W starożytnej Palestynie, naznaczonej nieustannymi konfliktami i przemocą, wielkie było pragnienie trwałego pokoju. Widać to również w nauczaniu Zachariasza, jednego z ostatnich proroków Starego Testamentu, zapowiadającym przyjście mesjańskiego Króla pokoju. Spełnienie tej zapowiedzi nastąpiło w osobie i posłannictwie Jezusa Chrystusa i stało się widoczne podczas Jego tryumfalnego wjazdu do Jerozolimy. Chociaż zbawienie, którego On dokonał przez swoje mękę, śmierć i zmartwychwstanie, nie położyło kresu wojnom i brutalnej przemocy, to jednak obnażyło ich bezsens oraz usposobiło rzesze chrześcijan do mężnego znoszenia przeciwności i prześladowań. Władza „Króla pokoju” obejmuje wyznawców spośród wszystkich ludów i narodów, jednocząc ich we wspólnej wierze i ukazując horyzonty królestwa Bożego. We wszystkich zakątkach świata rozlega się więc wołanie psalmisty: „Będę Cię wielbił, Boże mój i Królu” (Ps 145 [144]).

Królowanie zapoczątkowane przez Jezusa mocno kontrastuje ze wszystkimi odmianami ziemskiego panowania. W dużej mierze jest „nielogiczne”, gdyż nie pasuje do narzucanych i dominujących schematów sprawowania władzy. Objawia logikę Bożą, która – po jej właściwym rozpoznaniu i przyjęciu – budzi podziw. Uczestniczymy w tajemniczej obecności królowania Pana i wyznajemy wraz z Jezusem: „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom” (Mt 11, 25). Jezus nie pochwala prostactwa, które jest nierozumne i butne, lecz prostotę, która jest córką miłości i siostrą pokory. Jej przykład i wzór do naśladowania dał własnym życiem i losem, przez co stał się bliski każdemu, kto chce pójść tą samą drogą pełnego zaufania Bogu. Słuchając zachęty Jezusa do pójścia za Nim i otwarcia się na pokrzepienie, które od Niego pochodzi, wołamy: „Jezu, cichy i pokornego serca, uczyń serca nasze według serca Twego”.

Z dokonaniem życiowego wyboru wiąże się odpowiedni, właściwy wyznawcom Jezusa Chrystusa, sposób postępowania. Musi się ono różnić od postępowania tych, którzy żyją „według ciała”, czyli ulegają rozmaitym popędom i pożądliwości. Budowanie królestwa Bożego nie polega na korzystaniu z przemocy ani wyszukanej perswazji, lecz na wyrazistości życia, które świadczy o tym, że „Duch Boży mieszka w nas”, a jest to przecież Duch Ojca i Syna. W Liście do Rzymian św. Paweł napisał dosadnie: „Jeżeli zaś kto nie ma Ducha Chrystusowego, ten do Niego nie należy” (8, 9). Obecność królowania Boga byłaby znacznie bardziej widoczna, gdyby ci, którzy w Niego wierzą, żyli nie „według ciała”, ale „według Ducha”. Dojrzały owoc tego życia stanowi wyraźne ukierunkowanie eschatologiczne – dobre przeżywanie doczesności ukierunkowuje nas ku wieczności. Apostoł Narodów podkreśla: „Jeżeli zaś przy pomocy Ducha zadawać będziecie śmierć popędom ciała – będziecie żyli” (8, 13). Perspektywa życia obiecanego przez Boga i wysłużonego przez Jezusa Chrystusa wykracza poza doczesność oraz jej utrapienia i zmagania. Potwierdza ona potrzebę i sens pełnego zawierzenia Bogu i zachęca do współpracy w realizacji wzniosłego dzieła „Króla pokoju”.