Święty Paweł w 3. rozdziale Listu do Galatów przekonuje adresatów, że jedynie wiara w odkupienie dokonane przez Chrystusa jest źródłem usprawiedliwienia. Prawo Mojżeszowe, do którego wypełniania pragną powrócić Galatowie, nie może zagwarantować udziału w obietnicy złożonej przez Boga Abrahamowi.

W kontekście tej polemiki św. Paweł wylicza skutki przyjętego przez Galatów chrztu. Najważniejszym z nich jest przyobleczenie się w Chrystusa. Źródłem zbawienia jest sam Jezus Chrystus, z którym wierzący wchodzi w ścisły związek w momencie przyjęcia chrztu. Co więcej, głoszony przez Pawła chrzest stanowi fundament jedności między ludźmi, wobec której znikają wszelkie podziały etniczne i społeczne. Chrzest potwierdza zatem przynależność do Chrystusa wyrażającą się przez wiarę.

Sformułowanie: „przyoblec się w Chrystusa”, pojawia się w listach św. Pawła w kontekście właściwego sposobu postępowania, godnego chrześcijanina odkupionego przez Chrystusa (por. Rz 13, 14). Naśladowanie Chrystusa wymaga przyobleczenia nowego człowieka na miarę otrzymanego daru odkupienia (por. Kol 3, 10). Przyoblec się znaczy zatem otrzymać coś jako dar nieodłączny od istoty tego, który go przyjmuje. Przyoblec się w Chrystusa znaczy wejść na nowy poziom egzystencji, w którym wierzący nie tylko znajduje się w relacji ze Zbawicielem, ale też jest w Niego wszczepiony.

Źródła metaforycznego obrazu „przywdziania” i „przyobleczenia” możemy szukać w praktyce chrzcielnej pierwotnego Kościoła, a także w tradycji biblijnej Starego Testamentu. Nowo ochrzczeni po przyjęciu chrztu otrzymywali białe szaty, czego ślad zachował się w obrzędach sakramentu aż po dziś dzień. Gest ten stanowi symbol duchowej przemiany, która dokonuje się w momencie włączenia w Chrystusa. W Starym Testamencie znajdujemy kilka motywów, które mogą rzucić światło na metaforę przyobleczenia wykorzystaną przez św. Pawła. Psalm 132 mówi o kapłanach mających odziać się w sprawiedliwość (por. w. 9). W trzeciej części Księgi Izajasza znajdujemy pieśń radości i dziękczynienia za „przyodzianie w szaty zbawienia” oraz „okrycie płaszczem sprawiedliwości” (por. Iz 61, 10). Wymienić tu warto także wizję przyodziania arcykapłana Jozuego w czyste szaty, zachowaną w Księdze Zachariasza – zapowiedź oczyszczenia kapłaństwa po okresie niewoli babilońskiej (por. Za 3, 1-10). Stary Testament podkreśla radykalność zmiany wyrażonej obrazem „odziania” i „okrycia”. Ten sam motyw możemy dostrzec w Liście do Galatów: przyobleczenie w Chrystusa zwiastuje nową rzeczywistość, nowy porządek życia.

„Przyoblekliście się w Chrystusa” – te słowa skierowane są dziś także do nas. Przypomnienie wartości przyjętego chrztu polega na uświadomieniu sobie ścisłej relacji łączącej Mistrza i ucznia, ucznia przyobleczonego w Mistrza.