Stanisława Grochal od dzieciństwa była niepełnosprawna, chodziła o kulach po chorobie Heinego–Medina. Starała się być osoba samodzielną. Skończyła studia ekonomiczne. Pomógł jej w tym ks. Wacław Świerzawski, późniejszy biskup sandomierski. Mieszkała sama w Krakowie. Pracowała w spółdzielni inwalidzkiej, potem w Domu Pomocy Społecznej przy ul. Helclów. Gdy mogła odejść na rentę zrezygnowała z pracy, by poświęcić się w całości pracy apostolskiej wśród chorych.

Na życzenie kard. Wojtyły opracowała projekt utworzenia specjalnego duszpasterstwa dla osób z ograniczeniami fizycznymi. Po akceptacji metropolity krakowskiego rozpoczęło się tworzenie duszpasterstwa. Wyszukano kaplicę bez barier architektonicznych, w centrum Krakowa - kościół św. Mikołaja. Kapelanem środowiska został ks. Witold Kacz, który sam był inwalidą, po pobycie w stalinowskim więzieniu. Od 1968 r. rozpoczęły się cykliczne spotkania. Wkrótce doszły wspólne wyjazdy na pielgrzymki czy turnusy wakacyjne.

- Co roku spotykaliśmy się także z arcybiskupem krakowskim ks. Kardynałem Karolem Wojtyłą w czasie Świąt Bożego Narodzenia - wspominała pani Stanisława. - Na ostatnim takim spotkaniu przed wyborem na papieża mówił wtedy do wszystkich takie słowa: „Jestem wdzięczny tym osobom wszystkim, i świeckim i duszpasterzowi, którzy sami nosząc na sobie krzyż cierpienia, służą cierpiącym. Jest to wspaniała wspólnota. Jest coś z prawdy w tym, że zdrowy nie zrozumie w pełni chorego i dlatego dobrze, że duszpasterstwo chorych opiera się na chorych.” Potem na te spotkania przychodził jego następca w Krakowie ks. Kard. Franciszek Macharski i inni biskupi".

Stanisława Grochal organizowała przez wiele lat spotkania osób niepełnosprawnych, rekolekcje, opłatki, wyjazdy wakacyjne. Po spotkaniu w 1978 r. z ks. Henri François i ruchem Braterstwa Chorych, duszpasterstwo przekształciła w Chrześcijańskie Braterstwo Osób Chorych i Niepełnosprawnych. Wielokrotnie była na spotkaniach międzynarodowych tego ruchu. Uwieńczeniem jej starań było zorganizowanie Europejskiego Spotkania Braterstwa Chorych w Polsce - w Krzeszowicach, w 2012 r. - i afiliacji Braterstwa w Polsce w struktury Braterstwa Międzykontynentalnego, w 2014 r.

- Ze względu na obecny czas epidemii nie będziemy w stanie uczestniczyć w jej pogrzebie. Teraz indywidualnie powierzajmy ją Bożemu Miłosierdziu, a po ustaniu ograniczeń zorganizujemy mszę św. i spotkamy się, by wspólnie pomodlić się za jej duszę i podziękować Bogu za jej osobę i to wszystko co dobrego czyniła – mówi ks. Tomasz Grzesiak, kapłan od lat związany z Duszpasterstwem Osób Niepełnosprawnych w Krakowie.

W propagowanie idei Braterstwa w Polsce i w Archidiecezji Krakowskiej zaangażował się również jako kapłan obecny metropolita łódzki abp Grzegorz Ryś.