To nie antidotum na sytuację powołaniową w Polsce, to gest diecezji kieleckiej wobec kościoła w Afryce, to wyraz wdzięczności za studia księży kieleckich za granicą i troski bp. Jana Piotrowskiego, przewodniczącego Komisji KEP ds. Misji, o Kościół.

Powrócą do własnych diecezji

W ciągu ostatnich 50 lat ponad 60 księży otrzymało stypendia na studia zagraniczne, które, jak napisał biskup kielecki w Słowie do kapłanów diecezji kieleckiej, stanowią „najczęściej ofiary ludzi dobrej woli z Europy i Stanów Zjednoczonych, którym leży na sercu sprawa powołań i wykształconych kapłanów”. Klerycy z Afryki kontynuują w Kielcach już rozpoczętą formację intelektualną i duchową, a po ukończeniu studiów „powrócą do własnych diecezji w Afryce, aby służyć ludowi Bożemu”. Jak podkreślił bp Piotrowski, „my, jako Kościół diecezji kieleckiej, pragniemy pomóc w realizacji tego wspólnego dzieła”.

– Ich obecność uświadamia nam, że Kościół jest powszechny, że możemy wesprzeć kleryków z Afryki w kontynuowaniu ich formacji do kapłaństwa – podkreśla ks. dr Adam Perz, rektor WSD. Jak tłumaczy, projekt wymagał szeregu procedur w załatwianiu spraw formalnych, dokumentacji, zorganizowania semestralnego kursu języka polskiego on-line (w wakacje odbędą na KUL stacjonarny miesięczny kurs języka polskiego).

– Widząc ich zaangażowanie i pracę, jestem przekonany, że podołają stawianym wymaganiom. Docelowo od 1 października 2024 r. przybysze z Angoli staną się studentami KUL, jak wszyscy nasi klerycy – podkreśla ks. Perz.

Polska jako rzeczywistość powołaniowa

– Polska to dla mnie nie tylko nowa rzeczywistość sytuacyjna czy geograficzna, ale przede wszystkim powołaniowa – mówi „Niedzieli” Airis Manuel da Silva, Angolczyk, rocznik 2002, pochodzący z prowincji Luanda i diecezji Caxito. Wychował się w bardzo licznej rodzinie chrześcijańskiej, o wielkiej prostocie, a zarazem zdolnej do marzeń i planów. Powołanie? Bardzo trudno jest o nim mówić… – Wydaje się ono niewysłowione. Postrzegam je jako autentyczną tajemnicę Bożego Miłosierdzia. Każdego dnia uświadamiam sobie, że Bóg, w ciszy mojego serca, przynagla mnie, abym dał Mu odpowiedź na Jego wielką propozycję wobec mojego życia – tłumaczy kleryk. Przyjazd do Polski był dla niego realizacją posłuszeństwa, które jest winien Bogu, przejawiającego się przez głos i wolę przełożonych hierarchicznych. – Rodzice zostali poinformowani o tym ważnym kroku na mojej drodze powołania. A ja? Po prostu ukierunkowałem się na przygotowanie warunków do tego, co nazywam misją akademicko-formacyjną z myślą o posłudze kapłańskiej – wyjaśnia. WSD w Kielcach to dla niego nowy dom, nowa rodzina, miejsce „przygotowane przez Boga do kształtowania mojej osobowości”. – Ponadto, biorąc pod uwagę fakt, że człowiek jest istotą powołaną do komunii z braćmi, myślę, że kieleckie seminarium ma wielki potencjał. Spotkanie z innymi kolegami jest i zawsze będzie prawdziwą okazją do wymiany kulturowej, która wzbogaca nasze horyzonty poznawcze i duchowe – podkreśla. Co wiedział o Polsce? Że to kraj katolicki, że wydał św. Jana Pawła II i św. Faustynę Kowalską, których „przykłady życia kształtowały, kształtują i będą kształtować wielu ludzi na świecie”. – Mam nadzieję nauczyć się wielu rzeczy związanych przede wszystkim z wymiarem duchowym, akademickim, duszpasterskim i ludzkim. Zdaję sobie sprawę, że wzmocnienie tych podstawowych wymiarów formacji kapłańskiej jest znaczącym krokiem w kierunku świętego i owocnego kapłaństwa – podkreśla Airis Manuel da Silva.

José Andrónico Sacachioco pochodzi z centrum Angoli, z archidiecezji Huambo, z tradycyjnie chrześcijańskiej rodziny, która zaakceptowała decyzję o podążaniu ścieżką powołania kapłańskiego. – Polska jest bardzo dobrym i rozwiniętym krajem, jest także gościnna i przyjazna dla wszystkich. Seminarium duchowne w Kielcach oferuje to, co najlepsze, aby formować przyszłych kontynuatorów Kościoła pielgrzymującego – mówi w rozmowie z „Niedzielą”. My, klerycy z Angoli, liczymy na zebranie najlepszych owoców, aby odpowiedzieć na potrzeby Kościoła i świata, a w szczególności mojego kraju – dodaje. Tłumaczy, że Kościół w Angoli rozwija się i w miarę upływu lat zdobywa coraz większy przyczółek.

Pracowici i pełni zapału

Tak widzą Angolczyków – cytowany już ks. dr Adam Perz. rektor WSD, i ks. dr Marek Dumin, prefekt alumnów, oraz alumn 5. roku Paweł Cieplewicz. – Od początku uczestniczą we Mszach św. (najpierw po hiszpańsku, teraz już po polsku), bardzo szybko uczą się języka polskiego, korzystając z zajęć on-line, organizowanych przez KUL. Mają zapał, chłoną to, co polskie – wyjaśnia ks. Dumin. Dla Angolczyków wyprawa do lasu na Stadionie już była wielką nowością, bo takie lasy w Angoli nie rosną…Raz w miesiącu kapłan z diecezji tarnowskiej, posługujący się portugalskim, ma dla nich konferencje i służy sakramentem pokuty. Uśmiechnięci, otwarci, rozśpiewani – mobilizują środowisko WSD do rozmowy w językach obcych, co ma swoją wartość.

Między Angolą a Polską

Jorge Sebastiao jest drugim z siedmiorga rodzeństwa, pochodzi ze wschodniego regionu Angoli, z diecezji Dundo, z rodziny katolickiej. Chętnie o tym opowiada.

– Moi rodzice byli pod presją ówczesnych okoliczności, aby szukać lepszych warunków życia, najpierw w Luandzie (1999), gdzie się urodziłem, a następnie w Lunda Norte (2001), gdzie zostaliśmy do dnia dzisiejszego. Musieliśmy przenosić się z jednej gminy do drugiej – przez pierwsze dwa lata byłem chorowitym dzieckiem i działo się to za radą lekarza. Na początku byliśmy, powiedziałbym, wyłącznie chłopską rodziną, ale mamy za sobą pełną nadziei, inspirującą walkę. Już w wieku szkolnym musieliśmy dzielić czas między szkołę, prace domowe, przyjaźnie, prace polowe (w weekendy) i tak dorastaliśmy. Dziś, choć moja matka nadal jest wieśniaczką, ojciec stał się drobnym przedsiębiorcą. To właśnie dzięki rolnictwu (niewielkiemu) i małemu biznesowi oraz wszczepionym wartościom, udało się rodzicom nie tylko utrzymać nas przy życiu, ale także wykształcić, abyśmy byli tym, kim jesteśmy dzisiaj – zaznacza.

Podkreśla „bardzo osobiste doświadczenie z Eucharystią”. Nigdy nie przypuszczał, że będzie kształcił się właśnie w Polsce i zastanawia się, jak on, kapłan ukształtowany ostatecznie w kraju nad Wisłą, skonfrontuje się z Angolą, gdzie Kościół jak i kraj, zmaga się z perypetiami i kryzysami, z „poszukiwaniem odpowiedniej formacji kapłańskiej”. Kościół jest powszechny i niezależnie od warunków fakt ten jest źródłem siły i nadziei. – Spójrzmy na bogactwo, jakie stanowi dla Kościoła św. Jan Paweł II – mówi. – Mam więc nadzieję, choć jest to trudne, odziedziczyć ten polski potencjał i umiejętność dostosowania go do konkretnej pracy duszpasterskiej – dodaje. Zastanawia się nad popadaniem w skrajności w posłudze, nad pułapkami szerzącego się skokowo islamu. – Oferta materialna jest bronią jego ekspansji, a nasz purytanizm może być bronią w jego zatrzymaniu – mówi. – Myślę o posłudze skoncentrowanej na formacji ludzko-chrześcijańskiej i integracji społecznej – dodaje.

Alberto Patissa Fernando (l. 22) pochodzi z diecezji Benguela, ojciec jest nauczycielem w szkole podstawowej, mama – sklepikarką. Jest drugim z sześciorga dzieci. Pragnienie kapłaństwa towarzyszyło mu od dzieciństwa, od czasu I Komunii św., gdy dołączył do grupy ministrantów, a potem – do powołaniowej. – W 2016 r. zostałem wysłany do Średniego Seminarium Bom Pastor w Benguela, gdzie uczęszczałem do szkoły średniej (specjalność nauki humanistyczne), a od 2019 – do Wyższego Seminarium Duchownego Bom Pastor (sekcja filozoficzna). W r. akademickim 2021/2022 poszedłem na teologię w seminarium o tej samej nazwie (sekcja teologiczna) – opowiada.

Seminarium w Kielcach uznaje za nowy dom, wspomina serdeczność bp. Piotrowskiego, któremu „ogromnie dziękuję za gotowość przyjęcia nas do swojej diecezji jako swoich synów”. Zauważa, że chrześcijaństwo w Polsce ma tysiąc lat, co jest bogactwem.

– Kapłan pracuje nie tylko dla swojego kraju, ale także dla świata i jego mieszkańców, tak jak Jezus posłał swoich uczniów: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony, a kto nie uwierzy, będzie potępiony” (por. Mk 16, 15-16) – podkreśla.

Dziękuję za pomoc i współpracę ks. dr. hab. Pawłowi Borto i al. Pawłowi Cieplewiczowi.