25. rocznica Kongresu Eucharystycznego we Wrocławiu
Ślady Kongresu Eucharystycznego
Ćwierć wieku to sporo czasu, zwłaszcza kiedy popatrzymy na zmiany, które przez ten okres zaszły w naszym kraju czy świecie. Mimo to, w przestrzeni odnajdziemy elementy, które nam przypominają o minionych wydarzeniach.
Podobnie jest z pamiątkami i owocami 46. Międzynarodowego Kongresu Eucharystycznego, który zakończył się dokładnie 1 czerwca 1997 r.
Papieska trasa
Warto wspomnieć, że dzień wcześniej do Wrocławia przybył papież Jan Paweł II. Odwiedził on miejsce szczególne dla Kościoła wrocławskiego, katedrę św. Jana Chrzciciela. Cała wizyta była dokładnie zaplanowana. Z lotniska Ojciec Święty mijał następujące ulice: Graniczna, Strzegomska, Gubińska, Chociebuska, Balonowa, Na Ostatnim Groszu, Legnicka, pl. Strzegomski, Legnicka, pl. Czerwony (dzisiejszy pl. Solidarności), pl. 1 Maja (dzisiejszy pl. Jana Pawła II), Ruska, Kazimierza Wielkiego, Nowy Świat, Grodzka, most Piaskowy, św. Jadwigi, most Tumski, Katedralna. W drodze z lotniska do katedry papież pobłogosławił kościół św. Maksymiliana Marii Kolbego – pomnik 46. MKE. Na ulicach czekały tłumy, aby przez kilka sekund zobaczyć papieża – Polaka oraz otrzymać błogosławieństwo.
W 1997 r. proboszczem katedry wrocławskiej był nieżyjący dziś ks. inf. Adam Drwięga, a ordynariuszem archidiecezji śp. kard. Henryk Gulbinowicz. Natomiast gospodarzem miasta był Bogdan Zdrojewski, pełniący urząd prezydenta. Obecność papieża Jana Pawła II w katedrze wrocławskiej połączona była z koronacją obrazu Matki Bożej Adorującej (zwanej także Sobieską lub Zwycięską). – Było to niezwykłe wydarzenie. Korona, którą otrzymała Matka Boża, jest darem ołtarza – mówi ks. Paweł Cembrowicz, obecny proboszcz katedry św. Jana Chrzciciela. Korona ofiarowana Matce Bożej nie jest jedynym darem. – Wśród pamiątek mamy także monstrancję. W tym roku, z racji jubileuszu używamy jej w pierwsze niedziele miesiąca do adoracji Najświętszego Sakramentu po każdej Mszy św. Pozostał także ornat koloru złotego, który Ojciec Święty używał na Statio Orbis. Jest on u nas przechowywany i używamy go tylko podczas bardzo ważnych uroczystości – opowiada ks. Cembrowicz.
Duchowe owoce kongresu
– Po Kongresie Eucharystycznym rozpoczęła się codzienna adoracja Najświętszego Sakramentu w katedrze wrocławskiej. Początkowo trwała tylko 2 godz. dziennie – od 16 do 18. Później czas jej trwania został zwiększony i obecnie rozpoczyna się o godz. 9.30, a kończy się przed Mszą św. o 18.00–18.15, w zależności od dnia – zaznacza ks. proboszcz. Z rozmowy z ks. Cembrowiczem dowiadujemy się także, że czas trwania adoracji Najświętszego Sakramentu może się wydłużyć. – Pragnieniem abp. Józefa Kupnego jest, aby w katedrze Najświętszy Sakrament był wystawiony całodobowo. Takie życzenie wyrażają także wierni, którzy pragną adorować Pana Jezusa o różnych porach dnia – mówi proboszcz katedry i dodaje: – Nie wszyscy mają możliwość w ciągu dnia zatrzymać się na adoracji, ponieważ w tym czasie są w pracy.
25-lecie 46. MKE i poszukiwanie ich śladów pokazuje nam, że warto poznawać historię. Ważne jest też, aby treści, które były przekazywane, a mogą być nam nieznane lub zapomniane, pomogły nam lepiej przeżywać spotkanie z Jezusem w Eucharystii. Dlatego też w dwóch ostatnich artykułach poświęconych kongresowi nawiążemy do procesji Bożego Ciała oraz treści, które były poruszane w czasie obrad.
W ostatnią sobotę września w Ogrodach Biskupich Auli PWT we Wrocławiu odbył się Dzień Kultury Kresowej.
Wydarzenie organizowane jest przez Dortmundzko-Wrocławsko-Lwowską Fundację im. św. Jadwigi przy współpracy z młodymi ludźmi z Ukrainy, którzy we Wrocławiu odbywają praktyki zawodowe. – To już 17-sta edycja praktyk ukraińskich we Wrocławiu. W tym roku do stolicy Dolnego Śląska przyjechało trzynastu praktykantów, w tym lekarze, architekci i informatycy. Podczas pięciotygodniowego pobytu w mieście zdobywać będą cenne doświadczenie zawodowe – mówi Justyna Staszak, członek Rady Fundacji.
Kto jest patronem leśników? Pewien niemal jestem, że mało kto zna właściwą odpowiedź na to pytanie. Zapewne wymieniano by postaci św. Franciszka, św. Huberta. A tymczasem już od ponad pół wieku patronem tym jest św. Jan Gwalbert, o czym - przekonany jestem, nawet wielu leśników nie wie. Bo czy widział ktoś kiedyś w lesie, czy gdziekolwiek indziej jego figurkę, obraz itd.? Szczerze wątpię.
Urodził się w 995 r. (wg innej wersji w 1000 r.) w arystokratycznej rodzinie we Florencji. Podczas wojny między miastami został zabity jego brat Ugo. Zgodnie z panującym wówczas zwyczajem Jan winien pomścić śmierć brata. I rzeczywiście chwycił za miecz i tropił mordercę. Dopadł go przy gospodzie w Wielki Piątek. Ten jednak błagał go o przebaczenie, żałując swego czynu i zaklinając Jana, by go oszczędził. Rozłożył ręce jak Chrystus na krzyżu. Jan opuścił miecz i powiedział: „Idź w pokoju, gdzie chcesz; niech ci Bóg przebaczy i ja ci przebaczam” (według innej wersji wziął go nawet do swego domu w miejsce zabitego brata). Kiedy modlił się w pobliskim kościółku przemówił do niego Chrystus słowami: „Ponieważ przebaczyłeś swojemu wrogowi, pójdź za Mną”. Mimo protestów rodziny, zwłaszcza swojego ojca, wstąpił do klasztoru benedyktynów. Nie zagrzał tu jednak długo miejsca. Podjął walkę z symonią, co nie spodobało się jego przełożonym. Wystąpił z klasztoru i usunął się na ubocze. Osiadł w lasach w Vallombrosa (Vallis Umbrosae - Cienista Dolina) zbudował tam klasztor i założył zakon, którego członkowie są nazywani wallombrozjanami. Mnisi ci, wierni przesłaniu „ora et labora”, żyli bardzo skromnie, modląc się i sadząc las. Poznawali prawa rządzące życiem lasu, troszczyli się o drzewa, ptaki i zwierzęta leśne. Las dla św. Jana Gwalberta był przebogatą księgą, rozczytywał się w niej, w każdym drzewie, zwierzęciu, ptaku, roślinie widział ukrytą mądrość Boga Stwórcy i Jego dobroć. Jan Gwalbert zmarł 12 lipca 1073 r. w Passigniano pod Florencją. Kanonizowany został w 1193 r. przez papieża Celestyna III, a w 1951 r. ogłoszony przez papieża Piusa XII patronem ludzi lasu. Historia nadała mu także tytuł „bohater przebaczenia” ze względu na wielkie miłosierdzie, jakim się wykazał. Założony przez niego zakon istnieje do dzisiaj. Według jego zasad żyje około 100 zakonników w ośmiu klasztorach we Włoszech, Brazylii oraz Indiach.
Jana Paweł II przypominał postać Jana Gwalberta. W 1987 r. w Dolomitach odprawił Mszę św. dla leśników przed kościółkiem Matki Bożej Śnieżnej. Mówił wówczas: „Jan Gwalbert (...) wraz ze swymi współbraćmi poświęcił się w leśnym zaciszu Apeninów Toskańskich modlitwie i sadzeniu lasów. Oddając się tej pracy, uczniowie św. Jana Gwalberta poznawali prawa rządzące życiem i wzrostem lasu. W czasach, kiedy nie istniała jeszcze żadna norma dotycząca leśnictwa, zakonnicy z Vallombrosa, pracując cierpliwie i wytrwale, odnajdywali właściwe metody pomnażania leśnych bogactw”. Papież Polak wspominał św. Jana także w 1999 r. przy okazji obchodów 1000-lecia urodzin świętego. Mimo to jego postać zdaje się nie być powszechnie znana. Warto to zmienić.
Emerytowany profesor Uniwersytetu Przyrodniczego im. Augusta Cieszkowskiego w Poznaniu, leśnik i autor wspaniałych książek na temat kulturotwórczej roli lasu, Jerzy Wiśniewski, od wielu już lat apeluje i do leśników i do Episkopatu o godne uczczenie tego właściwego patrona ludzi lasu. Solidaryzując się z apelem zacnego profesora przytoczę jego słowa: „Warto by na rozstajach dróg, w rodzimych borach i lasach stawiano nie tylko kapliczki poświęcone patronowi myśliwych, ale także nieznanemu patronowi leśników. Będą to miejsca należnego kultu, a także podziękowania za pracę w lesie, który jest boskim dziełem stworzenia. A kiedy nadejdą ciemne chmury związane z pracą codzienną, reorganizacjami, bezrobociem, będzie można zawsze prosić o pomoc i wsparcie św. Jana Gwalberta, któremu losy leśników nie są obce”.
Wielki Szpitalnik Josef D. Blotz podczas wizyty w szkole w Limie
Wielki Szpitalnik Josef Blotz to były generał major armii niemieckiej, który uważa „etykę służby” za zasadę przewodnią misji Zakonu Maltańskiego. Obecnie zaangażowany jest w pomoc osobom na terenach objętych konfliktami, takich jak Ukraina i Gaza, gdzie dostarczanie pomocy humanitarnej łączy się ze wsparciem duchowym.
„Pielgrzymka do Lourdes odmieniła moje życie” - to doświadczenie, którym Josef D. Blotz, były generał major armii niemieckiej, dzieli się z mediami watykańskimi. Do niemieckiej sekcji Zakonu Maltańskiego wstąpił w 1992 roku po tym, jak towarzyszył chorym przed grotą Massabielle w Pirenejach. Od stycznia 2023 roku jest członkiem Rady Suwerennej Zakonu, a w lutym 2025 został wybrany Wielkim Szpitalnikiem — funkcją porównywalną do ministra zdrowia, spraw społecznych, pomocy humanitarnej i współpracy międzynarodowej. Blotz nadzoruje i koordynuje działalność humanitarną Zakonu na całym świecie.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
