Reklama

Pomóż dzieciom przetrwać zimę

Spółka z nieograniczoną życzliwością

Niedziela lubelska 3/2005

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Z Ewą Dados, pomysłodawczynią i głównym koordynatorem akcji „Pomóż Dzieciom Przetrwać Zimę”, rozmawia Adam Gorczyński.

Adam Gorczyński: - Skąd wzięła się idea akcji?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Ewa Dados: - Wszystko zaczęło się w studiu Radia Lublin w październiku 1993 r., kiedy do jaśkowej „dobranocki”, którą prowadziłam, przyszła grupka dzieci z lubelskiej Starówki. Wśród tych dzieci był Przemek. Po programie udaliśmy się do radiowego holu i tradycyjnie już zaprosiłam je na soki i drożdżówki. Wszystkie smakołyki znikły dosłownie w jednej chwili. Domyśliłam się, że dzieciom nie jest najłatwiej. Rozmawialiśmy o rodzinie, o rodzeństwie i wówczas Przemek pochwalił się, że jest ich w domu siedmioro i tak naprawdę to on ma do mnie prośbę: szuka pracy. Później odwiedziłam mieszkanie Przemka, było w nim czysto, tylko przeraźliwie pusto w szafkach. Kiedy wróciłam do domu, otworzyłam szafy i przygotowałam trochę rzeczy dla rodziny Przemka. Potem poprosiłam o pomoc moich przyjaciół w radiu; wszystkie koleżanki opróżniały swoje szafy, bo Przemek sprowadzał mi coraz to nowych kolegów, którzy potrzebowali wsparcia. Po kolejnej wizycie w domu Przemka poszłam do ówczesnego prezesa Radia Lublin, Janusza Winiarskiego i zapytałam, czy nie powinniśmy pomóc tym ludziom. Wtedy redaktor Winiarski powiedział: „Daję ci antenę”. Kiedy spotkaliśmy się z Agnieszką Dybek z Gazety Wyborczej i z Andrzejem Pogorzałkiem, wówczas prezesem PKPS-u, powiedziałam, że radio może zebrać dary. Postanowiliśmy, że należy powiedzieć ludziom wprost: trzeba pomóc dzieciom przetrwać zimę. I tak zaczęła się akcja. Któregoś wieczora w „jaśkowym” studiu opowiedziałam dzieciom o tym, że ich kolega czeka na pomoc. Zaczęli pojawiać się mali przyjaciele; przynosili swoje lalki, misie, klocki. W pierwszym roku akcji pomagaliśmy głównie dzieciom z lubelskiej Starówki i okolic. Pomoc uzyskało prawie 2000 rodzin, bo nagle wybuchła spontaniczna chęć dawania. Nie mieliśmy żadnego regulaminu poza prostą sprawą: nie dotykamy pieniędzy, dajemy tylko i wyłącznie dary serca. Za rok akcja rozrosła się na całą Lubelszczyznę. Opublikowaliśmy więc regulamin wspólnie z Polskim Komitetem Pomocy Społecznej i Miejskim Ośrodkiem Pomocy Rodzinie. Z czasem do akcji włączyła się Telewizja Lublin i inne organizacje. W 1994 r. akcja rozszerzyła się na całe województwo lubelskie, a od 1998 r. jesteśmy akcją ogólnopolską.

- Kto otrzymuje dary?

- Akcja skierowana jest do dzieci najbardziej potrzebujących. Naszą pomoc kierujemy do rodzin wielodzietnych, dotkniętych bezrobociem, do matek samotnie wychowujących dzieci, do dzieci z ośrodków szkolno-wychowawczych, domów dziecka, świetlic środowiskowych i socjoterapeutycznych. Wysyłamy paczki dla dzieci, choćby słodycze i maskotki, jeśli nie możemy więcej. W sztabie pracuje zespół wolontariuszy, którzy odbierają telefony, czytają listy... Najpierw trzeba wysłuchać zapłakanej mamy czy babci, potem zadzwonić do księdza proboszcza, żeby sprawdzić, w jaki sposób można konkretniej rodzinie pomóc. Zazwyczaj okazuje się, że wyłącznie w minimalny sposób sygnalizują swoją potrzebę; krępują się, wstydzą, czują się zostawieni samym sobie. Kolejna rozmowa jest więc sygnałem, że potrzeba jest im paczka nie 5 kg, ale 35 kg. Wiele zależy od wolontariuszy akcji, w jaki sposób dotrą do potrzebujących, w jaki sposób nawiążą z nimi kontakt.

- Z jakimi organizacjami akcja współpracuje?

Reklama

- Akcja to pospolite ruszenie gorących serc; polega na tym, że wszyscy, którzy współpracują przy jej organizacji, są jednakowo zaangażowani. Zapraszamy absolutnie wszystkich, którzy czują się odpowiedzialni za los dzieci: duże organizacje pozarządowe, a także organizacje samorządowe typu MOPR, w związku z czym wśród grona współorganizatorów akcji są: Caritas Archidiecezji Lubelskiej, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży, parafie, MOPR w Lublinie, policja, straż pożarna, wszystkie terenowe ośrodki pomocy społecznej, Wydział Spraw Społecznych UW i Wydział Spraw Organizacyjnych, który włącza się w organizację wielkiej zbiórki na terenie Lublina, a także PCK i PKPS.

- Czy zdarzają się jakieś dary nietypowe, takie, które zaskakują?

- Liceum Sztuk Plastycznych im. Wyspiańskiego w Lublinie postanowiło w tym roku złożyć dar szczególny. Uczniowie i nauczyciele poświęcili czas na to, by przygotować dekoracje świąteczne i je zainstalować w oddziałach dziecięcych szpitali (np. na Oddziale Dziecięcym i Młodzieżowym Szpitala Neuropsychiatrycznego). Młodzi plastycy wykonali ponadto aniołki gipsowe, którymi zostali obdarowani koszykarze po „meczu słodkich serc”. Dzięki zaangażowaniu ks. Bogdana Zagórskiego i Mariana Lackowskiego podczas tegorocznej akcji na Placu Litewskim byli podopieczni ośrodka wychowawczego z Gołębia, którzy pomagali w rozdawaniu słoneczek. Śp. Zbyszek Stawecki, poeta i nasz przyjaciel, kiedyś napisał piosenkę, która przyświeca akcji: „zwykła kromka chleba ma wspaniały smak, co dzień jej potrzeba, a niektórym brak, podziel się z kolegą, mniej od ciebie ma i pierwszy wyjdź do niego”. Staramy się wychodzić pierwsi, wyciągać rękę, podjechać pod wskazany adres i taktownie przekazać dary serca od innych ludzi.

- Jak akcja przebiegała w tym roku?

Reklama

- Jest na pewno więcej ludzkich nieszczęść i biedy. Drzwi do Radia Lublin prawie nie zamykają się. Przychodzą matki z małymi dziećmi, bezdomni, głodni - wstydzą się mówić o swojej biedzie i tylko pytają, kiedy będzie można skorzystać z żywności. Z drugiej strony jest coraz więcej ludzkiej szczodrości. Masa darów pochodzi z indywidualnych, drobnych upominków od ludzi, którzy sami mają niewiele. W ubiegłym roku znaleźliśmy dom, w którym nie było podłogi ani opału. Opowiedziałem o tym na antenie i jeden ze znanych muzyków zakupił dla rodziny węgiel. W tym roku zadzwoniła do mnie żona Krzysztofa Cugowskiego i powiedziała, że ma w darze całe umeblowanie do pokoiku dziecięcego. Takie przykłady można mnożyć. Już nie mówię o występach Krzysztofa Cugowskiego i „Budki Suflera”, „Bajmu” z Beatą Kozidrak, grupy „Vox”, Urszuli i wielu innych, którzy śpiewają dla potrzebujących. W Akademii Medycznej zebrano tonę żywności od studentów i pracowników naukowych. To kolejny niezwykły dar.

- Każdego roku w sztabie głównym akcji można zobaczyć wiele tych samych twarzy. Co powiesz o swoich najbliższych współpracownikach?

Reklama

- To są cudowni, wspaniali młodzi ludzie, którzy nie patrzą na zegarek. Sebastian jest tutaj od rana; odpowiada za transport i pożywienie. Codziennie, kiedy przychodzi, siada przy telefonie, dzwoni do przedsiębiorców, potwierdza dojazd samochodów, potem zamawia na następny dzień. Trzeba przewieźć płody ziemi do punktów, żywność, odzież; jutro jadą do Woli Okrzejskiej po 3 tony ziemiopłodów. Wczoraj troje naszych wolontariuszy spędziło cały dzień w gminie Łaziska - 12 ton ziemiopłodów przywieźliśmy do Lublina. To wszystko robi garstka ludzi. W sztabie jest ich szesnaścioro, przychodzą na zmianę, bo wszyscy chodzą do szkoły czy na studia. To są moi byli słuchacze, którzy dziś zaczynają pracę. W magazynie dowodzi Jadzia Miszczuk z Izą Zygmunt, również są od początku akcji. Jadzia przygotowuje paczki z sercem - jak sama wspomina, kiedyś, kiedy była wychowanką domu dziecka, bardzo lubiła dostawać paczki. Jeśli chodzi o Łukasza, już od 3 godzin wysyłam go do domu, on ciągle wraca, bo mówi, że musi dopełnić jeszcze obowiązku wpisania wszystkich nazwisk do podziękowań na antenie i w Internecie. Darek Kuzaka to właściwie człowiek orkiestra; sam wpisuje wszystko do komputera, a potem stara się, by strony internetowe były aktualizowane. Nie wspomnę już o paniach, które obsługują infolinię. Tomek przyszedł tu po raz pierwszy 3 lata temu, pomagał wpisywać podziękowania i uczestniczył w zbiórce niedzielnej. Dziś jest filarem sztabu - ma w głowie komputer; to moja prawa ręka. Sztab to są młodzi ludzie, którzy są największym upominkiem dla mnie, bo to są właśnie ci moi słuchacze, którzy wydorośleli i chcą, żeby świat był lepszy.

- W ubiegłym roku byłaś jedną z 10. najpopularniejszych kobiet Lublina. Jak czujesz się w roli jednej z nich?

- Doceniam to, że ludzie zauważają taką postawę, która pozwala żyć nie tylko dla siebie, ale to żadna moja zasługa. Bez grona życzliwych ludzi nie byłoby ani akcji, ani pomocy, ani uśmiechów dzieci. Przed świętami zawsze obiecuję rodzinie, że wrócę wcześniej na Wigilię. I kiedy siadam przy wigilijnym stole, oczywiście bardzo spóźniona, to tak sobie myślę, że na szczęście wigilijna ryba jest na wielu innych stołach. Pamiętam, jak któryś z moich słuchaczy powiedział mi: „Ciociu, mówię ci, jakie były święta! I śledzie były, i karpie, i kiełbasa. Ty wiesz, a pod choinkę dostałem taki prawdziwy samochód”. Nie wiem, która chwila w życiu człowieka jest najważniejsza. Dopiero jak dorastamy, wracamy myślą do różnych wspomnień z dzieciństwa. Może taka właśnie chwila jest ważna dla kogoś, kto wyrośnie na przyzwoitego człowieka, żeby nie stracił wiary w ludzi? Za te dobre chwile u wielu moich małych słuchaczy powinnam podziękować tym, którzy się przyczyniają do ich realizacji: wolontariuszom, darczyńcom, współorganizatorom, organizatorom, całemu łańcuchowi ludzi. Ja tylko kiedyś miałam to szczęście, że spotkałam dzieci ze Starówki, że akurat byłam tu, a nie gdzie indziej, że mogłam o tym opowiedzieć i że na moją prośbę odpowiedziało tak wielu. W ludziach jest wiele dobra, ale nie zawsze mają szansę je przekazać. Ta akcja być może jest taką okazją, żeby je po prostu ofiarować. Można gromadzić miliony, budować pałace, a można żyć tak, że człowiek sobie usiądzie i pomyśli, ile uśmiechniętych twarzy dziś w moim sercu zostało... Dużo ich - to jest moją największą radością.

- Dziękuję za rozmowę.

2005-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Rozważania na niedzielę bp. Andrzeja Przybylskiego: Uroczystość świętych Apostołów Piotra i Pawła

2025-06-27 12:36

[ TEMATY ]

rozważania

bp Andrzej Przybylski

BP KEP

Każda niedziela, każda niedzielna Eucharystia niesie ze sobą przygotowany przez Kościół do rozważań fragment Pisma Świętego – odpowiednio dobrane czytania ze Starego i Nowego Testamentu. Teksty czytań na kolejne niedziele w rozmowie z Aleksandrą Mieczyńską rozważa bp Andrzej Przybylski.

Gdy Piotr i Jan wchodzili do świątyni na modlitwę o godzinie dziewiątej, wnoszono właśnie pewnego człowieka, chromego od urodzenia. Umieszczano go codziennie przy bramie świątyni, zwanej Piękną, aby wchodzących do świątyni prosił o jałmużnę. Ten, zobaczywszy Piotra i Jana, gdy mieli wejść do świątyni, prosił ich o jałmużnę. Lecz Piotr, przypatrzywszy się mu wraz z Janem, powiedział: «Spójrz na nas!» A on patrzył na nich, oczekując od nich jałmużny. «Nie mam srebra ani złota – powiedział Piotr – ale co mam, to ci daję: W imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka, chodź!» I ująwszy go za prawą rękę, podniósł go. A on natychmiast odzyskał władzę w nogach i stopach. Zerwał się i stanął na nogach, i chodził, i wszedł z nimi do świątyni, chodząc, skacząc i wielbiąc Boga. A cały lud zobaczył go chodzącego i chwalącego Boga. I rozpoznawali w nim tego człowieka, który siedział przy Pięknej Bramie świątyni, aby żebrać, i ogarnęło ich zdumienie i zachwyt z powodu tego, co go spotkało.
CZYTAJ DALEJ

Zmiany personalne 2025

2025-06-17 14:08

[ TEMATY ]

diecezja warszawsko‑praska

zmiany personalne

zmiany kapłanów

2025

Karol Porwich/Niedziela

Na mocy decyzji podjętych przez Księdza Biskupa Romualda Kamińskiego w naszej Diecezji dokonają się następujące zmiany personalne.

ks. Jerzy Chyła, proboszcz parafii św. Józefa Oblubieńca NMP i św. Franciszka we Franciszkowie – zamieszka w DKE w Otwocku;
CZYTAJ DALEJ

Nauczanie papieży o świętych Piotrze i Pawle, fundamentach Kościoła Rzymu

29 czerwca obchodzone jest święto dwóch apostołów, braci w męczeństwie. Do Piotra, rybaka z Galilei, Jezus mówi: „Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej skale zbuduję Kościół mój”. Paweł, niegdyś wróg i prześladowca chrześcijan, staje się świadkiem Chrystusa. Prześledźmy – poprzez refleksje papieży – związek tych dwóch filarów wiary z Rzymem.

29 czerwca, w uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła, Leon XIV będzie przewodniczył w Bazylice św. Piotra celebrze eucharystycznej, pobłogosławi paliusze i nałoży je nowym arcybiskupom metropolitom. W tym święcie odzwierciedla się historia Kościoła Rzymu, którego fundamentem jest męczeństwo Piotra i Pawła. W refleksjach Papieży nad tymi świadkami wiary, odrodzonymi dzięki spotkaniu z Chrystusem, pojawia się przede wszystkim jedna perspektywa: ci dwaj apostołowie, patroni Rzymu, są przykładem jedności w różnorodności. Piotr, prosty rybak, żył naśladowaniem Pana. Paweł, wykształcony faryzeusz, głosił Ewangelię.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję