Uroczystość rozpoczęła się od Mszy św. w kościele parafialnym św. Marcina w Krasiczynie, gdzie został ochrzczony kard. Sapieha. Przewodniczył jej bp Tadeusz Pieronek, a kazanie wygłosił abp Józef Michalik, emerytowany metropolita przemyski.

Kaznodzieja podkreślił, ze kard. Sapieha odegrał bardzo ważną rolę zarówno jako człowiek Kościoła, jak i mocna osobowość. – Jest to człowiek, który wyniósł z domu rodzinnego zarówno umiłowanie Polski, jak i wrażliwość religijną połączoną z wrażliwością na drugiego człowieka. Jego dzieła społeczne i duszpasterskie są wzorcowe – mówił abp Michalik.

Po Mszy św. na Zamku w Krasiczynie odbyła się sesja naukowa, podczas której poruszono wiele wątków życia i działalności kard. Adama Sapiehy.

Siostra dr Bożena Leszczyńska opowiadając o kapłańskiej drodze kard. Sapiehy, zauważyła, że początkowo zamierzał on wstąpić do benedyktynów, jednak wiązało się to z koniecznością opuszczenia kraju. Takie rozwiązanie nie wchodził dla niego w grę. Poprosił więc o przyjęcie do seminarium duchownego we Lwowie. Już na początku swojej kapłańskiej posługi dał się poznać jako ofiarny kapłan, kiedy podczas epidemii cholery bez lęku o własne zdrowie posługiwał chorym. – Ta wrażliwość na ludzką niedolę stała się busolą działalności pasterskiej Adama Stefana do jego ostatnich dni – mówiła s. Leszczyńska.

Marian Piotr Romaniuk, redaktor naczelny Wydawnictwa Archikonfraterni Literackiej w Warszawie mówił o relacji kard. Adama Sapiehy z kard. Stefanem Wyszyńskim w latach 1946 – 1951. Zaznaczył, że obaj – mimo dużej różnicy wieku – darzyli się dużym szacunkiem, a młodszy o 34 lata kard. Wyszyński wielokrotnie korzystał z doświadczenia starszego hierarchy.

Dzień wcześniej – 13 maja – w Muzeum Narodowym Ziemi Przemyskiej w Przemyślu otwarto wystawę „Przywrócić pamięci. 150 rocznica urodzin księcia kardynała Adama Stefana Sapiehy, 1867-1951”. Będzie ona czynna do 2 lipca.

Adam Stefan Sapieha herbu Lis urodził się 14 maja 1867 r. w Krasiczynie. Studiował prawo na Uniwersytecie Wiedeńskim oraz Uniwersytecie Jagiellońskim. Następnie podjął studia teologiczne na Uniwersytecie Jezuickim w Innsbrucku, które ukończył na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie.

Święcenia kapłańskie otrzymał 1 października 1893 r. we Lwowie z rąk biskupa Jana Puzyny. W 1911 r. został biskupem diecezjalnym krakowskim, a od 1926 r. arcybiskupem metropolitą. W 1946 r. otrzymał nominację kardynalską. Przez historyków uznawany jest za jedną z czołowych postaci w dziejach Kościoła polskiego I połowy XX wieku. Nazywany Księciem Niezłomnym.

Zmarł 23 lipca 1951 r. w Krakowie.