Pani Sylwia Łabińska urodziła się w Szczecinie. Od ponad 30 lat mieszka w Niemczech, w Hanowerze. To tu skończyła szkołę, a następnie rozpoczęła pracę w hotelarstwie. Jej rodzina nigdy nie była zbytnio wierząca. Kobieta więc przez wiele lat żyła tak, jakby Boga nie było. – Do kościoła chodziłam jedynie z babcią, to było jeszcze w Szczecinie, potem już nie – tłumaczy.

archiwum prywatne

W domu niewiele mówiło się o apostole Niepokalanej i okolicznościach jego okrutnej, męczeńskiej śmierci. Pani Sylwia, będąc w ciąży, szukała imienia dla swojego syna. – Wiedziałam, że mamy w rodzinie świętego, zapadła decyzja, że będzie nosił imię tego wielkiego człowieka. Ponieważ ojciec mojego dziecka pochodzi z Włoch, stwierdził, że po włosku imię Maksymilian to Massimo – opowiada nam pani Łabińska.

Kiedy kobieta trafiła do szpitala, personel placówki zapytał ją, kiedy chciałaby urodzić (miała mieć cesarskie cięcie). – Dostałam termin na 14 sierpnia, a więc konkretnie w dniu, kiedy umarł o. Kolbe – dodaje. Massimo nie przyszedł na świat w tym dniu, ponieważ za każdym razem, kiedy przychodziła kolej pani Sylwii, to inna kobieta zaczynała rodzić. – Za trzecim razem, kiedy lekarz przyszedł do mnie, stwierdził: „Tak długo, jak pracuję w zawodzie, to czegoś takiego jeszcze nie widziałem”. A był to już starszy doktor – wspomina w rozmowie z nami krewna św. Maksymiliana.

Cuda za wstawiennictwem o. Kolbego

Massimo urodził się 15 sierpnia, w święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Po dwóch latach okazało się, że chłopiec nie może stanąć na własnych nogach. Diagnoza – choroba genetyczna, SMA, czyli rdzeniowy zanik mięśni. W wieku 3 lat dziecko poruszało się na wózku inwalidzkim. – Świat mi się zawalił i myślałam, że nie dam rady – wspomina pani Sylwia.

Wraz z synem pojechali do Częstochowy, aby prosić Matkę Bożą o pomoc. – Żyliśmy wtedy daleko od Boga i Kościoła – podkreśla pani Łabińska. Dwa miesiące później fizjoterapeutka Massima stwierdziła, że choroba „jakby się zatrzymała”. Chłopiec przestał chorować i zaczął przybierać na wadze. – Już wtedy powinnam się nawrócić i zacząć się modlić, ale Bóg wydawał mi się taki odległy.

Podziel się cytatem

Do momentu, w którym moje koleżanki poszły na strajki kobiet, aby walczyć o prawo do aborcji. Odczułam wtedy wewnętrzne przynaglenie, aby się temu przeciwstawić. Napisałam swój pierwszy w życiu list pro-life – wyznaje nam pani Sylwia.

To był punkt zwrotny w jej dotychczasowym życiu. Dzięki pomocy Jezusa odnalazła właściwą drogę. Zaczęła czytać Pismo Święte, poszukiwała informacji na temat świętych Kościoła katolickiego, nauczyła się modlitwy różańcowej. – Otworzyły mi się oczy. Jesteśmy zbawieni łaską, przez wiarę, że Chrystus umarł za nasze grzechy – zauważa pani Sylwia. Po 30 latach kobieta poszła do spowiedzi. Od tamtej pory często przystępuje do Komunii św. Regularnie uczestniczy we Mszy św. i nabożeństwach. – Dzięki ludziom, których poznałam, nauczyłam się żyć inaczej, dostrzegać Boże działanie w codzienności – mówi tygodnikowi "Bliżej Życia z Wiarą" pani Sylwia Łabińska.

Przyznaje, że w jej życiu dzieją się cuda. – Kiedy zaistniała potrzeba przebudowania łazienki w domu, aby przystosować pomieszczenie dla syna, wiele firm odmówiło wykonania remontu. Po kilku dniach bezowocnych poszukiwań pojawiła się jedna z ekip. Na samochodzie dostawczym widniał napis: „Kolbe”. Miałam łzy w oczach i nie mogłam uwierzyć w to, co się dzieje – opowiada.

Podziel się cytatem

Massimo ma obecnie 14 lat. Uczęszcza do szkoły, gdzie uczy się 1600 uczniów. On jako jedyny porusza się na wózku inwalidzkim. – Nie jest łatwo, ale gdyby nie nasza wiara, byłoby ciężej! Gdyby nie miłość do mojego syna, nie nawróciłabym się i nie spotkałabym w swoim życiu Boga – zaznacza pani Sylwia.

„Niech Twoja wola się dzieje, Ojcze”

Przekonuje, że cierpliwość to szczególna cnota, dzięki której można przezwyciężyć cierpienie i pokusy. Pozwala uznać, że druga osoba również ma prawo do egzystencji. Pani Sylwia mówi nam, że jej misją jest ochrona życia poczętego. – My, jako rodzice dzieci z niepełnosprawnościami, dostaliśmy wyjątkowe zadanie – dawać miłość bezwarunkową naszym dzieciom. To ona, w połączeniu z wiarą chrześcijańską, może nas uskrzydlić i pozwolić wzbić się na wyżyny człowieczeństwa. Wybór należy do każdego z nas: czy będziemy dźwigać krzyż codzienności z Bożą pomocą, czy też dalej, licząc tylko na ludzkie siły. Ja jestem zbyt słaba, bym ten ciężki krzyż mogła nieść w pojedynkę, lecz z Jezusem nie ma dla mnie rzeczy niemożliwych – zapewnia.

Kobieta systematycznie uczęszcza na rekolekcje, pielgrzymuje, bierze udział w spotkaniach kółka biblijnego oraz chętnie podejmuje tematy związane z wiarą. Nie wstydzi się publicznie mówić o Bogu. – Jestem Mu bardzo wdzięczna za łaskę wiary. Każdy z nas może liczyć na najlepszą pomoc – wsparcie z Nieba. Jezu, ufam Tobie i niech będzie wola Twoja, a nie moja! – dodaje z uśmiechem pani Sylwia.