Reklama

Świadectwo Jana Budziaszka, złożone w praskiej katedrze

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Codziennie odnoszę wrażenie jakbym brał udział w genialnej sztuce teatralnej. Gdzie ja jestem aktorem, a nad nią czuwa reżyser, który mówi: "Janek, będziesz szczęśliwy, ale tylko wtedy, kiedy dzień rozegrasz z takimi aktorami, których ja postawię na twojej drodze".
Co zrobić, żeby zobaczyć, że nie ma przypadków na świecie, a wszystko ma głęboki sens. Jest pewne zdanie, jeżeli wprowadzimy je w swoje życie to przekonamy się, że wszystko staje się bardzo proste. To zdanie brzmi: "Dziękuję Ci, Panie". Należy wypowiadać je nie wtedy, kiedy jest radośnie, ale wtedy, kiedy jest szczególnie ciężko - kiedy czujesz się przybity własnym krzyżem, leżysz w błocie i wydaje ci się, że jedyne wyjście to samobójstwo. Ktoś może powiedzieć, mam dziękować Bogu za to, że złamałem nogę, albo że ktoś umiera na raka?
Żeby zrozumieć sens tego co mówię, opowiem historię z mojego życia. Przed kilkoma laty moja mama złamała szyjkę kości udowej. Miała 78 lat, a w takim wieku uraz tego rodzaju jest bardzo ciężki. Pomimo operacji kość nie chciała się zrosnąć. Mama leżała 2 lata w łóżku. Z powodu leżenia ciągle pojawiało się zapalenie płuc. W końcu w płucach zgromadziło się tak dużo wody, że miała trudności z oddychaniem. Trzeba było umieścić ją w szpitalu. Wszystkie szpitale w Krakowie odmawiały przyjęcia. Wszędzie mówiono, że tutaj leczą, ale takich przypadków już nie przyjmują. Po wielu trudach udało się mamę umieścić w szpitalu przy ul. Narutowicza. Uchodził on za najgorszy szpital w Krakowie. Moi przyjaciele mówili: "Jasiek, tyś chyba zwariował. Chyba nie masz sumienia, musisz stamtąd mamę natychmiast zabrać".
Przychodziłem często do szpitala. Mama ważyła może około 24 kg, nie było z nią żadnego kontaktu. Moim zadaniem było przewrócić ją z boku na bok co kilkanaście minut, żeby nie robiły się odleżyny. Chodziłem na inne sale chorych. Na jednej sali leżała staruszka, która czekała, żeby ją pogłaskać po głowie, druga żeby podać jej herbatę. Dalej dystyngowana 84-letnia pani ze starannie zrobionym makijażem czekała, żeby wziąć ją za ręce, porozmawiać i popatrzeć w oczy. To chyba był najszczęśliwszy dla niej moment dnia.
Mama bardzo cierpiała, miała 80 lat, wiedziałem, że z tego nie wyjdzie. Modliłem się o śmierć dla niej. W Wielką Sobotę po poświęceniu koszyczków jest w Krakowie zwyczaj odwiedzania grobów Pańskich. W czasie adoracji Najświętszego Sakramentu przyszła do mnie taka myśl, że powinienem dziękować Bogu za to, że mama jeszcze żyje. Pomyślałem jak tu dziękować, kiedy odleżyny są tak duże, że przez skórę wychodzą kości. Może ustami to łatwo dziękować, ale w sercu bardzo trudno.
W tym samym dniu dostałem od moich przyjaciół z Włodzimierza 2 kasety nagrane na rekolekcjach dla muzyków. Znajdował się tam m.in. psalm Jak dobrze jest dziękować Ci, Panie. Ta piosenka zapadła mi głęboko w podświadomość i ciągle nuciłem ją przez następne tygodnie "Jak dobrze jest dziękować Ci, Panie i śpiewać Psalm Twojemu imieniu. I opowiadać rano Twoje Miłosierdzie, a w nocy wdzięczność Twoją przy dziesięciostrunnej harfie i lutni i dźwięcznej cytrze".
Podczas kolejnej wizyty w szpitalu jedna z pielęgniarek zapytała mnie czy ja to jestem "ten Budziaszek", i czy nie dałoby się załatwić dla koleżanki książki z rozważaniami różańcowymi i Drogą Krzyżową. Nie minął tydzień, a cały oddział wewnętrzny szpitala przy ul. Narutowicza chodził z różańcem w ręku. Oddział, na którym ciągle ktoś umierał. Na moich rękach zmarło kilkanaście osób. Mimo to, wszyscy zaczęli się uśmiechać - chorzy, salowe, pielęgniarki, lekarze. Jedna z pielęgniarek do pracy przychodziła kilkanaście minut wcześniej. Dyżur zaczynała od wejścia na każdą salę, żeby zamienić kilka słów z chorymi. Kiedyś wieczorem przyszła, żeby usunąć mamie cewnik. Powiedziała, że ona bardzo cierpi i wystarczy, że ma założonego pampersa. Zapytałem: "Siostro, skąd ty czerpiesz tyle miłości". A ona na to: "Niech pan nie myśli, że jestem taką gorliwą katoliczką. Tylko wie pan, kiedy chodzę między tymi chorymi to mi się wydaje jakby to cierpienie było ofiarowane za mnie". Wyciągnąłem szybko zeszyt, żeby zapisać zdanie: "Do nieba idzie się nie dlatego, że nosiło się habit czy pisało mądre książki. Ale dlatego, że było się dobrym jak chleb".
15 maja, kiedy przyszedłem do mamy jakoś dziwnie oddychała. Miała oczy otwarte, chciała coś powiedzieć. Wziąłem ją za ręce, odmówiłem Różaniec. Ale w głowie cały czas słyszałem melodię "Jak dobrze jest dziękować Ci, Panie". Przed godz. 11.00 mama zmarła. Miałem już poumawiane koncerty. Wszystko wskazywało na to, że pogrzeb może być tylko w poniedziałek. A był to dzień po Zesłaniu Ducha Świętego. Mam taki zwyczaj, że jeśli coś ważnego ma wydarzyć się w moim życiu, wcześniej zaglądam do czytań biblijnych z dnia. Tam znajduję coś, co odnosi się do tego wydarzenia. W dniu planowanego pogrzebu mamy wypadało święto Maryi Matki Kościoła. Wtedy Ewangelia mówi o weselu w Kanie Galilejskiej. Poszedłem do proboszcza z prośbą, aby zamiast czytań z Mszy pogrzebowej wziąć czytania z dnia. Proboszcz był zdziwiony, bo taka zamiana nie jest praktykowana. - Moja mama po 5 latach idzie do swojego męża, do grobu jak oblubienica do swojego oblubieńca, oni tak bardzo się kochali. Czyż to nie jest piękniejsze wesele od tego w Kanie Galilejskiej? - przekonywałem proboszcza.
Jak bęcwał modliłem się wcześniej o śmierć mamy. A ona, wielka czcicielka Matki Bożej miała być wzięta do nieba w święto Matki Kościoła. Czy można było sobie wyobrazić lepszy czas? Mama przy moim narodzeniu ofiarowała mnie Matce Bożej. Kiedy ja przez 40 lat robiłem różne rzeczy, ona z Matką Najświętszą modliła się za mnie na różańcu. Nie ma przypadków na świecie. Szpital, w którym zmarła mama, uznawany za najgorszy, stał się najlepszym szpitalem w Krakowie.
Wszystko ma sens. Aby nam się oczy otwarły musimy używać jednego ważnego słowa - nie wtedy, kiedy jest bardzo dobrze, ale wtedy, kiedy jest bardzo ciężko - "Jak dobrze jest dziękować Ci, Panie".

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2003-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Niepokojące doniesienia. Polska rezygnuje z udziału w międzynarodowej koalicji na rzecz prawa do życia

2025-04-28 21:25

[ TEMATY ]

Ordo Iuris

Adobe Stock

Ministerstwo Spraw Zagranicznych potwierdziło, że Polska wycofała poparcie dla Deklaracji Konsensusu Genewskiego - informuje Ordo Iuris.

Ministerstwo Spraw Zagranicznych, w odpowiedzi na wniosek Instytutu Ordo Iuris, potwierdziło, że Rzeczpospolita Polska wycofała swoje poparcie dla Deklaracji Konsensusu Genewskiego w sprawie promowania zdrowia kobiet i wzmacniania rodziny – międzynarodowego dokumentu, który sprzeciwia się uznaniu aborcji za prawo człowieka oraz podkreśla nienaruszalne prawa kobiet i dzieci, w tym prawo do życia i zdrowia. Decyzję o wycofaniu podjął Minister Spraw Zagranicznych bez konsultacji społecznych z organizacjami pozarządowymi. Resort przekazał informację w tej sprawie w piśmie datowanym na 9 kwietnia (wniosek został przesłany do MSZ 28 lutego).
CZYTAJ DALEJ

św. Katarzyna ze Sieny - współpatronka Europy

Niedziela Ogólnopolska 18/2000

[ TEMATY ]

św. Katarzyna Sieneńska

Giovanni Battista Tiepolo

Św. Katarzyna ze Sieny

Św. Katarzyna ze Sieny
W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju. Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie widoczne. Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów. Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej. Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć, energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe. Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących. Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście, Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy życia. Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina, umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie. Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała, że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie, gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy. Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie - Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc, czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby " wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety, chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską. Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl o niej". Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj, przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze 30 lat, kiedy tak pisała! Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne. Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła. Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański, dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział apostołów pod sztandarem świętego krzyża. Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego Mistrza.
CZYTAJ DALEJ

Medialne konklawe, czyli kandydaci na papieża

2025-04-29 20:53

[ TEMATY ]

konklawe

Vatican Media

Dziennikarze, a nawet watykaniści specjalizujący się w tematyce Stolicy Apostolskiej jeszcze za życia papieża Franciszka rozpoczęli medialne konklawe, typując kandydatów na jego następcę. Ci, którzy nakładają na wybór papieża pewien schemat polityczny, zwykle błądzą w swoich prognozach. Kiedy szukają kandydata według klucza: konserwatysta, liberał, progresista, ich przewidywania niemal zawsze kończą się niepowodzeniem. Kardynałowie kierują się zupełnie innymi kryteriami. W tym przypadku - kryteriami aktualnych potrzeb Kościoła roku 2025.

Poza tym konklawe, co zobaczymy w czasie bezpośrednich transmisji z jego rozpoczęcia 7 maja, jest w dużej mierze aktem liturgicznym. Kardynałowie większą część czasu konklawe spędzają nie na głosowaniach, tylko na modlitwie. Na samym jego początku przyzywają Ducha Świętego - i to jest kluczowy moment tego wydarzenia, bo - jak wierzymy - otwierają się na działanie Boga, którego wyrazem ma być ich głosowanie.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję