Dokument papieski „Redemptoris custos” ukazał się 15 sierpnia 1989 r. w uroczystość Wniebowzięcia NMP. Wyjątkową okazją napisania tej adhortacji była setna rocznica ogłoszenia przez papieża Leona XIII pierwszej w dziejach Kościoła encykliki o św. Józefie (Quamquam pluries). Adhortację Jana Pawła II otwiera wprowadzenie, gdzie m.in. czytamy: „ponowne rozważenie uczestnictwa Małżonka Maryi w Boskiej tajemnicy pozwoli Kościołowi, podążającemu ku przyszłości wraz z całą rodziną ludzką, odnajdywać wciąż na nowo swą tożsamość na gruncie tej odkupieńczej ekonomii, która wiąże się u podstaw z tajemnicą Wcielenia” (nr 1). Pierwsza część dokumentu przypomina wszystkie zapisy Ewangelii, które odnoszą się do św. Józefa. Jest ich niewiele, ale wskazują one na bardzo ważne zadanie, jakie zostało wyznaczone Józefowi przez Boga. Jest to „zadanie ziemskiego ojca w stosunku do Syna Maryi” (nr 3). „Powiernik tajemnicy Boga samego” - to tytuł drugiej części adhortacji. Papież pisze: „Józef - wraz z Maryją - jest pierwszym powiernikiem tej tajemnicy Boga żywego. Wraz z Maryją - a także ze względu na Maryję - uczestniczy on w tym szczytowym etapie samoobjawienia się Boga w Chrystusie, uczestniczy od samego początku” (nr 5). To uczestniczenie Józefa w tej Boskiej tajemnicy wyraża Kościół w uznawaniu dziewiczego poczęcia Jezusa oraz w obronie małżeństwa z Maryją. Józef jest tam, gdzie jest Maryja. Na mocy małżeńskiej więzi syn Maryi jest nazywany synem Józefa. Papież przytaczając słowa św. Augustyna mocno podkreśla: „Ze względu na to wierne małżeństwo oboje zasługują, by nazywać ich rodzicami Chrystusa, nie tylko Jego matka, ale także Jego ojciec, którym był w ten sam sposób, w jaki był małżonkiem Jego matki - w umyśle, a nie w ciele” (nr 7).
Jakim człowiekiem był św. Józef? Trzecia część adhortacji rozważa prawdę o Józefie, jako mężu sprawiedliwym. Ta jego sprawiedliwość najpełniej wyraziła się w jego bezinteresownej miłości do Matki Boga. Józef złożył Maryi „małżeński dar z siebie. Zdecydowany pozostać w ukryciu, by nie być przeszkodą dla Bożego planu dokonującego się w Niej, Józef wypełnia wyraźnie polecenie otrzymane od anioła: przyjmuje Maryję do siebie i szanuje Jej wyłączną przynależność do Boga” (nr 20). Józef jednocześnie przyjmuje swoje ludzkie ojcostwo w stosunku do Jezusa. Przyjmuje je w duchu „posłuszeństwa wierze”.
W rodzinie nazaretańskiej Józef jest przykładem pracowitości. Jego praca jest wyrazem miłości. Jan Paweł II w czwartej części adhortacji pisze: „Ten, o którym mówiono, że jest «synem cieśli», uczył się pracy od swego domniemanego «ojca». Jeżeli Rodzina z Nazaretu jest w porządku zbawienia i świętości przykładem i wzorem dla ludzkich rodzin, to podobnie i praca Jezusa przy boku Józefa-cieśli. W naszej epoce Kościół szczególnie to uwydatnił poprzez wspomnienie liturgiczne Józefa Robotnika w dniu 1 maja” (nr 22). Przedostatnia część dokumentu papieskiego ukazuje Józefa jako człowieka szczególnie pobożnego, przenikniętego klimatem kontemplacji. Papież zauważa, że „«Ojcowska» miłość Józefa z pewnością wpływała na «synowską» miłość Jezusa i - wzajemnie - «synowska» miłość Jezusa wpływała na pewno na «ojcowską» miłość Józefa (…). W Józefie urzeczywistnia się także idealne przezwyciężenie pozornego napięcia między życiem czynnym i kontemplacyjnym (…), między miłością prawdy a koniecznością miłości” (nr 27).
W szóstej, ostatniej części adhortacji „Redemptoris custos” Jan Paweł II przypomina, że „gdy nadeszły trudne czasy dla Kościoła, Pius IX «chcąc zawierzyć go szczególnej opiece świętego Patriarchy, ogłosił Józefa Patronem Kościoła katolickiego»” (nr 28). Nieco dalej Wielki Papież dodaje, że Leon XIII przed stu laty ułożył specjalną modlitwę do św. Józefa o opiekę nad Kościołem, którą umieścił w swojej encyklice. „Dziś także - uczy Jan Paweł II - mamy wiele powodów, aby tak samo się modlić: «Oddal od nas, ukochany Ojcze, wszelką zarazę błędów i zepsucia (…), przybądź nam łaskawie z pomocą niebiańską w walce z mocami ciemności (…), a jak niegdyś uratowałeś Dziecię Jezus od niebezpieczeństwa, które groziło Jego życiu, tak teraz broń Kościoła Bożego od wrogich zasadzek i wszelkiej przeciwności». Dziś też mamy nieustanne powody do tego, aby św. Józefowi polecać każdego człowieka” (nr 31).
Zachęceni słowami Papieża Polaka szukajmy w św. Józefie wstawiennictwa. Niech on będzie dla każdego z nas „szczególnym nauczycielem uczestnictwa w mesjańskiej misji Chrystusa, która jest w Kościele udziałem każdego i wszystkich: małżonków i rodziców, ludzi żyjących z pracy rąk czy też z jakiejkolwiek innej pracy, osób powołanych do życia kontemplacyjnego, jak i do apostolstwa” (nr 32). Podziękujmy również św. Józefowi za opiekę nad naszą diecezją, której jest wyjątkowym Patronem.