Reklama

Tak minęło już ponad pół wieku

Niedziela wrocławska 26/2012

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Dostojnego Jubilata, księdza arcybiskupa metropolitę wrocławskiego prof. dr hab. Mariana Gołębiewskiego po raz pierwszy spotkałem we włocławskim seminarium duchownym we wrześniu 1960 r. Ja zaczynałem moje studia seminaryjne, a Ksiądz Arcybiskup był już alumnem piątego roku. Mimo dużego wtedy dystansu między alumnami starszych kursów a młodszymi, bardzo szybko dotarła do mnie wiadomość, że jest On nie tylko wyróżniającym się, bardzo pracowitym, ale również jednym z najzdolniejszych alumnów na roku. W seminarium naszym został też wybrany na tzw. dziekana ogólnego alumnów (czyżby to była już wtedy zapowiedź późniejszych, o wiele ważniejszych stanowisk w Kościele?). Szybko też dowiedzieliśmy się, że po święceniach kapłańskich jest typowany na dalsze studia specjalistyczne.
Rozpoczął je najpierw na Wydziale Teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, a następnie w Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie. Właśnie w Lublinie mieszkaliśmy razem przez rok (1968-69) w jednym pokoju w konwikcie. Ks. Marian Gołębiewski akurat obronił swoją pracę magisterską i czekał na paszport do Rzymu, który otrzymać w tamtych czasach nie było łatwo. Łączyło się to przeważnie z próbą usiłowania nawiązywania kontaktów przez pracowników odpowiednich służb PRL. Byłem świadkiem stosowanych przez naszego Jubilata różnych uników (np. „Chodź, pójdziemy do „Kosmosu”, do kina, bo ten pan znowu będzie czekał na mnie na portierni”). (…)
We wrześniu 1976 r. ks. dr Marian Gołębiewski rozpoczął swoją pracę dydaktyczno-naukową we włocławskim seminarium duchownym jako wykładowca Pisma Świętego Starego Testamentu oraz języka greckiego, łacińskiego i angielskiego. Jakim był profesorem dla swoich studentów? Przede wszystkim trzeba podkreślić, że był dobrze przygotowany do prowadzenia zajęć, bardzo kompetentny, był obowiązkowym i solidnym wykładowcą i szybko też zdobył sobie autorytet wśród kleryków. Na egzaminach był wymagającym, ale sprawiedliwym. Wkrótce też został prefektem studiów, a dwa lata później (1983 r.) rektorem seminarium, opuszczając tym samym ulicę Tumską 12, no i nas, swoich kolegów (żal nam było szczególnie wspólnych spotkań i gorących dyskusji). W kilka lat później przenieśliśmy się również i my (ks. prof. W. Hanc, ks. prof. J. Kaźmierczak i ja) do tzw. nowego skrzydła w seminarium.
Mieszkając w seminarium, prowadząc wykłady i pracując razem w redakcji „Ateneum Kapłańskiego” patrzyliśmy z podziwem na pracę wychowawczą ks. rektora Mariana. Był wymagającym moderatorem, ale nie surowym, bardzo rozważnym, w trudnych nieraz decyzjach, jakie musiał podejmować. Wymagał od innych, ale również i od siebie. Trzeźwy w ocenach, potrafił spokojnie, ale zdecydowanie zwrócić uwagę również swoim kolegom profesorom. Pewnego razu jeden z wykładowców (bardzo zresztą bliski ks. rektorowi) przyszedł w czasie przerwy między wykładami do niego na kawę. Piją kawę, mija pięć minut, dziesięć, piętnaście. Wreszcie ks. rektor pyta: „Słuchaj, ty nie masz przypadkiem wykładu?” Pada odpowiedź: „Mam, ale dałem im rektorskie (wolne)”. Na to Ks. rektor Marian: „A kto tutaj jest właściwie rektorem, ja czy ty? Idź zaraz na wykład”. Należy również dodać, że potrafił również zauważyć i właściwie ocenić pracę innych. (…)
Trzeba powiedzieć, że abp Marian Gołębiewski miał dystans do tzw. godności w Kościele. Gdy jako rektor został kanonikiem gremialnym kapituły katedralnej we Włocławku, żartując, „dokuczaliśmy” mu lekko. Na co on ze stoickim spokojem (uśmiechając się) odpowiadał: „My dobrze wiemy, że to jest nic, ale jak się ma, to się z tym lepiej pracuje. A poza tym, jak mają dać, to niech dają teraz, dopóki jeszcze wiemy, że to jest nic”. Gdy akurat wtedy wyjeżdżałem na mój rok szabatowy do Rzymu (1984-85), prosił mnie, abym kupił mu odpowiednie materiały do uszycia stroju kanonickiego. Przesyłając Mu „kanonickie materiały” napisałem: „Wysyłam Ci te fatałaszki”. Po powrocie dostałem (wprawdzie z humorem), ale odpowiednią reprymendę: „żebym sobie tych „świętości” nie lekceważył, bo może kiedyś, będę musiał je ubierać”. (…)
Ks. arcybiskup Marian Gołębiewski pamięta zawsze o Włocławku, przyjeżdża, jeśli jest to tylko możliwe i muszę z radością podkreślić, ze zaprasza także do siebie. Znajduje zawsze czas dla włocławskich księży. Doświadczyłem tego sam wielokrotnie, będąc recenzentem prac doktorskich bronionych na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu. Zdarzyło się to dwa lata temu, że były w jednym dniu dwa doktoraty. Pierwszy (poprzedzony egzaminem już o godz. 9 rano), musiałem więc przyjechać dzień wcześniej. Ks. Arcybiskup miał wtedy w jednej z wrocławskich parafii bierzmowanie o godz. 17. Zadzwoniłem mówiąc, że w tej sytuacji nie chcę sprawiać kłopotu, tym bardziej, że jest ze mną ks. Radosław Cyrułowski, prefekt studiów z seminarium włocławskiego. Ks. Arcybiskup odpowiedział, że „będzie ok. godz. 20 już w domu i bardzo nas serdecznie zaprasza do siebie”. Faktycznie już przed godz. 20 zadzwonił. Nie muszę dodawać, że był to jeden z piękniejszych wieczorów, który spędziliśmy, wspominając dawne, dobre, włocławskie czasy.

* * *

Ks. Zdzisław Pawlak - dr hab. nauk humanistycznych w zakresie filozofii, profesor Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (Zakład Filozofii Chrześcijańskiej na Wydziale Teologicznym), także na Studium Teologii we Włocławku (filia Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie).

Wspomnienia o kapłańskiej drodze abp. Mariana Gołębiewskiego zostały wydane w Księdze Jubileuszowej PWT we Wrocławiu

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2012-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Znaki ciała i krwi Chrystusa w Polsce i na świecie

2025-06-18 19:56

[ TEMATY ]

Boże Ciało

cud Eucharystyczny

Karol Porwich/Niedziela

Na całym świecie doszło do około 130 cudów eucharystycznych, z czego w Polsce wydarzyło się osiem, w tym najsłynniejsze w naszym kraju przeistoczenia w Sokółce i Legnicy. Dziś Kościół katolicki obchodzi Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, zwaną „Bożym Ciałem” na pamiątkę ustanowienia sakramentu Eucharystii przez Jezusa Chrystusa i ku czci Jego obecności w Najświętszym Sakramencie.

Zgodnie z dogmatem Kościoła katolickiego spisanym podczas soboru laterańskiego IV w 1215 r. Jezus Chrystus jest obecny w Eucharystii realnie pod postacią chleba i wina przez przeistoczenie, które oznacza przemianę substancji podczas Eucharystii: hostii i wina w ciało i krew Chrystusa. Jezus powiedział: „To jest ciało moje [...] to jest moja krew przymierza”. Zgodnie z Jego prośbą, wyrażoną w słowach: „To czyńcie na Moją pamiątkę” bezkrwawa ofiara dokonuje się podczas każdej Mszy Świętej.
CZYTAJ DALEJ

Boże Ciało i wianki

Niedziela łowicka 21/2005

www.swietarodzina.pila.pl

Boże Ciało, zwane od czasów Soboru Watykańskiego II Uroczystością Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, jest liturgicznym świętem wdzięczności za dar wiecznej obecności Jezusa na ziemi. Chrześcijanie od początków Kościoła zbierali się na łamaniu Chleba, sławiąc Boga ukrytego w ziemskim chlebie. Święto jest przedłużeniem Wielkiego Czwartku, czyli pamiątki ustanowienia Eucharystii. A z tego wynika, że uroczystość ta skryta jest w cieniu Golgoty, w misterium męki i śmierci Jezusa.

Historia święta Bożego Ciała sięga XIII wieku. W klasztorze w Mont Cornillon, w pobliżu Liege we Francji, przebywała zakonnica Julianna, która wielokrotnie miała wizję koła na wzór księżyca, a na nim widoczną plamę koloru czarnego. Nie rozumiała tego, więc zwróciła się do przełożonej. Gdy ta ją wyśmiała, Julianna zaczęła się modlić i pewnego razu usłyszała głos, oznajmiający, że czarny pas na tarczy księżyca oznacza brak osobnego święta ku czci Eucharystii, które ma umocnić wiarę, osłabioną przez różne herezje. Władze kościelne sceptycznie odnosiły się do widzeń prostej Zakonnicy. Jednak kolejne niezwykłe wydarzenie dało im wiele do myślenia. W 1263 r. w Bolsenie, niedaleko Rzymu, kapłan odprawiający Mszę św. zaczął mieć wątpliwości, czy to możliwe, aby kruchy opłatek był Ciałem Pańskim. I oto, gdy nastąpił moment przełamania Hostii, zauważył, że sączy się z niej krew i spada na białe płótno korporału na ołtarzu. Papież Urban IV nie miał już wątpliwości, że to sam Bóg domaga się święta Eucharystii i rok po tym wydarzeniu wprowadził je w Rzymie, a papież Jan XXII (1334 r.) nakazał obchodzić je w całym Kościele. Do dziś korporał z plamami krwi znajduje się we wspaniałej katedrze w Orvieto, niedaleko Bolseny. Wybudowano ją specjalnie dla tej relikwii. W Polsce po raz pierwszy święcono Boże Ciało w 1320 r., za biskupa Nankera, który przewodził diecezji krakowskiej. Nie było jednak jeszcze tak bogatych procesji, jak dziś. Dopiero wiek XVI przyniósł rozbudowane obchody święta Bożego Ciała, zwłaszcza w Krakowie, który był wówczas stolicą. Podczas procesji krakowskich prezentowały się proporce z orłami na szkarłacie, obecne było całe otoczenie dworu, szlachta, mieszczanie oraz prosty lud z podkrakowskich wsi. W czasie procesji Bożego Ciała urządzano widowiska obrzędowe lub ściśle teatralne, aby przybliżyć ich uczestnikom różne aspekty obecności Eucharystii w życiu. Nasiliło się to zwłaszcza pod koniec XVI wieku, kiedy przechodzenie na protestantyzm znacznie się nasiliło i potrzebna była zachęta do oddania czci Eucharystii. W okresie rozbiorów religijnemu charakterowi procesji Bożego Ciała przydano akcentów patriotycznych. Była to wówczas jedna z nielicznych okazji do zademonstrowania zaborcom żywej wiary. W procesjach niesiono prastare emblematy i proporce z polskimi godłami, świadczące o narodowej tożsamości. Najpiękniej jednak Boże Ciało obchodzono na polskiej wsi, gdzie dekoracją są łąki, pola i zagajniki leśne. Procesje imponowały wspaniałością strojów asyst i wielką pobożnością prostego ludu, wyrażającego na swój sposób uwielbienie dla Eucharystii. Do dziś przetrwał zwyczaj zdobienia ołtarzy zielonymi drzewami brzóz i polnymi kwiatami. Kiedyś nawet drogi wyścielano tatarakiem. Do dziś bielanki sypią też przed kroczącym z monstrancją kapłanem kolorowe płatki róż i innych kwiatów. Boże Ciało to również dzień święcenia wianków z wonnych ziół, młodych gałązek drzew i kwiatów polnych. Wieniec w starych pojęciach Słowian był godłem cnoty, symbolem dziewictwa i plonu. Wianki z ruty i kwiatów mogły nosić na głowach tylko dziewczęta. Na wsiach wierzono, że poświęcone wianki, powieszone na ścianie chaty, odpędzają pioruny, chronią przed gradem, powodzią i ogniem. Dymem ze spalonych wianków okadzano krowy, wyganiane po raz pierwszy na pastwisko. Zioła z wianków stosowano też jako lekarstwo na różne choroby. Gdzieniegdzie do poświęconych wianków dodawano paski papieru, z wypisanymi słowami czterech Ewangelii. Paski te zakopywano następnie w czterech rogach pola, dla zabezpieczenia przed wszelkim złem. Dziś Boże Ciało to jedna z niewielu już okazji, aby przyodziać najpiękniejszy strój świąteczny - strój ludowy. W Łowickiem tego dnia robi się tęczowo od łowickich pasiaków. Kto wie, czy stroje ludowe zachowałyby się do dziś, gdyby nie możliwość ich zaprezentowania podczas uroczystości kościelnych. Chwała zatem i wielkie dzięki tym duszpasterzom, którzy kładą nacisk, aby asysty procesyjne występowały w regionalnych strojach. Dzięki temu procesje Bożego Ciała są jeszcze wspanialsze, okazalsze, barwniejsze. Ukazują różnorodność bogactwa sztuki ludowej i oby tak było jak najdłużej. W ostatni czwartek oktawy Bożego Ciała, oprócz święcenia wianków z ziół i kwiatów, szczególnym ceremoniałem w naszych świątyniach jest błogosławieństwo małych dzieci. Kościoły wypełniają się najmłodszymi, często także niemowlętami, by i na nich spłynęło błogosławieństwo Boże. Wszak sam Pan Jezus mówił: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im, do takich bowiem należy królestwo Boże. Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego” (Mk 10, 13-15).
CZYTAJ DALEJ

Świdnica. Bp Marek Mendyk: Jest z nami Bóg, nie jesteśmy sami

2025-06-19 18:50

[ TEMATY ]

Świdnica

bp Marek Mendyk

Boże Ciało

Hubert Gościmski

Biskup świdnicki Marek Mendyk niesie Najświętszy Sakrament podczas procesji Bożego Ciała ulicami Świdnicy.

Biskup świdnicki Marek Mendyk niesie Najświętszy Sakrament podczas procesji Bożego Ciała ulicami Świdnicy.

Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa zgromadziła 19 czerwca tłumy wiernych w biskupim mieście. Eucharystii w katedrze świdnickiej przewodniczył bp Marek Mendyk, w koncelebrze z kapłanami parafii katedralnej.

– Siostry i bracia, uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa w sposób szczególny kieruje naszą uwagę na Eucharystię – mówił na początku liturgii biskup diecezjalny. – Dziękujemy Jezusowi za cud rozmnożenia Bożego pokarmu, który każdego dnia dokonuje się na ołtarzach rozsianych po całym świecie. Dzień dzisiejszy jest szczególnym momentem, aby publicznie wyznać wiarę w Jezusa Chrystusa obecnego w najświętszej Eucharystii.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję