Reklama

Wiara

Jak zasłużyć na miłość Boga?

Jeśli Bóg kocha nas takimi, jakimi jesteśmy, to po co się starać, po co się zmieniać? Czym są wobec tego wymagania, które stawia nam Bóg, albo te, które sami sobie stawiamy? A może jednak na Bożą miłość trzeba sobie zasłużyć?

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Bóg jest Miłością, ale miłość nie jest Bogiem. O tym, że tak jest, czytamy w Pierwszym Liście św. Jana (4, 8. 16). O tym, że jest to prawda, wiemy, gdy patrzymy na krzyż Jezusa. Nie było i chyba wciąż nie ma lepszego argumentu, który by potwierdzał, że jesteśmy kochani przez Boga, niż śmierć Jezusa Chrystusa przez najcięższy wówczas sposób uśmiercania człowieka. Bóg nie musiał tego czynić, wystarczyło Jego jedno słowo, a bylibyśmy zbawieni. A jednak z miłości do człowieka stał się człowiekiem i umarł, by człowiek mógł żyć.

Ja nie zapomnę...

To prawda, Bóg kocha nas takimi, jakimi jesteśmy, bo powołał nas, byśmy byli takimi, jakimi jesteśmy. Byśmy byli mężczyzną, kobietą, żyli w określonym czasie, pośród określonych ludzi i w konkretnych sytuacjach życiowych, które w różnym stopniu i w różnej formie oddziałują na każdego z nas. Bóg kocha nas, bo jesteśmy Jego dziećmi. Powiedział to nam przez proroka Izajasza: „Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie” (Iz 49, 15).

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Dzięki prorokowi Ozeaszowi, który na podstawie alegorii miłości męża do żony przedstawił w swojej księdze dramat wzgardzonej miłości Boga do człowieka, dowiadujemy się o naturze Bożej miłości do każdego z nas. Przeczytajmy z uwagą tekst Księgi Ozeasza: „Miłowałem Izraela, gdy jeszcze był dzieckiem, i syna swego wezwałem z Egiptu. Im bardziej ich wzywałem, tym dalej odchodzili ode Mnie, składali ofiary Baalom i bożkom palili kadzidła. A przecież Ja uczyłem chodzić Efraima, na swe ramiona ich brałem; oni zaś nie rozumieli, że troszczyłem się o nich. Pociągnąłem ich ludzkimi więzami, a były to więzy miłości. Byłem dla nich jak ten, co podnosi do swego policzka niemowlę – schyliłem się ku niemu i nakarmiłem je” ( 11, 1-4).

Co możemy powiedzieć o miłości na podstawie tego tekstu? W miłości nie ma racjonalności (w. 1). Rodzice kochają swoje dziecko, bo jest ich dzieckiem. Dziecko nie musi zasłużyć sobie na ich miłość. Jest kochane, bo jest ich. Bóg nas kocha, bo jesteśmy Jego.

Wzgardzona miłość

W miłości Boga do człowieka pojawia się jednak pewna dramaturgia, bo człowiek niejednokrotnie wybiera grzech odstępstwa pomimo widocznej opieki Boga (w. 2). Tutaj zaczyna się pojawiać zarys odpowiedzi na dalszą część Pańskiego pytania – miłość Boga potrzebuje stałego zaangażowania z naszej strony. Nie potrafi ona do niczego zmuszać. Owe wymagania, „które sami sobie powinniśmy stawiać”, czyż nie stają się odpowiedzią na Bożą miłość? Wszystko, co czynimy z obowiązku (np. praktyki religijne), z czasem może nas męczyć i prowadzić do zniechęcenia oraz rezygnacji. To jednak, co czynimy z miłości – pomimo zmęczenia i utrudzenia – trwa.

Reklama

Miłość angażuje (w. 3-4). To kolejny przymiot prawdziwej miłości. Miłość trzeba umieć okazywać, a nie tylko ją wnioskować. Nie mamy się domyślać, że jesteśmy kochani, ale mamy doświadczać tego, iż jesteśmy kochani: przez rodziców, żonę, męża..., Boga. I odwrotnie – rodzice, żona, mąż..., Bóg nie mają się domyślać, że ich kochamy, ale powinni doświadczać konkretnych oznak naszej miłości. Miłość jest nie teorią, ale praktyką. Nie to, co mówimy, ale to, co czynimy, wskazuje na to, czy kochamy czy nienawidzimy.

Więzy uczuć

Prorok Ozeasz opisuje więzy, które łączą Boga z człowiekiem: „pociągnąłem ich ludzkimi więzami, a były to więzy miłości” (w. 4). O ile ta relacja jest stała ze strony Boga, to niestety, nie jest tak w przypadku człowieka. Życie można traktować jako oczyszczanie naszych więzi z Bogiem, co w języku biblijnym oznacza ciągłą realizację słów Jezusa: „nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1, 15).

Reklama

Skorzystajmy z jeszcze jednego tekstu biblijnego, tym razem z Ewangelii Janowej, z opisu wydarzeń nad jeziorem Genezaret po zmartwychwstaniu Jezusa. Jeśli możemy, przeczytajmy cały passus J 21, 1-19. To opis ponownego powołania Piotra (analogiczny do opisu zawartego w Ewangelii według św. Łukasza – 5, 1-11), a dokładniej – odbudowania siły jego miłości. Nasze rozważania zawężamy tylko do ostatnich wersetów (15-19): „A gdy spożyli śniadanie, rzekł Jezus do Szymona Piotra: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?». Odpowiedział Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś baranki moje». I znowu, po raz drugi, powiedział do niego: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie?». Odparł Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś owce moje». Powiedział mu po raz trzeci: «Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie?». Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: «Czy kochasz Mnie?». I rzekł do Niego: «Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego Jezus: «Paś owce moje. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz». To powiedział, aby zaznaczyć, jaką śmiercią uwielbi Boga. A wypowiedziawszy to, rzekł do niego: «Pójdź za Mną!»”.

Piotr jest po przejściach. Zdradził swojego Mistrza, a jednak Mistrz nie każe mu się tłumaczyć, dlaczego to uczynił; nie wyrzuca mu zdrady, ale też nie bagatelizuje tego czynu. Trzykrotnie pyta Piotra o miłość, w trzecim pytaniu jakby obniżając już nieco poprzeczkę (zmiana czasowników: w wersetach 15. i 16. jest czasownik agapao, który definiuje miłość Osób Boskich, miłość małżeńską, braterską, Boga do człowieka i człowieka do Boga, a w wersecie 17. – czasownik fileo, który określa relacje przyjaźni, serdeczności, upodobania).

Jezus chce tylko miłości Piotra i równocześnie leczy go miłością. To, czy Piotr kocha Jezusa, ma okazać przez troskę o Jego baranki i owce. Powtórzmy: miłość to nie teoria, ale praktyka życia. Nasze słowa z obszaru miłości mają wyrażać relację, więź, to, co przeżywamy wobec siebie. To, jak kochamy, pokazują nasze postępowanie, podejmowane decyzje i działania wobec osób kochanych. Tak samo jest w miłości do Boga. To, jak Go kochamy, jest najbardziej widoczne w stylu naszego życia, a nie w wypowiadanych słowach. I tak jak w przypadku Piotra Bóg wymaga od nas na płaszczyźnie miłości. Im mniej kochamy, tym bardziej lekceważymy Boże wymagania (np. Dekalog). Nie oznacza to jednak, że Bóg kocha nas wtedy mniej.

Z miłości trudzimy się

Nie możemy nic zrobić, by Bóg kochał nas bardziej. Nie możemy też nic zrobić, by Bóg kochał nas mniej. Jesteśmy przez Niego kochani, bo jesteśmy, bo zechciał nas powołać do istnienia. Myśl ta nie może nas jednak spychać w stronę bierności czy bylejakości życia, wręcz przeciwnie – ma nam dodawać sił i motywacji do trudu pięknego życia.

Z miłości do Ciebie, Boże, staramy się, trudzimy i wciąż nawracamy. Może nie wszystko nam wychodzi tak, jak byśmy chcieli, żeby wyszło, ale czynimy to dla Ciebie i równocześnie prosimy, byśmy czynili to z Tobą. Bez Ciebie przecież nic nie możemy uczynić.

Autor jest duszpasterzem i biblistą, redaktorem naukowym serii „Biblia Impulsy”.

2023-09-26 14:21

Oceń: +1 -1

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Gniew i miłosierdzie Boże

Słowo „gniew” często kojarzy nam się z czymś negatywnym. Tak jest również w Biblii. Święty Jakub Apostoł wspomina, że zagniewany człowiek nie wypełnia Bożej sprawiedliwości (por. Jk 1, 20). Jak zatem rozumieć teksty o gniewie Boga? Trzeba zacząć od tego, że mówiąc o Bogu, z konieczności przypisujemy Mu cechy ludzkiego charakteru. Nie oznacza to jednak, że Bóg ma rzeczywiście takie odczucia jak człowiek. To tylko analogia niezbędna do tego, by przybliżyć nam, kim jest Bóg. Co zatem wyraża pojęcie gniewu Boga? Na pewno nie jest to cecha negatywna, gdyż w Bogu nie ma zła. On jest Święty. Dlatego też gniew obrazuje Jego reakcję oburzenia czy też niezgody na zło obecne w świecie i ludzkim życiu. Jednocześnie jest to sygnał mający stanowić przestrogę. Ludzie, którzy lekceważą prawa nadane przez Boga, budzą w Nim gniew, czyli narażają się na konsekwencje działań, które Bóg podejmie, by usunąć zło ze świata. Tym samym mówienie o gniewie Boga ma charakter przestrogi. Wzywa, by nie czynić zła, bo inaczej człowiek naraża się na gniew Boga. Gniew jest zatem zapowiedzią nieszczęść, które spotykają ludzi trwających uparcie w tym, co złe, ludzi krzywdzących innych.
CZYTAJ DALEJ

Kult Niepokalanego Serca Maryi

Niedziela Ogólnopolska 25/2004

[ TEMATY ]

Matka Boża

BOŻENA SZTAJNER/ NIEDZIELA

Do ogłoszenia przez Piusa IX 8 grudnia 1854 r. dogmatu o Niepokalanym Poczęciu przyczynił się niewątpliwie kult Serca Najświętszej Maryi Panny. Rozwijał się równolegle z kultem Najświętszego Serca Jezusa, a swymi początkami sięgał czasów średniowiecza. Już w XIV wieku pojawiły się obrazy i rzeźby przebitego siedmioma mieczami serca Bolesnej Matki Zbawiciela. W połowie XVII wieku św. Jan Eudes rozpowszechniał obrazy Matki Bożej, ukazującej - na podobieństwo Jezusa - swe Serce. Na „cudownym medaliku”, rozpowszechnianym po objawieniach, jakie w 1830 r. miała św. Katarzyna Laboure, pod monogramem „M” widnieją dwa serca: Jezusa i Maryi. Także założone w Paryżu w 1836 r. Bractwo Matki Bożej Zwycięskiej szerzyło cześć Serca Maryi. W XIX wieku powstały liczne zgromadzenia zakonne pod wezwaniem Serca Maryi lub Serc Jezusa i Maryi. Do zaistnienia kultu i nabożeństwa do Niepokalanego Serca Maryi najbardziej przyczyniły się objawienia, jakie miały miejsce w 1917 r. w Portugalii. Kiedy 13 maja troje dzieci: Łucja (lat 10), jej brat cioteczny Franciszek (lat 9) i jego siostra Hiacynta (lat 8) pasły niedaleko od Fatimy owce, ujrzały w południe silny błysk jakby potężnej błyskawicy, który powtórzył się dwa razy. Zaniepokojone dzieci zaczęły zbierać się do domu, gdy ujrzały na dębie postać Matki Bożej i usłyszały Jej głos: „Nie bójcie się, przychodzę z nieba. Czy jesteście gotowe na cierpienia i pokutę, aby sprawiedliwości Bożej zadośćuczynić za grzechy, jakie Jego majestat obrażają? Czy jesteście gotowe nieść pociechę memu Niepokalanemu Sercu?”. Matka Boża poleciła dzieciom, aby przychodziły na to miejsce 13. dnia każdego miesiąca. W trzecim objawieniu, 13 lipca, prosiła, aby w każdą pierwszą sobotę miesiąca była przyjmowana Komunia św. wynagradzająca. Podczas tych objawień Matka Boża wielokrotnie sama nazwała swe serce „niepokalanym”. W piątym objawieniu, 13 września, poleciła dzieciom, aby często odmawiały Różaniec w intencji zakończenia wojny. Ostatnie zjawienie się Matki Bożej - 13 października oglądało ok. 70 tys. ludzi. Od samego rana padał deszcz. Nagle rozsunęły się chmury i ukazało się słońce. Z tłumu dały się słyszeć okrzyki przerażenia: bowiem słońce zaczęło zataczać koła po niebie i rzucać strumienie barwnych promieni... Objawienia fatimskie stawały się coraz bardziej sławne i wywoływały coraz żywsze zainteresowanie, m.in. ze względu na zapowiedziane w nich wydarzenia, a zwłaszcza na tzw. tajemnicę, która została przekazana wyłącznie do wiadomości papieża. Dziś znamy jej treść. Matka Boża zapowiadała nadejście jeszcze straszliwszych wojen niż ta, która się kończyła. Zapowiadała nowe prześladowanie Kościoła, zamach na papieża, rewolucję w Rosji. Prosiła, aby Jej Niepokalanemu Sercu poświęcić cały świat, a zwłaszcza Rosję. Krwawa bolszewicka rewolucja wybuchła, kiedy jeszcze trwały objawienia. Jej ofiarą stał się również Kościół w Meksyku (1925 r.) oraz w Hiszpanii (1936 r.). A mimo to ostatnie z fatimskich poleceń Maryi nie zostało szybko spełnione. Dopiero kiedy wybuchła II wojna światowa, przypomniano sobie „tajemnicę fatimską” i 13 października 1942 r., w 15-lecie objawień, papież Pius XII drogą radiową ogłosił całemu światu, że poświęcił rodzaj ludzki Niepokalanemu Sercu Maryi. Pius XII polecił, aby aktu poświęcenia dokonały poszczególne kraje. Pierwsza, z udziałem prezydenta państwa, uczyniła to Portugalia. 4 maja 1944 r. papież ustanowił dzień 22 sierpnia świętem Niepokalanego Serca Maryi. W Polsce zawierzenia naszego narodu Niepokalanemu Sercu Maryi dokonał dopiero po zakończeniu wojny - 8 września 1946 r. - Prymas Polski kard. August Hlond w obecności całego Episkopatu i około miliona pielgrzymów zgromadzonych na Jasnej Górze przed obrazem Matki Bożej Częstochowskiej. Do tego zawierzenia nawiązał kard. Stefan Wyszyński, kiedy w latach 1956, 1966 i 1971 oddawał naród polski w macierzyńską niewolę Maryi za wolność Kościoła w ojczyźnie i na całym świecie. W następnych latach akty te były ponawiane. Kościół w Polsce zawierzał także Maryi Jan Paweł II za każdym swym pobytem na Jasnej Górze. Niby życzeniu Matki Bożej stało się zadość, ale trudno w akcie papieża Piusa XII dopatrzyć się wyraźnego zawierzenia Niepokalanemu Sercu Maryi Rosji. Niebawem też czerwony smok rozciągnął panowanie nad wieloma krajami, a na jego krwiożerczą służbę oddało się wielu intelektualistów całego świata. Wydawało się, że wkrótce rzuci do swych stóp całą ludzkość. Wobec wciąż szalejącego bezbożnictwa wielu biskupów postulowało dokładne spełnienie prośby Fatimskiej Pani. W latach 1950-55 figura Matki Bożej Fatimskiej pielgrzymowała po wielu krajach. Wprawdzie na zakończenie Soboru Watykańskiego II (1964 r.) Paweł VI ogłosił Matkę Jezusa Matką Kościoła i posłał do Fatimy złotą różę, nie doszło jednak do postulowanego zawierzenia świata i Rosji Jej Niepokalanemu Sercu. Dopiero wydarzenia z 13 maja 1981 r. - zamach na Papieża na Placu św. Piotra - przypomniały fatimską przepowiednię. Ojciec Święty Jan Paweł II spełnia wreszcie prośbę Matki Najświętszej i 7 czerwca 1981 r. zawierza ponownie całą ludzką rodzinę i Rosję Jej Niepokalanemu Sercu. Na owoce tego zawierzenia nie trzeba było długo czekać. Jesteśmy zobowiązani dawać świadectwo faktom, które dokonały się na naszych oczach. Reforma liturgii w 1969 r. przeniosła święto Niepokalanego Serca Maryi na pierwszą sobotę po uroczystości Serca Pana Jezusa. W tym roku przypadnie ono 19 czerwca. Odprawiane zaś we wszystkie pierwsze soboty miesiąca nabożeństwa wynagradzające przypominają nam obowiązek podejmowania pokuty i zadośćuczynienia za grzechy współczesnego nam świata i za nasze grzechy.
CZYTAJ DALEJ

Zmarła mama o. Michała Legana - kierownika Redakcji Audycji Katolickich TVP

2025-06-28 13:36

[ TEMATY ]

śmierć

o. Michał Legan

mama

Adobe Stock

O. Michał Legan poinformował dziś na swoich mediach społecznościowych o śmierci swojej mamy. Jako Tygodnik Katolicki "Niedziela" składamy szczere kondolencje i obiecujemy modlitwę za duszę śp. Honoraty Legan - Iliew.

***
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję