Reklama

Są na drodze

Niedziela małopolska 19/2008

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Neokatechumenat narodził się w latach 60. w Madrycie. Wszystko zaczęło się za sprawą malarza Francisco Kiko Arguello, który pod wpływem duchowości Karola de Foucauld zdecydował się zamieszkać wśród najuboższej ludności stolicy Hiszpanii. Tam spotkał Carmen Hernandez (wychowankę Instytutu Misioneras de Cristo Jesus) mającą dostęp do dokumentów soborowych. Wspólnie głoszą Dobrą Nowinę. Słuchający ich zaczynają żyć zgodnie z wyznawanymi przez Kiko i Carmen zasadami. Po kilku latach doświadczenie z baraków przechodzi do niektórych parafii Madrytu, Zamory. W 1970 r. w Majahonda, w pobliżu Madrytu, inicjatorzy Drogi Neokatechumenalnej: Kiko, Carmen, prezbiterzy oraz kilku proboszczów z pierwszych już istniejących wspólnot przy parafiach zebrali się, by przeprowadzić refleksję nad tym, czego Duch Święty dokonał pośród nich. To wtedy pojawiła się definicja Wspólnoty, czyli „...Kościoła, który jest widzialnym Ciałem Chrystusa Zmartwychwstałego, który rodzi się z głoszenia Dobrej Nowiny, którą jest Chrystus, zwycięzca tego wszystkiego, co zabija i niszczy”.

Odkryli bogactwo wiary

Reklama

Na plenarnym posiedzeniu Kongregacji Ewangelizacji Narodów w Rzymie, w kwietniu 1983 r. Kiko powiedział m.in.: „Pan wezwał nas, byśmy weszli na drogę nawrócenia, poprzez którą pozwala nam w katechumenacie pochrzcielnym odkryć bogactwa naszej wiary. W katechumenacie tym powoli, etap za etapem, stopień za stopniem możemy dojść aż do wód odwiecznej odnowy, aby chrzest, którego kiedyś udzielił nam Kościół, mógł stać się przez naszą akceptację sakramentem zbawienia i dobrą nowiną dla ludzkości. Z katechumenatem w centrum duszpasterstwa parafii otwiera się droga inicjacji chrześcijańskiej, która daje początek duszpasterstwu ewangelizacji dorosłych...”.
Przez kolejne lata Droga rozpowszechniła się w wielu parafiach najpierw państw europejskich, a potem na innych kontynentach. Ten sposób trwania, umacniania w wierze doceniał Jan Paweł II, który w liście „Ogniqualvolta” napisał: „Droga neokatechumenalna od swego powstania została zaproponowana jako droga wtajemniczenia w wiarę: nie jest jakąś szczególną duchowością, ale drogą wzrastania, «itinerarium» formacji katolickiej, ważnej dla społeczeństwa i czasów dzisiejszych...”

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Usłyszeli zaproszenie

Reklama

W archidiecezji krakowskiej Neokatechumenat istnieje już ponad 30 lat! (Jubileusz 30-lecia wspólnoty przeżywały 8 grudnia 2006 r. w sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Łagiewnikach). Najstarsza Wspólnota Neokatechumenalna w Krakowie działa przy kościele pw. św. Barbary. To właśnie jej przedstawiciele przybyli w 1992 r. do kościoła pw. Podwyższenia Krzyża na Kurdwanowie i przeprowadzili w tej parafii wstępne katechezy. - Katechiści, którzy wówczas zapraszali zainteresowanych na katechezy - wspomina Lucyna - dawali świadectwo. To, które ja wówczas usłyszałam, bardzo mnie poruszyło. Byłam akurat w dosyć trudnym okresie życiowym. Mąż całymi dniami pracował, a ja zajmowałam się szóstką dzieci. Często stawiałam sobie pytania: po co to wszystko, czemu służą mój trud, praca. Czasem mówiłam do Boga, żeby dał mi znak, nadzieję, że to wszystko, czym jestem, co robię, jest potrzebne. Toteż zaproszenie i świadectwo, które wtedy usłyszałam, były dla mnie odpowiedzią na moje rozterki życiowe. Z wielką nadzieją i tęsknotą czekałam na kolejne katechezy, a potem późnym wieczorem, gdy mąż wracał z pracy, opowiadałam mu o tym, w czym uczestniczę. Zależało mi, aby i on poznał to, czego doświadczałam. W ten sposób mąż trafił do wspólnoty, w której jesteśmy 16. rok. - A katechiści, którzy wówczas głosili Słowo Boże są do dziś naszymi prowadzącymi - dodaje Marek. Na podobnej zasadzie znaleźli się we Wspólnocie Adam z żoną. - Świecka katechistka - wspomina Bogusia - zapraszała na katechezy. Poszłam najpierw z koleżanką, a tam usłyszałam, że Pan Bóg mnie kocha taką, jaka jestem. Na następnych katechezach uznałam, że Pan Bóg kieruje do mnie swoje powołanie. Potem przyprowadziłam Adama. Jesteśmy na Drodze16 lat.
Dziś ich Wspólnota liczy ponad 30 osób. Są to rodziny wielodzietne, z których znany jest Neokatechumenat, ale i osoby samotne. Najstarsze małżeństwo to siedemdziesięciolatkowie, najmłodsi - licealiści i studenci. - Generalnie jest taka zasada - tłumaczy Marek - że przyjmuje się młodzież od 15. roku życia, jeśli są to dzieci z rodzin Wspólnoty, to można od 14. roku. Trzeba też wiedzieć, że Neokatechumenat nie jest stowarzyszeniem ani żadną organizacją. Udział w spotkaniach jest dobrowolny.

Doskonalą się w wierze

Moi rozmówcy tłumaczyli, że Droga Neokatechumenalna to doskonalenie się w wierze, które dokonuje się w małej wspólnocie, zawsze przy parafii. Prezbiterem jest proboszcz lub inny kapłan przez proboszcza wyznaczony do tej funkcji. Droga jest okresem chrześcijańskiej formacji, której ukończenie zapewnia ukształtowanie dojrzałych chrześcijan, a opiera się na trzech elementach: Słowie Bożym, które celebruje się raz w tygodniu, Eucharystii, która w każdy sobotni wieczór proponuje wiernym przymierze z Bogiem i uczy dziękczynienia, a przede wszystkim daje im Chrystusa, oraz na wzajemnym wspieraniu się w pokonywaniu kolejnych etapów. - Ważne jest - tłumaczy Lucyna - aby Słowo Boże wypełniło się w życiu każdego, kto należy do wspólnoty. Codziennie coraz pełniej uświadamiamy sobie, że Pan Bóg działa we wszystkich wydarzeniach życia: tych dobrych i tych złych. Dopiero z perspektywy czasu można zrozumieć, że to czego się nie akceptowało, po pewnym czasie okazuje się dobre i służy np. temu, żeby się nawrócić. - Trzeba też dodać, że Droga Neokatechumenalna jest duszpasterstwem ewangelizacji - wyjaśnia Marek. - My mamy być znakiem dla tych, którzy chociaż zostali ochrzczeni, to do kościoła nie chodzą. Toteż wiele osób będących na Drodze wyjeżdża na misje, głosi Dobrą Nowinę.

Zmienia się ich życie

Osoby z Neokatechumenatu, które poznałam, wyróżniają się wewnętrzną radością, pokojem i wiarą. Znają Biblię i często się na nią powołują. - Im bardziej żyjemy w konsumpcyjnym świecie - mówi Adam - tym trudniej oprzeć się na Bogu. A tymczasem trwanie we wspólnocie sprawia, że my staramy się coraz bardziej zaufać Panu. I takie pełne zaufanie daje Droga. To nie jest tak, że my się spotykamy, czytamy Pismo św., a potem idziemy do swoich spraw. Pan Bóg oczekuje od nas konkretnych decyzji, postaw, czasem doświadcza i oczekuje z naszej strony pełni zaufania. Z kolei Lucyna przyznaje, że odkąd zdecydowali się z mężem wejść na Drogę, ich życie bardzo się zmieniło. Marek, jej mąż, który dotychczas był zawsze zapracowany, znalazł czas na wyjazdy, na rodzinne i wspólnotowe spotkania, na prowadzenie katechez wstępnych. Ona również odzyskała pogodę ducha, wie czemu służą jej praca, jej codzienne zmaganie się z życiem, na które teraz nie narzeka.
Podczas wspomnianego jubileuszu wspólnot neokatechumenalnych archidiecezji krakowskiej kard. Stanisław Dziwisz powiedział do zebranych m.in.: „...Drodzy moi przyjaciele (...) przed nami Nowa Ewangelizacja, którą zapoczątkował w świecie Kiko i Carmen. Bądźcie i wy wierni w naszej diecezji dla wielkiego dzieła Nowej Ewangelizacji (...) Bóg zapłać (...) za to świadectwo życia chrześcijańskiego. (...) Za radykalizm ewangeliczny. Odczytanie Ewangelii do końca. Tego świadectwa potrzebuje kościół, potrzebują kapłani, potrzebuje dzisiejszy świat...”.

Pisząc artykuł korzystałam z:
1. Oficjalnej strony Drogi Neokatechumenalnej:
www.camminoneocatecumenale.it/pl/notastorica.htm
2. Strony Wspólnot Neokatechumenalnych Archidiecezji Krakowskiej:
www.free.polbox.pl/n/neodroga

2008-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Kult Niepokalanego Serca Maryi

Niedziela Ogólnopolska 25/2004

[ TEMATY ]

Matka Boża

BOŻENA SZTAJNER/ NIEDZIELA

Do ogłoszenia przez Piusa IX 8 grudnia 1854 r. dogmatu o Niepokalanym Poczęciu przyczynił się niewątpliwie kult Serca Najświętszej Maryi Panny. Rozwijał się równolegle z kultem Najświętszego Serca Jezusa, a swymi początkami sięgał czasów średniowiecza. Już w XIV wieku pojawiły się obrazy i rzeźby przebitego siedmioma mieczami serca Bolesnej Matki Zbawiciela. W połowie XVII wieku św. Jan Eudes rozpowszechniał obrazy Matki Bożej, ukazującej - na podobieństwo Jezusa - swe Serce. Na „cudownym medaliku”, rozpowszechnianym po objawieniach, jakie w 1830 r. miała św. Katarzyna Laboure, pod monogramem „M” widnieją dwa serca: Jezusa i Maryi. Także założone w Paryżu w 1836 r. Bractwo Matki Bożej Zwycięskiej szerzyło cześć Serca Maryi. W XIX wieku powstały liczne zgromadzenia zakonne pod wezwaniem Serca Maryi lub Serc Jezusa i Maryi. Do zaistnienia kultu i nabożeństwa do Niepokalanego Serca Maryi najbardziej przyczyniły się objawienia, jakie miały miejsce w 1917 r. w Portugalii. Kiedy 13 maja troje dzieci: Łucja (lat 10), jej brat cioteczny Franciszek (lat 9) i jego siostra Hiacynta (lat 8) pasły niedaleko od Fatimy owce, ujrzały w południe silny błysk jakby potężnej błyskawicy, który powtórzył się dwa razy. Zaniepokojone dzieci zaczęły zbierać się do domu, gdy ujrzały na dębie postać Matki Bożej i usłyszały Jej głos: „Nie bójcie się, przychodzę z nieba. Czy jesteście gotowe na cierpienia i pokutę, aby sprawiedliwości Bożej zadośćuczynić za grzechy, jakie Jego majestat obrażają? Czy jesteście gotowe nieść pociechę memu Niepokalanemu Sercu?”. Matka Boża poleciła dzieciom, aby przychodziły na to miejsce 13. dnia każdego miesiąca. W trzecim objawieniu, 13 lipca, prosiła, aby w każdą pierwszą sobotę miesiąca była przyjmowana Komunia św. wynagradzająca. Podczas tych objawień Matka Boża wielokrotnie sama nazwała swe serce „niepokalanym”. W piątym objawieniu, 13 września, poleciła dzieciom, aby często odmawiały Różaniec w intencji zakończenia wojny. Ostatnie zjawienie się Matki Bożej - 13 października oglądało ok. 70 tys. ludzi. Od samego rana padał deszcz. Nagle rozsunęły się chmury i ukazało się słońce. Z tłumu dały się słyszeć okrzyki przerażenia: bowiem słońce zaczęło zataczać koła po niebie i rzucać strumienie barwnych promieni... Objawienia fatimskie stawały się coraz bardziej sławne i wywoływały coraz żywsze zainteresowanie, m.in. ze względu na zapowiedziane w nich wydarzenia, a zwłaszcza na tzw. tajemnicę, która została przekazana wyłącznie do wiadomości papieża. Dziś znamy jej treść. Matka Boża zapowiadała nadejście jeszcze straszliwszych wojen niż ta, która się kończyła. Zapowiadała nowe prześladowanie Kościoła, zamach na papieża, rewolucję w Rosji. Prosiła, aby Jej Niepokalanemu Sercu poświęcić cały świat, a zwłaszcza Rosję. Krwawa bolszewicka rewolucja wybuchła, kiedy jeszcze trwały objawienia. Jej ofiarą stał się również Kościół w Meksyku (1925 r.) oraz w Hiszpanii (1936 r.). A mimo to ostatnie z fatimskich poleceń Maryi nie zostało szybko spełnione. Dopiero kiedy wybuchła II wojna światowa, przypomniano sobie „tajemnicę fatimską” i 13 października 1942 r., w 15-lecie objawień, papież Pius XII drogą radiową ogłosił całemu światu, że poświęcił rodzaj ludzki Niepokalanemu Sercu Maryi. Pius XII polecił, aby aktu poświęcenia dokonały poszczególne kraje. Pierwsza, z udziałem prezydenta państwa, uczyniła to Portugalia. 4 maja 1944 r. papież ustanowił dzień 22 sierpnia świętem Niepokalanego Serca Maryi. W Polsce zawierzenia naszego narodu Niepokalanemu Sercu Maryi dokonał dopiero po zakończeniu wojny - 8 września 1946 r. - Prymas Polski kard. August Hlond w obecności całego Episkopatu i około miliona pielgrzymów zgromadzonych na Jasnej Górze przed obrazem Matki Bożej Częstochowskiej. Do tego zawierzenia nawiązał kard. Stefan Wyszyński, kiedy w latach 1956, 1966 i 1971 oddawał naród polski w macierzyńską niewolę Maryi za wolność Kościoła w ojczyźnie i na całym świecie. W następnych latach akty te były ponawiane. Kościół w Polsce zawierzał także Maryi Jan Paweł II za każdym swym pobytem na Jasnej Górze. Niby życzeniu Matki Bożej stało się zadość, ale trudno w akcie papieża Piusa XII dopatrzyć się wyraźnego zawierzenia Niepokalanemu Sercu Maryi Rosji. Niebawem też czerwony smok rozciągnął panowanie nad wieloma krajami, a na jego krwiożerczą służbę oddało się wielu intelektualistów całego świata. Wydawało się, że wkrótce rzuci do swych stóp całą ludzkość. Wobec wciąż szalejącego bezbożnictwa wielu biskupów postulowało dokładne spełnienie prośby Fatimskiej Pani. W latach 1950-55 figura Matki Bożej Fatimskiej pielgrzymowała po wielu krajach. Wprawdzie na zakończenie Soboru Watykańskiego II (1964 r.) Paweł VI ogłosił Matkę Jezusa Matką Kościoła i posłał do Fatimy złotą różę, nie doszło jednak do postulowanego zawierzenia świata i Rosji Jej Niepokalanemu Sercu. Dopiero wydarzenia z 13 maja 1981 r. - zamach na Papieża na Placu św. Piotra - przypomniały fatimską przepowiednię. Ojciec Święty Jan Paweł II spełnia wreszcie prośbę Matki Najświętszej i 7 czerwca 1981 r. zawierza ponownie całą ludzką rodzinę i Rosję Jej Niepokalanemu Sercu. Na owoce tego zawierzenia nie trzeba było długo czekać. Jesteśmy zobowiązani dawać świadectwo faktom, które dokonały się na naszych oczach. Reforma liturgii w 1969 r. przeniosła święto Niepokalanego Serca Maryi na pierwszą sobotę po uroczystości Serca Pana Jezusa. W tym roku przypadnie ono 19 czerwca. Odprawiane zaś we wszystkie pierwsze soboty miesiąca nabożeństwa wynagradzające przypominają nam obowiązek podejmowania pokuty i zadośćuczynienia za grzechy współczesnego nam świata i za nasze grzechy.
CZYTAJ DALEJ

Zmiany kapłanów 2025 r.

Maj i czerwiec to miesiąc personalnych zmian wśród duchownych. Przedstawiamy bieżące zmiany księży proboszczów i wikariuszy w poszczególnych diecezjach.

Biskupi w swoich diecezjach kierują poszczególnych księży na nowe parafie.
CZYTAJ DALEJ

Łódź: poświęcenie obrazu Najświętszego Serca Jezusowego

2025-06-28 11:10

[ TEMATY ]

archidiecezja łódzka

Piotr Drzewiecki

Poświęcenia i wprowadzenia do dolnego kościoła obrazu Najświętszego Serca Jezusowego dokonał ks. Przemysław Szewczyk podczas odpustu parafialnego.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję