Ojciec Jarosław Zachariasz, przełożony krakowskiej prowincji franciszkanów, przewodniczył Mszy św. inaugurującej sesję i wygłosił homilię. - Uważamy, że znamy Maksymiliana; wiemy kim był, czego dokonał. Jednak mało wiemy o dokonaniach, które zawarte są w jego publikacjach. Powinniśmy wydobywać stare rzeczy, które wybrzmiewają w nowej rzeczywistości w zupełnie nowy sposób. Na nowo rozpoznać to, co może nie zawsze zostało w sposób właściwy rozpoznane - mówił dyrektor Instytutu Teologii Duchowości KUL ks. prof. Jarosław Popławski. O. prof. Leon Dyczewski dopowiada, że „wielki człowiek nie zawsze jest do końca rozpoznany”. Zwrócenie uwagi na to, czego uczy św. Maksymilian nas wszystkich, świeckich i duchownych - to zadanie minionego sympozjum.
Istotnym elementem drogi do świętości Maksymiliana było posłuszeństwo Bożej Opatrzności i poświecenie się Matce Bożej. Święty mawiał, że wola człowieka powinna być podporządkowana woli Boga. Natomiast jak całkowite było jego poświęcenie Matce Bożej, wiedzą wszyscy, którzy chociaż pobieżnie znają biografię Rajmunda Kolbe, od dziecka mającego wizje mistyczne (gdy przyjął białą i czerwoną koronę z rąk Matki Bożej). Mówi o tym również fakt, że najczęściej kojarzony jest z Rycerstwem Niepokalanej i nazywany „Jej szaleńcem”, ponieważ gotowy był na tak wiele, aby Niepokalaną poznał cały świat. Aby mówić o Niej, pojechał do Japonii, gdzie wydawał organ prasowy Rycerstwa - „Rycerza Niepokalanej”. Dla Niej chciał być nawet starty na proch i tak ostatecznie się stało, kiedy zginął dobity zastrzykiem w obozie niemieckim, a jego ciało spalono i jako proch rozrzucono po polu. „O. Maksymilian Kolbe, więzień obozowy, upomniał się w obozie śmierci o prawo do życia niewinnego człowieka - jednego z milionów. Ten człowiek (Franciszek Gajowniczek) żyje po dzień dzisiejszy i jest wśród nas obecny. Ojciec Kolbe upomniał się o prawo do życia, wyrażając gotowość pójścia na śmierć w jego zastępstwie. Potwierdził w ten sposób prawo Stwórcy do życia niewinnego człowieka, dał świadectwo Chrystusowi i miłości. Pisze bowiem Apostoł Jan: «Po tym poznaliśmy miłość, że On oddał za nas życie swoje. My także winniśmy oddać życie za braci» (1J 3, 16)” - mówił w homilii kanonizacyjnej bł. Jan Paweł II.
Kolejną cechą rzucającą się w oczy jest u o. Kolbe pragnienie świętości. Było ono bardzo silne. „Chcę być świętym i to jak największym” - zapisał. To pragnienie, pracę nad sobą i posłuszeństwo uważał za elementy bardzo ważne. Stąd rodzi się męstwo i niezłomność wiary. Maksymilian poniósł męczeńską śmierć w niemieckim obozie KL Auschwitz, gdzie trafił pod koniec maja 1941 r. Zmarł 14 sierpnia 1941 r. Więzień nr 16670 przeżył w bunkrze śmierci dwa tygodnie. Jego długie przetrwanie było być może wynikiem mistycznych przeżyć. Tego nie wiemy, jednak o tym, że Maksymilian był mistykiem świadczy jego heroiczne apostolstwo, pokonujące wszelkie ataki na jego dzieła apostolskie. Zachowywał pogodną twarz i pokój wewnętrzny będąc więźniem i straceńcem w celi śmierci, co jest owocem zażyłości z Bogiem. Fakt, że zgłosił się z własnej woli na śmierć, spowodował, iż został początkowo wyniesiony na ołtarze jako wyznawca, jednak męczennikiem również został uznany. Oddając swoje życie o. Maksymilian mówi: „Bądźcie tam, gdzie człowiek cierpi”. To jest jego wezwanie do współczesnego człowieka. Wołanie o wrażliwość, o branie cudzych brzemion na siebie, opowieść o tym, że nienawiść nie jest twórcza, a tylko miłość jest twórcza. Tam, gdzie człowiek kocha wbrew nienawiści, trwa cela śmierci św. Maksymiliana. Wszędzie tam, gdzie zło jest zwyciężane dobrem, on zwycięża - podkreślił o. Dyczewski. Walka bez przemocy o prawa i godność człowieka, proponowana przez o. Kolbe, jest długofalowa, wymagająca cierpliwości od tych, którzy ją stosują. W dodatku wymaga ofiary.
Święty dziś jest m.in. patronem obrońców życia i tych, którzy czynią wszystko, aby stało się bardziej ludzkie. Z wiary i praktykowania dyscypliny wewnętrznej narodziła się u niego gotowość do wypełnienia słów: „Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (J 15, 13). Nie był to wybór prosty, ale dla niego jakby będący kontynuacją uprzednio wiele lat prowadzonego sposobu życia. To on przypominał braciom w latach wojny: „My nie przyszliśmy do klasztoru zdrowia konserwować” i „Myśl o niebie niech cię pobudza do cnót”. Mawiał, że gdyby komuś przyszło zapłacić życiem za chwałę Niepokalanej, to tym większa wypłynie z tego radość i dobre owoce. Przypominał, że świat i jego honory, bogactwa, przyjemności - wszystko się skończy. A więc dla niego być zakonnikiem to być w szczególności gotowym na służbę ludziom i na ofiary. Dlatego został patronem, m.in. trudnych wyborów, a dziś jest wzorem służby bliźnim, wezwaniem, aby żyć „maksymalnie” dla Boga, wypłynąć na głębię, bo sam potraktował dosłownie wezwanie do maksymalizmu w doskonaleniu duchowym, wpisane w swoje imię zakonne.

Św. Maksymilianie Mario, najwierniejszy synu Biedaczyny z Asyżu, zapalony miłością Boga szedłeś przez życie, praktykując cnoty heroiczne i spełniając święte dzieła apostolskie. Zwróć swój wzrok na nas, ponieważ jesteśmy Twoimi czcicielami i polecamy się Twemu wstawiennictwu. Opromieniony światłem Niepokalanej Dziewicy pociągałeś niezliczone dusze do ideałów świętości, wskazywałeś im rozliczne formy apostołowania dla zwycięstwa dobra i dla rozszerzenia Królestwa Bożego na całym świecie. Uproś nam światło i siłę, abyśmy mogli czynić dobro i pociągać liczne dusze do Chrystusa.