza - nie wygłaszane z pamięci, ale odczytywane - tak jak teksty z ewangeliarza czy mszału, stały się prawdziwą plagą polskiego kaznodziejstwa.
Oczywiście, nie tęsknię do jakże częstych wykrzyczanych kazań łzawo-patetyczno-moralizatorsko-patriotycznych z minionych lat, bo czasy takiego kodu estetycznego przeminęły, ale nie ukrywam, że brak mi dawnych retorycznych mistrzów mówiących z ogniem i pasją, z pamięci, odtwarzających z niej precyzyjnie zbudowaną linię konstrukcyjną swoich wypowiedzi. A i z dykcją - jakże istotną dla odbioru przekazywanych treści - było kiedyś lepiej na ambonie.
Pytany często o poziom sprawozdawstwa sportowego, niezmiennie odpowiadam, że jego ogólny, językowy poziom jest obecnie bardzo wyrównany i wyższy niż kiedyś, ale - z drugiej strony - nie ma wśród tej grupy zawodowej indywidualności dorównujących dawnym mistrzom mikrofonu, zwłaszcza radiowym (bo to medium takich mistrzów generowało). Zachowując odpowiednie proporcje, wyznam, że ciśnie mi się na usta podobna ocena współczesnego kaznodziejstwa polskiego: ono jest też wyrównane, językowo o niebo sprawniejsze niż lat temu kilkadziesiąt, a przecież także mi w nim brakuje owego oratorskiego smaczku, indywidualnego piętna, siły ekspresji, wewnętrznego ognia, pasji, czasem - nawet prowokacji (tak, tak!).
Kluczem do takiego komunikacyjnego szczęścia, jak to określają teoretycy, jest jakiś pomysł językowy: zabawa słowem, gra słowem, gra metaforą, gra cząstkami morfologicznymi, powrót do znaczenia etymologicznego, celny religijny aforyzm, jakieś motto. „Od czegoś takiego zacznij, tym operuj, do tego nawracaj, a to zawsze zaintryguje słuchaczy i doprowadzi cię do równie trafnej i ważnej puenty kaznodziejskiej” - doradzam klerykom z różnych stron naszego kraju, gdy tylko zostanę zaproszony do któregoś z seminariów. Tak robili ci najwięksi w dziejach polskiego Kościoła.
Wszystkie te pomysły kompozycyjno-stylistyczne można z powodzeniem zastosować w homilii - tak jak nie ma ani jednego zdania Ewangelii, do którego nie można by nawiązać, zbliżając się do tradycyjnego kazania tematycznego. O to jednak chodzi, by współczesne homilie nie sprowadzały się - proszę darować ostre sformułowania - do usypiających, oczywistych formuł typu „Bóg jest niezawodnym Ojcem”, „Chrystus zawsze o tobie pamięta” czy „Maryja jest najlepszą Matką” i do moralizowania od lat skupionego wyłącznie na problemie aborcji i środków antykoncepcyjnych oraz na narzekaniu na zgubne wpływy Zachodu i Ameryki (z liberalizmem na czele), ale by były prawdziwym wspólnym zmaganiem się - kaznodziei i słuchaczy - z problemami współczesnego człowieka.
Kiedy przed paroma laty zwróciłem uwagę zwariowanemu kierowcy, że swoim zachowaniem na szosie grzeszy przeciwko piątemu przykazaniu, usłyszałem ripostę oskarżającą mnie o…bluźnierstwo (dopowiem z przekąsem, że w wywiadzie prasowym jeden z biskupów chwalił się przed laty, jak to on lubi szybką jazdę i przekraczanie dozwolonej prędkości). Proszę bardzo: to jest jeden z problemów katolickiej Polski, ujawniający całą swoją statystyczną grozę - doprawioną alkoholem - szczególnie w dniach okalających katolickie święto Wszystkich Świętych.
A stosunek do drugiego człowieka - pracodawcy do pracowników, przełożonych do podwładnych? A język, jakim zwracamy się do innych ludzi? Przecież idzie przez Polskę fala komunikacyjnej nienawiści, wzajemnych oskarżeń, oszczerstw, słów dosłownie zabijających. A problem przemocy w rodzinach, w szkołach? A tolerowanie zła?
Zamiast grzmieć na grzeszną zachodnią Europę zagrażającą polskim wartościom, pokażmy światu, że z naszego chrześcijaństwa coś wynika - nieśmiało kiedyś proponował nam wybitny austriacki teolog ks. prof. Paul Zulehner. Coś wynika przede wszystkim w codziennych relacjach międzyludzkich - dopowiadam. Wszak człowiek stał zawsze w centrum chrześcijaństwa i to człowiek jest drogą Kościoła - nauczał Jan Paweł II. Oto w moich odczuciach problem numer jeden polskiego kaznodziejstwa i - szerzej - programu duszpasterskiego.
W poniedziałek obchodzony jest Ogólnopolski Dzień Świadomości Raka Prostaty. To jeden z najczęściej występujących nowotworów u mężczyzn. W Polsce taką diagnozę uzyskuje ok. 18 tys. pacjentów.
Rak prostaty to jeden z najczęstszych nowotworów u dojrzałych mężczyzn. Ryzyko choroby rośnie po 40. roku życia, ale najczęściej diagnozowana jest u mężczyzn po 70. roku życia. W Polsce co roku nowotwór wykrywany jest u ok. 18 tys. pacjentów i statystyki te rosną.
Parafianie z Muchoboru Małego wspólnie przeżywali radość z odpustu i festynu.
Uroczystościom odpustowym w parafii NMP Nieustającej Pomocy we Wrocławiu-Muchoborze Małym przewodniczył bp Krzysztof Nykiel z Rzymu, regens Penitencjarii Apostolskiej. – To dla nas wielki zaszczyt. Tym bardziej ciszymy się z obecności gościa z Rzymu, że razem z nami chce się modlić i spędzać swoją pierwszą rocznicę święceń biskupich – podkreślał proboszcz parafii ks. Zbigniew Orda.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
