23 października br. nabożeństwem na pl. św. Piotra w Rzymie zakończył się ogłoszony przez Jana Pawła II Rok Eucharystii. Tego samego dnia w Częstochowie rozpoczął się VIII Archidiecezjalny Kongres Eucharystyczny pod hasłem Panie, zostań z Ludem Bożym Archidiecezji Częstochowskiej. Kongres eucharystyczny spełnia ważną rolę w życiu Kościoła lokalnego, ma na celu pogłębienie wiary w rzeczywistą obecność Chrystusa w Najświętszym Sakramencie, łączy się często także z ważnymi wydarzeniami czy rocznicami. Jest czasem zatrzymania się, aby pełniej poznać tajemnicę Eucharystii przez wykłady, dyskusje, a przede wszystkim adorację Najświętszego Sakramentu i sprawowanie Mszy św. Dlatego abp Stanisław Nowak ogłaszając VIII Archidiecezjalny Kongres Eucharystyczny pragnął upamiętnić Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny, zakończony w Watykanie Zgromadzeniem Zwyczajnym Synodu Biskupów oraz jubileusz 80-lecia powstania diecezji. W wystosowanym z tej racji liście do wiernych Ksiądz Arcybiskup napisał m.in.: „W dniach 22-28 października pragniemy przeżywać VIII Archidiecezjalny Kongres Eucharystyczny. Przed Bogiem wobec Eucharystii będziemy więc dziękować za 80-letnią historię zbawienia, która wciąż się dokonuje na naszych ziemiach”.
Liturgiczną inaugurację Kongresu stanowiła Msza św. koncelebrowana pod przewodnictwem bp. Antoniego Długosza w kościele pw. św. Wojciecha w Częstochowie. Uroczystość zgromadziła licznie prezbiterium Kościoła częstochowskiego, profesorów Wyższego Seminarium Duchownego na czele z Księdzem Rektorem, księży pallotynów głoszących misje, alumnów, przedstawicieli zgromadzeń zakonnych oraz wiernych. Uczestnicy Liturgii zgłębiali tajemnicę Eucharystii, która jest „źródłem i szczytem całego życia chrześcijańskiego”.
W homilii Ksiądz Biskup nawiązując do doświadczenia stołu i znaczenia wspólnego posiłku w życiu rodziny ukazał Eucharystię jako uobecnienie Ostatniej Wieczerzy oraz męki i śmierci Chrystusa na krzyżu. Przewyższa ona wszystkie ofiary Starego Przymierza i przypomina, że „Bóg nie chce ofiar z ludzi”. Powstrzymał rękę Abrahama, który chciał złożyć w ofierze syna Izaaka. „Stwórca okazał przeogromną miłość do każdego z nas, oddając swego Syna - kontynuował Kaznodzieja. Podczas Ostatniej Wieczerzy Apostołowie otrzymują po raz pierwszy Chrystusa w Komunii św. Tajemnica obecności Jezusa pod postaciami eucharystycznymi przerasta człowieka. Bóg pozwolił, byśmy byli najpiękniejszymi monstrancjami po przyjęciu Komunii św. Eucharystia jednoczy. Dlatego trzeba pamiętać, że na Mszę św. nie mogę przychodzić z poróżnionym sercem, z nienawiścią. Wtedy niszczy się obecność Jezusa, który jest pokojem. Przyjmując Chrystusa nie można zamknąć Go w sercu, trzeba, byśmy byli dla innych”.
Eucharystia jako pokarm duchowy jest największym darem i skarbem dla człowieka. Dlatego rozpoczynając Kongres Eucharystyczny wierni z miłością przystępowali do stołu Pańskiego, by przyjąć Ciało i Krew Chrystusa, jako zadatek życia wiecznego.
O piękno Liturgii zadbał chór alumnów Wyższego Seminarium Duchownego i chór parafii św. Wojciecha, a komentarz liturgiczny prowadził ks. prof. Kazimierz Szymonik. Ksiądz Profesor ukazując wielką tajemnicę wiary, która umacnia się w bratniej miłości i pomaga kroczyć do domu Ojca, przypomniał słowa Jana Pawła II: „Oto skarb Kościoła, serce świata, zadatek celu, do którego każdy człowiek, nawet nieświadomie, podąża. Wielka tajemnica, która z pewnością nas przerasta i wystawia na wielką próbę zdolność naszego rozumu do wychodzenia poza pozorną rzeczywistość. Tutaj nasze zmysły niedostają, lecz wystarcza nam sama wiara, zakorzeniona w Słowie Chrystusa i przekazana nam przez Chrystusa. Pozwólcie, że powtórzę Chrystusowi «Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego» (J 6, 68)” (Eccelesia de Eucharistia, 59).
Uroczystość zakończyła procesja eucharystyczna, będąca wyrazem zawierzenia losów archidiecezji częstochowskiej Miłosiernemu Bogu. Mieszkańcy maryjnego miasta podążali za Chrystusem ukrytym w Najświętszym Sakramencie. Tego wieczoru w sposób szczególny pragnęli słuchać Jego słów i wypełniać je. W ich sercach umacniała się wiara, nadzieja i miłość oraz siła do podejmowania codziennych obowiązków.