Reklama

„W trosce o toruńską katedrę”

Niedziela toruńska 15/2011

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

W trosce o toruńską katedrę” - pod tym hasłem 25 marca, w uroczystość Zwiastowania Pańskiego, odbyła się w Toruniu konferencja dedykowana bp. Andrzejowi Suskiemu w roku jubileuszowym jego 25-lecia sakry biskupiej. Sesja uświetniła także 19. rocznicę powstania diecezji toruńskiej i podniesienia do godności katedry kościoła pw. św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty.
Konferencja rozpoczęła się o godz. 10. w Auli Collegium Maximum UMK przy pl. Rapackiego 1. Słowo wstępne wygłosił ks. prał. Marek Rumiński, proboszcz parafii katedralnej, pomysłodawca i gospodarz uroczystości. - Katedra jest dumą Torunia. Toruń jest dumny z katedry - powiedział ks. prał. Rumiński i wyraził nadzieję, że podjęte wspólne działania parafii katedralnej z włodarzami miasta i Uniwersytetem Mikołaja Kopernika nie tylko wzbudzą zainteresowanie katedrą, lecz także przyczynią się do konserwacji tej zabytkowej świątyni. W swoim wystąpieniu podkreślił wyjątkowość przeżywanego roku jubileuszowego 25-lecia sakry biskupiej bp. Andrzeja Suskiego. Odśpiewano „Plurimos Annos” i wręczono kwiaty Jubilatowi.
Sesję przedpołudniową poprowadziła prof. dr hab. Jadwiga Łukaszewicz. Tematem była „Wartość dawności i wyzwania konserwatorskie katedry toruńskiej”. Pierwsza prelegentka prof. Elżbieta Pilecka wygłosiła wykład „Budowanie i trwanie - karty z dziejów świątyni pw. Świętych Janów Toruniu”. Przedstawiła w nim proces powstawania toruńskiej katedry oraz troskę mieszkańców o jej piękno na przestrzeni wieków. Podkreśliła, że wierni chcieli nie tylko w tej świątyni się modlić, lecz także trwać, czego świadectwem są tablice pamiątkowe i epitafia. Historia narastania zabytków kościoła Świętych Janów wskazuje na jego wielką, bezcenną wartość artystyczną i historyczną.
Prof. Jadwiga Łukaszewicz w swoim wystąpieniu przedstawiła stan prac konserwatorskich realizowanych w bazylice Świętojańskiej od 1992 r., w którym Jan Paweł II ustanowił diecezję toruńską i podniósł kościół Świętych Janów do rangi katedry. Prace konserwatorskie pozwalają na odkrywanie nowych tajemnic najstarszej świątyni Torunia. W 2007 r. dokonano odkrycia na jednym z filarów gotyckiego malowidła z XIII wieku przedstawiającego scenę ukrzyżowania Chrystusa. Prelegentka zaznaczyła, że w prace konserwatorskie w latach 1992-2010 zaangażowane były setki ludzi, wszyscy wkładali w ten proces swą wiedzę i umiejętności, działali w dobrej wierze i w trosce o katedrę. Prof. Łukaszewicz wezwała uczestników spotkania do troski o cenny dorobek, jaki pozostawili nam nasi przodkowie.
Kolejną prelegentką była prof. Bogumiła Rouba, która przedstawiła projekt konserwatorski dla katedry toruńskiej. Podkreśliła, że prace konserwatorskie Świętojańskiej bazyliki wymagają wielkiego nakładu sił i kompetencji. Konserwacja poszczególnych zabytków świątyni nie może być realizowana samodzielnie, w sposób wyizolowany. Takie podejście może doprowadzić do zaburzenia spójności estetyki, dlatego niezbędne było stworzenie szczegółowego projektu konserwatorskiego uwzględniającego nawarstwienia, jakie dokonały się przez wieki w katedrze toruńskiej. Powstanie tego projektu poprzedzały precyzyjne badania, które trwały przez 4 lata. Podczas badań dokonano setek odkrywek malowideł ściennych, co pozwoliło na uwzględnienie wszystkich elementów wystroju wnętrza katedry w spójnym, szczegółowym projekcie konserwatorskim.
Tematyką sesji popołudniowej było ukazanie katedry Świętych Janów na tle zadań projektu unijnego „Toruńska Starówka”. Uczestnicy konferencji mogli wysłuchać prelekcji Małgorzaty Musiela, prezes Restauro Sp. z o.o. p.t., która mówiła o problemach z konserwacją elewacji związanych ze złym stanem technicznym budowli (liczne pęknięcia, przesunięcia, zawilgocenie, działanie mikroorganizmów czy gołębi oraz wcześniejsze działania konserwatorskie). Projekt konserwacji przewiduje także renowację wnętrz, której finalizacja przewidziana jest na 2013 r. Prezes Musiela zaprezentowała rewelacyjne odkrycia nieznanych dotąd malowideł, które zostały odsłonięte podczas badań przy zastosowaniu metod nieniszczących polichromii.
Na zakończenie sesji dr Bartosz Mitka zaprezentował nową „Platformę Edukacyjną - Katedra Świętych Janów w Toruniu”, która dzięki wykorzystaniu animacji trójwymiarowej staje się nieocenionym źródłem wiedzy na temat historii katedry. Platforma powstała dzięki zastosowaniu techniki skanowania laserowego bryły kościoła i jego wnętrza. Jest to pierwsza tego typu prezentacja obiektu sakralnego w Polsce. - Gotyk w 3D to odpowiedź na wyzwania naszych czasów, w których Internet staje się głównym narzędziem edukacji i promocji turystycznej. Zrealizowana po raz pierwszy w historii trójwymiarowa rekonstrukcja kościoła pozwala nam lepiej zrozumieć dzieje świątyni. Zastosowane efektowne animacje wnoszą do prezentacji katedry nową jakość poznawczą, którą z pewnością docenią zarówno mieszkańcy Torunia, jak i odwiedzający miasto turyści - powiedział kustosz i proboszcz toruńskiej katedry ks. prał. Marek Rumiński, inicjator prezentacji katedry w technologii 3D. Zwieńczeniem konferencji była projekcja trójwymiarowego filmu o katedrze w wieży kościoła Świętych Janów. Projekcję poprowadził dr Bartosz Mitka.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2011-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Na drodze do budowy ekspresówki stanęła kapliczka. Co zrobił wykonawca?

2025-06-09 15:39

[ TEMATY ]

kapliczka

GDDKiA

Via Carpatia

droga ekspresowa

S19

Oddział Rzeszów

GDDKiA-Oddział Rzeszów

Kapliczka przy nowo budowanej drodze ekspresowej S19

Kapliczka przy nowo budowanej drodze ekspresowej S19

W Polsce realizowanych jest wiele inwestycji drogowych, w tym droga ekspresowa S19. Jest to część trasy Via Carpatia, która powstaje we wschodniej części Polski, od granicy z Białorusią do granicy ze Słowacją. Na drodze ogromnej inwestycji stanęła mała kapliczka. A właściwie stoi tu już około 100 lat.

Budowa drogi ekspresowej S19 na odcinku Babica - Jawornik to nie tylko monumentalne podpory obiektów, imponujące ilości wykorzystanej stali, betonu, sprzętu oraz ciężka praca ludzi. To również wyjątkowa historia przydrożnych kapliczek, które są integralną częścią podkarpackiego krajobrazu.
CZYTAJ DALEJ

Święty Antoni z Padwy

Po przedstawieniu dwa tygodnie temu postaci św. Franciszka z Asyżu chciałbym dzisiaj opowiedzieć o innym świętym, który należał do pierwszego pokolenia Braci Mniejszych: o Antonim Padewskim czy - jak go się również nazywa - Lizbońskim, nawiązując do miejsca jego urodzenia. Mowa o jednym z najpopularniejszych świętych w całym Kościele katolickim, czczonym nie tylko w Padwie, gdzie wzniesiono wspaniałą bazylikę, w której spoczywają jego doczesne szczątki, ale na całym świecie. Wierni z wielką czcią odnoszą się do jego obrazów oraz figur, przedstawiających go z lilią, symbolem jego czystości, bądź z Dzieciątkiem Jezus na ręku, upamiętniającym cudowne widzenie, o którym wspominają niektóre źródła literackie. Antoni w znaczący sposób przyczynił się do rozwoju duchowości franciszkańskiej dzięki swym wybitnym przymiotom - inteligencji, zrównoważeniu, gorliwości apostolskiej, a przede wszystkim żarliwości mistycznej. Urodził się w Lizbonie w szlacheckiej rodzinie ok. 1195 r. i na chrzcie otrzymał imię Fernando (Ferdynand). Wstąpił do kanoników zachowujących monastyczną Regułę św. Augustyna, najpierw w klasztorze św. Wincentego w Lizbonie, następnie Świętego Krzyża w Coimbrze - renomowanego ośrodka kultury Portugalii. Z zainteresowaniem i zapałem poznawał Biblię i Ojców Kościoła, zdobywając wiedzę teologiczną, którą owocnie wykorzystywał w działalności nauczycielskiej i kaznodziejskiej. W Coimbrze wydarzył się epizod, który w decydujący sposób wpłynął na jego życie: w 1220 r. wystawiono tam relikwie pierwszych pięciu misjonarzy franciszkańskich, którzy udali się do Maroka, gdzie ponieśli śmierć męczeńską. Ich historia zrodziła w młodym Ferdynandzie pragnienie naśladowania ich i postępowania drogą chrześcijańskiej doskonałości: poprosił wówczas o zgodę na opuszczenie kanoników św. Augustyna i zostanie bratem mniejszym. Jego prośba została przyjęta i pod nowym, zakonnym imieniem Antoni on również wyruszył do Maroka. Opatrzność Boża zdecydowała jednak inaczej. Z powodu choroby musiał wrócić do Włoch i w 1221 r. wziął udział w słynnej Kapitule Namiotów w Asyżu, gdzie spotkał też św. Franciszka. Następnie żył czas jakiś w całkowitym ukryciu w klasztorze w pobliżu Forli w północnych Włoszech, gdzie Pan powołał go do innej misji. Wysłany w okolicznościach zupełnie przypadkowych do wygłoszenia kazania z okazji święceń kapłańskich, pokazał, że wyposażony jest w taką wiedzę i dar wymowy, iż przełożeni przeznaczyli go do kaznodziejstwa. Tak oto rozpoczął we Włoszech i we Francji ogromnie intensywną i skuteczną działalność apostolską, by nakłonić sporą liczbę osób, które odeszły od Kościoła, do zmiany decyzji. Był też jednym z pierwszych nauczycieli teologii Braci Mniejszych, jeżeli nie wręcz pierwszym. Rozpoczął swe nauczanie w Bolonii, z błogosławieństwem Franciszka, który, w uznaniu cnót Antoniego, wystosował do niego krótki list, rozpoczynający się tymi słowami: „Podoba mi się, że nauczasz świętej teologii braci”. Antoni położył podwaliny pod teologię franciszkańską, która - uprawiana przez innych wybitnych myślicieli - miała osiągnąć swoje szczyty w postaciach Bonawentury z Bagnoregio i bł. Dunsa Szkota. Kiedy został prowincjałem Braci Mniejszych w Północnych Włoszech, nadal zajmował się kaznodziejstwem, dzieląc je ze sprawowaniem urzędu przełożonego. Gdy skończył misję prowincjała, wrócił w okolice Padwy, dokąd jeszcze kilkakrotnie się udawał. Po niespełna roku zmarł u bram tego miasta - 13 czerwca 1231 r. Padwa, która przyjęła go z miłością i czcią, złożyła mu wieczny hołd czci i pobożności. Sam papież Grzegorz IX - który wysłuchawszy jego kazania, nazwał go „Arką Testamentu” - kanonizował go w 1232 r., również w następstwie cudów, jakie dokonały się za jego wstawiennictwem. W ostatnim okresie życia Antoni zapisał dwa cykle „Kazań”, zatytułowane „Kazania niedzielne” i „Kazania na uroczystości i święta”, przeznaczone dla kaznodziejów i wykładowców teologii z Zakonu Franciszkańskiego. Komentuje w nich teksty Pisma Świętego, prezentowane przez liturgię, wykorzystując patrystyczno-średniowieczną interpretację czterech zmysłów: literackiego lub historycznego, alegorycznego lub chrystologicznego, topologicznego czy moralnego i anagogicznego, który ukierunkowuje ku życiu wiecznemu. Chodzi o teksty teologiczno-homiletyczne, będące odzwierciedleniem żywego przepowiadania, w których Antoni proponuje prawdziwą i właściwą drogę chrześcijańskiego życia. Tak wielkie jest bogactwo nauki duchowej zawartej w „Kazaniach”, że czcigodny papież Pius XII w 1946 r. ogłosił Antoniego doktorem Kościoła, nadając mu tytuł „Doctor Evangelicus”, gdyż z pism tych przebija świeżość i piękno Ewangelii; dziś jeszcze możemy czytać je z wielkim pożytkiem duchowym. W swoim nauczaniu mówi o modlitwie jako związku miłości, która popycha człowieka do słodkiej rozmowy z Panem, przynosząc niewypowiedzianą radość, która łagodnie ogarnia modlącą się duszę. Antoni przypomina nam, że modlitwa potrzebuje atmosfery ciszy, która nie ma nic wspólnego z oderwaniem się od zewnętrznego hałasu, ale jest doznaniem wewnętrznym, mającym na celu usunięcie przeszkód w skupieniu się, spowodowanych przez troski duszy. Według nauczania tego wybitnego doktora franciszkańskiego, modlitwa składa się z czterech niezbędnych postaw, które Antoni określił po łacinie jako „obsecratio”, „oratio”, „postulatio”, „gratiarum actio”. Moglibyśmy je przetłumaczyć następująco: ufne otwarcie serca na Boga, czuła rozmowa z Nim, przedstawienie naszych potrzeb, wysławianie Go i dziękczynienie. W tym nauczaniu św. Antoniego o modlitwie widzimy jeden ze szczególnych rysów teologii franciszkańskiej, którą on zapoczątkował, a mianowicie fundamentalną rolę przyznaną miłości Bożej, która wkracza w sferę uczuć, woli, serca, i będącej także źródłem, z którego wytryska poznanie duchowe, przerastające wszelkie poznanie. Pisze dalej Antoni: „Miłość jest duszą wiary, sprawia, że jest ona żywa; bez miłości wiara umiera” („Kazania na niedziele i święta II”, „Il Messaggero”, Padwa 1979, s. 37). Tylko dusza, która się modli, może dokonać postępów w życiu duchowym: oto uprzywilejowany przedmiot przepowiadania św. Antoniego. Zna on doskonale ułomności ludzkiej natury, skłonność do popadania w grzech, dlatego stale wzywa do walki ze skłonnością do chciwości, pychy, nieczystości oraz do praktykowania cnót ubóstwa i wielkoduszności, pokory i posłuszeństwa, niewinności i czystości. Na początku XIII wieku, w kontekście odrodzenia miast i rozkwitu handlu, wzrastała liczba osób nieczułych na potrzeby ubogich. Z tego też powodu Antoni wielokrotnie wzywa wiernych do myślenia o prawdziwym bogactwie, bogactwie serca, które czyni ich dobrymi i miłosiernymi, i gromadzeniu skarbów dla Nieba. „Bogacze - tak wzywa - zaprzyjaźnijcie się z ubogimi, (...) przyjmijcie ich w swoich domach: to oni, ubodzy, przyjmą was potem w wieczne mieszkanie, gdzie jest piękno pokoju, ufność w bezpieczeństwo oraz obfity spokój wiecznej sytości” (tamże, s. 29). Czyż nie widzimy, Drodzy Przyjaciele, że to nauczanie jest bardzo ważne także dziś, gdy kryzys finansowy i poważne nierówności gospodarcze zubożają wiele osób i stwarzają warunki nędzy? W encyklice „Caritas in veritate” przypominam: „Ekonomia bowiem potrzebuje etyki dla swego poprawnego funkcjonowania; nie jakiejkolwiek etyki, lecz etyki przyjaznej osobie” (n. 45). Antoni, w szkole Franciszka, stawia zawsze Chrystusa w centrum życia i myślenia, działania i kaznodziejstwa. I to jest drugi rys typowy dla franciszkańskiej teologii: chrystocentryzm. Kontempluje ona z upodobaniem i wzywa do kontemplacji tajemnic człowieczeństwa Pana, w szczególny sposób tajemnicy Narodzenia, które wywołują w nim uczucia miłości i wdzięczności dla Bożej dobroci. Również widok Ukrzyżowanego inspiruje w nim myśli o wdzięczności dla Boga i szacunku dla godności osoby ludzkiej, tak iż wszyscy, wierzący i niewierzący, mogą znaleźć w niej to znaczenie, które wzbogaca życie. Antoni pisze: „Chrystus, który jest twoim życiem, wisi przed tobą, abyś patrzył na krzyż jak w lustro. Będziesz mógł tam poznać, jak śmiertelne były twoje rany, których żadne nie uleczyłoby lekarstwo, jak tylko krew Syna Bożego. Jeśli dobrze się przyjrzysz, będziesz mógł zdać sobie sprawę, jak wielka jest twoja godność ludzka i twoja wartość (...). W żadnym innym miejscu człowiek nie może lepiej uświadomić sobie, jak wiele jest wart, jak wtedy, gdy spogląda w lustro krzyża” („Kazania na niedziele i święta III”, str. 213-214). Drodzy Przyjaciele, oby Antoni Padewski, tak bardzo czczony przez wiernych, mógł wstawiać się za całym Kościołem, a zwłaszcza za tymi, którzy poświęcają się kaznodziejstwu. Oni zaś, czerpiąc natchnienie z jego przykładu, niech troszczą się o łączenie mocnej i zdrowej nauki ze szczerą i żarliwą pobożnością i zwięzłością przekazu. W obecnym Roku Kapłańskim módlmy się, aby kapłani i diakoni pełnili pilnie tę posługę głoszenia i aktualizacji Słowa Bożego wiernym, przede wszystkim w homiliach liturgicznych. Niech będą one skutecznym przedstawieniem odwiecznego piękna Chrystusa, właśnie tak jak zalecał Antoni: „Kiedy głosisz Chrystusa, otwiera On twarde serca; gdy wzywasz Go, osładza gorzkie pokusy; gdy myślisz o Nim, rozjaśnia Twoje serce; kiedy o Nim czytasz, nasyca twój umysł” („Kazania na niedziele i święta III”, str. 59).
CZYTAJ DALEJ

Odnowa sztuki sakralnej w centrum nowej wystawy Muzeów Watykańskich

2025-06-13 16:38

[ TEMATY ]

sztuka

Watykan

Muzeum Watykańskie

Vatican Media

Paweł VI i Jacques Maritain: odnowa sztuki sakralnej między Francją a Włochami (1945–1973)

Paweł VI i Jacques Maritain: odnowa sztuki sakralnej między Francją a Włochami (1945–1973)

Od 13 czerwca do 20 września w Muzeach Watykańskich można podziwiać niezwykłą wystawę „Paweł VI i Jacques Maritain: odnowa sztuki sakralnej między Francją a Włochami (1945-1973)”. To opowieść o duchowej i intelektualnej przyjaźni, która odmieniła oblicze sztuki chrześcijańskiej XX wieku.

Spotkanie dwóch światów
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję