Przed rozpoczęciem liturgii odczytana została decyzja ministra obrony narodowej Mariusza Błaszczaka o awansowaniu mjr. Rudzińskiego na stopień podpułkownika. Dokument potwierdzający awans minister Błaszczak przekazał członkom rodziny zmarłego.

W homilii bp Guzdek przypomniał drogę życiową oraz szlak bojowy ppłk. Lecha Rudzińskiego. – W godzinie jego pogrzebu, podziwiając jego patriotyzm i męstwo, należy koniecznie wspomnieć o determinacji i umiłowaniu wolności. Gen wolności, który wyniósł z domu rodzinnego i Kościoła sprawił, że ilekroć został uwięziony, natychmiast podejmował próby ucieczki – mówił bp Guzdek.

Ordynariusz wojskowy przypomniał o udziale zmarłego w operacji „Ostra Brama”, a także uwięzieniu i torturach, jakim był poddawany żołnierz Armii Krajowej. – W dniu pogrzebu śp. ppłk. Rudnickiego należy także wspomnieć i podkreślić, że wziął sobie do serca przestrogę Jezusa: „Bądźcie roztropni jak gołębice i przebiegli jak węże”. Mając świadomość, że grozi mu kolejne aresztowanie, w grudniu 1945 r. na podstawie podrobionego dokumentu zwolnienia z sowieckiego łagru, wyjechał do Polski 101 transportem repatriacyjnym do Torunia. Kilka razy zmieniał miejsce zamieszkania i pracy. Długo milczał na temat swojej przeszłości – powiedział. Biskup podkreślił, że w wolnej Polsce ppłk Rudziński mógł wreszcie przekazywać prawdę o tym, czego doświadczył w czasie II wojny światowej i po jej zakończeniu.

Biskup Polowy przypomniał, że „godzina pogrzebu nazwana jest ostatnim pożegnaniem”. – Oto wszystko się kończy. Mogiła jest miejscem wiecznego spoczynku. Księga życia zostaje na zawsze zamknięta. Tylko ludzie wierzący w Chrystusa w chwili rozstania mówią: Do zobaczenia! Do spotkania po drugiej stronie życia! Mogiła jest miejscem przystanku, oczekiwania na zmartwychwstanie – powiedział.

We Mszy św. uczestniczyła rodzina i przyjaciele zmarłego. Obecni byli minister Mariusz Błaszczak oraz Jan Józef Kasprzyk, szef Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych.

– Żegnamy dziś człowieka niezwykłego, żegnamy bohatera. Żegnamy człowieka, któremu przyszło żyć w bardzo trudnych czasach, ale który swoją drogą życiową udowodnił, że warto być Polakiem. Mimo niesprzyjających losów był wierny Ojczyźnie, wierny najświętszej Rzeczypospolitej – powiedział Mariusz Błaszczak. Szef MON podkreślił, że jego działalność społeczna przyczyniła się do umocnienia naszej tożsamości narodowej. – Był człowiekiem, którego zapamiętamy. Był człowiekiem, któremu dziś oddajemy hołd za to, że tak pięknie przeżył swoje długie życie. Panie pułkowniku, wypełnił Pan swoje powinności wobec Ojczyzny wzorowo. Panie pułkowniku, niech Pan spoczywa w pokoju! – powiedział.

Hołd zmarłemu oddał też minister Jan Józef Kasprzyk. – Był człowiekiem Kresów, którzy wiedzieli, że stają nie tylko w obronie niepodległości Polski ale również w obronie cywilizacji łacińskiej, bo tam, gdzie na wschodzie kończyła się Polska, tam kończyła się Europa. Dał temu wyraz 75 lat temu walcząc o Wilno, tam przelewał swą krew – powiedział szef Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych.

Po Mszy św. urna z prochami ppłk. Lecha Rudzińskiego została złożona na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

*** Lech Rudziński urodził się 24 października 1926 r. w Wilnie. Od lipca 1942 r. był żołnierzem Okręgu Wileńskiego Armii Krajowej, początkowo jako łącznik przenoszący rozkazy i meldunki na terenie Wilna ze Sztabu do placówek i obwodów. W okresie od września 1943 do marca 1944 r. był żołnierzem 5. Wileńskiej Brygady AK mjr. Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki”. Brał czynny udział w akcjach bojowych Brygady np. w walce z Niemcami pod Wornianami, gdzie został ranny w głowę. Od marca do lipca 1944 r. był żołnierzem 3 plutonu 4 Wileńskiej Brygady AK „Narocz” kpt. Longina Wojciechowskiego ps. „Ronin”. Uczestniczył w wielu akcjach bojowych Brygady, w tym wraz z nią Operacji „Ostra Brama” oraz walkach pod Krawczunami i Nowosiółkami.

17 lipca 1944 r. został internowany przez Sowietów w Miednikach Królewskich wraz ze swoją Brygadą złożył broń, by następnego dnia uciec z niewoli i ukrywać się w Wilnie. 10 stycznia 1945 r. został aresztowany przez NKWD w Wilnie, więziony przez miesiąc. Następnie wywieziono go 22 lutego 1945 r. do specjalnego obozu NKWD nr 240 Stalino – oddział nr 9 w Dzierżyńsku (Donbas). Tutaj także próbował uciec z obozu na przełomie kwietnia i maja 1945 r. Niestety ucieczka była nieudana, został schwytany, był bity i torturowany.

Za służbę w Armii Krajowej został skazany na karę śmierci, którą ostatecznie zamieniono na 25 lat łagru. Karę odbywał w okręgu saratowskim w okolicach Donbasu podobóz Józefówka (w tym 2 miesiące w karcerze). Z łagru udało mu się z powodzeniem uciec w listopadzie 1945 r. i dotrzeć do Wilna.

W grudniu 1945 r. na podstawie podrobionego dokumentu zwolnienia z łagru w Saratowie wyjechał do Polski 101 transportem repatriacyjnym do Torunia. Pracował w Olsztynie, Radomiu, Białymstoku jako radiomechanik. Aktywnie działał jako członek Stowarzyszenia Łagierników Żołnierzy Armii Krajowej. Uczestniczył w wielu organizowanych przez tę organizację uroczystościach i projektach edukacyjnych. Chętnie dzielił się swoimi wspomnieniami ze służby w Armii Krajowej z młodzieżą. Zmarł 22 września 2019 r. w Białymstoku.