"Pierwsza myśl o założeniu wspólnoty "Betlejem" zrodziła się u osób zaangażowanych w ruch "Wiara i Światło". Ale "Wiara i Światło" jest wspólnotą spotkaniową, a nam przyszło do głowy, by zamieszkać razem na stałe" - mówi ks. Mirosław Tosza. Te pragnienia rozważali dosyć długo. W 1994 r. pojawiła się wreszcie możliwość stworzenia pierwszego domu wspólnoty. Ks. dziekan Józef Lenda zaproponował przejęcie dużego budynku w Jaworznie-Dąbrowie Narodowej, który należał do Towarzystwa " Dobroczynność".

Pragnienie założenia wspólnoty towarzyszyło ks. Mirosławowi Toszy od dawna. Po przyjęciu święceń diakonatu zamierzał wstąpić do Jerozolimskiej Wspólnoty Monastycznej w Paryżu. Jest to zgromadzenie mnichów żyjących w wielkich miastach, próbujących połączyć życie monastyczne z życiem miejskim. Jednak o pozostaniu w diecezji sosnowieckiej zadecydowało drobne, z pozoru niewinne wydarzenie. Pewnego dnia, a właściwie pewnej nocy, gdy wracał z adoracji, ok. godz. 4.00 spostrzegł, że zapomniał kluczy do pokoju. Nie mógł więc wejść do domu. A nie chciał budzić zakonników. Zdecydował, że poczeka godzinę do powrotu następnej osoby, która udała się na adorację. W tym czasie pod bramę domu podeszła bezdomna kobieta z dzieckiem. Nie wiedział, co ma robić. Nerwowo zerkał na zegarek, aż w końcu minęła upragniona godzina, przyszedł zmiennik i można było wejść do domu. Początkowo nie skojarzył tego faktu, później jednak przyszło mu do głowy, że Chrystusa można nie tylko dostrzegać w Najświętszym Sakramencie, ale również i w drugim człowieku. To doświadczenie zdecydowało nie tylko o powrocie do kraju, ale i o podjęciu starań, by stworzyć wspólnotę, która będzie odnajdywała Boga w modlitwie i w drugim człowieku.

"Betlejem" dopiero powstaje. Wraz z remontem domu wyłania się myśl wspólnego życia. "Nie chcemy od razu tworzyć pewnego stowarzyszenia, struktury, która by wyprzedzała życie. Z czasem okaże się, jaka forma będzie najlepsza. W domu mieszka dzisiaj 6 osób, kilka kolejnych jest z nim mocno związanych. Cały czas trwają remonty. W połowie lat 90. wymieniono dach i okna. Potem przez dwa lata dom stał zabezpieczony. Od roku trwa remont z prawdziwego zdarzenia. "To była syzyfowa praca. Trzeba było zerwać wszystkie tynki i podłogi na trzech poziomach budynku, wybrać piasek i cegły. Oprócz mieszkańców domu do pomocy angażowała się młodzież z miejscowej parafii w Dąbrowie Narodowej, członkowie grup AA. Równocześnie z pracą demontażową trwały prace instalacyjne. Położono nową instalację elektryczną, wodno-kanalizacyjną, gazową" - wspomina ks. Tosza.

Po remoncie dom będzie mógł pomieścić 40 osób. "Pragniemy stworzyć wspólnotę, w której uciekałoby się od anonimowości, w której więzy między mieszkańcami układałyby się jak w rodzinie. Tym będziemy różnić się od noclegowni czy domów opieki społecznej - mówi ks. Mirek. - Wspólnota oferuje ubogim w pierwszej fazie oparcie socjalne, czyli dach nad głową, ubiór, ciepłe posiłki. Wiemy jednak, że nie rozwiązuje to problemu bezdomności. Trzeba pomagać głębiej. Taką pomoc nazywamy terapią serca. W ´Betlejem´ będziemy leczyć duszę. Terapie specjalistyczne pozostawiamy fachowym poradniom. Na początek chcemy przed domownikami odkryć relacje przyjaźni, rozpoznać ich potrzeby, zainteresowania, rozwijać ich hobby. Pragniemy odkrywać ich talenty. A wszystko po to, by nawiązać relację z Bogiem, by przez modlitwę, adorację odkryli, że są ukochanymi dziećmi Bożymi. Ufam, że to radykalnie zmieni ich życie. Leczenie bezdomności, docieranie do osób zagubionych nie dokonuje się tylko przez terapię, często najgłębsze problemy tych osób to pytania o sens życia. A najlepsze odpowiedzi daje Bóg" - opowiada o pracy wspólnoty ks. Tosza.

"Najważniejszym punktem życia we wspólnocie jest Eucharystia i modlitwa przed Najświętszym Sakramentem, a z czwartku na piątek całonocna adoracja. Dla mnie najbardziej wzruszającym momentem tych adoracji jest zastanie w środku nocy w kaplicy osoby bezdomnej. Staje przez Chrystusem i trwa tak przez godzinę. Ubogi przed ubogim" - powiedziała Niedzieli Iwona, członek wspólnoty.

Dom, mimo braku wielkich nakładów finansowych, powoli jest remontowany. A dzieje się tak za przyczyną pracy domowników oraz ofiar od zaprzyjaźnionych bądź pozyskanych sponsorów. Ale pieniądze czy materiały budowlane same do domu nie przychodzą. Trzeba o nie zabiegać. Tym zajmuje się Małgorzata. "Gośka napisała już chyba tysiące listów z prośbą o wsparcie naszego dzieła, przejechała setki kilometrów, zwiedziła kilkadziesiąt firm i zakładów. Oprócz tego pracuje zawodowo" - mówi ks. Mirosław. Przy remoncie wielokrotnie doświadczali działania Bożej Opatrzności, co utwierdzało ich w przekonaniu o słuszności sprawy. Zdarzały się sytuacje, że w momencie, gdy bardzo potrzebowali jakiejś rzeczy, w drzwiach domu stawała osoba, która im ją ofiarowała. Tak było w przypadku chleba. Piekarz z sąsiedztwa sam zaoferował, że będzie nieodpłatnie przekazywał mieszkańcom domu pieczywo. Tak było również w przypadku montażu okien i innych sprzętów.

Istotnym wydarzeniem w krótkiej historii domu były odwiedziny biskupa ordynariusza Adama Śmigielskiego SDB. "Spotkanie rozpoczęliśmy od wspólnej modlitwy w kaplicy. Pamiętam, że była wówczas czytana Ewangelia o Betlejem. Po błogosławieństwie Ksiądz Biskup powiedział znamienne słowa, które potraktowaliśmy jako wyzwanie i akceptację naszych działań: ´Ufam, że z tego domu zawsze będzie wychodzić dobro´. Biskup Ordynariusz z ciekawością zwiedził dom, balansując niekiedy na deskach udających podłogi. Spotkanie zakończył prawdziwie betlejemski posiłek. Przygotowaliśmy miód, mleko, chleb razowy, wodę w dzbankach i owoce. Wszystko to podaliśmy w glinianych naczyniach" - opowiada ks. Tosza.

Patronami domu są św. Brat Albert i św. Terasa od Dzieciątka Jezus. Brat Albert ponieważ stworzył nowy styl pracy z ubogimi. Nie tylko zajmował się nimi, ale przede wszystkim dzielił z nimi życie. A św. Teresa dlatego, że daje konkretną duchowość. Jej mała droga pokazuje, że świętym może zostać każdy człowiek, niezależnie od swoich uwarunkowań związanych z przeszłością, niekiedy bardzo dramatyczną i po prostu złą.

"W ´Betlejem´ tworzymy jedną wielką rodzinę - przekonuje Iwona - bez względu na to, czy ktoś jest bezdomny, czy ma problemy z alkoholem. Staramy się stworzyć prawdziwy dom. Razem jemy posiłki, mamy stały plan dnia. Wstajemy o 6.30. Jutrznia. Od 8.30 do 15.00 wykonujemy prace na terenie domu bądź poza nim, jeśli ktoś pracuje zawodowo. Po południu uczestniczymy w Eucharystii, zajmujemy się swoimi sprawami, pracujemy przy domu, modlimy się, udajemy na spoczynek" .

Mottem wspólnoty są słowa Jeana Vanier, który mieszkał z osobami z upośledzeniem umysłowym i zwykł powtarzać, że "kochać drugiego, to nie tylko coś dla niego robić, ale objawić mu jego własne piękno".