Tarczek atrakcyjny

Grudniowy mrok kościołów rozświetlają adwentowe lampiony, z którymi tak chętnie przychodzą dzieci. Tak jest i w Tarczku. Ostatni rok to czas aktywności młodych wspólnot parafialnych. Bycie jedną z najstarszych parafii w diecezji wcale nie oznacza wyłącznego myślenia w kategoriach historii i tradycji.

Agnieszka Dziarmaga

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Odmłodzona wspólnota

Gdy nowy proboszcz - od września 2005 r. jest nim ks. Zbigniew Kądziela - zaproponował poranne Roraty, mógł się słusznie obawiać, że zaśnieżonymi ścieżkami do położonego w sercu Gór Świętokrzyskich kościoła dotrą tylko nieliczni. Przyszło 50 osób - dzieci i starszych. Stanęło na tym, że Roraty są rano i wieczorem, a kościół nie świeci pustkami, choć parafia liczy zaledwie 1000 osób. Dzieci ustawiają się w ciemnym miejscu pod chórem, odpowiadają na wezwania księdza zachęcającego do „przygotowania drogi Panu”, wreszcie ze światłem przychodzą pod ołtarz. Na 9 dni przed Bożym Narodzeniem rozpoczyna się śpiewana Nowenna do Bożego Narodzenia.
Ksiądz Proboszcz uważa, że życie religijne znacznie zyskało, wręcz odrodziło się, przez dziecięce i młodzieżowe grupy. Scholę parafialną prowadzi organista M. Łukowiec, Papieskie Dzieło Misyjne Dzieci - katechetka M. Koprowska. Jest też 30 ministrantów. Chłopcy uczestniczą w spotkaniach diecezjalnych, kilku odbyło kurs lektorski w WSD. Młodzieży dobrze służą wycieczki rowerowe po okolicy, w tym do Radkowic czy na Wykus, gdzie nauczyciel historii prowadzi dla nich ciekawą lekcję w terenie. A z olimpiady sportowej w Szczukowicach młodzież przywiozła aż 14 pucharów.

Dla każdego coś dobrego

Reklama

Dla młodszych i starszych organizowane są parafialne pielgrzymki, m.in. do Częstochowy, Łagiewnik, Wadowic, Kalwarii. Pieszą pielgrzymkę na Święty Krzyż poprowadziła Akcja Katolicka. Festyn na zakończenie roku szkolnego przygotowały wspólnie różne grupy, m.in. AK, PDMD, zespół Caritas. Było mnóstwo atrakcji - dyskoteka, orkiestra, loterie, konkursy. Za uzyskane pieniądze została zorganizowana wycieczka dzieci do Sandomierza. Podobny festyn z ogniskiem i dyskoteką odbył się w odpust św. Idziego. Wówczas bp M. Florczyk poświęcił nowy pomnik Papieża obok kościoła, przy którym ludzie modlą się w papieskie rocznice.
W życiu parafii ważne miejsce zajmuje praca zespołu Caritas. Dwa razy do roku przygotowywane są paczki dla ubogich. Zespół włącza się w Tydzień Miłosierdzia i organizację Niedzieli Miłosierdzia. W parafii modlą się koła różańcowe. Dobrze przyjęło się nabożeństwo do Matki Bożej Nieustającej Pomocy i Koronka do Miłosierdzia Bożego.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Liczy się pomysł

Świetnie sprawdziło się choćby przystosowanie „plebańskiej” stodoły dla różnych potrzeb, z przeobrażeniem jej w parafialną dyskotekę w pierwszym rzędzie. Montuje się głośniki, światła i ponad 100 osób bawi się na ubitym klepisku. Czy nie za zimno, np. w andrzejki? Ależ skąd - sam ruch, śpiew i taniec doskonale podnoszą temperaturę. Podczas któregoś z parafialnych festynów młodzież tańczyła w stodole, a starsze pary wirowały na rozległym trawniku wokół plebanii. Na co dzień stodoła służy jako magazyn rzeczy niezbędnych, typu: ołtarze na Boże Ciało czy figurki do szopki. W fazie przekształceń jest budynek parafialny, który w swojej historii był nawet oborą. Będą w nim co najmniej 2 salki parafialne: do prób i spotkań oraz do ping-ponga.
Inną - nową, choć opartą o tradycję - inicjatywą jest kolędowanie misyjne na Trzech Króli. Spora grupka małych kolędników z PDMD przygotowała teksty, stroje, podzieliła role i ruszyła po domach Tarczka i Śniadki. Wszystkie drzwi stały otworem, a zebrana wówczas kwota wsparła misje.

Remonty, wyzwania, plany

Każdy kościół i jego otoczenie wymagają nieustannych remontów; braki i potrzeby wciąż się pojawiają. W ostatnim roku w Tarczku wyremontowano plebanię, powstał parking obok cmentarza, przy kościele wycięto drzewa, pozostawiając tylko pomniki przyrody. W samym kościele wymieniono drzwi, zainstalowano zewnętrzne kinkiety, poręcze przy schodach oraz bramę od strony cmentarza. Najważniejsze, że zabytkowy i unikatowy tryptyk w kościele został generalnie odrestaurowany, staraniem jednego z poprzednich proboszczów - ks. S. Gila. W przyszłości przyjdzie kolej na boczne ołtarze.
W tej rolniczej, posiadającej dobrej klasy gleby parafii, utrzymuje się równowaga narodzin i zgonów. Gmina Pawłów nie zaniedbuje Tarczka; jej władze wykazują zainteresowanie sprawami parafii, w kwestii choćby dróg czy odśnieżania.
Kościół parafialny w Tarczku stanowi jedną z ciekawszych atrakcji turystycznych w regionie, figuruje we wszelkich przewodnikach i często szukają go turyści. Założona w ub.r. księga gości wskazuje, że w miesiącach letnich odwiedzali oni Tarczek prawie każdego dnia. W trakcie przygotowania są folder i strona internetowa nt. tej cennej perły architektonicznej k. Bodzentyna w Górach Świętokrzyskich.
Materiał architektoniczny pozwala na stwierdzenie, że w drugiej poł. XIII wieku istniał kościół w Tarczku Nowym, wyodrębnionym wówczas jako osada miejska. Pierwotny kościół - murowany, romański, został przebudowany w XVI wieku (fasada zachodnia), konsekrowany w już 1591 r. W latach 70. XX wieku odkryto portal romański. W ołtarzu głównym znajduje się renesansowy tryptyk z ok. 1540 r.

2006-12-31 00:00

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Święty Antoni z Padwy

Niedziela Ogólnopolska 8/2010, str. 4-5

Benedykt XVI - papież

Po przedstawieniu dwa tygodnie temu postaci św. Franciszka z Asyżu chciałbym dzisiaj opowiedzieć o innym świętym, który należał do pierwszego pokolenia Braci Mniejszych: o Antonim Padewskim czy - jak go się również nazywa - Lizbońskim, nawiązując do miejsca jego urodzenia. Mowa o jednym z najpopularniejszych świętych w całym Kościele katolickim, czczonym nie tylko w Padwie, gdzie wzniesiono wspaniałą bazylikę, w której spoczywają jego doczesne szczątki, ale na całym świecie. Wierni z wielką czcią odnoszą się do jego obrazów oraz figur, przedstawiających go z lilią, symbolem jego czystości, bądź z Dzieciątkiem Jezus na ręku, upamiętniającym cudowne widzenie, o którym wspominają niektóre źródła literackie. Antoni w znaczący sposób przyczynił się do rozwoju duchowości franciszkańskiej dzięki swym wybitnym przymiotom - inteligencji, zrównoważeniu, gorliwości apostolskiej, a przede wszystkim żarliwości mistycznej. Urodził się w Lizbonie w szlacheckiej rodzinie ok. 1195 r. i na chrzcie otrzymał imię Fernando (Ferdynand). Wstąpił do kanoników zachowujących monastyczną Regułę św. Augustyna, najpierw w klasztorze św. Wincentego w Lizbonie, następnie Świętego Krzyża w Coimbrze - renomowanego ośrodka kultury Portugalii. Z zainteresowaniem i zapałem poznawał Biblię i Ojców Kościoła, zdobywając wiedzę teologiczną, którą owocnie wykorzystywał w działalności nauczycielskiej i kaznodziejskiej. W Coimbrze wydarzył się epizod, który w decydujący sposób wpłynął na jego życie: w 1220 r. wystawiono tam relikwie pierwszych pięciu misjonarzy franciszkańskich, którzy udali się do Maroka, gdzie ponieśli śmierć męczeńską. Ich historia zrodziła w młodym Ferdynandzie pragnienie naśladowania ich i postępowania drogą chrześcijańskiej doskonałości: poprosił wówczas o zgodę na opuszczenie kanoników św. Augustyna i zostanie bratem mniejszym. Jego prośba została przyjęta i pod nowym, zakonnym imieniem Antoni on również wyruszył do Maroka. Opatrzność Boża zdecydowała jednak inaczej. Z powodu choroby musiał wrócić do Włoch i w 1221 r. wziął udział w słynnej Kapitule Namiotów w Asyżu, gdzie spotkał też św. Franciszka. Następnie żył czas jakiś w całkowitym ukryciu w klasztorze w pobliżu Forli w północnych Włoszech, gdzie Pan powołał go do innej misji. Wysłany w okolicznościach zupełnie przypadkowych do wygłoszenia kazania z okazji święceń kapłańskich, pokazał, że wyposażony jest w taką wiedzę i dar wymowy, iż przełożeni przeznaczyli go do kaznodziejstwa. Tak oto rozpoczął we Włoszech i we Francji ogromnie intensywną i skuteczną działalność apostolską, by nakłonić sporą liczbę osób, które odeszły od Kościoła, do zmiany decyzji. Był też jednym z pierwszych nauczycieli teologii Braci Mniejszych, jeżeli nie wręcz pierwszym. Rozpoczął swe nauczanie w Bolonii, z błogosławieństwem Franciszka, który, w uznaniu cnót Antoniego, wystosował do niego krótki list, rozpoczynający się tymi słowami: „Podoba mi się, że nauczasz świętej teologii braci”. Antoni położył podwaliny pod teologię franciszkańską, która - uprawiana przez innych wybitnych myślicieli - miała osiągnąć swoje szczyty w postaciach Bonawentury z Bagnoregio i bł. Dunsa Szkota. Kiedy został prowincjałem Braci Mniejszych w Północnych Włoszech, nadal zajmował się kaznodziejstwem, dzieląc je ze sprawowaniem urzędu przełożonego. Gdy skończył misję prowincjała, wrócił w okolice Padwy, dokąd jeszcze kilkakrotnie się udawał. Po niespełna roku zmarł u bram tego miasta - 13 czerwca 1231 r. Padwa, która przyjęła go z miłością i czcią, złożyła mu wieczny hołd czci i pobożności. Sam papież Grzegorz IX - który wysłuchawszy jego kazania, nazwał go „Arką Testamentu” - kanonizował go w 1232 r., również w następstwie cudów, jakie dokonały się za jego wstawiennictwem. W ostatnim okresie życia Antoni zapisał dwa cykle „Kazań”, zatytułowane „Kazania niedzielne” i „Kazania na uroczystości i święta”, przeznaczone dla kaznodziejów i wykładowców teologii z Zakonu Franciszkańskiego. Komentuje w nich teksty Pisma Świętego, prezentowane przez liturgię, wykorzystując patrystyczno-średniowieczną interpretację czterech zmysłów: literackiego lub historycznego, alegorycznego lub chrystologicznego, topologicznego czy moralnego i anagogicznego, który ukierunkowuje ku życiu wiecznemu. Chodzi o teksty teologiczno-homiletyczne, będące odzwierciedleniem żywego przepowiadania, w których Antoni proponuje prawdziwą i właściwą drogę chrześcijańskiego życia. Tak wielkie jest bogactwo nauki duchowej zawartej w „Kazaniach”, że czcigodny papież Pius XII w 1946 r. ogłosił Antoniego doktorem Kościoła, nadając mu tytuł „Doctor Evangelicus”, gdyż z pism tych przebija świeżość i piękno Ewangelii; dziś jeszcze możemy czytać je z wielkim pożytkiem duchowym. W swoim nauczaniu mówi o modlitwie jako związku miłości, która popycha człowieka do słodkiej rozmowy z Panem, przynosząc niewypowiedzianą radość, która łagodnie ogarnia modlącą się duszę. Antoni przypomina nam, że modlitwa potrzebuje atmosfery ciszy, która nie ma nic wspólnego z oderwaniem się od zewnętrznego hałasu, ale jest doznaniem wewnętrznym, mającym na celu usunięcie przeszkód w skupieniu się, spowodowanych przez troski duszy. Według nauczania tego wybitnego doktora franciszkańskiego, modlitwa składa się z czterech niezbędnych postaw, które Antoni określił po łacinie jako „obsecratio”, „oratio”, „postulatio”, „gratiarum actio”. Moglibyśmy je przetłumaczyć następująco: ufne otwarcie serca na Boga, czuła rozmowa z Nim, przedstawienie naszych potrzeb, wysławianie Go i dziękczynienie. W tym nauczaniu św. Antoniego o modlitwie widzimy jeden ze szczególnych rysów teologii franciszkańskiej, którą on zapoczątkował, a mianowicie fundamentalną rolę przyznaną miłości Bożej, która wkracza w sferę uczuć, woli, serca, i będącej także źródłem, z którego wytryska poznanie duchowe, przerastające wszelkie poznanie. Pisze dalej Antoni: „Miłość jest duszą wiary, sprawia, że jest ona żywa; bez miłości wiara umiera” („Kazania na niedziele i święta II”, „Il Messaggero”, Padwa 1979, s. 37). Tylko dusza, która się modli, może dokonać postępów w życiu duchowym: oto uprzywilejowany przedmiot przepowiadania św. Antoniego. Zna on doskonale ułomności ludzkiej natury, skłonność do popadania w grzech, dlatego stale wzywa do walki ze skłonnością do chciwości, pychy, nieczystości oraz do praktykowania cnót ubóstwa i wielkoduszności, pokory i posłuszeństwa, niewinności i czystości. Na początku XIII wieku, w kontekście odrodzenia miast i rozkwitu handlu, wzrastała liczba osób nieczułych na potrzeby ubogich. Z tego też powodu Antoni wielokrotnie wzywa wiernych do myślenia o prawdziwym bogactwie, bogactwie serca, które czyni ich dobrymi i miłosiernymi, i gromadzeniu skarbów dla Nieba. „Bogacze - tak wzywa - zaprzyjaźnijcie się z ubogimi, (...) przyjmijcie ich w swoich domach: to oni, ubodzy, przyjmą was potem w wieczne mieszkanie, gdzie jest piękno pokoju, ufność w bezpieczeństwo oraz obfity spokój wiecznej sytości” (tamże, s. 29). Czyż nie widzimy, Drodzy Przyjaciele, że to nauczanie jest bardzo ważne także dziś, gdy kryzys finansowy i poważne nierówności gospodarcze zubożają wiele osób i stwarzają warunki nędzy? W encyklice „Caritas in veritate” przypominam: „Ekonomia bowiem potrzebuje etyki dla swego poprawnego funkcjonowania; nie jakiejkolwiek etyki, lecz etyki przyjaznej osobie” (n. 45). Antoni, w szkole Franciszka, stawia zawsze Chrystusa w centrum życia i myślenia, działania i kaznodziejstwa. I to jest drugi rys typowy dla franciszkańskiej teologii: chrystocentryzm. Kontempluje ona z upodobaniem i wzywa do kontemplacji tajemnic człowieczeństwa Pana, w szczególny sposób tajemnicy Narodzenia, które wywołują w nim uczucia miłości i wdzięczności dla Bożej dobroci. Również widok Ukrzyżowanego inspiruje w nim myśli o wdzięczności dla Boga i szacunku dla godności osoby ludzkiej, tak iż wszyscy, wierzący i niewierzący, mogą znaleźć w niej to znaczenie, które wzbogaca życie. Antoni pisze: „Chrystus, który jest twoim życiem, wisi przed tobą, abyś patrzył na krzyż jak w lustro. Będziesz mógł tam poznać, jak śmiertelne były twoje rany, których żadne nie uleczyłoby lekarstwo, jak tylko krew Syna Bożego. Jeśli dobrze się przyjrzysz, będziesz mógł zdać sobie sprawę, jak wielka jest twoja godność ludzka i twoja wartość (...). W żadnym innym miejscu człowiek nie może lepiej uświadomić sobie, jak wiele jest wart, jak wtedy, gdy spogląda w lustro krzyża” („Kazania na niedziele i święta III”, str. 213-214). Drodzy Przyjaciele, oby Antoni Padewski, tak bardzo czczony przez wiernych, mógł wstawiać się za całym Kościołem, a zwłaszcza za tymi, którzy poświęcają się kaznodziejstwu. Oni zaś, czerpiąc natchnienie z jego przykładu, niech troszczą się o łączenie mocnej i zdrowej nauki ze szczerą i żarliwą pobożnością i zwięzłością przekazu. W obecnym Roku Kapłańskim módlmy się, aby kapłani i diakoni pełnili pilnie tę posługę głoszenia i aktualizacji Słowa Bożego wiernym, przede wszystkim w homiliach liturgicznych. Niech będą one skutecznym przedstawieniem odwiecznego piękna Chrystusa, właśnie tak jak zalecał Antoni: „Kiedy głosisz Chrystusa, otwiera On twarde serca; gdy wzywasz Go, osładza gorzkie pokusy; gdy myślisz o Nim, rozjaśnia Twoje serce; kiedy o Nim czytasz, nasyca twój umysł” („Kazania na niedziele i święta III”, str. 59).

CZYTAJ DALEJ

Św. Antoni

KAI

[ TEMATY ]

św. Antoni

Karol Porwich/Niedziela

Podobno głosił kazania, siedząc w konarach orzechowego drzewa w pobliżu Padwy, gdzie dziś znajduje się niewielki kościółek Sant’Antonio di Noce. 13 czerwca Kościół katolicki wspomina w liturgii św. Antoniego Padewskiego – doktora Kościoła, jednego z najpopularniejszych świętych, patrona „od zagubionych osób i rzeczy” oraz ubogich.

CZYTAJ DALEJ

Przepustowość Lotniska Chopina na wyczerpaniu. CPK potrzebne "na już"

2025-06-13 11:17

PAP

Adobe Stock

Lotnisko Chopina w Warszawie

Z usług warszawskiego portu w maju br. skorzystało ponad 2 mln pasażerów, co oznacza wzrost 13,6 proc.; od początku roku odprawiono ponad 8,7 mln osób - poinformowało w piątek Lotnisko Chopina. W majówkę padł dobowy rekord podróżnych - 4 maja port odprawił ponad 80,8 tys. osób. Prezes Polskich Portów Lotniczych stwierdził, że przepustowość portu lotniczego jest na wyczerpaniu. Tymczasem rząd zamiast szybkiej budowy CPK planuje... modernizację Lotniska Chopina.

Warszawski port przekazał, że większość pasażerów, których odprawiono w okresie od stycznia do końca maja podróżowała w ruchu międzynarodowym (8,1 mln), a dwie trzecie latało po strefie Schengen (blisko 5,8 mln). "Nieznacznie, bo o jeden punkt procentowy, kosztem rozkładowych (62 proc.) wzrósł udział przewoźników niskokosztowych (27 proc.). Udział przewoźników czarterowych pozostał na poziomie 11 proc." - dodano w informacji prasowej.

CZYTAJ DALEJ

Reklama