W ludzkich sprawach rozwój polega na tym, że ma się czegoś coraz więcej. Kiedy człowiek rośnie, wzrasta jego waga i wzrost. Kiedy człowiek się bogaci, zaczyna mieć coraz więcej pieniędzy, bogatych rzeczy i innych majętności. Gdy zdobywa wiedzę, zwiększa swój zasób informacji i wie więcej, niż wiedział jeszcze wczoraj. Nasze skojarzenia z rozwojem związane są ze świadomością zwiększania się czegoś i pomnażania. W życiu duchowym może być inaczej. Podobnie i w modlitwie. Rozwój modlitwy nie musi oznaczać, że jest jej coraz więcej, że czujemy na niej więcej i mamy coraz bardziej urozmaicone odczucia. Rozwój modlitwy biegnie zawsze w kierunku maksymalnej prostoty.
Modlitwa jest jak góra
Św. Jan od Krzyża rysował rozwój życia duchowego w formie góry, gdzie podstawa jest bardzo szeroka, a szczyt mały i wąski. Idąc w górę, mamy coraz mniej rzeczy i coraz mniej terenu. Wspinając się na szczyt, mijamy najpierw bujne lasy, potem małe krzaczki kosodrzewiny. Tuż pod szczytem zostają tylko skały, a na samym szpicu stoimy na kilku kamieniach, otoczeni chmurami i niebem. Tak wygląda rozwój naszej modlitwy. Na początku mamy dużo doznań i dużo przeżyć, a potem ma nam wystarczyć sam fakt bycia z Bogiem. Wtedy już nie pytam, czy chce mi się modlić, ale się modlę. Nie zależy mi za bardzo na odczuciach i satysfakcji z modlitwy, bo moja wiara podpowiada mi, że Bóg sam wystarczy. Im więcej oczekuję po modlitwie, tym mniej jest ona dojrzała. Im bardziej uzależniam się od odczuć na modlitwie, tym dalej jestem od szczytu.
Mała wiara, co góry przenosi
Dziwne jest to stwierdzenie Jezusa: „Gdybyście mieli wiarę tak małą jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście górze, żeby się przesunęła i to się stanie” (por. Mt 17, 20). Do przesuwania gór nie jest potrzebna wielka wiara, ale mała wiara. Małość wiary nie musi oznaczać jej słabości, ale prostotę i wierność w rzeczach małych. Bo czasem mamy wiarę tak wielką, tak skomplikowaną, tak przeintelektualizowaną, że przestajemy w niej widzieć prawdziwego Boga. Może dlatego też Bóg dał nam proste znaki swojej obecności, byśmy wierzyli prosto i modlili się prosto. Możesz mieć „wielką” wiarę, ale jak ci zabraknie tej małej, to gór nie przesuniesz. Możesz mówić o chodzeniu w obecności Boga, możesz tęsknić za stygmatami i mistycznymi wizjami, ale jeśli nie będziesz mówił codziennie pacierza, nie będziesz słuchał lub czytał choćby paru słów Biblii dziennie, jeśli nie przyklękniesz przynajmniej raz na miesiąc przy konfesjonale, możesz stracić „małą” wiarę, co góry przenosi. Nie szukaj więc skomplikowanej i wymyślnej modlitwy, ale módl się prosto, najprościej jak umiesz, ale włóż w to całe swoje serce, bo nie trzeba wielkiej modlitwy, żeby góry przenosić, wystarczy, jeśli będziesz wierny swoim małym modlitwom.
Piękną, starą modlitwą jest modlitwa różańcowa, którą odmawia cały świat, którą słyszy się w różnych językach. Na różańcu bardzo lubił modlić się papież Jan Paweł II, czego i sam byłem świadkiem. Paciorki różańca przesuwają palce milionów chrześcijan, nie tylko osób duchownych.
Różaniec to modlitwa bardzo zwyczajna, polegająca na odmawianiu „zdrowasiek”, czyli anielskiego pozdrowienia Maryi oraz prośby o Jej modlitwę za nas - „teraz i w godzinę śmierci naszej”. W każdym „Zdrowaś, Maryjo” mamy zawsze nasze określone „teraz”, przeżywane w tym momencie, w tej godzinie. To „teraz” jest dla nas czasem bardzo trudne, czasem radosne, czasem pełne wielkiej nadziei - tak jak nasza rzeczywistość: raz świeci słońce, innym razem zbierają się chmury... „Teraz” obrazuje stan naszego wnętrza, dotyka naszego życia osobistego, rodzinnego i społecznego, utkanego z różnych wydarzeń i okoliczności. To, co właśnie się z nami dzieje i co się z nami wiąże... - to wszystko zawiera słowo „teraz”. W tę modlitwę po prostu jest wpisane nasze życie. Wiąże się ono często z naszym upadkiem i grzechem, ale i z powstawaniem do dobra, z naszymi najlepszymi intencjami.
To „teraz” nabiera szczególnego znaczenia w przededniu rozpoczynającego się Roku Wiary, kiedy będziemy się starali o odświeżenie naszej świadomości życia z Bogiem. Często mówimy, że w tym czasie Pan Bóg ma powrócić do człowieka. Ale najpierw człowiek musi Mu otworzyć swoje serce i swój umysł. Bóg stworzył bowiem człowieka istotą wolną i jest w tym konsekwentny. Nasze „teraz” w Roku Wiary łączy się z możliwością powrotu do Boga, z możliwością nawrócenia się. Poprzez paciorki różańca dzieje się to skutecznie i niemal niezauważalnie, jednym słowem: „teraz” powierzamy Bogu całą rzeczywistość, w której żyjemy.
Ale zaraz za słowem „teraz” pojawia się w tej maryjnej modlitwie sformułowanie - „i w godzinę śmierci naszej”. Nasza śmierć przyjdzie wszak niechybnie, choć jej sobie nie wyobrażamy. Więcej - jak pisał znany pisarz francuski François Mauriac, każdy z nas umiera samotnie. Jest zatem sprawą bardzo ważną, by była wtedy przy nas Matka Najświętsza, by przeprowadziła nas bezpiecznie z życia do Życia. Niektórzy mówią, że jawi się wówczas człowiekowi długi wąski tunel, na końcu którego jaśnieje światło, choć nie bardzo da się to opisać, bo ludzkie warunki na to nie pozwalają. Wydaje się, że jest to już spotkanie sam na sam z Bogiem.
Jakże dobrze jest, że możemy prosić Matkę Najświętszą: Bądź przy nas na tej drodze, Matko Jezusa, bo lękamy się i jesteśmy zupełnie sami...
W tych dwóch wyrażeniach: „teraz” i „w godzinę śmierci naszej”, zakończonych słowem: „Amen”, mieści się także nasza nadzieja na życie wieczne z Bogiem. W Różańcu zatem, który będziemy gorliwiej odmawiać w październiku, zawarta jest ogromna treść ludzkiego „teraz” i całej wieczności. Dlatego nie dziwi, że tylu świętych, wielkich ludzi modliło się na różańcu. Bo jest on znakiem i rękojmią dla ludzkiego życia, dla naszego postępowania i dla naszej pobożności. Niechby był on również wielką siłą w naszym rozwoju wewnętrznym, zwłaszcza w przeżywanym Roku Wiary.
A Rok Wiary to także czas uświadamiania sobie wieczności człowieka. To nie tylko kwestia dobrego życia człowieka na ziemi, w jego pracy, dniach chwały i boleści, ale świadomość, że człowiek zmierza do określonego celu, którym jest szczęście wieczne. Pan Bóg stworzył człowieka na swój obraz i podobieństwo. A zatem cecha, którą Bóg ma sam w sobie, jako byt niestworzony, konieczny, jedyny, została przez Niego nadana człowiekowi: wieczność. Wypowiadana podczas chrztu św. prawda, że „wiara daje żywot wieczny”, stanowi podstawę życia człowieka wierzącego.
To wszystko trzeba nam na nowo poddać refleksji i w październiku 2012 r. wyjątkowo świadomie wypowiadać nabrzmiałe treścią słowa maryjnej modlitwy:
„Święta Maryjo, Matko Boża,
módl się za nami grzesznymi - teraz
i w godzinę śmierci naszej. Amen”.
Skrajne rozwiązania dotyczące migrantów i uchodźców, jak blokowanie wjazdu wszystkim, wypędzanie wszystkich albo wpuszczanie wszystkich, są nieuzasadnione – powiedział abp Adrian Galbas. Zaznaczył, że polityka w tym zakresie nie może zagrażać bezpieczeństwu kraju. Potrzebna jest długofalowa strategia – dodał.
W niedzielę w narodowym sanktuarium św. Andrzeja Boboli na stołecznym Mokotowie odbyło się świętowanie Światowego Dnia Migranta i Uchodźcy w Kościele katolickim. Wzięły w niej udział osoby związane z Jezuickim Centrum w Akcji (Jesuit Refugee Service – JRS Poland).
Do 25 września można wypisać dziecko z edukacji zdrowotnej. Zachęcam do tego. Ale trzeba dać naszym dzieciom coś w zamian - rozmowy o miłości i seksualności w naszych domach - podkreśla Magdalena Guziak-Nowak dyrektor ds. edukacji Polskiego Stowarzyszenia Obrońców Życia Człowieka; współautorka podręczników do wychowania do życia w rodzinie. W rozmowie z KAI wyjaśnia, na czym polega spór o edukację seksualną w Polsce. Zwraca uwagę na zmianę paradygmatu - odejście od wychowania w kontekście rodziny na rzecz ujęcia biologicznego - i pokazuje, jakie mogą być skutki takiego podejścia.
Anna Rasińska (KAI): Czy edukacja seksualna jest w ogóle potrzebna w polskiej szkole?
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
