W ówczesnym społeczeństwie lwowskim, gdzie rozpoczęła się działalność Zgromadzenia, m. Antonina Mirska dała się poznać jako osoba obdarzona przez Boga wielką wrażliwością na ludzkie cierpienie - religijne i moralne, a także materialne ubóstwo dzieci i młodzieży. Posiadała wyjątkowy charyzmat miłosierdzia wobec dziewcząt, które zeszły na złą drogę. Pomagała im wrócić do domu miłosiernego Ojca. Była świadkiem nadziei, która nie boi się budować domu swego życia, życia wychowanek i całego zastępu sióstr, na Skale, którą jest Jezus Chrystus.
Dwa lata temu obchodziłyśmy 100-lecie jej śmierci, a z woli Boga w tym Roku Jubileuszowym dana była nam łaska ekshumacji jej doczesnych szczątków i przeniesienia ich z Rodatycz (Ukraina) do Domu Generalnego w Grodzisku Mazowieckim.
Na ziemiach polskich pierwszym domem, jaki Matka Antonina założyła i do którego często powracała, był sierociniec w Łące koło Rzeszowa. Otrzymany od Zofii Dietrichstein-Potockiej stary pałac jej rodziny stał się dla wielu młodych, osieroconych dziewcząt prawdziwym domem i miejscem schronienia przed biedą i grzechem. Za 2 lata również w tej placówce świętować będziemy 150 lat istnienia i nieprzerwanej działalności sióstr, które mimo zmiany profilu placówki, wciąż pochylają się nad najbardziej potrzebującymi, cierpiącymi i opuszczonymi.
Domy założone przez naszą Matkę na ziemiach wschodnich, po II wojnie światowej zostały nam odebrane, dlatego Dom w Łące jest dla nas szczególnie ważny, to tu wciąż czujemy duchową obecność naszej Założycielki, tu jej duch nadal nami kieruje i nas umacnia.
Jako Siostry Opatrzności Bożej, jak wskazuje sama nazwa Zgromadzenia, staramy się ufać bezgranicznie Bożej Opatrzności. Same w swoim życiu doświadczamy miłującej troski Pana Boga i chcemy tę troskę, miłość i Opatrzność zanieść drugiemu człowiekowi. Idąc za wezwaniem Chrystusa i Kościoła, wierne duchowi Matki Założycielki - „by niczego nie stawiać ponad miłość Chrystusa” - Zgromadzenie podejmuje różne formy apostolstwa.
Prawie 350 sióstr kontynuuje rozpoczęte 150 lat temu dzieło ratowania dusz ludzkich. Katechizujemy, prowadzimy przedszkola, internaty i zakłady opiekuńczo-wychowawcze, włączamy się w dzieło misyjne Kościoła, głosząc pochwałę Bożej Opatrzności w Japonii, Kamerunie we Włoszech, Szwajcarii i na Ukarainie.
W obecnej konsumpcyjnej rzeczywistości istnienie zgromadzeń zakonnych stanowi dla wielu znak sprzeciwu. Jako osoby konsekrowane chcemy pokazać światu, że ważniejsze w życiu powinno być nie to, co się posiada, ale to, kim się jest. Sługa Boża m. Antonina Mirska pozostawiła wielkie dziedzictwo, wzór duszpasterskiej wrażliwości i troski o człowieka młodego, tak często zagubionego i osieroconego we współczesnym świecie. Chociaż czasy, w których przyszło nam żyć, odbiegają od czasów, w których żyła i apostołowała nasza Matka, problemy moralne i społeczne pozostają te same. Dzieci i młodzież nadal oczekują pomocy, tak w dziedzinie oświaty, jak i wychowania.
Jubileusz jest dla nas czasem wielkiego dziękczynienia Bogu i naszym świętym patronom, ale także ludziom, którzy nam dobrze czynią i na różne sposoby pomagali i nadal służą pomocą siostrom i dziełom prowadzonym przez Zgromadzenie w Polsce i na misjach. Jest też zachętą, by dzielić się dobrem duchowym, w którym Bóg nas tak obdarza, a szczególnie tym wielkim skarbem, który nas obdarzył w osobie naszej założycielki - sługi Bożej m. Antoniny Mirskiej.