Reklama

Święta w ośrodku dla narkomanów

Bóg się rodzi w „San Damiano”

Wydobywający się spod pokrywy garnka aromat grzybów przywołuje skojarzenie Świąt. Święta tutaj, w chęcińskim ośrodku „San Damiano”, wśród trzeźwiejących narkomanów, podejmujących kolejną, desperacką próbę ratowania swojego życia i godności? Może wreszcie będzie normalnie, choć środki są skromne. Były rekolekcje, jest choinka i wspólna Pasterka, i kilka tradycyjnych potraw, wspólnie przygotowują jasełka.
Inaczej niż noc na kartonie w dworcowej hali, inaczej niż dawanie sobie w żyłę w szkolnej toalecie, niż przedwczorajsza bułka zjedzona na „wieczerzę” z chłopakiem narkomanem. - Bywa trudno, ale jednak jest jak w bajce, a jeszcze ta piękna okolica, z zamkiem - mówią. To jedyne takie miejsce w Polsce, gdzie życie narkomanów biegnie tuż obok życia zakonników.

Niedziela kielecka 52/2004

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Dłonie obdarzone zaufaniem

Reklama

Stos ubrań wysypywanych z plecaka na ubogie łóżko. Dłonie Beaty i Mateusza, obciągnięte jednorazowymi rękawiczkami, sprawnie przeszukują wszystkie szwy, kieszonki, zakamarki odzieży nowej osoby, przybyłej do ośrodka, czy nie przemyciła tutaj narkotyku. W wielu ośrodkach, po detoksach, przecież nadal biorą. Tutaj - nie. Ale jak łatwo kumulują się i wybuchają młodzieńcze bóle i doświadczenia wyniesione z domu, może też trochę chęć zwrócenia na siebie uwagi. Beata (25 l.) z Warszawy: „Byłam w szkole społecznej, na 10 osób w klasie 9 brało. Rodzice zamknęli mnie w zakładzie psychiatrycznym (tam skończyłam II kl. liceum). Mam fatalne doświadczenia z Monaru - mordercze biegi, kopanie dołów - mnie to nie pomagało. Kradłam, ćpałam, 4 lata spędziłam na ulicy, rok w więzieniu. Mam kłopoty z prawem, ze zdrowiem, z rodziną. Zdecydowałam się na ten ośrodek. Nie wiem, czy wytrwam. Oni chyba obdarzyli mnie zaufaniem. Ostatnio dwóch wyjechało, trudno to przeboleć. Łamiemy się, walczymy...”. Znad gumowej rękawiczki, co chwilę wyłania się tatuaż. Myślące oczy w ładnej, inteligentnej twarzy - bariera twarzy - bariera dla intruza, nie wszystko przecież nadaje się do zwierzeń.
Mateusz (20 l.) jest w Chęcinach najdłużej z nich - cztery miesiące. To szmat czasu dla trzeźwiejącego narkomana. Niektórzy mówią o nim: maksymalnie szczery. Tak tutaj właśnie trzeba. I to jest takie trudne.
Wychował się w niewielkiej miejscowości na Kielecczyźnie. „Zaliczył” trzy kieleckie licea („naokoło ludzie brali, ja też”), cztery odwyki w Morawicy, psychozy ponarkotykowe. „Przez 17 lat patrzyłem, jak mój wujek, rodzinny autorytet, pije. Więc piłem, potem ćpałem. - Mateusz sprawnie przegląda kolejną parę dżinsów. - Jak raz ciąłem się żyletką, dotarło do mnie: to jest dno. Łatwo zdecydowałem się na «San Damiano». Wtedy, na początku, było nas trzech”.

Dłonie przygotowujące obiad

Reklama

Radka (25 l.) i Tomka (23 l.) zastaję w kuchni, gdy obierają pieczarki i cebulę na obiad. Pieczołowicie siekają je na zgrabne wiórka. Radek ma trochę obaw, co do świątecznego menu - ma być skromne, ale zawsze to przecież wyzwanie. Barszczyk jest w miarę łatwy, ale krokiety!
Tomek (spod Szczecina) nie odczuwał w domu żadnych braków, poza brakiem ojca (w delegacjach). Wszystko miał z góry zaplanowane i narzucone. Kupione ubrania, sprzęt muzyczny, folder o szkole położony na biurku, zero własnej decyzji, zero własnej woli. Brał trochę na przekór, a trochę dlatego, żeby zaliczać egzaminy w studium medycznym i na Politechnice Koszalińskiej. „Tutaj jest jak w raju, tyle serdeczności, uczymy się otwierać, myśleć pozytywnie. Podoba mi się, że tworzymy wszystko od początku - czyścimy i remontujemy ten ośrodek. Siebie też stawiamy na nogi. - Tomek systematycznie obiera cebulę, na stoliku rośnie górka łupin, od których łzawią oczy. - Ja myślę, że Opatrzność czuwa nad tym miejscem”.
Radek przelewa wodą makaron, który nieco się rozgotował. Jest wciąż poszukującym indywidualistą, ze skłonnością do eksperymentowania. Dużo czytał o narkotykach („ja bardzo lubię czytać, wszystko”), a potem brał i skrupulatnie notował w tabelach swoje doznania. „To przychodzi niepostrzeżenie - i nie możesz już przestać. Pieniądze? Studiowałem geodezję, prowadziłem firmę geodezyjną z ojcem, nie mogliśmy nadążyć z robotą. Mam dziewczynę, właśnie kończy dziennikarstwo. Ona mnie najbardziej dopinguje. Chcę mieć dom, rodzinę, wreszcie zmierzyć się z marzeniem o szkole filmowej... Dopiero tutaj nauczyłem się modlić”.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Ręce zajęte kielnią i ścierką

Tomek (26 l.), spod Łańcuta, pracuje przy adaptowaniu dla ośrodka kolejnych, przyklasztornych pomieszczeń, wymagających dużo zaprawy i farby. Niedoszły lakiernik samochodowy próbuje, w czym może być dobry? „Pierwsze prawdziwe od lat święta miałem w ośrodku w Majdanowie. Wtedy właśnie nie brałem, nie to, co w domu - Wigilii «czystych» nie pamiętam. Jak to było? Zwyczajnie: konflikty w rodzinie, ucieczki z domu, myślenie, że może narkotyki zabiją głód? Zabijały. Odpływały złe emocje, napływała euforyczna aura nieograniczonych możliwości. To ja: młody bóg, mogę teraz wszystko...”. Sam siebie oszukiwał, że panuje nad tym, że jeszcze może odstawić. Najdłużej, bo na półtora roku odstawił heroinę. Nieraz trafiał się „czysty” tydzień czy dwa miesiące, potem nawrót. Rodzice przez 6 lat trwali w nieświadomości, dawali pieniądze... Sam zgłosił się na detoks w Jarosławiu. Zaliczył kilka ośrodków. Tam, no cóż, też brali. Tutaj jest chyba uczciwiej. Ponad 2 miesiące walczy o siebie w „San Damiano”, namówiony do ośrodka przez jednego z terapeutów. „Najbardziej bałem się, że każą się bez przerwy modlić - ręka z kielnią, pocętkowana plamkami farby, zastyga w powietrzu. - Ale nie to jest trudne. Trudna jest szczerość, życie bez krętactwa. Wieczorem, na spotkaniu społeczności, mówimy o tym wszystkim, i tak powoli wracamy do świata. Aha, jeszcze mamy taki dzwon. Jak ktoś myśli o narkotykach, dzwonimy jak na alarm”.
Renata (19 l.) z woj. podlaskiego z zapałem pucuje okna, zamarzająca mżawka osiada na jej drobnych, dziewczęcych dłoniach, pasujących do buzi skromnej, drobnej, można by pomyśleć 13-latki. Bierze od VIII kl. szkoły podstawowej. W „San Damiano” jest ok. miesiąca. Brała chyba wszystko. Nigdy dożylnie. „W domu nie zmywałam naczyń ze dwa lata. W tym roku, np. w październiku, tylko trzy dni miałam «czyste”. Nie ucieknę stąd. Czeka mnie więzienie»”. W jej przypadku zaczęło się od zbierania pieniędzy do puszek PCK. Po amfetaminie miała „gadkę i luz”, uzbierała czterokrotnie więcej. Brała na dyskotekach i razem ze swoim chłopakiem, z którym była w związku od 4 lat. „Razem ćpaliśmy, razem kradliśmy, jak się skończyła forsa. W tym roku było najgorzej, tylko tydzień byłam w szkole, a tu przecież V klasa technikum, matura; nie dawałam sobie z tym rady. Ostatnio przez dwa lata sprzedawałam gadżety, żeby zorganizować pomoc dla chorego chłopca. Jakie stawki? Z 10 zł np. dla mnie szło 9, dla chłopca 1 zł, wszystko legalnie. Rodzice? Ojciec - alkoholik znęcał się nade mną. Ale jak ćpałam, świat był cudowny. Najlepiej czułam się, gdy brałam rano. Mocno się malowałam, żeby nikt nie zauważył. Ja mam ponad godzinę jazdy do szkoły, więc mama prawie mnie nie widywała. Rok temu przyznałam się jej, że kradłam, ćpałam, błagałam, żeby mi jakoś zabroniła. Bardzo płakała. Wyrzuciła mnie z domu. Ona nie chciała źle, ale nie umiała z ćpunką... Nieraz ćpałam dla figury, żeby szczupło wyglądać. Ładnej dziewczynie łatwiej kasę wyłudzić, tutaj też mówią, że trochę kokietuję”.
Czy jednak coś się zmienia? Renata zaliczyła wszystko: detoksy, szpitale, kuratora, psychiatrę, sąd i wyrok. Wreszcie ośrodek. „Praca i praca, nie ma kiedy brwi wydepilować. Niektóre piosenki tutaj «ciachujemy», np. hip-hopowe, one mogą być toksyczne. Obowiązuje nas zakaz agresji słownej, abstynencja od alkoholu, seksu. Jak «tego» nie widzę i nie czuję, jest dobrze, ale nieraz to nawet zwinięta bibułka... Strasznie się cieszę na te święta. Mieliśmy niedawno «andrzejki», tańczyliśmy na trzeźwo, były też urodziny z upieczonym przez nas tortem. W sumie fajnie. Ale ciężko. Może wytrwam...

Ośrodek Rehabilitacyjno-Readaptacyjny „San Damiano” w Chęcinach

3 franciszkanów i 13 terapeutów jest zaangażowanych w funkcjonowanie ośrodka, zlokalizowanego w budynkach poklasztornych;

placówka pracuje w oparciu o wartości chrześcijańskie i duchowość franciszkańską; codziennie jest czas na medytację, Msze św. w niedziele i święta, możliwość spowiedzi;

program stawia za cel uczenie życia bez narkotyków, nabywanie poczucia własnej godności w oparciu o właściwą hierarchię wartości, budowanie więzi międzyludzkich, szczególnie rodzinnych; służą temu m.in. konkretne zajęcia edukacyjne i warsztatowe;

ojcowie i terapeuci są partnerami w kształtowaniu nowej drogi życia; nie są nieomylnymi nauczycielami;

mieszkańców ośrodka zaakceptowało i przychylnie przyjęło środowisko; mówi o. Piotr Stanisławczyk, gwardian i kierownik ośrodka: „Naszej pracy pobłogosławił bp Kazimierz Ryczan, o sprawy tej małej społeczności troszczy się burmistrz Chęcin, kierownik przychodni, dyrektorzy szkół; mamy bliskie stosunki z bezpośrednimi sąsiadami - to jest bardzo chlubne i cenne, to jest przykład wzrostu troski społecznej o drugiego człowieka w potrzebie”.

Ośrodek w Chęcinach ma obecnie podpisaną umowę z NFZ, docelowo ma 20 osób i 14 terapeutów. Celem względnie dobrego doposażenia starych, poklasztornych zabudowań, dobrzy ludzie mogą ofiarować do „San Damiano” wiele darów, począwszy od środków finansowych przez chemiczne, czystości, używany sprzęt techniczny, AGD, ubrania. Adres: Chęciny, ul. Franciszkańska 10, tel. (0-41) 315-10-69.

2004-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Ks. prof. Chrostowski: Boże Ciało przypomina, że Chrystus nas nie opuścił

Boże Ciało przypomina, że Jezus Chrystus, choć zmartwychwstał i wstąpił do nieba, nie opuścił nas, ale pozostał z nami w sakramencie Eucharystii. Naszym obowiązkiem jest publicznie dać temu świadectwo - mówi w rozmowie z KAI ks. prof. Waldemar Chrostowski, biblista, tłumacz Pisma Świętego, wykładowca teologii. W czwartek 19 czerwca katolicy w Polsce i na świecie obchodzą uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa (święto Bożego Ciała), któremu tradycyjnie towarzyszą procesje ulicami miast i wsi.

Uroczystość Bożego Ciała w pewnym sensie zamyka i podsumowuje cały rok liturgiczny - wyjaśnia ks. prof. Chrostowski. - Zaczynamy od Adwentu, kiedy Kościół przeżywa oczekiwanie na przyjście Zbawiciela i wspomina dzieje zbawienia zawarte w Starym Testamencie. Potem obchodzimy Boże Narodzenie, krótką część okresu zwykłego, a następnie Wielki Post - czas męki i śmierci Chrystusa.
CZYTAJ DALEJ

Abp Wojda będzie przewodniczył spotkaniom z seminarzystami i duchowieństwem w Rzymie

2025-06-18 08:34

[ TEMATY ]

Rzym

abp Tadeusz Wojda SAC

seminarzyści

Jubileusz 2025

Karol Porwich/Niedziela

Arcybiskup Tadeusz Wojda

Arcybiskup Tadeusz Wojda

Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski abp Tadeusz Wojda będzie przewodniczył spotkaniom z seminarzystami i duchowieństwem, które odbędą się 24 czerwca w Rzymie w ramach Jubileuszu 2025 Seminarzystów, Kapłanów i Biskupów - przekazało biuro prasowe KEP.

W ramach Jubileuszu Seminarzystów, który odbędzie się w dniach 23-24 czerwca, aby Wojda będzie przewodniczył mszy św. dla seminarzystów 24 czerwca o godz. 18.00 w rzymskiej bazylice Santa Maria in Aracoeli. Weźmie w niej udział ok. 200 polskojęzycznych seminarzystów oraz ich księża formatorzy.
CZYTAJ DALEJ

Kard. Ryś: czy Chrystus jest środkiem naszej misji w Kościele?

2025-06-18 21:28

[ TEMATY ]

archidiecezja łódzka

Julia Saganiak

- Nie chodzi o to, żeby jedynie wyrecytować symbol nicejski, żeby przypomnieć sobie reguły teologiczne dotyczące Jezusa Chrystusa. Pytanie brzmi, czy On jest moim Bogiem? Na ile jest Osobą żywą w moim codziennym doświadczeniu? – powiedział kard. Grzegorz Ryś podczas Jubileuszu 1700-lecia Soboru w Nicei.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję