Grodziec to od 1975 r. dzielnica Będzina. Jako wieś książęca została wspomniana po raz pierwszy w 1254 r., kiedy z nadania księcia opolskiego Władysława przeszła na własność klasztoru Norbertanek w Zwierzyńcu pod Krakowem. Patronat ten trwał niezmiennie do czasów rozbiorów. Nazwa miejscowości pochodzi od wyrazu „grodza, grodze, grodz”, co można tłumaczyć jako nasyp, obwałowanie lub płot. Niektórzy wywodzą ją od nieistniejącego tu grodu, grodziska, jednak ta teza nie znajduje potwierdzenia. Pierwotnie określano miejscowość jako: Grodez, Grodecz, Grodzecz, Grodzyecz, a od 1877 r. przyjęła się nazwa Grodziec.
Z 1301 r. pochodzi pierwsza wzmianka o kościele, kiedy wspomniany został tamtejszy pleban, Jakub. Z „Liber beneficjorum” Jana Długosza z 1470-80 r. pochodzi informacja o znajdującym się ówcześnie drewnianym kościele pw. św. Katarzyny. Drewniana świątynia przetrwała do początku XVIII wieku, kiedy po pożarze w 1721 r. z inicjatywy proboszcza ks. Wojciecha Ciołkowicza wybudowano nowy, murowany kościół. Jego poświęcenia dokonał 23 kwietnia 1744 r. biskup krakowski Michał Kunicki. Pierwotnie na wyposażenie wnętrza składało się 5 ołtarzy: główny z obrazem Najświętszej Maryi Panny z Dzieciątkiem, św. Antoniego, św. Katarzyny Aleksandryjskiej, św. Wojciecha i Świętych Aniołów Stróżów. Przy tym ostatnim znajdowało się bractwo Świętych Aniołów Stróżów utworzone w 1653 r. za proboszcza Wojciecha Lipnickiego. W latach 1931-32 staraniem parafian i proboszcza ks. Stanisława Bilskiego, według projektu Henryka Oderfelda, do kościoła dobudowano nawę główną i kruchtę, a ze starego kościoła utworzono prezbiterium.
O szczególnej czci dla Maryi w grodzieckim kościele może świadczyć pochodzący z XVI wieku, umieszczony w głównym ołtarzu wizerunek Najświętszej Maryi Panny z Dzieciątkiem nazywany obrazem Matki Bożej Grodzieckiej. Na podstawie spisu inwentarza z wizytacji w 1784 r. dowiadujemy się, że był on udekorowany 8 diamentami. W tym czasie najprawdopodobniej dodano barokową sukienkę. Matka Boża przedstawiona została frontalnie, w półpostaci, podtrzymując na lewym ramieniu swego Syna, a w prawej trzymając kwiat róży. Jezus prawą rękę unosi w geście błogosławieństwa, a w lewej dzierży królewskie jabłko. Pociągłą twarz Maryi z wysokim czołem, delikatnym zarysem brwi i rumianymi policzkami rozpogadza subtelny uśmiech. Jej oczy spoglądają wprost na patrzącego. Głowę okrywa część płaszcza, na której znajduje się korona podtrzymywana przez 2 unoszące się anioły. Dzieciątko o owalnej twarzy z delikatnymi rumieńcami, dużymi oczami spoglądającymi nie na Matkę, lecz przed siebie, posiada także umieszczoną na głowie zamkniętą koronę stanowiącą jedną całość z ozdobną, pozłacaną sukienką. Tło stanowi dodana współcześnie tkanina.
W symbolice chrześcijańskiej pachnące zioła, piękne kwiaty symbolizują duchową pełnię Maryi, jako „najdorodniejszego ziemskiego owocu”. Trzymany przez Matkę Bożą kwiat róży posiada rozbudowane znaczenie.
Róża jest m.in. symbolem wieczności i przemijania, śmierci i zmartwychwstania, niezniszczalności i kruchości życia oraz uduchowienia, doskonałości, mądrości, miłości i piękna. Najświętsza Maryja Panna, nazywana w Litanii Loretańskiej „Różą duchowną”, jest Królową Ogrodu Bożego, którym jest stworzony przez Boga świat. Maryja, jako najpiękniejszy kwiat ludzkości, w grodzieckim wizerunku wprawia nie tylko w zachwyt, ale niestrudzenie wiedzie do „najpiękniejszego z synów ludzkich” - Chrystusa.