Reklama

Sakramenty w życiu chrześcijanina (54)

Sakrament namaszczenia chorych (cz. 4) - liturgia

Sakrament chorych ściśle powiązany jest z sakramentami pokuty i Eucharystii. Dlatego często łączy się je ze sobą. Razem pomagają człowiekowi doświadczonemu cierpieniem w odbudowaniu nadziei i w podejmowaniu wyzwania, jakie niesie ze sobą choroba i starość.

Niedziela toruńska 3/2007

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Namaszczenie chorych tak jak wszystkie sakramenty jest celebracją liturgiczną i wspólnotową, niezależnie od tego, czy jest udzielane w rodzinie, w szpitalu czy w Kościele, jednemu choremu czy całej grupie chorych. Bardzo odpowiednia jest celebracja namaszczenia chorych podczas Eucharystii, pamiątki Paschy Pana. Jeśli okoliczności to zalecają, jego celebracja może być poprzedzona sakramentem pokuty, a po jego przyjęciu następuje Eucharystia. Jako sakrament Paschy Chrystusa Eucharystia powinna być zawsze ostatnim sakramentem ziemskiej pielgrzymki, «wiatykiem» na «przejście» do życia wiecznego” (por. Katechizm Kościoła Katolickiego, 1517).
Sakrament chorych składa się z następujących części: przygotowanie obrzędu, obrzędy wstępne, Słowo Boże, liturgia sakramentu, obrzędy zakończenia.

Przygotowanie obrzędu

Przygotowanie obrzędu należy do kapłana, który w rozmowie z chorym i jego rodziną ustala formę obrzędu, uzależniając ją od stanu chorego. Jeżeli jest taka potrzeba i możliwość, sakrament chorych poprzedza się sakramentem pokuty i pojednania. Jeżeli chory nie może chodzić, sakramentu można udzielić zarówno w domu, jak i w kościele lub innym właściwym miejscu.
Rodzina i inne osoby (np. chorzy leżący w tym samym pokoju szpitalnym) mogą, a nawet o ile to możliwe powinny uczestniczyć w obrzędach, by włączyć się w modlitwę za przyjmującego sakrament.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Obrzędy wstępne

Reklama

Obrzędy te rozpoczynają się od pozdrowienia zebranych. Następnie kapłan kropi chorego i jego pokój wodą święconą, mówiąc przy tym: „Niech ta woda przypomni nam przyjęty chrzest i naszą przynależność do Chrystusa, który nas odkupił przez swoją mękę i zmartwychwstanie”.
Kapłan w obrzędach wstępnych przypomina także znaczenie sakramentu chorych. Jeżeli chory nie spowiadał się, odmawia się akt pokuty.

Liturgia słowa

W czasie obrzędu namaszczenia chorych czyta się jeden z fragmentów Ewangelii mówiący o cudach Jezusa, np. o uzdrowieniu sługi setnika (Mt 8, 5-13). Kapłan może też dodać kilka słów objaśnienia tekstu.

Liturgia sakramentu

Po czytaniu Słowa Bożego kapłan odmawia Litanię za chorego, w której modli się wraz ze wszystkimi zebranymi najpierw za chorego o umocnienie i uświęcenie, o uwolnienie od zła i grzechu oraz o przywrócenie zdrowia. Potem wspomina wszystkich chorych, prosząc dla nich o ulgę w cierpieniu. W litanii wspomina się również rodzinę i bliskich oraz tych wszystkich, którzy opiekują się chorymi i leczą ich.
Po litanii następuje sam moment sakramentu, na który składają się nałożenie rąk i namaszczenie olejem. Kapłan (lub kapłani, jeżeli jest obecnych kilku) w milczeniu kładzie ręce na głowie chorego. „Jest to epikleza właściwa dla tego sakramentu” (KKK 1519). Gest nałożenia rąk jest gestem spraszającym (dlatego nazywamy go „epikletycznym”) i łączy się z cichą modlitwą za chorego.
Następnie odmawia się modlitwę dziękczynną nad olejem. Powinien to być olej z oliwek poświęcony przez biskupa lub - gdy jest to niemożliwe - inny olej roślinny, który kapłan święci w czasie obrzędu sakramentu chorych: „Przybądź, Boże, i uświęć swoim błogosławieństwem ten olej przygotowany, aby ulżyć cierpieniom Twoich wiernych”. Chorego namaszcza się na czole i na rękach (wewnętrzną część dłoni, w wypadku kapłanów - zwyczajowo zewnętrzną) lub, gdy jest to wskazane, inną część ciała. Namaszczając czoło chorego, kapłan wymawia następujące słowa: „Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego”. Obecni odpowiadają: „Amen”. Namaszczając dłonie, kapłan mówi: „Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie”. Obecni odpowiadają: „Amen”.
Namaszczenie czoła i dłoni przypomina o tym, że sakrament ten dotyka całego człowieka, zarówno jako istoty myślącej, jak i działającej. Gdy namaszcza się tylko jedną część ciała, kapłan wypowiada przy tym obie części formuły.
Po namaszczeniu kapłan odmawia modlitwę, w której prosi Boga o pokrzepienie chorego łaską Ducha Świętego, o uzdrowienie go ze słabości i oddalenie cierpienia, wreszcie o przywrócenie pełnego zdrowia duszy i ciała i przywrócenie sił potrzebnych do wypełniania codziennych obowiązków. W zależności od sytuacji prosimy również, by chory stał się przykładem cierpliwości i świadkiem Bożej miłości, a gdy znajduje się w agonii, prosimy o siły do stoczenia ostatniej walki.

Zakończenie obrzędu

Zakończenie obrzędu stanowią wspólne odmówienie modlitwy „Ojcze nasz” i uroczyste błogosławieństwo udzielane choremu:
- Jezus Chrystus, nasz Zbawiciel, niech będzie przy tobie, aby cię bronić. - Amen.
- Niech idzie przed tobą, aby cię prowadzić, niech będzie z tobą, aby cię strzec. - Amen.
- Niech łaskawie wejrzy na ciebie, zachowuje cię i błogosławi. - Amen.
Gdy łączymy trzy sakramenty, zachowujemy zawsze następującą kolejność: rozpoczynamy od sakramentu pokuty, następnie udzielamy namaszczenia chorych i na koniec udzielamy Komunii św.

2007-12-31 00:00

Oceń: +2 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

#LudzkieSerceBoga: „Skąd się bierze ta władza? Jaką ma moc On, wyniszczony, skazany…?”

[ TEMATY ]

#LudzkieSerceBoga

Adobe Stock

Są takie prawdy, które wielokrotnie w życiu poznajemy, a nawet sami wypowiadamy, ale które zaczynamy rozumieć dopiero wówczas, gdy ktoś nam je opowie, objawi – nie tylko słowem, ale i świadectwem swojego życia. Pozwólmy więc, by wezwanie: Serce Jezusa, królu i zjednoczenie serc wszystkich… objaśniło i objawiło nam dwoje świętych – Jan Paweł II i Jadwiga Andegawenka.

Tak o królewskiej władzy Chrystusa mówił papież w katedrze wawelskiej, w której wieki wcześniej Jadwiga miała usłyszeć od Chrystusa z tzw. „czarnego krucyfiksu”: Fac quod vides – „Rób, co widzisz”, gdy zmagała się sama ze sobą o decyzję co do małżeństwa z Władysławem Jagiełłą:
CZYTAJ DALEJ

Katastrofa samolotu lecącego z Indii do Londynu. Na pokładzie były 242 osoby

2025-06-12 11:11

[ TEMATY ]

katastrofa

Londyn

Indie

Ahmadabad

Zdjęcie poglądowe, Adobe Stock

Katastrofa samolotu w Indiach

Katastrofa samolotu w Indiach

Obywatele czterech państw: Indii, Kanady, Portugalii i Wielkiej Brytanii lecieli z indyjskiego miasta Ahmadabad do Londynu samolotem, który rozbił się tuż po starcie. Na razie brak informacji o losie 242 pasażerów. Według indyjskich mediów nie był to Boeing 787-8 Dreamliner, ale Boeing 727 Twin Jet.

Indyjski przewoźnik Air India, który obsługiwał połączenie, poinformował, że samolotem podróżowało 169 obywateli Indii, 53 - Wielkiej Brytanii, siedmiu - Portugalii oraz jeden obywatel Kanady. Wiadomo też, że 217 pasażerów to osoby dorosłe, a 11 - dzieci. Na pokładzie maszyny znajdowali się też dwaj piloci i dziesięcioro członków załogi.
CZYTAJ DALEJ

Jubileusz 55-lecia kapłaństwa ojców paulinów

2025-06-13 20:28

[ TEMATY ]

Jasna Góra

Paulini

jubileusz kapłaństwa

BPJG

55-lecie kapłaństwa świętują dziś na Jasnej Górze ojcowie Paulini: o. Eustachy Rakoczy, o. Hadrian Lizińczyk i o. Stanisław Baranowski. Choć o każdym z nich można powiedzieć oddzielną refleksję i świadectwo życia kapłańskiego, łączy ich jednak miłość do Maryi i radość z bycia częścią Kościoła.

O. Eustachy Rakoczy przyznał, że „wiek robi swoje”. Pomimo problemów ze zdrowiem daje jednak piękne świadectwo gorliwości Apelowej. - Codziennie staram się uczestniczyć w modlitwie Apelowej. Jestem, pamiętam, czuwam. Kiedy moja rodzina widzi, że ich brat i wujek jest na Apelu, wiedzą, że jestem zdrowy – przyznał jubilat. Podczas 55. lat swojej posługi był sekretarzem generalnym Zakonu Paulinów i przeorem klasztoru w Leśnej Podlaskiej. Najbardziej jednak kojarzony jest ze swojej miłości do Ojczyzny; z Jasnej Góry duszpastersko posługiwał Weteranom Wojska Polskiego, Legionistom Józefa Piłsudskiego, Powstańcom Wielkopolskim, Żołnierzom Armii Krajowej oraz Żołnierzom Batalionów Chłopskich. Był też Kapelanem Towarzystwa Pamięci Powstania Wielkopolskiego 1918/1919. Jego głos kierowany do tych, którzy służyli Ojczyźnie wielokrotnie rozbrzmiewał z jasnogórskiego Szczytu.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję