Polacy mają wiele wspólnego z Francuzami, czego dowodem może być wiele postaci, które wiążą kulturę i tradycję polską z francuską. Do takich postaci należą między innymi Fryderyk Chopin, Maria Skłodowska-Curie, Robert Schuman i Jan Paweł II. Szczególną cechą tych wszystkich osób była duża umiejętność budowania relacji między ludźmi i zbliżanie serc obu narodów.

Robert Schuman, ten wielki Francuz doświadczył cierpienia w swojej Małej Ojczyźnie Lotaryngii, która prawie przez 10 wieków była na pograniczu, przechodząc z „rąk do rąk”, należąc na przemian do Niemiec lub Francji. Podobne losy przechodziła Polska. W czasach rozbiorów i niewoli Polski, Francja udzielała schronienia wielu wielkim Polakom, którzy stawali się dobrymi obywatelami Francji i promotorami kultury, nauki i wartości chrześcijańskich, które są niczym innym jak dbaniem o godność człowieka. „To chrześcijaństwo pierwsze uwydatniło równość wszystkich ludzi bez względu na przynależność klasową i rasową oraz upowszechniło, podług reguły świętego Benedykta ora et labora, moralność pracy zakładającą, iż obowiązek wykonywania tejże staje się służbą na rzecz Bożego dzieła stworzenia” (Robert Schuman)

Tak jak ojciec i matka potrafią łączyć swoje dzieci tak drugi człowiek może być najlepszym „łącznikiem” pomiędzy dwojgiem ludzi lub dwojgiem narodów. Takim jednoczącym człowiekiem jest Robert Schuman, który niezwykle mocno podkreślał i nawoływał do budowania wspólnoty narodów i wspólnoty między ludźmi poprzez budowanie relacji i wspólnoty ducha. „Europejski duch oznacza bycie świadomym przynależności do kultury chrześcijańskiej jako rodziny i gotowym do służenia tej społeczności w duchu całkowitej wzajemności, bez żadnych ukrytych motywów hegemonii bądź egoistycznego wykorzystywania innych” (Robert Schuman)

Nic lepiej nie łączy dwoje ludzi jak inny człowiek. Ani instytucja, kapitał, partia, czy nawet idea nie może łączyć ludzi tak mocno jak inny człowiek. W historii relacji między Polakami i Francuzami odnajdujemy znakomite postacie, które taką rolę łączenia i budowania relacji wypełniały na różnych polach poprzez praktyczne postawy i świadectwo o człowieczeństwie.

Nie możemy odrzucić tej wielkiej siły jaką ma człowiek w budowaniu relacji pomiędzy ludźmi. Nie możemy zatem zrezygnować z takiej siły i z takiego potencjału człowieka na rzecz instytucji, kapitału a nawet prawa, które jest wbrew prawu miłości czy też staje przeciw relacji przyjaźni. „Zjednoczona Europa nie powstanie z dnia na dzień i nie bez przeszkód na swojej drodze. Jej budowa będzie podążać drogą ducha. Nic, co jest trwałe nie dokonuje się łatwo. Europa jest w drodze. Jednak ponad instytucjami kluczowe są korzenie idei wspólnoty i jej ducha solidarności jako społeczności” (Robert Schuman)

Jan Paweł II zanim został Świętym przechodził, jak Robert Schuman, przez cierpienia okrutnej wojny a później był prześladowany przez reżim komunistyczny, który na drodze budowania relacji między ludźmi nie stawiał drugiego człowieka, lecz ideologię, kapitał i instytucje czy partię. Dlatego wyciągając wnioski z historii nie wolno nam usuwać takiej wartości człowieka z przestrzeni budowania dobrej jakości życia społeczeństw i narodów. To dzięki Janowi Pawłowi II, który apelował tak jak Robert Schuman do pojednania, doszło do pokojowej przemiany systemu komunistycznego w bloku wschodnim w wolne narody. „Tylko z pojednania wyłoni się wspólnota ludów w solidarności, wolności, sprawiedliwości i pokoju. Wyciągnijmy rękę do naszych wczorajszych wrogów, nie tylko po to, by się z nimi pojednać, lecz po to, by wspólnie budować Europę jutra” (Robert Schuman)

Biografowie porównując Roberta Schumana z Janem Pawłem II wskazali na trzy podobne cechy: dążenie do pokoju, umiłowanie człowieka, styl kontemplatywny pełny zadumy i powagi oraz skupieniu na człowieku, który niezależnie od wszystkiego ma przypisaną największą godność wśród wszystkich stworzeń.

Zgadzając się co do tego jak wielką rolę w historii Europy i obu naszych narodów odegrali Ci dwaj wielcy ludzie jakimi są Święty Jan Paweł II i Sługa Boży Robert Schuman, nie możemy oddzielić ich samych i owoców jakie przynieśli poprzez wkład dla Jedności, Solidarności i Pokoju w Europie, od ich atrybutów i korzeni z jakich czerpali. Jan Paweł II owocował z siły Boga i Krzyża Chrystusa. Niezależnie, czy ktoś w to wierzy czy nie, nie sposób wyobrazić sobie Jana Pawła II bez krzyża. Usuwając krzyż z życia Karola Wojtyły nie mielibyśmy Jana Pawła II i nie mielibyśmy tych owoców, które on przyniósł Europie.

W związku z tym w imię tej wielkiej wartości jakim jest człowiek prosimy z pokorą wszystkie władze we Francji, naszych braci Francuzów oraz ich przedstawicieli w Polsce o zachowanie wizerunku tożsamości człowieka jakim był i jest Święty Jan Paweł II, czyli człowieka z krzyżem, bo bez niego nie byłby już tym samym.

Jako naśladowcy wielkiego syna Francji Roberta Schumana i propagatorzy jego idei, które doprowadziły po wojnie do cudu pojednania pomiędzy Francją a Niemcami, prosimy naszych braci Francuzów nie zabierajcie Krzyża Janowi Pawłowi II.

Z wyrazami szacunku przesyłamy braterskie pozdrowienia

Warszawa, 10 listopada 2017 r.