Reklama

Wiara

Jak zasłużyć na miłość Boga?

Jeśli Bóg kocha nas takimi, jakimi jesteśmy, to po co się starać, po co się zmieniać? Czym są wobec tego wymagania, które stawia nam Bóg, albo te, które sami sobie stawiamy? A może jednak na Bożą miłość trzeba sobie zasłużyć?

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Bóg jest Miłością, ale miłość nie jest Bogiem. O tym, że tak jest, czytamy w Pierwszym Liście św. Jana (4, 8. 16). O tym, że jest to prawda, wiemy, gdy patrzymy na krzyż Jezusa. Nie było i chyba wciąż nie ma lepszego argumentu, który by potwierdzał, że jesteśmy kochani przez Boga, niż śmierć Jezusa Chrystusa przez najcięższy wówczas sposób uśmiercania człowieka. Bóg nie musiał tego czynić, wystarczyło Jego jedno słowo, a bylibyśmy zbawieni. A jednak z miłości do człowieka stał się człowiekiem i umarł, by człowiek mógł żyć.

Ja nie zapomnę...

To prawda, Bóg kocha nas takimi, jakimi jesteśmy, bo powołał nas, byśmy byli takimi, jakimi jesteśmy. Byśmy byli mężczyzną, kobietą, żyli w określonym czasie, pośród określonych ludzi i w konkretnych sytuacjach życiowych, które w różnym stopniu i w różnej formie oddziałują na każdego z nas. Bóg kocha nas, bo jesteśmy Jego dziećmi. Powiedział to nam przez proroka Izajasza: „Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie” (Iz 49, 15).

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Dzięki prorokowi Ozeaszowi, który na podstawie alegorii miłości męża do żony przedstawił w swojej księdze dramat wzgardzonej miłości Boga do człowieka, dowiadujemy się o naturze Bożej miłości do każdego z nas. Przeczytajmy z uwagą tekst Księgi Ozeasza: „Miłowałem Izraela, gdy jeszcze był dzieckiem, i syna swego wezwałem z Egiptu. Im bardziej ich wzywałem, tym dalej odchodzili ode Mnie, składali ofiary Baalom i bożkom palili kadzidła. A przecież Ja uczyłem chodzić Efraima, na swe ramiona ich brałem; oni zaś nie rozumieli, że troszczyłem się o nich. Pociągnąłem ich ludzkimi więzami, a były to więzy miłości. Byłem dla nich jak ten, co podnosi do swego policzka niemowlę – schyliłem się ku niemu i nakarmiłem je” ( 11, 1-4).

Co możemy powiedzieć o miłości na podstawie tego tekstu? W miłości nie ma racjonalności (w. 1). Rodzice kochają swoje dziecko, bo jest ich dzieckiem. Dziecko nie musi zasłużyć sobie na ich miłość. Jest kochane, bo jest ich. Bóg nas kocha, bo jesteśmy Jego.

Wzgardzona miłość

W miłości Boga do człowieka pojawia się jednak pewna dramaturgia, bo człowiek niejednokrotnie wybiera grzech odstępstwa pomimo widocznej opieki Boga (w. 2). Tutaj zaczyna się pojawiać zarys odpowiedzi na dalszą część Pańskiego pytania – miłość Boga potrzebuje stałego zaangażowania z naszej strony. Nie potrafi ona do niczego zmuszać. Owe wymagania, „które sami sobie powinniśmy stawiać”, czyż nie stają się odpowiedzią na Bożą miłość? Wszystko, co czynimy z obowiązku (np. praktyki religijne), z czasem może nas męczyć i prowadzić do zniechęcenia oraz rezygnacji. To jednak, co czynimy z miłości – pomimo zmęczenia i utrudzenia – trwa.

Reklama

Miłość angażuje (w. 3-4). To kolejny przymiot prawdziwej miłości. Miłość trzeba umieć okazywać, a nie tylko ją wnioskować. Nie mamy się domyślać, że jesteśmy kochani, ale mamy doświadczać tego, iż jesteśmy kochani: przez rodziców, żonę, męża..., Boga. I odwrotnie – rodzice, żona, mąż..., Bóg nie mają się domyślać, że ich kochamy, ale powinni doświadczać konkretnych oznak naszej miłości. Miłość jest nie teorią, ale praktyką. Nie to, co mówimy, ale to, co czynimy, wskazuje na to, czy kochamy czy nienawidzimy.

Więzy uczuć

Prorok Ozeasz opisuje więzy, które łączą Boga z człowiekiem: „pociągnąłem ich ludzkimi więzami, a były to więzy miłości” (w. 4). O ile ta relacja jest stała ze strony Boga, to niestety, nie jest tak w przypadku człowieka. Życie można traktować jako oczyszczanie naszych więzi z Bogiem, co w języku biblijnym oznacza ciągłą realizację słów Jezusa: „nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1, 15).

Reklama

Skorzystajmy z jeszcze jednego tekstu biblijnego, tym razem z Ewangelii Janowej, z opisu wydarzeń nad jeziorem Genezaret po zmartwychwstaniu Jezusa. Jeśli możemy, przeczytajmy cały passus J 21, 1-19. To opis ponownego powołania Piotra (analogiczny do opisu zawartego w Ewangelii według św. Łukasza – 5, 1-11), a dokładniej – odbudowania siły jego miłości. Nasze rozważania zawężamy tylko do ostatnich wersetów (15-19): „A gdy spożyli śniadanie, rzekł Jezus do Szymona Piotra: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?». Odpowiedział Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś baranki moje». I znowu, po raz drugi, powiedział do niego: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie?». Odparł Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś owce moje». Powiedział mu po raz trzeci: «Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie?». Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: «Czy kochasz Mnie?». I rzekł do Niego: «Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego Jezus: «Paś owce moje. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz». To powiedział, aby zaznaczyć, jaką śmiercią uwielbi Boga. A wypowiedziawszy to, rzekł do niego: «Pójdź za Mną!»”.

Piotr jest po przejściach. Zdradził swojego Mistrza, a jednak Mistrz nie każe mu się tłumaczyć, dlaczego to uczynił; nie wyrzuca mu zdrady, ale też nie bagatelizuje tego czynu. Trzykrotnie pyta Piotra o miłość, w trzecim pytaniu jakby obniżając już nieco poprzeczkę (zmiana czasowników: w wersetach 15. i 16. jest czasownik agapao, który definiuje miłość Osób Boskich, miłość małżeńską, braterską, Boga do człowieka i człowieka do Boga, a w wersecie 17. – czasownik fileo, który określa relacje przyjaźni, serdeczności, upodobania).

Jezus chce tylko miłości Piotra i równocześnie leczy go miłością. To, czy Piotr kocha Jezusa, ma okazać przez troskę o Jego baranki i owce. Powtórzmy: miłość to nie teoria, ale praktyka życia. Nasze słowa z obszaru miłości mają wyrażać relację, więź, to, co przeżywamy wobec siebie. To, jak kochamy, pokazują nasze postępowanie, podejmowane decyzje i działania wobec osób kochanych. Tak samo jest w miłości do Boga. To, jak Go kochamy, jest najbardziej widoczne w stylu naszego życia, a nie w wypowiadanych słowach. I tak jak w przypadku Piotra Bóg wymaga od nas na płaszczyźnie miłości. Im mniej kochamy, tym bardziej lekceważymy Boże wymagania (np. Dekalog). Nie oznacza to jednak, że Bóg kocha nas wtedy mniej.

Z miłości trudzimy się

Nie możemy nic zrobić, by Bóg kochał nas bardziej. Nie możemy też nic zrobić, by Bóg kochał nas mniej. Jesteśmy przez Niego kochani, bo jesteśmy, bo zechciał nas powołać do istnienia. Myśl ta nie może nas jednak spychać w stronę bierności czy bylejakości życia, wręcz przeciwnie – ma nam dodawać sił i motywacji do trudu pięknego życia.

Z miłości do Ciebie, Boże, staramy się, trudzimy i wciąż nawracamy. Może nie wszystko nam wychodzi tak, jak byśmy chcieli, żeby wyszło, ale czynimy to dla Ciebie i równocześnie prosimy, byśmy czynili to z Tobą. Bez Ciebie przecież nic nie możemy uczynić.

Autor jest duszpasterzem i biblistą, redaktorem naukowym serii „Biblia Impulsy”.

2023-09-26 14:21

Oceń: +1 -1

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Dlaczego Jezus umarł?

Dlaczego Jezus umarł? Czy musiał umierać? Jaki jest sens Jego śmierci? Czy Jezus mógł nie zgodzić się na śmierć? Te i inne pytania rodzą się w człowieku, który świadomie wyznaje wiarę słowami: „Wierzę…w Jezusa Chrystusa…, który ukrzyżowan, umarł i pogrzebion…”. Wiara w śmierć Jezusa, zawarta w Symbolu Apostolskim, odkrywa przed nami podstawową prawdę: „Chrystus umarł – zgodnie z Pismem – za nasze grzechy” (por. 1 Kor 15, 3). Cała droga życia Jezusa była ukierunkowana na jeden cel: zbawienie ludzi. Chrystus utożsamił się z grzeszną ludzkością, która musi zostać ukarana. Bierze karę na siebie. Bóg, jeśli karze, to znaczy, że wymaga tego Jego sprawiedliwość. Chrystus umiera nie za własne grzechy (jest przecież niewinny), tylko za nasze. Uczynił ze swego życia ofiarę. Ewangeliści i św. Paweł twierdzą jednoznacznie, że śmierć Jezusa jest „ofiarą”, „odkupieniem”, „okupem”. Jezus wypełnia wszystkie ofiary Starego Testamentu i w tym osobistym ofiarowaniu się uobecnia je w geście oddania swego życia za wielu: „Chrystus nas umiłował i samego siebie wydał za nas jako dar i ofiarę dla Boga, jako miłą woń” (por. Ef 5, 2). W Liście do Hebrajczyków autor odwołuje się do krwawych ofiar w Starym Testamencie, aby oddać sens śmierci Chrystusa. Czyni to, aby zaznaczyć, że pomiędzy tą śmiercią i tymi ofiarami istnieje zasadnicza różnica (por. Hbr 9, 11-28). Sam Jezus, mówiąc o swojej śmierci, też odwołuje się do starotestamentowych ofiar: ofiarowuje swoją krew i nazywa ją ofiarą Przymierza; mówi, że owa krew będzie wylana za wielu (słowa konsekracji eucharystycznej), zaś „pamiątka”, którą ustanawia w dniach Paschy, nawiązuje do paschalnej ofiary Baranka. Jednakże dla Jezusa były to jedynie obrazy. Wiedział dobrze, że Jego śmierć to coś zupełnie innego niż rytuał. Dawne ofiary były niewystarczające. Jedynie śmierć Chrystusa może wypełnić to, czego owe ofiary pragnęły dokonać i co miały znaczyć. Tę bogatą w treści myśl wymownie streszcza kard. Joseph Ratzinger: „Wszystkie ofiarnicze środki ludzkości, wszystkie wysiłki tego świata, mające na celu pozyskanie Boga przez kult i rytuał, skazane były na niepowodzenie, bowiem Bóg nie pragnie ani kozłów, ani byków, ani żadnych rytualnych ofiar. Nic Bogu nie dajemy, paląc je ku Jego chwale. Interesuje Go jedynie i wyłącznie człowiek. Jedynym i prawdziwym uwielbieniem jest bezwarunkowe «tak», jakim człowiek odpowiada na Boże wezwanie. Wszystko należy do Boga, jednakże przyznał On człowiekowi wolność powiedzenia «tak» lub «nie», kochania lub odmowy miłości; miłość w wolności jest jedyną rzeczą, której Bóg może oczekiwać”. Śmierć Jezusa jest więc podstawą bezwarunkowego oddania się Ojcu i absolutnej solidarności z grzesznymi ludźmi. Nowy Testament mówi o Jego śmierci jako o odkupieniu: „Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i oddać swoje życie jako okup za wielu” (Mk 10, 45). „Okup” to suma pieniędzy wypłacona za uwolnienie jeńca albo wykupienie niewolnika. Stąd słowo „odkupienie” znaczy „ponowne kupienie”. Chrystus nas odkupił przez swoją śmierć, dzięki niej ludzkość dostąpiła odpuszczenia grzechów. Jezus jest Odkupicielem, czyli Tym, który oddaje swoje życie na okup za wielu, nie dlatego, iż został zobowiązany do zapłacenia czegoś komuś, lecz dlatego, że jest obrazem Boga, który nie może nas pozostawić we władaniu grzechu i śmierci. On jest Odkupicielem człowieka, On uwalnia nas od niewoli grzechu i ukazuje nieskończoną miłość Ojca, który nie chce śmierci grzesznika, lecz pragnie, aby się nawrócił i żył. Śmierć Jezusa objawia nam, czyli odkrywa i ukazuje, kim jest Bóg, jaka jest głębia odwiecznej Bożej istoty. Boga możemy poznać jedynie przez Jezusa. Objawić Boga oznacza dla Jezusa zgodzić się umrzeć. Gdyby Jezus nie zgodził się umrzeć, nie objawiłby Boga takim, jaki jest. Bóg jest miłością. Kochać zaś to umrzeć dla samego siebie. Tak jak żyć znaczy kochać, tak też kochać to umierać, bo miłość jest istnieniem przez innych i dla innych. To właśnie głosił nam Jezus, umierając na krzyżu. „Uniżył siebie samego, stając się posłusznym aż do śmierci” (Flp 2, 8). Śmierć Jezusa była więc ofiarą doskonałą, gdyż dokonała się z miłości (por. KKK 614, 2100). Jezus w swojej nieskończonej miłości dał okup za brak naszej miłości, to znaczy, że swoją miłością wszystko naprawił.
CZYTAJ DALEJ

Damy z Bogiem radę (27 VII 2025)

2025-07-27 07:25

[ TEMATY ]

ks. Wojciech Węgrzyniak

Karol Porwich/Niedziela

Ks. Wojciech Węgrzyniak

Ks. Wojciech Węgrzyniak

Komentarz do Ewangelii wegrzyniak.com

CZYTAJ DALEJ

Młodzież z diecezji bydgoskiej na Jubileuszu Młodych we Włoszech

2025-07-27 19:11

Diecezja bydgoska

Grupa młodych pielgrzymów z diecezji bydgoskiej wyruszyła w niezwykłą podróż, by wziąć udział w Jubileuszu Młodych we Włoszech - wydarzeniu gromadzącym młodzież z całego świata, by wspólnie modlić się, dzielić wiarą i doświadczać wspólnoty Kościoła. Pielgrzymka rozpoczęła się z wtorku 22 na środę 23 lipca.

- Z niecierpliwością i modlitwą w sercach wyruszyliśmy w kierunku pierwszego przystanku - urokliwej Werony. Zaraz po przyjeździe uczestniczyliśmy w Eucharystii, powierzając Bogu całą naszą drogę oraz intencje, które zabraliśmy ze sobą z Polski - mówi ks. Henryk Stippa.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję