W ramach Roku Miłosierdzia w Rzymie rozpoczęła się 5 listopada pielgrzymka jubileuszowa więźniów. Osoby osadzone w zakładach karnych, które mają możliwość uczestniczenia w niej, a także ich rodziny, pracownicy służb penitencjarnych, kapelani i członkowie stowarzyszeń pomagających tej grupie ludzi, przybyli do Wiecznego Miasta, by wspólnie się modlić.
Dwudniowy jubileusz rozpoczęły adoracja eucharystyczna i sakrament pojednania w kilku kościołach Rzymu, a ich zwieńczeniem jest przejście przez Drzwi Święte. Jutro natomiast specjalną Eucharystię dla tej grupy pątników odprawi w Bazylice Watykańskiej Franciszek. Przed jej rozpoczęciem więźniowie będą składać świadectwa, a także odmówią wspólnie różaniec.
Warto przypomnieć, że po raz pierwszy więźniowie, dokładniej - część z nich - mieli swój jubileusz w czasie obchodów Roku Świętego 2000. Wtedy był to 9 lipca, przy czym ze względu na specyfikę tego środowiska dzień ten nie miał charakteru tak masowego i powszechnego, jak inne grupy stanowe i zawodowe. W tym dniu na prośbę Jana Pawła II biskupi w wielu krajach odwiedzili więźniów w ich zakładach karnych, odprawiając dla nich specjalne Msze św. i umożliwiając skazanym uzyskanie odpustu i innych łask Roku Świętego. Sam papież udał się wtedy do rzymskiego więzienia "Regina Caeli" i tam odprawił jubileuszową Mszę św., na którą przybyło ok. 80 miejscowych osadzonych i kilkanaście kobiet z zakładu karnego "Rebibbia".
Wcześniej i później Ojciec Święty wzywał kilkakrotnie rządy państw na świecie do całkowitego zniesienia z okazji Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 kary śmierci lub przynajmniej do niewykonywania orzeczonych już wyroków. Apel ten na ogół pozostał bez echa.
Opieka duszpasterska nad więźniami jest zadaniem całego Kościoła – powiedział Papież podczas audiencji dla uczestników międzynarodowego spotkania kapelanów więziennych. Ich pracę nazwał posługą nadziei. Podkreślił, że to Boże Miłosierdzie, które inspiruje ich do działania, decyduje też o skuteczności ich posługi. Przypomniał, że wszystko, co czynią dla więźniów, jest dobrem wyświadczonym samemu Jezusowi.
Franciszek bardzo obszernie opisał trudności, z którymi zmagają się dziś więzienia. Są one przeludnione, brakuje środków na resocjalizację. Jego zdaniem odzwierciedla to realia naszego społeczeństwa, jest konsekwencją egoizmu i obojętności, kultury odrzucenia. Bardzo często odosobnienie przestępców postrzega się jako ostateczne rozwiązanie problemów, którymi żyje społeczeństwo. Łatwiej jest bowiem karać niż wychowywać. Trzeba tymczasem zabiegać o rozwój integralny rozwój osoby, który ograniczy okoliczności sprzyjające przestępczości.
Różaniec jako sposobność do „podglądania Nieba”? Tak, ono daje nam się w nim zobaczyć.
Funkcję okien w murze odgradzającym naszą doczesność od komnat Bożego Królestwa pełnią święte ikony – pisane według specjalnych, surowo przestrzeganych kanonów, korzystające z wielowiekowych doświadczeń sztuki i mistyki. Farby ikon są nakładane pędzlami mnichów, ascetów, ludzi przygotowujących się do tego zadania przez długie posty i modlitwy. Patrzymy na ikonę, i nagle obraz staje się mistycznym okienkiem: „otwiera się” przed nami Niebo. Już nie patrzymy na farby, złocenia i kształty. Spoglądamy w głąb ikony. Patrzymy za nią. W wieczność.
Kiedy przekroczyłam próg Domu Arcybiskupów Warszawskich, czułam, że to nie będzie spotkanie, które można „odbębnić” i wrócić do codzienności. Tytuł – „Nie pozwólmy znikać bez słowa” – brzmiał boleśnie, zwłaszcza w świetle statystyk, o których mówił później abp Adrian Galbas: prawie pięć tysięcy samobójstw w Polsce w ubiegłym roku. Prawie pięć tysięcy ludzkich dramatów. Prawie pięć tysięcy rodzin, w których rany nie zabliźnią się już nigdy. Liczba to przerażająca, ale jeszcze bardziej poruszająca jest cisza, która po nich zostaje. Cisza, w której brzmi echo ich samotności.
Abp Galbas zaczął od Psalmu 23, który znają chyba wszyscy wierzący: „Choćbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną”. Lecz w jego ustach pojawiła się wersja tragiczna: „Jestem w ciemnej dolinie i nikogo nie ma ze mną. Nie ma Cię ze mną, Boże. Nie ma cię ze mną, bracie”. Te słowa zapadły w pamięć. Widziałam twarze uczestników – nikt nie patrzył w telefon, nikt się nie wiercił. W tym momencie zrobiło się naprawdę ciszej.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
