Dla milionów katolików była świętą już za życia. Zawsze ciepła, cicha i pokorna, pełna modlitwy - Matka Teresa z Kalkuty. O sobie mówiła, że należy do świata, ale czuje się obywatelką Skopje, bo tutaj się urodziła i wychowała. Na świat przyszła 26 sierpnia 1910 r. jako Agnese Gonxhe Bojaxhiu w Skopje, które wtedy należało do Imperium Osmańskiego. W 1963 r. miasto zostało zniszczone przez trzęsienie ziemi: ucierpiał także dom rodzinny Matki Teresy i kościół, do którego uczęszczała. W miejscu dawnego domu umieszczono pamiątkową tablicę.
W Skopje znajduje się również Dom Pamięci Matki Teresy finansowany przez rząd Republiki Macedonii. Jest on wyrazem wdzięczności za jedną z najbardziej znanych osób i laureatkę Pokojowej Nagrody Nobla. Usytuowanie tego muzeum nie jest przypadkowe. Bowiem w miejscu, w którym stoi pomnik Matki Teresy, znajdował się kiedyś kościół katolicki Najświętszego Serca Jezusa, w którym dzień po narodzeniu została ochrzczona Agnese Gonxhe, w którym także przyjęła Pierwszą Komunię św. i w którym odnalazła pokój serca po śmierci ojca. To miejsce wywarło wielki wpływ na rozwój charakteru młodej dziewczyny i jej pragnienie pomagania biednym. Gdy była dzieckiem, śpiewała w chórze kościelnym i pracowała dla organizacji charytatywnych. Można więc powiedzieć, że lokalizacja tego miejsca jest pomostem łączącym małą Gonxhe z tym, co później robiła jako Matka Teresa w Indiach. W dniu 9 maja 2008 r. premier Nikola Gruevski wmurował kamień węgielny, zapoczątkowując tym samym budowę muzeum-domu Matki Teresy. Kamień został poświęcony przez biskupa Skopje dr Kiro Stojanova. W uroczystości wzięli udział m.in. przedstawiciele rządu, arcybiskup Stefan, przedstawiciele władz lokalnych, obywatele stolicy i wielbiciele Matki Teresy. 19 października 2008 r. w obecności biskupa Skopje dr Kiro Stojanova i arcybiskupa Stanisława Hocevara z Belgradu Dom Pamięci Matki Teresy został konsekrowany. Oficjalnie otwarto go 31 stycznia 2009 r. Tego dnia w obecności korpusu dyplomatycznego, gości z Watykanu, przedstawicieli Kościoła katolickiego w Macedonii i macedońskiego Kościoła prawosławnego wniesiono relikwie Błogosławionej. Uroczystość, na której byli również premier Nikola Gruevski i minister kultury Elizabeta Kanceska-Milevska, uświetnił chór „Sv. Zlata Meglenska” i maestro Boris Trajanov.
Wystawa obejmuje zdjęcia, dokumenty i eksponaty, dzięki którym można śledzić historię życia Matki Teresy, począwszy od jej dzieciństwa w Skopje, przez lata, które spędziła u Misjonarek Miłosierdzia aż do jej śmierci 5 września 1997 r. i beatyfikacji 19 października 2003 r. Galeria posiada także dużą liczbę zdjęć, które pokazują pracę humanitarną Matki Teresy i jej sióstr.
Muzeum może się pochwalić licznymi dokumentami, które otrzymało od Centrum Matki Teresy w Tijuana w Meksyku. Jest też miejscem, jedynym na świecie, gdzie te dokumenty są częścią stałej ekspozycji muzeum. Do najważniejszych eksponatów należą: akt urodzenia wydany przez parafię katolicką Najświętszego Serca Jezusa, jej sari, odręczny modlitewnik, różaniec i krzyż, a także nagrody, które Matka Teresa otrzymała w ciągu życia. Nad galerią znajduje się mała kaplica, gdzie kapłani Kościoła katolickiego sprawują nabożeństwa: w poniedziałek o godz. 7, w środę o godz. 17 i w sobotę o godz. 7. Na honorowym miejscu prezentowane są relikwie bł. Matki Teresy. Część podziemi muzeum przeznaczono na centrum multimedialne, w którym odbywają się różne projekcje, promocje, wystawy, projekty edukacyjne związane z życiem i działalnością humanitarną Matki Teresy.
Dom Pamięci Matki Teresy w Skopje przy ul. Macedonia czynny jest od poniedziałku do piątku w godzinach 9-20, w soboty i niedziele w godzinach 9-14.
Św. Jan Nepomucen urodził się w Pomuku (Nepomuku) koło Pragi.
Jako młody człowiek odznaczał się wielką pobożnością i religijnością.
Pierwsze zapiski o drodze powołania kapłańskiego Jana pochodzą z
roku 1370, w których figuruje jako kleryk, zatrudniony na stanowisku
notariusza w kurii biskupiej w Pradze. W 1380 r. z rąk abp. Jana
Jenzensteina otrzymał święcenia kapłańskie i probostwo przy kościele
św. Galla w Pradze. Z biegiem lat św. Jan wspinał się po stopniach
i godnościach kościelnych, aż w 1390 r. został mianowany wikariuszem
generalnym przy arcybiskupie Janie. Lata życia kapłańskiego św. Jana
przypadły na burzliwy okres panowania w Czechach Wacława IV Luksemburczyka.
Król Wacław słynął z hulaszczego stylu życia i jawnej niechęci do
Rzymu. Pragnieniem króla było zawładnąć dobrami kościelnymi i mianować
nowego biskupa. Na drodze jednak stanęła mu lojalność i posłuszeństwo
św. Jana Nepomucena.
Pod koniec swego życia pełnił funkcję spowiednika królowej
Zofii na dworze czeskim. Zazdrosny król bezskutecznie usiłował wydobyć
od Świętego szczegóły jej spowiedzi. Zachowującego milczenie kapłana
ukarał śmiercią. Zginął on śmiercią męczeńską z rąk króla Wacława
IV Luksemburczyka w 1393 r. Po bestialskich torturach, w których
król osobiście brał udział, na pół żywego męczennika zrzucono z mostu
Karola IV do rzeki Wełtawy. Ciało znaleziono dopiero po kilku dniach
i pochowano w kościele w pobliżu rzeki. Spoczywa ono w katedrze św.
Wita w bardzo bogatym grobowcu po prawej stronie ołtarza głównego.
Kulisy i motyw śmierci Świętego przez wiele lat nie był znany, jednak
historyk Tomasz Ebendorfer około 1450 r. pisze, że bezpośrednią przyczyną
śmierci było dochowanie przez Jana tajemnicy spowiedzi. Dzień jego
święta obchodzono zawsze 16 maja. Tylko w Polsce, w diecezji katowickiej
i opolskiej obowiązuje wspomnienie 21 maja, gdyż 16 maja przypada
św. Andrzeja Boboli. Jest bardzo ciekawą kwestią to, że kult św.
Jana Nepomucena bardzo szybko rozprzestrzenił się na całą praktycznie
Europę.
W wieku XVII kult jego rozpowszechnił się daleko poza
granice Pragi i Czech. Oficjalny jednak proces rozpoczęto dopiero
z polecenia cesarza Józefa II w roku 1710. Papież Innocenty XII potwierdził
oddawany mu powszechnie tytuł błogosławionego. Zatwierdził także
teksty liturgiczne do Mszału i Brewiarza: na Czechy, Austrię, Niemcy,
Polskę i Litwę. W kilka lat potem w roku 1729 papież Benedykt XIII
zaliczył go uroczyście w poczet świętych.
Postać św. Jana Nepomucena jest w Polsce dobrze znana.
Kult tego Świętego należy do najpospolitszych. Znajduje się w naszej
Ojczyźnie ponad kilkaset jego figur, które można spotkać na polnych
drogach, we wsiach i miastach. Często jest ukazywany w sutannie,
komży, czasem w pelerynie z gronostajowego futra i birecie na głowie.
Najczęściej spotykanym atrybutem św. Jana Nepomucena jest krzyż odpustowy
na godzinę śmierci, przyciskany do piersi jedną ręką, podczas gdy
druga trzyma gałązkę palmową lub książkę, niekiedy zamkniętą na kłódkę.
Ikonografia przedstawia go zawsze w stroju kapłańskim, z palmą męczeńską
w ręku i z palcem na ustach na znak milczenia. Również w licznych
kościołach znajdują się obrazy św. Jana przedstawiające go w podobnych
ujęciach. Jest on patronem spowiedników i powodzian, opiekunem ludzi
biednych, strażnikiem tajemnicy pocztowej.
W Polsce kult św. Jana Nepomucena należy do najpospolitszych.
Ponad kilkaset jego figur można spotkać na drogach polnych. Są one
pamiątkami po dziś dzień, dawniej bardzo żywego, dziś już jednak
zanikającego kultu św. Jana Nepomucena.
Nie ma kościoła ani dawnej kaplicy, by Święty nie miał
swojego ołtarza, figury, obrazu, feretronu, sztandaru. Był czczony
też jako patron mostów i orędownik chroniący od powodzi. W Polsce
jest on popularny jako męczennik sakramentu pokuty, jako patron dobrej
sławy i szczerej spowiedzi.
Działanie Ducha Świętego w Kościele jest wielostronne. Nie sposób go wyliczyć ani nawet sobie wyobrazić. Próbuje to robić teologia, lecz bez większych sukcesów. Odkrywają je natomiast dusze mistyczne. Uczą one, że działanie Ducha Świętego polega najpierw na usuwaniu wszelkich ograniczeń w myśleniu wierzących.
Jezus powiedział do swoich uczniów: «Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego, i mieszkanie u niego uczynimy. Kto nie miłuje Mnie, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca. To wam powiedziałem, przebywając wśród was. A Paraklet, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem. Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się nie lęka. Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie. A teraz powiedziałem wam o tym, zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to stanie».
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.