Watykan: ogłoszono kalendarz obrad Synodu Biskupów

Zgromadzenie rozpocznie się w niedzielę 4 bm. o godz. 10 uroczystą Mszą św. koncelebrowaną w bazylice św. Piotra pod przewodnictwem papieża. Nazajutrz w godzinach 9-12.30 odbędzie się pierwsza kongregacja generalna, którą otworzy jeden z czterech przewodniczących delegatów, mianowanych przez Ojca Świętego. Z kolei dwie oddzielne relacje przedstawią sekretarz generalny i relator generalny Synodu kard. Péter Erdő, po czym rozpoczną się prace nad I częścią „Instrumentum laboris”, której tematy przedstawi także prymas Węgier. Następnie głos zabierze jeden z audytorów i zaczną się wypowiadać ojcowie synodalni. Po południu w godzinach 16.30-19 trwać będzie druga kongregacja generalna z dalszymi wystąpieniami ojców. Na godziny 18-19 przewidziano czas na luźne wypowiedzi uczestników zgromadzenia.

We wtorek 6 bm. w godz. 9-12.30 odbędzie się 3. kongregacja generalna, po czym w godz. 16.30-19 rozpoczną działalność tzw. „circuli minores’, czyli 13 grup tematyczno-językowych (jedna niemiecka, 4 angielskie, po 3 hiszpańskie i francuskie oraz 2 włoskie). W czasie tych pierwszych spotkań w grupach zostaną wybrani ich moderatorzy, czyli przewodniczący i relatorzy, którzy później na sesjach plenarnych będą przedstawiać wyniki prac swych grup.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Obrady w tych „mniejszych kółkach” toczyć się będą do 8 bm. w godz. 9-12.30 i 16.30-19 – łącznie 5 sesji. W piątek 9 października w godz. 9-12.30 obradować będzie 4. kongregacja generalna, na której relatorzy zapoznają zebranych z przebiegiem i wnioskami z prac swoich grup oraz przekażą spostrzeżenia dotyczące pierwszej części Synodu. Na swym pierwszym posiedzeniu zbierze się też 9-osobowa Komisja ds. Opracowania Relacji Końcowej, której z nominacji papieskiej przewodniczy relator generalny Synodu kard. Erdő.

Tegoż dnia w godz. 16.30-19 odbędzie się 5. kongregacja generalna, na której rozpatrywana będzie II część „Instrumentum laboris” z przedstawieniem jej tematów przez relatora generalnego. Przewidziano świadectwo audytora i wystąpienia ojców synodalnych. W godzinach 18-19 będą się mogli wypowiadać na różne tematy wszyscy chętni. Podobny przebieg, ale bez wolnych głosów, będzie miała sobota 10 bm. z dwiema kongregacjami.

Niedziela 11 bm. będzie dniem wolnym, a nazajutrz zostaną wznowione prace „circuli minores” – dwa razy dziennie w godz. 9-12.30 i 16.30-19, w sumie 4 sesje do wtorku 13 października.

W środę 14 bm. w godz. 9-12.30 będzie obradować 8. kongregacja generalna, na której zostaną przedstawione wyniki prac w grupach i zalecenia dotyczące II części Instrumentum. Odbędzie się też zebranie Komisji pod przewodnictwem kard. Erdő. Po południu tegoż dnia (16.30-19) obradować będzie 9. kongregacja generalna nad III częścią „Instrumentum laboris”, do której tematy przedstawi relator generalny. Wystąpią audytor i ojcowie synodalni. Na godz. 18.30-19 przewidziano wolne wypowiedzi.

Reklama

Podobny przebieg będą miały następne dni – do 16 bm., łącznie 4 kongregacje: 9-12.30 oraz 16.30-19 (wolne wypowiedzi zaplanowano po 11. kongregacji – 15 bm., w godz. 18.30-19). Ponadto 16 bm. w godz. 9-12.30 głos zabiorą delegaci braterscy, a w czasie 13. kongregacji 16 bm., w godz. 16.30-19 głos zabiorą audytorzy i audytorki.

W sobotę 17 bm., w godz. 9-12.30 odbędzie się specjalne spotkanie-sesja z okazji 50-lecia instytucji Synodu Biskupów z udziałem Ojca Świętego i pokazem filmu dokumentalnego na ten temat. Po południu tegoż dnia, w godz. 16.30-19 zbiorą się na swej X sesji „circuli minores”.

W niedzielę 18 października nie będzie obrad synodalnych, za to papież Franciszek podczas uroczystej Mszy św., która rozpocznie się o godz. 10, ogłosi świętymi błogosławionych Wincentego Grossiego, Marię od Niepokalanego Poczęcia oraz Ludwika i Marii Azelii (z d. Guérin) Martinów – rodziców św. Teresy od Dzieciątka Jezus.

W poniedziałek 19 przez cały dzień (9-12.30 i 16.30-19) i we wtorek 20 bm. do południa będą pracować „circuli minores” (11, 12 i 13. sesja), a po południu odbędzie się 14. kongregacja generalnej, na której uczestnicy obrad zapoznają się z wynikami obrad w grupach i z zaleceniami dotyczącym III części „Instrumentum laboris”. Odbędzie się również 1. głosowanie nad wyborem Rady Synodu.

Reklama

Środa 21 bm. będzie dniem wolnym od obrad, zbierze się natomiast Komisja opracowująca relację końcową. W czwartek 22 bm. w godz. 9-12.30 będzie obradować 15. kongregacja generalna, na której przewidziano także drugie głosowanie nad wyborem Rady, przedstawienie projektu dokumentu końcowego i wręczenie go ojcom synodalnym. Po południu tegoż dnia (16-19.30) odbędzie się 16. kongregacja z wystąpieniami ojców nad projektem dokumentu końcowego i przekazywaniem spostrzeżeń i uwag na piśmie.

Piątek 23 bm. będzie dniem wolnym, ale zbierze się Komisja pracująca nad relacją końcową, w sobotę natomiast odbędą się dwie ostatnie kongregacje generalne: 17 (9-12.30) i 18 (16.30-19). Na tej pierwszej będzie czytany projekt relacji końcowej, która zostanie przegłosowana po południu. Posiedzenie to, zamykające roboczą część Synodu, zakończy się uroczystym odśpiewaniem hymnu „Te Deum”.

W niedzielę 25 października o godz. 10 rozpocznie się w bazylice św. Piotra Msza św. koncelebrowana pod przewodnictwem papieża, zamykająca oficjalnie Synod Biskupów.

Po przedstawieniu dwa tygodnie temu postaci św. Franciszka z Asyżu chciałbym dzisiaj opowiedzieć o innym świętym, który należał do pierwszego pokolenia Braci Mniejszych: o Antonim Padewskim czy - jak go się również nazywa - Lizbońskim, nawiązując do miejsca jego urodzenia. Mowa o jednym z najpopularniejszych świętych w całym Kościele katolickim, czczonym nie tylko w Padwie, gdzie wzniesiono wspaniałą bazylikę, w której spoczywają jego doczesne szczątki, ale na całym świecie. Wierni z wielką czcią odnoszą się do jego obrazów oraz figur, przedstawiających go z lilią, symbolem jego czystości, bądź z Dzieciątkiem Jezus na ręku, upamiętniającym cudowne widzenie, o którym wspominają niektóre źródła literackie. Antoni w znaczący sposób przyczynił się do rozwoju duchowości franciszkańskiej dzięki swym wybitnym przymiotom - inteligencji, zrównoważeniu, gorliwości apostolskiej, a przede wszystkim żarliwości mistycznej. Urodził się w Lizbonie w szlacheckiej rodzinie ok. 1195 r. i na chrzcie otrzymał imię Fernando (Ferdynand). Wstąpił do kanoników zachowujących monastyczną Regułę św. Augustyna, najpierw w klasztorze św. Wincentego w Lizbonie, następnie Świętego Krzyża w Coimbrze - renomowanego ośrodka kultury Portugalii. Z zainteresowaniem i zapałem poznawał Biblię i Ojców Kościoła, zdobywając wiedzę teologiczną, którą owocnie wykorzystywał w działalności nauczycielskiej i kaznodziejskiej. W Coimbrze wydarzył się epizod, który w decydujący sposób wpłynął na jego życie: w 1220 r. wystawiono tam relikwie pierwszych pięciu misjonarzy franciszkańskich, którzy udali się do Maroka, gdzie ponieśli śmierć męczeńską. Ich historia zrodziła w młodym Ferdynandzie pragnienie naśladowania ich i postępowania drogą chrześcijańskiej doskonałości: poprosił wówczas o zgodę na opuszczenie kanoników św. Augustyna i zostanie bratem mniejszym. Jego prośba została przyjęta i pod nowym, zakonnym imieniem Antoni on również wyruszył do Maroka. Opatrzność Boża zdecydowała jednak inaczej. Z powodu choroby musiał wrócić do Włoch i w 1221 r. wziął udział w słynnej Kapitule Namiotów w Asyżu, gdzie spotkał też św. Franciszka. Następnie żył czas jakiś w całkowitym ukryciu w klasztorze w pobliżu Forli w północnych Włoszech, gdzie Pan powołał go do innej misji. Wysłany w okolicznościach zupełnie przypadkowych do wygłoszenia kazania z okazji święceń kapłańskich, pokazał, że wyposażony jest w taką wiedzę i dar wymowy, iż przełożeni przeznaczyli go do kaznodziejstwa. Tak oto rozpoczął we Włoszech i we Francji ogromnie intensywną i skuteczną działalność apostolską, by nakłonić sporą liczbę osób, które odeszły od Kościoła, do zmiany decyzji. Był też jednym z pierwszych nauczycieli teologii Braci Mniejszych, jeżeli nie wręcz pierwszym. Rozpoczął swe nauczanie w Bolonii, z błogosławieństwem Franciszka, który, w uznaniu cnót Antoniego, wystosował do niego krótki list, rozpoczynający się tymi słowami: „Podoba mi się, że nauczasz świętej teologii braci”. Antoni położył podwaliny pod teologię franciszkańską, która - uprawiana przez innych wybitnych myślicieli - miała osiągnąć swoje szczyty w postaciach Bonawentury z Bagnoregio i bł. Dunsa Szkota. Kiedy został prowincjałem Braci Mniejszych w Północnych Włoszech, nadal zajmował się kaznodziejstwem, dzieląc je ze sprawowaniem urzędu przełożonego. Gdy skończył misję prowincjała, wrócił w okolice Padwy, dokąd jeszcze kilkakrotnie się udawał. Po niespełna roku zmarł u bram tego miasta - 13 czerwca 1231 r. Padwa, która przyjęła go z miłością i czcią, złożyła mu wieczny hołd czci i pobożności. Sam papież Grzegorz IX - który wysłuchawszy jego kazania, nazwał go „Arką Testamentu” - kanonizował go w 1232 r., również w następstwie cudów, jakie dokonały się za jego wstawiennictwem. W ostatnim okresie życia Antoni zapisał dwa cykle „Kazań”, zatytułowane „Kazania niedzielne” i „Kazania na uroczystości i święta”, przeznaczone dla kaznodziejów i wykładowców teologii z Zakonu Franciszkańskiego. Komentuje w nich teksty Pisma Świętego, prezentowane przez liturgię, wykorzystując patrystyczno-średniowieczną interpretację czterech zmysłów: literackiego lub historycznego, alegorycznego lub chrystologicznego, topologicznego czy moralnego i anagogicznego, który ukierunkowuje ku życiu wiecznemu. Chodzi o teksty teologiczno-homiletyczne, będące odzwierciedleniem żywego przepowiadania, w których Antoni proponuje prawdziwą i właściwą drogę chrześcijańskiego życia. Tak wielkie jest bogactwo nauki duchowej zawartej w „Kazaniach”, że czcigodny papież Pius XII w 1946 r. ogłosił Antoniego doktorem Kościoła, nadając mu tytuł „Doctor Evangelicus”, gdyż z pism tych przebija świeżość i piękno Ewangelii; dziś jeszcze możemy czytać je z wielkim pożytkiem duchowym. W swoim nauczaniu mówi o modlitwie jako związku miłości, która popycha człowieka do słodkiej rozmowy z Panem, przynosząc niewypowiedzianą radość, która łagodnie ogarnia modlącą się duszę. Antoni przypomina nam, że modlitwa potrzebuje atmosfery ciszy, która nie ma nic wspólnego z oderwaniem się od zewnętrznego hałasu, ale jest doznaniem wewnętrznym, mającym na celu usunięcie przeszkód w skupieniu się, spowodowanych przez troski duszy. Według nauczania tego wybitnego doktora franciszkańskiego, modlitwa składa się z czterech niezbędnych postaw, które Antoni określił po łacinie jako „obsecratio”, „oratio”, „postulatio”, „gratiarum actio”. Moglibyśmy je przetłumaczyć następująco: ufne otwarcie serca na Boga, czuła rozmowa z Nim, przedstawienie naszych potrzeb, wysławianie Go i dziękczynienie. W tym nauczaniu św. Antoniego o modlitwie widzimy jeden ze szczególnych rysów teologii franciszkańskiej, którą on zapoczątkował, a mianowicie fundamentalną rolę przyznaną miłości Bożej, która wkracza w sferę uczuć, woli, serca, i będącej także źródłem, z którego wytryska poznanie duchowe, przerastające wszelkie poznanie. Pisze dalej Antoni: „Miłość jest duszą wiary, sprawia, że jest ona żywa; bez miłości wiara umiera” („Kazania na niedziele i święta II”, „Il Messaggero”, Padwa 1979, s. 37). Tylko dusza, która się modli, może dokonać postępów w życiu duchowym: oto uprzywilejowany przedmiot przepowiadania św. Antoniego. Zna on doskonale ułomności ludzkiej natury, skłonność do popadania w grzech, dlatego stale wzywa do walki ze skłonnością do chciwości, pychy, nieczystości oraz do praktykowania cnót ubóstwa i wielkoduszności, pokory i posłuszeństwa, niewinności i czystości. Na początku XIII wieku, w kontekście odrodzenia miast i rozkwitu handlu, wzrastała liczba osób nieczułych na potrzeby ubogich. Z tego też powodu Antoni wielokrotnie wzywa wiernych do myślenia o prawdziwym bogactwie, bogactwie serca, które czyni ich dobrymi i miłosiernymi, i gromadzeniu skarbów dla Nieba. „Bogacze - tak wzywa - zaprzyjaźnijcie się z ubogimi, (...) przyjmijcie ich w swoich domach: to oni, ubodzy, przyjmą was potem w wieczne mieszkanie, gdzie jest piękno pokoju, ufność w bezpieczeństwo oraz obfity spokój wiecznej sytości” (tamże, s. 29). Czyż nie widzimy, Drodzy Przyjaciele, że to nauczanie jest bardzo ważne także dziś, gdy kryzys finansowy i poważne nierówności gospodarcze zubożają wiele osób i stwarzają warunki nędzy? W encyklice „Caritas in veritate” przypominam: „Ekonomia bowiem potrzebuje etyki dla swego poprawnego funkcjonowania; nie jakiejkolwiek etyki, lecz etyki przyjaznej osobie” (n. 45). Antoni, w szkole Franciszka, stawia zawsze Chrystusa w centrum życia i myślenia, działania i kaznodziejstwa. I to jest drugi rys typowy dla franciszkańskiej teologii: chrystocentryzm. Kontempluje ona z upodobaniem i wzywa do kontemplacji tajemnic człowieczeństwa Pana, w szczególny sposób tajemnicy Narodzenia, które wywołują w nim uczucia miłości i wdzięczności dla Bożej dobroci. Również widok Ukrzyżowanego inspiruje w nim myśli o wdzięczności dla Boga i szacunku dla godności osoby ludzkiej, tak iż wszyscy, wierzący i niewierzący, mogą znaleźć w niej to znaczenie, które wzbogaca życie. Antoni pisze: „Chrystus, który jest twoim życiem, wisi przed tobą, abyś patrzył na krzyż jak w lustro. Będziesz mógł tam poznać, jak śmiertelne były twoje rany, których żadne nie uleczyłoby lekarstwo, jak tylko krew Syna Bożego. Jeśli dobrze się przyjrzysz, będziesz mógł zdać sobie sprawę, jak wielka jest twoja godność ludzka i twoja wartość (...). W żadnym innym miejscu człowiek nie może lepiej uświadomić sobie, jak wiele jest wart, jak wtedy, gdy spogląda w lustro krzyża” („Kazania na niedziele i święta III”, str. 213-214). Drodzy Przyjaciele, oby Antoni Padewski, tak bardzo czczony przez wiernych, mógł wstawiać się za całym Kościołem, a zwłaszcza za tymi, którzy poświęcają się kaznodziejstwu. Oni zaś, czerpiąc natchnienie z jego przykładu, niech troszczą się o łączenie mocnej i zdrowej nauki ze szczerą i żarliwą pobożnością i zwięzłością przekazu. W obecnym Roku Kapłańskim módlmy się, aby kapłani i diakoni pełnili pilnie tę posługę głoszenia i aktualizacji Słowa Bożego wiernym, przede wszystkim w homiliach liturgicznych. Niech będą one skutecznym przedstawieniem odwiecznego piękna Chrystusa, właśnie tak jak zalecał Antoni: „Kiedy głosisz Chrystusa, otwiera On twarde serca; gdy wzywasz Go, osładza gorzkie pokusy; gdy myślisz o Nim, rozjaśnia Twoje serce; kiedy o Nim czytasz, nasyca twój umysł” („Kazania na niedziele i święta III”, str. 59).