Trochę historii

Klasztor Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach powstał jako fundacja księcia Aleksandra Lubomirskiego. Złożył on na ręce kard. Albina Dunajewskiego duży fundusz na cel dobroczynny, z którego w 1889 r. zakupiono kilkanaście hektarów pola we wsi Łagiewniki pod Krakowem, a następnie wybudowano zakład dla dziewcząt moralnie zaniedbanych, kaplicę i klasztor dla Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Całą posesję otoczono murowanym parkanem i nazwano " Józefowem" ku czci św. Józefa, któremu siostry przypisywały uproszenie tej fundacji dla prowadzenia swego dzieła apostolskiego.

20 sierpnia 1891 r. kard. Albin Dunajewski poświęcił kaplicę pod wezwaniem św. Józefa i większe skrzydło zabudowań klasztornych przeznaczone na Dom Miłosierdzia dla dziewcząt i kobiet potrzebujących głębokiej odnowy moralnej. Siostry prowadziły w nim pracę wychowawczą, którą od początku opierano na poszanowaniu godności osoby ludzkiej, pielęgnowaniu wartości chrześcijańskich, a przede wszystkim budzeniu ufności wobec Boga bogatego w miłosierdzie oraz przygotowaniu do pracy zawodowej i samodzielnego, godnego życia w społeczeństwie. Ważną rolę w procesie wychowania odgrywała praca, która była zarazem źródłem utrzymania dla sióstr i wychowanek. W łagiewnickim Domu Miłosierdzia pod kierunkiem sióstr prowadzono pracownie usługowe haftu białego i kolorowego, tkactwa, pralnię, introligatornię, uczono pracy w ogrodnictwie i na gospodarstwie.

Praca wychowawcza w formie całkowitej opieki nad dziewczętami i kobietami potrzebującymi głębokiej moralnej odnowy w tzw. Domu Miłosierdzia prowadzona była od początku istnienia klasztoru do 1962 r., kiedy to władze państwowe odebrały zgromadzeniu zakład wychowawczy i większą część posesji, pozostawiając do jego dyspozycji jedno skrzydło zabudowań klasztornych, kaplicę, część ogrodu i cmentarz. Kilka lat później (w 1969 r.) w klasztorze siostry zorganizowały ośrodek opieki otwartej dla młodzieży nieprzystosowanej społecznie pod nazwą "Źródło", który funkcjonował do 1991 r.

W 1989 r. władze państwowe zwróciły zgromadzeniu zakład wychowawczy dla dziewcząt, który aktualnie nosi nazwę Młodzieżowego Ośrodka Wychowawczego. W nim siostry prowadzą internat oraz 3 szkoły ponadpodstawowe: liceum oraz zawodową szkołę fryzjerską i gastronomiczną dla dziewcząt w wieku 15-18 lat, które potrzebują pomocy i odnowy moralnej.

Prawie od samego początku istnienia tego klasztoru w Krakowie-Łagiewnikach, bo od roku 1893, mieści się w nim nowicjat, który z krótką przerwą prowadzony jest do dzisiaj. W nim w ciągu dwóch lat młode pokolenia sióstr przygotowują się do życia zakonnego i prowadzenia dzieła apostolskiego.

O Siostrze Faustynie

Siostra Faustyna urodziła się 25 sierpnia 1905 r. jako trzecie z dziesięciorga dzieci w rodzinie Marianny i Stanisława Kowalskich, rolników ze wsi Głogowiec. Na chrzcie św. w kościele parafialnym w Świnicach Warckich otrzymała imię Helena. Od dzieciństwa odznaczała się umiłowaniem modlitwy, pracowitością, posłuszeństwem i wielką wrażliwością na ludzką biedę. W dziewiątym roku życia przystąpiła do I Komunii św., którą głęboko przeżyła, świadoma obecności Boskiego Gościa w swej duszy. Do szkoły chodziła nie całe trzy lata i jako kilkunastoletnia dziewczyna opuściła rodzinny dom, by na służbie u zamożnych rodzin w Aleksandrowie, Łodzi i Ostrówku zarobić na własne utrzymanie i pomóc rodzicom.

Głos powołania odczuwała w swej duszy już od siódmego roku życia, ale wobec braku zgody rodziców na wstąpienie do klasztoru próbowała go w sobie zagłuszyć. Przynaglona jednak wizją cierpiącego Chrystusa wyjechała do Warszawy i tam 1 sierpnia 1925 r. wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. W klasztorze, jako s. Maria Faustyna, przeżyła trzynaście lat, pełniąc obowiązki kucharki, ogrodniczki i furtianki w wielu domach zgromadzenia, najdłużej w Krakowie, Wilnie i Płocku.

Na zewnątrz nic nie zdradzało jej niezwykle bogatego życia mistycznego. Gorliwie spełniała wszystkie prace, wiernie zachowywała reguły zakonne, była skupiona, milcząca, a przy tym naturalna, pełna życzliwej i bezinteresownej miłości. Jej życie, na pozór bardzo zwyczajne, monotonne i szare, kryło w sobie nadzwyczajną głębię zjednoczenia z Bogiem.

Lata jej zakonnego życia obfitowały w nadzwyczajne łaski: objawienia, wizje, ukryte stygmaty, uczestnictwo w męce Pańskiej, dar bilokacji, czytania w duszach ludzkich, proroctwa czy rzadko spotykany dar mistycznych zrękowin i zaślubin. Żywy kontakt z Bogiem, Matką Najświętszą, aniołami, świętymi, duszami czyśćcowymi - cały świat nadprzyrodzony był dla niej nie mniej realny i rzeczywisty niż ten, który dostrzegała zmysłami. Mimo tak wielkiego obdarowania łaskami nadzwyczajnymi wiedziała, że nie one stanowią o istocie świętości.

Posłannictwo s. Faustyny zostało zapisane w jej Dzienniczku, który prowadziła na życzenie Pana Jezusa oraz spowiedników. Zaczęła go pisać w roku 1934. Pierwszy wiersz i notatka nosi datę: 28 lipca 1934 r. Zanotowała w nim wiernie wszystkie słowa Pana Jezusa, a także opisała zetknięcia swej duszy z Nim. To dzieło w sposób niezwykły przybliża tajemnicę miłosierdzia Bożego. Zachwyca ono nie tylko ludzi prostych, ale także naukowców, którzy odkrywają w nim dodatkowe źródło dla badań teologicznych. Dzienniczek został przetłumaczony na wiele języków, m. in. angielski, niemiecki, włoski, hiszpański, francuski, portugalski, arabski, rosyjski, węgierski, czeski i słowacki.

Siostra Faustyna wyniszczona chorobą i różnymi cierpieniami, które znosiła jako dobrowolną ofiarę za grzeszników, w pełni dojrzała duchowo i mistycznie zjednoczona z Bogiem, zmarła w Krakowie 5 października 1938 r., mając zaledwie 33 lata. Sława świętości jej życia rosła wraz z rozszerzaniem się nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego i w miarę łask wypraszanych przez jej wstawiennictwo. W latach 1965-67 w Krakowie przeprowadzono proces informacyjny dotyczący jej życia i cnót, a w 1968 r. rozpoczęto w Rzymie proces beatyfikacyjny, który ukończono w grudniu 1992 r. 18 kwietnia 1993 r. na Placu św. Piotra w Rzymie Ojciec Święty Jan Paweł II dokonał aktu jej beatyfikacji, a 30 kwietnia 2000 r. została kanonizowana. Jej relikwie spoczywają w sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach.

Rozbudowa kaplicy - budowa kościoła

Żywiołowo rozwijający się kult Miłosierdzia Bożego według form przekazanych przez s. Faustynę i rosnąca sława świętości jej życia zaczęły przyciągać do Krakowa-Łagiewnik coraz liczniejsze rzesze pielgrzymów. Ojciec Święty Jan Paweł II nazwał to miejsce stolicą kultu Miłosierdzia Bożego.

Metropolita krakowski - kard. Franciszek Macharski podniósł 1 listopada 1992 r. łagiewnicką kaplicę klasztoru Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia do rangi sanktuarium. Tutaj znajdują się: łaskami słynący obraz Pana Jezusa Miłosiernego oraz doczesne szczątki s. Faustyny, do których pielgrzymują ludzie z całej Polski i świata, aby w tym miejscu prosić o wstawiennictwo pokorną Apostołkę Bożego Miłosierdzia. O skuteczności jej pośrednictwa świadczą tysiące podziękowań za otrzymane łaski i doczesne dobrodziejstwa.

W roku 1999 sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach odwiedziło blisko milion pielgrzymów z kraju i zagranicy. W samym święcie Bożego Miłosierdzia wzięło udział około 130 tys. wiernych, przybywających tutaj już od piątku wieczorem. Siostry pracujące wygłosiły 411 prelekcji o życiu i posłannictwie s. Faustyny, w tym 342 w językach obcych. Odnotowano pobyty zorganizowanych grup pielgrzymów z 33 krajów, w tym: z Austrii, Niemiec, Węgier, Słowacji, Hiszpanii, Japonii, USA, Kanady, Sri Lanki, Filipin, Hong Kongu, Łotwy, Singapuru, Syrii, Libanu, Sudanu, Chile, Brazylii, Rosji, Paragwaju, Wielkiej Brytanii, Irlandii, Turcji, Meksyku, Wietnamu, Chin, Szwajcarii, Boliwii, Portugalii, Wyspy Guam oraz Trynidadu i Tobago. Wobec tak żywiołowo rosnącej liczby osób pragnących nawiedzić łagiewnickie sanktuarium, rozbudowa istniejącej kaplicy stała się nieodzowna. (Rozmowę na ten temat, zamieszczamy obok).

Rozbudowę, a właściwie budowę nowej świątyni rozpoczęto w 1999 r. Zakończenie planowane jest latem br. W sierpniu spodziewana jest konsekracja świątyni przez Papieża Jana Pawła II.