Zakończenie

51. Na zakończenie codziennej Liturgii godzin podnosi się, pośród innych wezwań, wołanie Kościoła skierowane do Maryi:

„Święta Matko Odkupiciela,
Bramo niebios zawsze otwarta, Gwiazdo morza!
Wspomóż upadły lud, gdy powstać usiłuje.
Tyś zrodziła Stwórcę swojego,
ku zdumieniu całej natury”!

„Ku zdumieniu całej natury”! Te słowa antyfony wyrażają zdziwienie wiary, jakie towarzyszy tajemnicy Bożego rodzicielstwa Maryi. Towarzyszy poniekąd w sercu całego stworzenia, a bezpośrednio - w sercu całego Bożego Ludu, w sercu Kościoła. Jakże niesłychanie daleko poszedł Bóg, Stwórca i Pan wszystkiego, w objawieniu siebie samego człowiekowi!147 Jakże wyraźnie przekroczył wszelkie granice tego nieskończonego „dystansu”, jaki dzieli Stwórcę od stworzenia! Jeśli pozostaje On sam w sobie niepojęty i niezgłębiony, to tym bardziej niepojęty i niezgłębiony jest w rzeczywistości Wcielenia Słowa, które stało się człowiekiem za sprawą Dziewicy z Nazaretu.

Skoro On odwiecznie zamierzył wezwać człowieka do uczestnictwa w „Bożej naturze” (por. 2 P 1, 4) - to można powiedzieć, że zamierzył jego poniekąd „przebóstwienie” według jego uwarunkowań historycznych, tak, że również po grzechu gotów jest „okupić” ten odwieczny zamysł swej miłości „uczłowieczeniem” Syna, współistotnego Ojcu. Całe stworzenie, a bezpośrednio człowiek, nie może wyjść z zadziwienia wobec tego daru, jaki stał się jego udziałem w Duchu Świętym: „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał” (J 3 16).

Pośrodku tej tajemnicy, pośrodku tego zadziwienia wiary stoi Maryja. Ona, Święta Matka Odkupiciela, pierwsza go doświadczyła: „Tyś zrodziła Stwórcę swojego, ku zdumieniu całej natury”!

52. Słowa tej liturgicznej antyfony wyrażają prawdę „wielkiego przełomu”, jaki dla człowieka sprawiła tajemnica Wcielenia. „Przełom” ten należy do całych jego dziejów - od tego początku, jaki odsłania się w pierwszych rozdziałach Księgi Rodzaju, aż do ostatecznego kresu w perspektywie końca świata, co do którego Jezus nam nie wyjawił „dnia ani godziny” (por. Mt 25, 13). Jest to przełom nieustający i ciągły pomiędzy upadkiem a powstaniem, pomiędzy człowiekiem grzechu a człowiekiem łaski i sprawiedliwości. Liturgia, zwłaszcza adwentowa, staje w punkcie newralgicznym tego przełomu, a zarazem dotyka jego nieustającego „dziś i teraz”, gdy woła: „wspomóż upadły lud, gdy powstać usiłuje”!

Słowa te odnoszą się do każdego człowieka, do wspólnot, do narodów i ludów, do pokoleń i epok ludzkiej historii, do naszej epoki, do kończącego się Milenium: „wspomóż, wspomóż upadły lud”!

Są to słowa skierowane do Maryi, „Świętej Matki Odkupiciela”, są to słowa skierowane do Chrystusa, który przez Nią wszedł w dzieje ludzkości. Antyfona wznosi się rokrocznie do Maryi, przywołując moment, kiedy dokonał się ów zasadniczy przełom historyczny, który nieodwracalnie trwa: przełom między „upadkiem” a „powstaniem”.

Rodzina ludzka dokonała niezwykłych odkryć i osiągnęła zadziwiające wyniki w dziedzinie nauki i techniki, dokonała wielkich dzieł na drodze postępu i cywilizacji, poniekąd przyspieszyła w ostatnich czasach bieg historii - a ten podstawowy, rzec można, „pierworodny” przełom, wciąż i poprzez wszystko towarzyszy dziejom człowieka: wszystkich i każdego. Przełom pomiędzy „upadkiem” a „powstaniem”, pomiędzy śmiercią a życiem. Jest on też nieustającym wyzwaniem ludzkich sumień, wyzwaniem całej dziejowej świadomości człowieka: wyzwaniem do pójścia, na sposób dawny a zawsze nowy, drogą „nieupadania” i drogą „powstawania”, jeśli się upadło.

Kiedy Kościół wraz z całą ludzkością przybliża się do granicy tysiącleci, podejmuje ze swej strony z całą wspólnotą wierzących - a zarazem wspólnie z każdym człowiekiem dobrej woli - to odwieczne wyzwanie wyrażone słowami antyfony, które mówią o ludzie upadającym, ale pragnącym powstać, i zwraca się zarazem do Odkupiciela i Jego Matki z wołaniem: „wspomóż”! Kościół widzi bowiem - o tym świadczy powyższa modlitwa - Błogosławioną Bogarodzicę w zbawczej tajemnicy Chrystusa i w swojej własnej tajemnicy; widzi Ją głęboko zakorzenioną w dziejach. ludzkości, w odwiecznym powołaniu człowieka, wedle tych opatrznościowych przeznaczeń, jakie Bóg odwiecznie z nim związał; widzi Ją po macierzyńsku obecną i uczestniczącą w licznych i złożonych sprawach, których pełne jest dzisiaj życie jednostek, rodzin i narodów; widzi Ją jako Wspomożycielkę ludu chrześcijańskiego w nieustannej walce dobra ze złem, aby nie „upaść”, a w razie upadku, aby „powstać”.

Pragnę gorąco, aby ku odnowie tego widzenia w sercach wszystkich wierzących posłużyły także rozważania zawarte w niniejszej Encyklice!

Jako Biskup Rzymu przesyłam wszystkim, dla których rozważania te są przeznaczone, pocałunek pokoju oraz pozdrowienie i błogosławieństwo w Panu naszym Jezusie Chrystusie. Amen. W Rzymie, u św. Piotra,
dnia 25 marca 1987 roku,
w uroczystość Zwiastowania Pańskiego,
w dziewiątym roku mego Pontyfikatu.
Jan Paweł II, papież

1. Por. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 52 i cały rozdz. VIII zatytułowany: „Błogosławiona Maryja Dziewica Boża Rodzicielka w tajemnicy Chrystusa i Kościoła”.

2. Wyrażenie „pełnia czasu” (plhrwma tou cronou) jest paralelne do wyrażeń pokrewnych z judaizmu czy to biblijnego (por. Rdz 29, 21; 1 Sm 7, 12; Tb 14, 5), czy pozabiblijnego, a zwłaszcza z Nowego Testamentu (por. Mk 1, 15; Łk 21, 24; J 7, 8; Ef 1, 10). Z formalnego punktu widzenia wskazuje ono nie tylko na zakończenie jakiegoś procesu chronologicznego, ale nade wszystko na moment dojrzałości czy wypełnienia się jakiegoś okresu szczególnie ważnego, gdyż skierowanego; ku zrealizowaniu jakiegoś oczekiwania, które nabiera przez to wymiaru eschatologicznego. Opierając się na Ga 4, 4 i kontekście, jest to przyjście Syna Bożego, które wyjawia, że czas niejako dopełnił swej miary; to znaczy okres wyznaczany w obietnicy danej Abrahamowi, a także przez Prawo przekazane przez Mojżesza, osiągnął swój szczyt w sensie, że Chrystus wypełnia teraz Boską obietnicę i przewyższa starożytne prawo.

3. Por. Mszał Rzymski, Prefacja z 8 grudnia na urocz. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny; Św. Ambroży, De Institutione Virginis, XV, 93-94: PL 16, 342; SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele, Lumen gentium, 68.

4. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 58.

5. PAWEŁ VI, Enc. Christi Matri (15 września 1966 r.): AAS 58 (1966) 745-749; Adhort. apost. Signum magnum (13 maja 1967 r.): AAS 59 (1967) 465-475; Adhort. apost. Marialis cultus (2 lutego 1974 r.): AAS 66 (1974) 113-168.

6. Stary Testament zapowiadał na wiele sposobów tajemnicę Maryi: por. Św. Jan Damasceński, Hom. In Dormitionem I, 8-9: S. Ch. 80, 103-107.

7. Por. Insegnamenti di Giovanni Paolo II, VI/2 (1983) 225 n.; Pius IX, Bulla Ineffabilis Deus (8 grudnia 1854 r.): Pii IX P M. Acta, pars I, 597-599.

8. SOBóR WAT. II, Konst. duszp. o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes, 22.

9. Conciliorum Oecumenicorum Decreta, Bolonia 19733; 41-44; 59-62 (Denz. 250-264); por. Sobór Chalcedoński: dz. cyt., 84-87 (Denz. 300-303).

10. SOBóR WAT. II, Konst. duszp. o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes, 22.

11. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 52.

12. Por. tamże, 58.

13. Tamże, 63; por. Św. Ambroży, Expos. Evang. Lucae, II, 7: CSEL 32/4, 45; De institutione Virginis, XIV, 88-89 PL, 16, 341.

14. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 64.

15. Tamże, 65.

16. „Odrzuć światło słońca, które oświeca świat: co się stanie z dniem? Odrzuć Maryję, tę gwiazdę morza, morza tak wielkiego i niezmierzonego, cóż pozostanie prócz gęstej mgły i cieni śmierci i nieprzeniknionych ciemności?”. Św. Bernard, In Nativitate B. Mariae Sermo - De aquaeductu, 6: S. Bernardi Opera, V 1968, 279; por. In laudibus Virginis Matris Homilia II, 17: wyd. cyt., IV, 1966, 34 n.

17. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 63.

18. Tamże, 63.

19. O przeznaczeniu Maryi: por. Św. Jan Damasceński, Hom. in Nativitatem, 7; 10: S. Ch. 80, 65; 73; Hom. In Dormitionem I, 3: S. Ch. 80, 85: „To Ona, bowiem, jest tą, która wybrana od pradawnych pokoleń, na moy przeznaczenia i dobroci Boga i Ojca, który Ciebie (= Słowo Boże) zrodził poza czasem bez opuszczenia siebie i bez zmiany, to Ona, która Ciebie zrodziła, swym ciałem, w ostatnich czasach (...)”.

20. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 55.

21. Wyrażenie to ma w tradycji patrystycznej obszerną i zróżnicowaną interpretację: por. Orygenes, In Lucam homiliae, VI, 7: S. Ch. 87, 148; Sewerian z Gabala, In mundi creationem, Oratio VI, 10: PG 56, 497 n.; Św. Jan Chryzostom (pseudo), In Annuntiationem Deiparae et contra Arium impium: PG 62, 765 n.; Bazyli z Seleucji, Oratio 39, In Sanctissimae Deiparae Annuntiationem, 5: PG 85, 441-446; Antypater z Bostry, Hom. II, In Sanctissimae Deiparae Annuntiationem, 3-11: PG 85, 1777-1783; Św. Sofroniusz Jerozolimski, Oratio II, In Sanctissimae Deiparae Annuntiationem, 17-19: PG 87/3, 3235-3240; Św. Jan Damasceński, Hom. in Dormitionem, I, 7: S. Ch. 80, 96-101; Św. Hieronim, Epistola 65, 9: PL. 22, 628; Św. Ambroży, Expos. Evang. sec. Lucam, II, 9: CSEL, 32/4, 45 n.; Św. Augustyn, Sermo 291, 4-6: PL. 38, 1318 n.; Enchiridion, 36, 11: PL, 40, 250; Św. Piotr Chryzolog, Sermo 142: PL.52, 579 n.; Sermo 143: PL. 52, 583; Św. Fulgencjusz z Ruspy, Epistola 17, VI, 12: PL 65, 458; Św. Bernard, In laudibus Virginis Matris, Homilia III, 2-3; S. Bernardi Opera, IV, 1966, 36-38.

22. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 55.

23. Tamże, 53.

24. Por. PIUS IX, Bulla Ineffabilis Deus (8 grudnia 1854 r.): Pii IX P. M. Acta, pars I, 616; SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele, Lumen gentium, 53.

25. Por. ŚW. GERMAN KONST., In Annuntiationem SS. Deiparae Hom.: PG 98, 327 n.; Św. Andrzej z Krety, Canon in B. Mariae Natalem, 4: PG 97, 1321 n.; In Nativitatem B. Mariae, I: PG 97, 811 n.; Hom. In Dormitionem S. Mariae 1: PG 97, 1067 n.

26. Liturgia godzin, z 15 sierpnia, na urocz. Wniebowzięcia Najśw. Maryi Panny, Hymn z I i II Nieszporów; Św. Piotr Damian, Carmina et preces, XLVII: PL 145, 934.

27. Boska komedia, Raj, XXXIII,; por. Liturgia godzin, Wspomnienie Najśw. Maryi Panny w sobotę, Hymn II z Modlitwy czytań.

28. Por. ŚW. AUGUSTYN, De Sancta Virginitate, III, 3: PL 40, 398; Sermo 25, 7: PL 46, 937 n.

29. SOBóR WAT. II, Konst. dogm. o Objawieniu Bożym Dei Verbum, 5.

30. Jest to klasyczny temat wysunięty już przez św. Ireneusza: „I tak jak przez dziewicę nieposłuszną człowiek został uderzony i, strącony, umarł, tak również przez Dziewicę posłuszną słowu Bożemu, odrodzony człowiek za pośrednictwem życia otrzymał życie (...) Ponieważ było rzeczą godną i sprawiedliwą (...), by Ewa została «na nowo podjęta» w Maryi, aby Dziewica, która stała się orędowniczką dziewic, rozwiązała i zniszczyła dziewicze nieposłuszeństwo przez dziewicze posłuszeństwo”: Expositio doctrinae apostolicae, 33: S. Ch. 62, 83-86; por. również Adversus Haereses, V, 19, l: S. Ch. 153, 248-250.

31. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Objawieniu Bożym Dei Verbum, 5.

32. Tamże, 5 por. Konst. dogm. o Kościele, Lumen gentium, 56.

33. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 56.

34. Tamże, 56.

35. Por. tamże, 53; Św. Augustyn, De Sancta Virginitate, III, 3: PL, 40, 398;.Sermo 215, 4: PL 38, 1074; Sermo 196, I: PL. 38, 1019; De peccatorum meritis et remissione, I, 29, 57; PL 44, 142: Sermo 25, 7: PL 46, 937 n.; Św. Leon Wielki, Tractatus 21, de natale Domini, I: CCL138, 86.

36. Por. Droga na Górę Karmel, II, rozdz. 3, 4-6.

37. Por. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 58.

38. Tamże, 58.

39. Por. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Objawieniu Bożym Dei Verbum, 5.

40. O uczestnictwie, o „współcierpieniu” Maryi w śmierci Chrystusa: por. Św. Bernard, In Dominica infra octavam Assumptionis Sermo, 14:.S. Bernardi Opera, V, 1968, 273.

41. ŚW. IRENEUSZ, Adversus Haereses, III, 22, 4: S. Ch. 211, 438-444; por. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele, Lumen gentium, 56, przypis 6.

42. Por. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 56 i Ojcowie tam cytowani w przypisach 8 i 9.

43. „Chrystus jest prawdą, Chrystus jest ciałem: Chrystus prawdą w umyśle Maryi, Chrystus ciałem w łonie Maryi”: Św. Augustyn, Sermo 25 (Sermos inediti), 7: PL, 46, 938.

44. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 60.

45. Tamże, 61.

46. Tamże, 62.

47. Znane są słowa Orygenesa, który tak pisze o obecności Maryi i Jana na Kalwarii: „Ewangelie są pierwocinami całego Pisma Świętego, a Ewangelia Janowa jest pierwszą wśród Ewangeli: nikt nie mógłby pojąć jej znaczenia, jeśliby nie złożył głowy na piersi Jezusa i nie otrzymał od Niego Maryi jako Matki”. Comm. in Ioan., 1, 6: PG 14, 31; por. Św. Ambroży, Expos. Evang. Lucae, X, 129-131: CSEL 32/4, 504 n.

48. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 54 i 53; ten ostatni tekst soborowy cytuje Św. Augustyna, De Sancta Virginitate, 6, PL 40, 399.

49. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 55.

50. Por. ŚW. LEON WIELKI, Tractatus 26 de natale Domini, 2: CCL 138, 126.

51. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 59.

52. ŚW. AUGUSTYN, De Civitate Dei, XVIII 51: CCL 48, 650.

53. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 8.

54. Tamże, 9.

55. Tamże, 9.

56. Tamże, 8.

57. Tamże, 9.

58. Tamże, 65.

59. Tamże, 59.

60. Por. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Objawieniu Bożym Dei Verbum, 5.

61. Por. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 63.

62. Por. tamże, 9.

63. Por. tamże, 65.

64. Tamże, 65.

65. Tamże, 65.

66. Por. tamże, 13.

67. Por. tamże, 13.

68. Por. tamże, 13.

69. Por. Mszał Rzymski, słowa konsekracji wina w Modlitwach Eucharystycznych.

70. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 1.

71. Tamże, 13.

72. Tamże, 15.

73. Por. SOBÓR WAT. II, Dekr. o ekumenizmie Unitatis redintegratio, 1.

74. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 68, 69. O Najświętszej Maryi Pannie wspierającej jedność chrześcijan i o kulcie Maryi na Wschodzie, por. LEON XIII, Enc. Adiutricem populi (5 września 1895 r.): Acta Leonis, XV, 300-312.

75. Por. SOBÓR WAT. II, Dekr. o ekumenizmie Unitatis redintegratio 20.

76. Por. tamże, 19.

77. Tamże, 14.

78. Tamże, 15.

79. Por. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 66.

80. SOBÓR CHALCEDOŃSKI, Definitio fidei: Conciliorum Oecumenicorum Decreta, Bolonia 1973, 86 (Denz. 301).

81. Por. Pochwała Maryi, który stanowi ciąg dalszy Psałterza etiopskiego i zawiera hymny i modlitwy do Maryi na każdy dzień tygodnia Por. także Księga Przymierza Miłosierdzia; należy podkreślić jak bardzo jest czczona Maryja w hymnologii i liturgii etiopskiej.

82. Por. ŚW. EFREM, Hymn de Nativitate: Scriptores Syrii, 82, CSCO, 186.

83. Por. ŚW. GRZEGORZ Z NAREK, Le livre de priéres, S. Ch., 78, 160-173; 428-432.

84. Por. Sobór Nicejski II: Conciliorum Oecumenicorum Decreta, Bolonia 19733 135-138 (Denz. 600-609).

85. Por. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 59.

86. Por. SOBÓR WAT. II, Dekr. o ekumenizmie Unitatis redintegratio, 19.

87. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 8.

88. Tamże, 9.

89. Słowa Magnificat, jak wiadomo, zawierają liczne cytaty ze Starego Testamentu lub do nich nawiązują.

90. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Objawieniu Bożym Dei Verbum, 2.

91. Por. np. Św. Justyn, Dialogus cum Tryphone Iudaeo, 100: Otto II, 358; Św. Ireneusz, Adversus Haereses III, 22, 4: S. Ch. 211, 439-445; Tertulian, De Carne Christi, 17, 4-6: CCL 2, 904 n.

92. Por. ŚW. EPIFANIUSZ, Panarion, III, 2, Haer. 78, 18: PG 42, 727-730.

93. Kongregacja Nauki Wiary, Instrukcja o chrześcijańskiej wolności i wyzwoleniu (22 marca 1986 r.), 97.

94. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 60.

95. Tamże, 60.

96. Por. słowa o pośredniczce „ad Mediatorem” Św. Bernarda, In Dominica infra oct. Assumptionis Sermo, 2: S.Bernardi Opera, V, 1968, 263. Maryja jako czyste zwierciadło przekazuje Synowi całą chwałę i cześć, jakiej doznaje: I D., In Nativitate B. Mariae Sermo -- De aquaeductu, 12: Wyd. cyt., 283.

97. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 62.

98. Tamże, 62.

99. Tamże, 61.

100. Tamże, 62.

101. Tamże, 61.

102. Tamże, 61.

103. Tamże, 62.

104. Tamże, 62.

105. Tamże, 62. Również w swojej modlitwie Kościół uznaje i czci „macierzyńskie zadanie” Maryi: zadanie „wstawiennictwa i przebaczania, orędownictwa i łaskawości, jednania i pokoju” (por. prefacja Mszy św. o Najśw. Maryi Pannie - Matce i Pośredniczce łask w Collectio Missarum de Beata Maria Virgine, wyd. typ. 1987, I, 120).

106. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 62.

107. Tamże, 62; por. Św. Jan Damasceński, Hom. in Dormitionem, I, 11; II, 2, 14; III, 2: S. Ch. 80, 111 n.; 127-131; 157-161; 181-185; Św. Bernard, In Assumptione Beate Mariae Sermo, 1-2: S. Bernardi Opera, V, 1968, 228-238.

108. SOBóR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 59; por. Pius XII, Konst. Ap. Munificentissimus Deus (1 listopada 1950 r.): AAS 42 (1950) 769-771; Św. Bernard ukazuje Maryję zanurzoną w blasku chwały Syna: In Dominica infra oct. Assumptions Sermo, 3: S. Bernardi Opera, V 1968, 263 n.

109. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 53.

110. Odnośnie do tego szczególnego aspektu pośrednictwa Maryi jako Tej, która wyprasza łaskawość u „Syna-Sędziego”, por. Św. Bernard, In Dominica infra oct. Assumptions Sermo, 1-2: S. Bernardi Opera, V, 1968, 262 n.; LEON XIII, Enc. Octobri mense (22 września 1891 r.): Acta Leonis, XI, 299-315.

111. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 55,

112. Tamże, 59.

113. Tamże, 36.

114. Tamże, 36.

115. Na temat Maryi Królowej, Por. Św. Jan Damasceński, Hom. in Nativitatem, 6; 12: Hom. In Dormitionem, I, 2, 12, 14; II, 11; III, 4: S. Ch. 80, 59 n.; 77 n.; 83 n.; 113 n.; 117; 151 n.; 189-193.

116. SOBóR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 62.

117. Tamże, 63.

118. Tamże, 63.

119. Tamże, 66.

120. Por. ŚW. AMBROŻY, De Institutione Virginis, XIV 88-89: PL 16, 341; Św. Augustyn, Sermo 215, 4: PL 38, 1074; De Sancta Virginitate, II, 2; V, 5; VI, 6: PL 40, 397, 398-399; Sermo 191, II, 3: PL 38, 1010 n.

121. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 63.

122. Tamże, 64.

123. Tamże, 64.

124. Tamże, 64.

125. Tamże, 64.

126. Por. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Objawieniu Bożym Dei Verbum, 8; Św. Bonawentura, Comment. in Evang. Lucae, Ad Claras Aquas, VII, 53, n. 40, 68, n. 109.

127. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 64.

128. Tamże, 63.

129. Tamże, 63.

130. Jak wiadomo, w tekście greckim wyrażenie „eis ta ideltaia” ma szersze znaczenie niż przyjęcie Maryi przez ucznia tylko w sensie mieszkania i gościnności w jego domu; określa raczej jakąś wspólnotę życia, która ustala się pomiędzy tymi dwiema osobami na mocy słów konającego Chrystusa: por. Św. Augustyn, In Ioan. Evang. tract. 3: CCL, 36, 659: „Wziął Ją ze sobą, nie do swych posiadłości, gdyż niczego nie miał na własność, ale pod swoją opiekę, którą sprawował z pełnym oddaniem”.

131. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 62.

132. Tamże, 63.

133. SOBÓR WAT. II, Konst. duszp. o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes, 22.

134. Por. PAWEŁ VI, Przemówienie z dnia 21 listopada 1964 r.: AAS 56 (1964) 1015.

135. PAWEŁ VI, Credo populi Dei (30 czerwca 1968 r.), 15: AAS 60 (1968) 438 n.

136. Por. PAWEŁ VI, Przemówienie z dnia 21 listopada 1964 r.: AAS 56 (1964) 1015.

137. Tamże, 1016.

138. SOBÓR WAT. II, Konst. duszp. o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes, 37.

139. Por. ŚW. BERNARD, In Dominica infra oct. Assumptions Sermo: S. Bernardi Opera, V, 1968, 262-274.

140. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 65.

141. Por. Enc. Fulgens corona (8 września 1953 r.): AAS 45 (1953) 577-592. Pius X Encyklika Ad diem illum (2 lutego 1904 r.), z okazji 50-lecia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny, ogłosił kilkumiesięczny Nadzwyczajny Jubileusz: Pii X P.M. Acta, I, 147-166.

142. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 66-67.

143. Por. ŚW. LUDWIK MARIA GRIGNION DE MONTFORT, Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny, wyd. II, Rosta (Turyn), n. 120, 91. Słusznie można obok tego Świętego postawić postać św. Alfonsa Marii de Liguori, którego dwusetna rocznica śmierci przypada w tym roku; por. wśród jego dzieł Uwielbienia Maryi.

144. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 69.

145. Homilia z dnia 1 stycznia 1987 r.

146. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 69.

147. Por. SOBÓR WAT. II, Konst. dogm. o Objawieniu Bożym Dei Verbum 2: „Przez to zatem objawienie Bóg niewidzialny w nadmiarze swej miłości zwraca się do ludzi jak do przyjaciół i obcuje z nimi, aby ich zaprosić do wspólnoty z sobą i przyjąć ich do niej”.